Alþýðublaðið - 24.12.1955, Side 11

Kuikmynöa'saga'n RDDH
SÍRENU-V7EL sjúkrabifreið-
arinnar smaug gegnum þok-
una. Það var snemma morg-
uns, og bærinn ekki vaknað-
ur; aðeins örfáar ái’risular
hræður hoi’fðu á eftir bíln-
um sem ók allt hvað af tók til
sjúkrahússins. Lítill drengur
5—6 ára, með leikfang í hendi
séi’, fylgdist tárvotum augum
með aðförum burðarmann-
anna, sem tóku við sjúki’aböi*-
unum. Hann stóð kyrr við
sjúkrahússhliðin og kallaði
óaflátanlega: „Mamrna -—
hvar er hún mamma mín?“
Ung líknarsystir vísaði bui’ð-
armönnunum leiðina, en snéri
sér síðan að litla drengnum,
lagði handlegginn um háls
honum og sagði blíðlega:
„Þú skalt fá að fara til
hennar mömmu þinnar — en
nú skaltu fyrst fara með syst-
ur Virginíu. Bíddu svo róleg-
ur, ,og mamma þín kemur von
bráðai’11.
Stofugangur var hafinn, og
prófessor Ferri gekk frá einu
niminu til annars í fylgd með
tveim aðstoðarlæknum og
systir Onnu — kornungri
stúlku, sem bar slíkan kven-
legan yndisþokka, auk and-
litsfríðleiks, að jafnvel
nunnubúningnuin tókst ekki
að lejma honum. Ur augum
hennar lýsti samúð og vin-
gjarnleiki til sérhvers sjúkl-
ings, og á sjúklingunum mátti
sjá, að þeim þótti vænt um
hana.
í einu rúminu lá ungur
maður, veðurbitinn, auðsjá-
anlega vanur íþróttum og
útiveru. Hann hafði viðamikl-
ar umbúðir um annan fótinn.
Eftirvæntingin leyndi sér
ekki í augum hans, er hann
spui'ði:
„Get ég nokkui’ntíma tekið
þátt í knattspymu framar,
herra prófessor?“
En varla hafði prófessorn-
um gefizt tóm til að svara, er
hann var kallaður niður á
skui’ðstofuna, þangað sein
hinn nýkomni sjúklingur
hafði verið fÍuttur.
Konan lá á skurðarborð-
inu. Læknir og hjúkrunar-
kona voru að undirbúa svæf-
ingu. „Hvað verður um litla
drenginn minn?“ stundi kon-
an í örvæntingu. „Hvað á ég
ao gera? O, mér iíður svo
illa! Drengurinn minn —
drengui’inn —
Prófessorinn hófst handa
án þess að hafa augun af því,
sem hann gerði, er hann skip-
aoi aðstoðaríólkinu að rétta
sér tengur, nálar eða skæri.
En andardráttur 'konunnar
varð æ veikari, eftir því sem
á aðgerðina leið, unz hann
hætti algjöidega. Þá iagði
prófessorinn tækin frá séi’,
gekk út að glugganum og
kveikti sér í sígarettu.
En þegar Anna gekk út úr
skurðstofunni, beið litli
dreng'urinn þar fyrir framan,
og faðir hans var eixxnig kom-
inn. Hann var ofur venjuleg-
ur vei’kamaður, nema hvað
hann var augsýnilega undir
áhrifum áfengis.
„Eg pípi á prófessorinn —
ég er þó maðurinn hennar —
hver hefur gefið leyfi til að
láta skei’a konuna mína?“
Hann æstist æ meir, og snéri
sér loks að syni sínum:
„Veiztu hvað þeir hafa gert
við hana mömmu þína? Tekið
hana frá mér og myrt hana —
það hafa þeir gért“.
Systir Anna lagði höndina
blíðlega á öxl mannsins um
leið og hún mælti:
„Þér megið ekki hafa svona
hátt.. Þá neyðumst við til að
segja yður að fara. Annars
ættuð þér að blygðast yðar.
Hvar voruð þér, þegar konan
yðar var sótt? — Einhvers-
staðar úti — að drekka. Og
nú eruð þér ölvaðir og ættuð
að fara heim“.
