Vísir - 24.12.1927, Síða 3

VÍSIR
Gleðileg Jól!
Silli & Valdi.
Þegar því var lokið týndi hann
af sér sjóstigvélin, brækur, sokka
og nærbrækur, eins og hann væri
bálvondur, en skyrtan blaktaöi sitt
á hvaS í rokinu og snjónum. Svo
fór hann í hreinu nærbrækurnar,
og þá var þaö gert.
Loksins kom hann skríöandi inn
aftur, meö yfirfötin og sjóstigvél-
in á eftir sér.
„Þti stofnar heilsu þinni í voSa,“
sagði Syversen.
„Svalur var hann,“ sagöi Pétur
og lokaöi huröinni. „En þaö er nú
r.otalegt samt.“ Þaö draup af hári
hans og skeggi, og snjóflygsum-
ar á hvítum nærklæöunum hans
glitruöu í lampaljósinu.
En þó aö hann færi aftur í peys-
una og ytri brækurnar og dúSaði
sig eins og hann gat, skalf hann
samt svo aö glamraöi í tönnunum.
Hann dró feldinn yfir höfuö sér
tii þess aö fá í sig hita, en þaö
stoöaöi ekki. Þaö var hörmung aö
lieyra til hans.
„Það er best aö drifa eitthvaö
volgt ofan í hann,“ sagöi Lars.
Og strákarnir uröu aö fara fram
aö eldavélinni á nýjan leik.
Viö áttum vatn á brúsa og sett-
um upp ketilinn. En þegar viö fór-
um aö athuga kaffidósina, var hún
tóm; þar var aöeins svolítill rót-
srköggull, en ekkert kaffi.
„Hvaö um þaö, þaö er fullgott,“
sagöi Lars. „Þaö getur þó altaf'
hitnaö.“
Svo sauð á katlinum meö rótar-
kögglinum í, það varö brúnt á lit-
inn, og hitnaö gat þaö.
Bollarnir vom brotnir, en kaffi-
dósin var fyrirmyndar bolli, og nú
gekk hún á milli. „Gleöileg jól,“
sagöi Pétur um leiö og hann bar
hana aö vörurn sér, og svo uröuin
iiö hinir aö hafa sama siö og for-
maöurinn, og okkur fanst við vera
komnir í veislu.
En þegar hrollurinn var horfinn
úr Pétri eftir heita sopann, varð
hann eins og nýr maður og fór
aö skamma okkur hina fyrir ó-
þrifnaö. Réttast væri, aö hann lægi
alls ekki undir feldi meö okkur
í nótt, sagöi hann, — væri það
ckki af því að Lars væri fáráö-
lingur, j)á ræki hann okkur alla út.
„Hvern varstu aö kalla fáráö-
Iing?“ spuröi Lars Syversen.
„Þig,“ svaraöi Pétur i meöaumk-
unarróm. „Fáráölingur ertu og þaö
veröuröu og hefir altaf verið.
Manstu þegar viö gengum til
prestsins? Var ekki altaf veriö aö
strýkja þig?“
„Þaö var nú eg, sem strýkti þig
þá,“ sagöi Lars. „Og haldir þú að
þú sért hreinlegri en annaö fólk,
þá skjátlast þér.“ Og svo fór Lars
aö mjaka sér fram aö fataskrín-
unni og dró fram hrein riærföt.
Hann varö aö skríöa út í vetrar-
nóttina til þess að skifta um föt,
og þegar hann kom inn aftur, var
hann nær dauða en lífi af kulda,
og varð aö fá eitthvað heitt til
að hressa sig á. En þegar honum
fór að hlýna aftur undir feldinum,
fóm gömlu mennirijir að tala um
æskulýöinn nú á dögum. Þeir vom
útúr-Jrreyttir og augnalokin vom
sifelt aö lokast, en meðvitundin
um jólin hélt þeim vakandi, og
nóg voru umtalsefnin. Við ung-
lingarnir fengum j>að ráð, að hætta
viö sjómensku og fara að læra
skraddaraiðn. Og j>egar á leiö, töl-
uðu J>eir um okkur með svo mik-
illi vorkunnsemi í rómnum, að við
stóöumst ekki mátið lengur, en
fómm ofan í fataskrinuna og út í
óveðrið, til að skifta.
