Alþýðublaðið - 24.12.1955, Síða 15

starfs — og biSjið ungu stúlk- ,-,Ég er kominn hingaS til
una um aS koma hingaS inn aS tala viS þig, Anna“, mælíi
til mín“. — Anna gekk út, Andrea.
lotnu höfSi. „FarSu aftur inn til þín,
* ellegar ég verS að kalla á
„Þér gleymiS því, aS eftirlitsmann".
klæSnaSur hjúkrunarkvenn- „Ekki fyrr en ég hef fengið
Við skurðarhörðið.
„TakiS af yður þennan
varalit!“
Stúlkan leit snúðugt á
Önnu og spurði: „Er hann
yður til óþæginda?“
„Reglurnar banna öll fegr-
unarmeðul hér“.
Stúlkan þurrkaði sér um
munninn með vasaklút. „Er-
uð þér nú ánægðar? Guð má
vita, hversvegna þér eruð á
móti mér. Eg hef þaS á til-
finningumii, að þér eigið bágt
með aS umgangast ungar lag-
legar stúlkur —“.
„FariS svo!“ skipaði Anna.
„Já. Eg skal áreiðanlega
fara. En athugið það, aS yður
fer illa að vanda um við aSra.
— Þér hafið óefað notað
marga skipsfarma af varalit,
þegar þér voruð ungar —“.
Reiðin blossaði upp í Önnu,
og hún rétti stúlkunni vænan
löðrúng.
„Þetta skuluð þér fá borg-
að!“ hrópaði stúlkan. „Ég
kæri yður fyrir forstöðukon-
unni“.
Anna stóð þögul inni í
skrifstofu forstöðukonunnar.
Virðulega mælti sú síðar-
nefnda, þar sem hún sat við
skrifborðið og horfði á Önnu:
„Við forðumst hneyksli
eins og sjálfa syndina. Það
nægir ekki að trúa. Trúin
verður að sjást af verkunum;
og hér eru mörg augu, sem
fylgjast með hverri hreyfingu
yðar. — Reynið nú einu sinni
að trúa mér fyrir því, hvað
þjáir yður------“.
Anna hikaði, en svaraði
síðan: „Nei. Nei. Ég get það
ekki“.
„Ég hafði þá á réttu að
standa, að ég efaðist um köll-
un yðar. En tölum um það
síðar. Gangið nú til yðar
anna leggur yður þær skyld-
ur á herSar að halda reglur
spítalans“, mælti forstöðu-
konan við aðstoðarstúlkuna.
„Það særir mig, að Anna
skuli hafa komið ósæmilega
fram, því hún er einhver heil-
brigðasta og bezta manneskja,
sem ég þekki. — Ég skal sjá
um, að þér verSið fluttar yfir
á aðra deild. Og farið nú“.
Stúlkan flýtti sér út úr skrif-
stofunni.
Anna var aleins í skurðar-
stofunni, þegar Andrea gekk
inn og studdist við tvo stafi.
Hún leit upp, og með hjarí-
slátt sagði hún:
„Þú mátt ekki koma hingað
inn. Farðu inn í þína stofu“.
að tala við þig — ég elska
þig — hlu^taðu á mig!“
„Ég vil ekki hlusta á þig“.
— Anna sneri sér til hálfs frá
honum.
„Ég hef þjáðzt mikið“, hélt
Andrea áfram.
„Það hef ég líka — en
angraðu mig nú ekki meira.
Þú svaraðir ekki bréfunum
mínum. Er þér ljóst, hvað það
þýddi fyrir mig?“ sagði Anna.
„Hvers vegna fórstu án
þess að gefa nokkra skýr-
ingu?“ spurði Andrea.
„Þú sagðir einu sinni, að
fyrst yrði ég að deyja til þess
að læra að lifa. Nú hefi ég
lært að lifa — ég lifi nýju
lífi. Far þú þína leið!“
„Einu sinni þótti þér vænt
um mig“, svaraði Andrea.
„Við ætluðum að giftast. Þú
hlýtur að elska mig enn. Það
varst þú, sem hjúkraðir mér
hér fyrst“.
„Ég hefði hjúkrað hverjum
sem var“, svaraði Anna.
,,Segðu ekki ósatt, Anna.
Þú elskar mig!“
„Ég elska allt, sem lifir;
alla, sem þjást'. Anna stóð
stirðnuð sem líkneski, og af
baksvip hennar var ekki
hægt að sjá þau átök, sem
áttu sér stað innra með henni.
„Ég veit, að þú berð þenn-
an klæðnað eins og brynju —
gegn því lífi, sem þú þorir
ekki að lifa. — En vertu ekki
hrædd, Anna. Þú ert sú kona,
sem ég vil gera að eiginkonu
minni — það er sjálft iífið“.
Hann ætlaði að snerta
hana, en hún vék sér undan.
„Farðu!“ hrópaði hún.
„Nei“, svaraði Andrea. „Eg
fer ekki, þegar ég hef fundið
þig. Komdu með mér — bú
ert frjáls og ekki bundin
neinum eiði. Byrjum nýtt
líf“%
„Ég er hjúkrunarkona.
Læknarnir, sjúklingarnir og
systurnar þarfnast mín“.
„Láttu ekki hugsjónir
blekkja þig, Anna. Þú þarft
að eignast heimili og börn —
heyrirðu hvað ég segi? —
heimili og börn?“
„Farðu nú! Angraðu mig
ekki meira!“ svaraði Anna.
„Líttu á mig, Anna. Eftir
nokkra daga fer ég héðan. —
Ég bíð eftir þér!“
Þrem dögum síðar. Anna
stóð við gluggann, þegar
Andrea ók burtu. Ennþá
hljómuðu síðustu orð hans í
eyrum hennar: „Mundu, að
ég elska þig. Ég bíð þ,m
klukkan níu fyrir utan spítal-
ann“.
Anna gekk upp í herbergið
sitt og tók að hafa fataskipii.
Síðan hljóp hún út í gangana,
og faldi sig bak við súlu, á
meðan tveir læknar gengn
fram hjá. Þeir voru að tala
um járnbrautai'slys — fjölda
dauðra og særðra — þao
myndi verða nóg að gera á
spítalanum alla næstu nótt.
— Anna heyrði kallað á sig,
en hvm hélt áfram að læðast
burtu. Hún komst út að girð-
ingunni umhverfis spítalann,
og sá hvar bifreið kom og
staðnæmdist skammt frá.
Hún vissi, að Andrea sat við
stýrið. En þá snéri hún
skj-ndiltega við -— hljóp .
spítalanum aftur. í andliti
hennar voru álcveðnir og
harðir drættir, er hún gekk á
ný til starfs síns. Og í sama
mund heyrðist hvinur sjúkra-
biíreíðanna, sem streymdu aci
með hina særðu.

G. J. FOSSBERG, vélaverzlun h.f.
Vesturgötu 3, Reykjavík.
Umboðsmenn hér á landi fyrir:
TIIE BLACK & BECKER MFG. CO.,
Towson, USA
Höfum jafnan þessi heimsþekktu rafkmtnu
verkfæri fyrirliggjandi. •* ***

s
s
s
s
s
s
s
V
s
s
s
V
V
s
s
s
s
s
s
s
K-
s
s
s
S
s
s
s
s
V
V
s
s
s
s
s
V
s
s
i ■
s
s
s
s
s
i-
s
V
s
s
■ s
V
V
s
i
Flugfélag7 Isiands h.f.

v:
; JÓLAHELGIN. #l