„En hvað um barnið?“
spurði maðurinn og kornst til
sjálfs sín andai’tak.
„Við tökum drenginn að
okkur, bangað til þér hafið
fengið atvinnu og tekið yður
á. Þá getið þér komið aftur —
fyrr ekki“.
Manmiio í hlutverki Önmi.
Silvana Manganó.
í heimsóknartíma á sjúkra-
húsinu kom líknarsystir til
Ömiu og tilkynnti henni, að
systir hennar væri komin að
heimsækja hana. Anna fór
niður og sá þar systur sína í
fylgd með ungum maimi.
„Þetta er Georg“, mælti
systii’in, og um leið og hún
snéri sér að manninum, bætti
hún við: „Og þetta er sem-
sagt systir mín, hún Anna,
finnst þér hún ekki sæt? —
Eg skal segja þér, Anna, að
hann langaði svo mikið til að
sjá þig. Finnst þér hann ekki
aðlaðandi maður, Anna?“
„Jú — sannai’lega“, svaraði
Anna. „Hvenær ætlið þið að
gifta ykkur?“
„A morgun!“ anzaði sys.tir-
in. Og unnusti hennar bætti
við:
„Við viljum. endilega hafa
yður með í veizlunni — og
þó ekki væri nerna í kirkj-
unni“.
„Ég þakka fyrir, en ég get
ekki farið“, svaraði Anna
blíðlega.
„Hún er hrædd við að fara
frá þessum stað“, mælti systir
Önnu.
„Hrædd! Við hvað? Ég er
hér til að vernda hana, ef
með þarf“. Síðan spéri hann
sér beint að Önnu: „Langar
yður aldrei til að sjá heiminn
fyrir utan? Að sjá fólk?“
spurði hánn.
„Iiér er nóg fólk — og hér
er minn heimur. Ég er ham-
ingjusöm hér“.
Þegar hjónaefnin voru far-
in, kom líknarsvstir til Önnu
og bað hana Úrh að koma ihn
á skrifstofu klausturstýrunn-
. ar.
Klausturstýran var um sex-
tugt, virðuleg, róleg, skiln-
ingsrík, og hafði til fulls snú-
ið baki við heiminum fyrir
löngu. Anna gekk inn í skrif-
stofu hehnar og nam staðar
fyrir framan hana. Klaustur-
stýran leit upp frá blaða-
bunka og mælti:
„Þér voi’uð að fara fram á
að fá að tala við mig. Hvers
óskið þér?“
Anna var þögul andai’taks-
stund og hikaði, en svaraði
síðan einarðlega:
„Ég þai’fnast hjálpar yðar.
Ég hefi beðið yður áður, og
bið yður enn: Lofið mér að
sverja eiðinn“.
Klausturstýran leit alvöru-
augum á Önnu um leið og
hún.svaraði:
„Leyfið mér að segja yður
í einlægni: Þér hafið ekki
þi’oska til þess ennþá. Þér
hafið áreiðanlega ekki hugs-
að málið nógu vandlega enn-
þá“.
„Ég veit, að þér efizt um
köllun mína“, nxælti Anna
róleg.
„Já“, .svaraði klausturstýr-
an. „Gérðir yðar ei’u of
bundnar því jarðneska.
Skyhdilégar ákvarðanir yðar
og skorfur á yfirvegun hafa
oft valdið mér áhyggjum. Þér
eruð of háðar brej'zkum til-
finningum 5'ðar — ennþá“.
Lotnu höfði gekk Anna út
úr skrifstofu klausturstýr-
unnar.
Um kvöldið kom fjöldi
særðra manna á sjúkrahúsið,
og Anna varð að aðstoða við
móttöku þeirrá. Þar á meðal
var einn sérstaklega illa leik-
inn. Hann var meðvitundar-
laus, og svitinn bogaði af hin-
um í stríðum straumum.
Hann leit út fyrir að vera um
þrítugt — svipurinn karl-
mannlegur og einarður. Iiár
hans var klístrað við ennið.
Læknir gekk að honum og
leit á hann.
„Alvavlegt taugaáfall. Við
verðum að gera skurðaðgerð.