Viö stóðum saman, þarna úti,
settum kryppuna móti bylnum.
„Finst Jrér heitt?“ spuröi eg.
„Það er alveg eins og veriö sé
aö flengja mann,“ sagði hinn og
saup hveljur.
Þegar viö komum inn, var ekki
meira en svo, að við fengjum aö
skríða undir feldinn hjá karlsauð-
unum.
Báturinn vaggaöi, vindurinn
söng, og viö vorum steinstofnaðir
J;egar Pétur formaöur settist upp
við dogg einu sinni enn, og fór
áð rumska við okkur. „Ef }>að á
annað borð em jól i kvöld,“ sagði
liann, „verðum við að haga okkur
eins og menn. Að minsta kosti
veröum við að syngja sálm.“
„Viö höfum ekki neina sálma-
bók,“ sagði Lars, meö breytt yfir
böfuðið.
„Ekki skal eg rengja þig um, að
J>ú hafir gleymt kristindóminum
þínum,“ sagöi Pétur. „En J>ar fyr-
ir getum við hinir kunnaö eitthvað
utan að. Strákar, þiö getiö byrjaö;
„Heim um ból“ — takið þið J>aö.“
Það var ekki annars úrkostar,
°g þegar formaðurinn skipar,
verður maöur aö gegna, hvort
heldur er aö hleypa í brotið eöa
syngja sálm. Og }>aö eimdi af
grenigreinum og hlýrri stofu hjá
okkur, þegar viö settumst upp viö
dogg, nérum á okkur augun og
kyrjuöum meö hásri rödd:
„Heitns um ból,
helg eru jól.“
Þegar sálmurinn var sunginn til
enda, spenti Pétur formaður bólgn-
ar gre.ipamar yfir skinnfeldinum
og las Faðirvor upphátt. Síðan
buöum viö gleðileg jól einu sinni
enn og ultum svo út af. fskaldur
súgur lék um höfuðiö á okkur, en
svefninn skefur út öll áhrif, kropp-
urinn verður blýþungur og sekkur
og sekkur niður í eitthvað mjúkt,
manni er vaggað til og frá. Var
mamma að syngja, eða gnauðaði
stormurinn svona í reiðanum?
Maður byltir sér á hina hliöina,
finnur sviöa í lófunum og heyrir
ólætin i briminu, en svo kemur
aftur svefninn, söngurinn — bíum,
bíum, — svefninn, söngttrinn.
Heim til vinar.
Frá Worms 28. april 1926.
I.
Eg til þín, vinur, kveS í kvöld
mitt kvœði’ um bláan sœ,
og vef minn insta hjartahljóm
t hljóðan sumarblœ.
pú vonum miT\um vœngi gafst
af vetrarlöndum braut.
Mér varð í huga heiði' og sól,
en húm og klaka þraui.
Eg hollra vina hugi bar
af heimalandsins sirónd.
Við geislastraum og stjarnadþrð
mér stœkka menn og lönd.
II.
Nú brostr við mér unun öll
og alt sem hugur £ýs,
því von og draumar vœngi fá
t vorsins paradís.
/ þveldsins Ijóma krþpur sól
og krþnir hljóðan sþóg.
Mig leiðir inn í dulardþrð
hin djúpa aftanró.
í rósafloú rísa hátl
hm rjóðu skýjafjöll.
I bróðurhugans birlu og t?í
mér brosir Veröld öll.
Eg hepri jarðar hjarta slá
við himins opinn faðm.
Af Ijóma guðs er geisli hver,
sem gyllir rós og baðm.
Mér straumur lýðsins fram hjá fer
með fangið bjari af sól.
— / himinfegurð hœkkar alt
sem hjartað fegúrst ól.
Hvert auga siafar ást og tign,
hoerl orð et hdlagt mál,
er líður úl í loftið hljótt
sem Ijómi' af hoerri sál.
Og elltn sjálf með silfrað hár
og sigið þreytubak,
úr heillar asfi hildarleik
ber háti sitt greiiistak.
En œskan heldur hraust og sterk
um hjartans drauma vörð.
Hún oakir \)fir verkaþrá
sem vorið vfir jörð.
Eg heyri gróa hlyn og rós
um heimsins víðan sf(óg.
Mig leiðir inn í drottins dþrð
hin djúpa aftanró.
