Alþýðublaðið - 27.08.1954, Blaðsíða 5

I
l’ostudagur 27. ágúst 1954.
ALÞYÐUBLAÐIÐ
0
f ÞEGAR deginum hallar,
fe'kuggarnir lengjast og ævisól-
hnígur að viði, er þreyttum
toanni Ijúft að hvílast, ljúft að
lialda heim. Þannig hverfa þeir .
fefónum vorum, samferðamenn- j
Irnir, einn og einn í einu, ’
jgasiga hljóðir og hógværir frá
gvipulu jarðlífi inn til hins ei-
Rífa. En vér bíðum á strönd-
jjrnni, getum ekkert aðhafst,
©kkert annað gert en minnast
|)eirra og beina til peirra
|>akklátum huga fyrir samver-
Mna. Að þessu sinni kveðjum
jvér Þorstein G. Sigurðsson,
Siennara við Miðbæjarskólann í
Jíeykjavík. 1
f Hann var fæddur hinn 14.
jnaí 1886 að Völlum í Saur-
Ibæjarhreppi í Eyjafirði. Það-
í&n fluttist hann ungur að
Strjúgsá í sömu sýslu, og þar
|ifði hann sín æskuár. Snemma
^gekk hann í Gagnfræðaskóla
{jfrkureyrar, lauk þaðan gagn-
Sræðáprófi, en gerðist síðan, þá
18 ár gamall, farkennari í
Eyiafirði um nokkurt skeið.
Siðar, árið 1912, lauk hann svo
urðsson
Hinn 19. október 1918, gekk
hann að eiga eftirlifandi konu
sína, Steinunni Guðbrands-
dóttur, hina ágætustu konu, og
eignuðust þau fimm mannvæn-
leg börn, sem öll eru á lífi.
Starfsdagur Þorsteins var
langur og störfin margvísleg.
Kennsla hans, sem auðvitað var
uppistaðan í lífsstarfi hans,
markaðist af stjórnsemi, festu
og kyrrð, en mun þó ærið oft
hafa verið lífguð upp með
skemmtilegri frásögn, gaman-
semi og spaugi. Hann ýar mik-
ill barnavinur og lagði oft á
sig mikla aukavinnu við leik-
starfsemi og annað fleira, sem
nemendum hans mátti verða til
þroska og skemmtunar, auk
kennslunnar sjálfrar. Það er
allra manna mál, se-m til
þekkja, að hann hafi verið af-
bragðs kennari, og stór er
jprófi frá Kennaraskóla íslands, nemendahópurinn orðinn eftir
Æftir það var hann kennari við 50 ára keranslustarf, og margir
Rýðskólann á Hvítárbakka einn munu þeir minnast hans í dag,
■yetur, þá skólastjóri við barna-j er hann hverfur héðan alfar-
inn.
ffikólann í Ólafsvík í 3 ár og
ffiíðar við Mýrarhúsaskóla á
SSeltjarnamesi. En árið 1922 er
jjhann settur kennari við Barna-
ffikóla Reykjavíkur, sem nú er
Miðbæjarskólinn, og hefst þá
samfelldasti þátturmn í ævi-
ferli hans, en þar starfaði hann
í 32 ár, allt til dauðadags.
Annað aðalhugoare&n: hans
Þorsteinn G. SigurSsson.
, i
bera honum fagurt vitni um.
langan aJdur.
í þriðja lagi vann hann ó-
trauður að féiagsmálum kenn-
ara öll þau ár, sem hann kenndi
við skólann. Dró hann sig þar
aldrei í hlé, þótt á honum
mæddi erfiði og armir, og nú
tvö síðustu árin, sem hann lifði,
var hann enn á ný formaður
Kennarafélagsins. Tókst honum
þá, þrátt fvrir háan aldur og
að hans verður minnst af þeim,
sem muna hann. Röggsemi og
hispursleysi einkenndu hann,
hvar sem hann fór. Það stóð
stundum gustur ýmissa veðra
í kringum hann, því að skapið
var ríkt, lundin nokkuð ör,
gáfurnar miklar, íilsvörin mark
viss, orðræðan fleyg og hend-
ingar lágu honum létt á tungu.
En ef einhverjum fannst
broddurinn beittur í tilsvörum
hans, var hann manna fljót-
astur að Ieggja lífstein í sár-
ið. Það gerði hann með kýmni
sinni, gáska, eða mildi, sem
undir bjó. i
Ekki tel ég -það leika á tveim
tungum, að Þorstéinn hafi’ ver
ið mikill gæfumaður. Stríddu
þó á hann margvíslegir örðug-
leikar, svo sem erfiður fjárhag-
ur og langvarandi heilsubrest-
ur þeirra hjóna beggja. En
hann fékk að starfa langa ævi
að mörgum eftirsóknarverðum
hugðarefnum. Hann atti konu,
.sem var honum slíkur gim-
djúp, en sál mín er svo full aí
þakklæti og gleði yfir því að
hafa fengið að hafa hann svona •
lengi hjá mér. Sorgin er aðeins
á bak við hinar björtu minn-
ingar.“ Þannig er gott að hugsa
á skilnaðarstund.
Vér kennarar i Miðbæjar-
skólanum, og einnig stofnunin
sjálf, eigum honum skuld að
gjalda. Vér stöndum hljóðir við
burtför hans og þökkum hon-
um fyrir hin. mörgu ár, fyr.ir
starfið í þágu vora, fyrir sam-
verustundirnar allar. Vér vilj-
um senda konu hans og öðrum'
ástvinum innilégustu samúðar-
kveðjur. Vér blessum minningu
Þorsteins G. S'igurðssonar, svo.
sem vér viljum blessa minningu
hvers góðs manns, sem genginn
er.
’Guðm. M. Þorlákssora. .
Frainhald af 1. síðu.
mar hælir Ísjendíngum fvrir
leikaðferð sína, að þeir fóru ,
sér fyrst hægt til að kvnnast
Svíunum, en hófu svo sóknar-
leik á eftir. Ummæli hans eru
í Barometern. Sama blað kall-'
skólans var bókasafn hnignandi heilsu, að blása í
mnan
Kennarafélagsins. Við það tók
hann ástfóstri snemma á starfs
árum sínum við skólann. Vann
hann því allt það gagn, er hann
mátti, foæði í orði.og verki, allt
■til'síðustu stumdar og mun það
það nýju lífi og nýjum prótti,
svo mikil var andleg orka hans
— svo óbrotinn var vilji hans.
Þorsteinn G.' Sigurðsson
markaði s\úp sínn á skólalíf
Miðbæjarskólans í 32 ár, svo
steinn, að endast mun honúm ár islenzka markvörðinn,
.. __... , , , Magnús Jónsson, írábæran.
ut yfir grof og dauða, og hann ö. . , ■ .’. .
Emmg fer það mjog lofsamleg
um orðum um hægrx bakvörð-
inn, Halldór Halldórsson, og
miðframvörðinn, Dagbjart
Hannesson. En sterkustiv
mennina telur það Ríkharð og
, , . Þórð, ,.sem með snöggum upp-
, koíia hans sagði við .mig ny- h]aupum unnu bug á vör:n«
i fega: „Sorg mín er aS vísu3vía mörgum sinnuni".
átti elskuleg börn, sem a5.lt
vildu fyrir hann gera, ásamt
ágætum tengdabörnum.
Ástvinir hans syrgja nú góð-
ari vin og heimilisföður. En