Hafið allt tilbúið!“
Þessi ákveðna skipun kom
Önnu til að hætta við það
sem hún hafði verið að gera.
Hún gekk að börum rnanns-
ins og horfði á sveitt og fölt
andlit hans. Skyndilega
stirðnaði hún upp og þrýsti
höndum að brjósti sér.
„Andrea“. Varla mátti heyra,
er hún hvíslaði nafn hans.
JÓLAHELGIN
Hún snéri sér að lækninum’,
sem hafði gefið fyrirskipun-
ina um aðgei’ð.
„Er þetta alvarlegt?"
spurði hún svo lágt, að varla
heyrðist.
„Já. Ég er hræddur um, að
ekki sé mikið hægt að gera
fyrir . hann“. Anna færði
lækninum annai’shuggr, það
sem hann bað um, og í hi’eyf-
ingum hennar var eitthvaS,
sem kom lækninum til að
stara á hana.
„Líður yður eitíhvað illa?
Mér sýmist þér vera aðfram
komnar af þreytu. Farið held-
ur upþ og hvílið yður“.
Læknirinn bi’osti vingjarn-
lega.
„Leyfið mér heldur að að-
stoða yður“, svaraði Anna,
„Hvar er prófessoi’inn?“
„Ég hef hringt — en hann
er í leikhúsinu“, svaraði
læknirinn.
„Og ætlið þér að fram-
kvæma aðgerðina?“
„Vitanlega — hver annar?"
Anna tók á rás út úr skuro-
arstofunni og niður á stæði
sjúkrabifreiðanna. Nokkr-
um sekúndum síðar var hún
ó leið til leikhússins.
Prófessor Ferri sat ásamt
fjölskyldu I stúku sinni, þeg-
ar honum var tilkynnt um
komu systur Önnu. Með fá-
um orðum sagði hún honum,
hvert erindi hennar væri —
að mjög veikur maður hefði
verið fluttur í sjúkrahúsið.
Þau fylgdust að í sjúkrabií-
reiðinni, og á leiðinni spurði
prófessorinn:
„Er þetta nokkur, sem þér
þekkið?“ Anna hikaði en
svaraði loks lágt: „Já“.
Læknirinn á skurðarstof-
unni sá sér til undrunar, hvar
Anna kom með prófessorinn.
„Hvers vegna komið þér —•
hafið þér verið sóttir?“ spurði
hann prófessorinn.
„Sóttur? Nei, nei. Ég hugs-
aði mér aðeins að líta á sjúkl-
ingana. Er nokkur sérstak-
lega veikur?“
„Já — það er nýkomhxa
mjög illa útleikinn maður.
Bílslys. Það er verið að búa
hann undir uppskurð. Þér
viljið kannske líta á hann?“
Þegar prófessorinn hafði
athugað manninn, snéri hann
sér að unga lækninum og
mælti: „Þegar ég hafði næt-
urvakti í fyrsta skipti, var
komið tfl mín með svipaðan
sjúkling. Ég var yngri en þér
eruð — en ég hafði samt efcki
þá dirfsku til að bera að ætla
mér það að fremja aðgerð upp
á eigin spýtur. Skurðlækning
var í þá daga virt sem einstök
list. — Ég fæ ekki betur séð
en þér séuð þreyttir og ættuð
að láta mig sjálfan um þessa
aðgerð“. — Anna sendi pró-
fessornum þakklætis-augna-
ráð um leið og hún gekk inn í
hliðarherbergi til að fara í
vinnuslopp. Eftir að prófess-
’orinn hafði einnig farið í hvit-
an slopp og þvegið hendur
sínar, var allt til reiðu.
Úr klefanum þar sem
svefngasgjöfinni var stjórnað
gat Anna fylgzt með hverju.
smáatriði aðgerðarinnar.
„Andrea“, hvíslaði hún og
þrýsti höndunum að brjósti
sér, en augu hennar fl.utu í
tárum. Hún hneig saman á
stólkolli og varð hugsað
nokkra mánuði aftur í tím-
ann. í huga sér sá Anna allt
það, sem gerzt hafði í Ixfi
l n