III.
Eg til þín, vinur, kveð í kvöld
mitt kvœði' um bláan sœ,
og vef minn insia hjartahljóm
t hljóðan sumarblœ.
Af heimafœðar þrasi’ og þröng
eg þvoði huga minn,
með meiri birtu’ og betri menn
mér brosir heimurinn.
pó veit eg: að eins hálfan hlut
eg hef úr minni ferð
við þá, sem kváðu k°ugum lof
og kunnu’ að bera sverð.
En þegar sktn mér JfZaáa jþ-ýnd
mín kaera móðurströnd,
þá á eg héðan hörpustreng
og heilög draumalónd.
— Eg rétti þér í heitri hönd
um himindjúpin blá,
þann óm, sem val{tr inst i sál,
en orðin hvergi ná.
Eg hljóður þakka eitt og alt.
En óðttr minn til þín
er gepmdur best í grasi því,
sem grcer um sporin mín.
Jón Magnásson.
Fagnaðarboðskapur
jólanna.
þ>eir, sem leggja stund á að
athuga mannlífið, komast ekki
hjá því að verða margs varir,
sem ekki er beinlínis skemti-
legt. pó reka þeir sig einnig á
mörg hugnæm athugunarefni,
og er eitt þeirra jólin. JóHn eru
umfrám alt liátíð kærleikans,
liátíð einingarinnar. Emerson,
ameriski heimspekingurinn,
segir eitthvað á þessa leið: „peg-
ar eg leita sjálfsfullnægju á
kostnað náunga míns, verð eg
þess var, að hann á málflutn-
ingsmann í minu eigin brjósti,
og slettir hann sér fram í einka-
mál min.“ ... Á jólunum geng-
ur mörgum betur en endranær
að finna þenna „málflutnings-
mann“ náungans i sinu eigin
brjósti, og sem betur fer, hlýða
þá margir hoði hans og banni.
Örgustu fjandmenn leggja nið-
ur vopnin um' stund. Vinátta
vina verður enn þá innilegri,
elska elskenda andlegri og við-
kvæmari. Smámunir hvers-
dagslifsins missa tökin á sálum
manna um hríð. Framkoma og
viðmót breytist. Jafnvel „stein-
brosin storknuð lifna“ á vörum
efnishyggjumannsins og hins
kalda fjáraflamanns, sem mið-
ar flest við málm og seðla.
Mesti fagnaðarboðskapur jól-
anna er í mínum augum þessi:
Mennirnir eiga i sál sinni upp-
sprettu kærleika og fegurðar.
þeir eru í raun réttri betri en
þeir virðast vera hversdagslega.
Og þetta er meiri fagnaðarboð-
skapur en það, að ákveðið guð-
menni liafi verið i heiminn bor-
ið fyrir nitján öldum, og vil eg
þó síst draga úr þvi, að sá við-
burðuri hafi haft stórkostlega
þýðingu. En jafnvel guðmenni
getur ekki vakið í sálum manna
það, sem þar er ekki til. JóHn
sannfæra mig meðal annars um
tign og göfgi mannlegrar sálar.
pau sannfæra mig um það, að
hvenær sem sannur kærleikur
fæðist í sál manns, þá er þeim
hinum sama manni og um leið
öðrum „frelsari fæddur“. Hugs-
um okkur, að unt væri að varð-
veita jóla-„stemninguna“, eins
og hún getur hest orðið, i sál-
um mannanna. það væri sama
sem að frelsa heiminn frá flestu,
ef ekki öllu böli. „Guðsríki býr
hið innra með yður.“ Eg hlakka
altaf til jólahna — ekki vegna
hins ytra hátíðabrags, heldur
vegna þess, að um jólaleytið
tekst mönnum altaf að gera
þenna ófullkomna heim ofur-
lítið bjartari og betri, a. m. k.
um stund. Og eg sé eftir þeim,
ekki vegna hinnar ytri hátíðar,
sem horfin er, heldur vegna
hinnar innri hátíðar, sem þvi
miður er oftast horfin lika. það
er eins og tekið hafi verið skar-
ið af mörgum litlum ljósum,
svo þau blika í biK bjartar en
áður, en bráðlega dregur niður
i þeim aftur. En hver veit þó,
nema skarið verði minna —
næstu jól? ....
Grétar Fells.