Vísir - 24.12.1936, Blaðsíða 15

VÍSIR
15
Moldvarpa nokkur ætlaði í heimsókn til vinkonu sinnar, en það
var ekki um nema eina lcið að ræða og hún var ærið krókótt,
eins og' myndin sýnir. En moldvörpur eru vanar krókaleiðum
og þessi, sein í heimsóknina fór, tókst að komast alla leiðina,
en lengi var hún á ieiðinni og talsvert reyndi ferðalagið á þol-
inmæðina. — Getur þú komist sömu leið og moldvarpan? Taktu
blýant og reylidu að fika þig áfram. í næsta sunnudagsblaði Visis
kemur mynd, sem þú getur séð af, hvort þú hefir farið rétta leið.
Músahjónin fóru með Stubb
inn í viðliafnarstofuna, því að
ekki höfðu þau slíkan gest á
hverri nóttu. Þar voru litlir
stólar og silkiábreiða á gólfi.
„Já“, sagði músamamma,
„hún liefir nú skartað víðar, því
að hún er búin til úr silkikjóln-
um frúarinnar hérna í húsinu,
þeim, sem hún útti í fyrra, og
var mest hrifin af, en nú var
liún orðin dauðleið á honunx og
lienti honum hérna upp á
loftið.66
„En gluggatjöldin falleg,“
sagði Stubbur.
„Já, þau eru líka úr silki. Við
viljum ekki nema silki hérna í
músalandinu, því að við verð-
ur að tolla í tískunni, eins og
mannfólkið. En það er nú ekki
svona fint allstaðar í músaland-
inu. Það eru til dæmis tvær
fjölskyldur sem búa í gömlum
stráhatti hérna úti í horni. Og
þær eru alt af að rífast. Nóg
hafa þær samt plássið!“
„En þú ætlaðir að svara
spurningunum minum áðan,“
sagði Stubbur. „Eg iða allur í
skinninu af forvitni. Hver
reisti — ?“
„Það er nú saga að segja frá
því“, sagði músamamma,. „en
allir gestir spyrja um þetta. Þú
ert engin undantekning. Það er
óralangt síðan forfeður okkar
fluttu hingað, — eg gæti best
trúað að það séu nokkrir mán-
uðir. En hvort, sem það var nú
langa-langafi minn eða langa-
langa-langafi, jiá var það annar
livor þeirra, sem fann þetla liús,
með trjám, garði og girðingum
og öllu tilheyrandi. Þetta er
nefnilcga — eða réttara sagt
var — brúðuhús, sem systir
hans Dengsa litla álti, og var
leið á. Og þá var þvi hent hing-
að upp, eins og silkikjólnum og
öllu öðru, sem mannfólkið
verður leitt á eða finst, að það
geti ekki notað lengur.“
„Þetta er fallegasta hús,“
sagði Stubbur. „Eg er ekkert
hissa á, að jiið kunnið vel við
ykkur í ]iví.“
„En þó var það enn jiá
l'allegra einu sinni,“ sagði
músapabbi. „Afi minn sagði
mcr eftir pabba sínum, að jiað
líefði einu sinni verið með
rauðu þaki. Og dyrnar voru
grænmálaðar. Jú, jiað vantaði
ekki skrautið. En jiað er farið
að sjá á þvi núna. Það er lika
erfitt um viðhaldið núna í
kreppunni.“
Og músapabbi setti á sig
merkissvip, jiví að liann vildi
að Sl-ubbur. héldi, að jiað væri
bara vegna kreppunnar, að hús-
ið hafði ekki verið málað. En
músapabbi var eftirtektarsam-
ur karl og vissi sínu viti. Jú,
hánn liafði svo sem heyrt
mannfólkið tala um kreppuna.
Og liver skyldi hafa innleitt
jielta inerkilega orð i músaland-
inu annar en hann?“
Og svo var rætt um jictla
fram og aftur. Stubbur skemti
sér hið besta á næturferðalag-
inu og Jiau hjónin fylgdu hon-
um bæði alla leið inn í barna-
lierbergið, þar sem Dengsi
steinsvaf enn þá. Og Jiegar
musahjónin voru búin að bjóða
Stubb góða nólt leit Stubbur í
áttina til Dengsa og sagði:
„Mikið er livað Jiú getur sofið
drengur. En ekki trúi eg jiví að
Jiig dreymi neitt furðulegra en
jiað, sem eg sá í leiðangri mín-
um til músalandsins.“
(Stæling úr ensku).
A. Th.
IvYNJADÝR.
Hvaða kynjadýr er Jietta?
Svona kynjadýr er uú ekki til,
en einhverjum hefir dottið í
Iiug að gera eitt dýr úr fimm
—- og Jielta er „útkoman“.
Ilvaða finim dýr er um að
ræða ?
HÆNSNAGARÐURINN.
Á myndinni eru 7 þænur í
hænsnagarði. Geturðu aðskilið
hænurnar með Jivi að draga g
beinar línur, þannig, að ein
hæna verði í hverjum reit?
Reyndu Jiað og berðu Jiað svo
saman við mynd, sem verður í
næslá sunnudagsblaði Vísis.
Sólskinsstundir.
Vestur í Indiana-fylki í Banda-
ríkjunum var ung stúlka, sem
hafSi mist foreldra sína, og átti
ekki í önnur hús a'fi venda en aS
fara til/frændfólks síns en þaS lét
í ýmsu greinilega í ljós, aö hún
væri þar ekki velkomin. LeiS
henni þvi ekki vel hjá þessu
frændfólki sínu. Leiðast þótti
henni, aS allir á heimilinu fóru illa
meS dálítinn hund, sem þar var,
og henni þótti vænt um. Stúlkunni
fanst loks, að hún gæti ekki veriS
jiarna lengur og lagöi af staö til
Terre Haute í Indiana, í von um
aö fá þar vinnu. Og hún tók hund-
inn meS sér. Hann var líka eini
vinurinn, sem hún átti. Þegar hún
kom til Terre Haute gat hún ekki
fengið neina vinnu, nema við hús-
störf, og nokkurum hluta af lágu
kaupi sínu varð hún að verja til
]>ess að borga með hundinum hjá
dýralækni nokkurum, því að ekki
gat hún farið með hund í vistina.
Henni féll þó ekki að hafa hundinn
þarna, því að hann var hlekkjað-
tir dag og nótt. Nú sá hún í blaði,
að maður nokur auglýsti, að hann
vildi taka nokkura hunda í um-
sjá sína. Stúlkan fór á fund hans
og komst að því, að maðurinn
hafði ágæt skilyrði til þass að ann-
ast hunda — og ennfremur, að
hann var dýravinur mesti. Maður-
inn, sem var kvæntur, bauð henni
að koma eins oft og hún vildi í
heimsókn til seppa. Brátt fékk hún
betri atvinnu. En jiað, sem, rneira
var um vert, hún, sem hafði verið
þarna einstæðingur og vinalaus,
öðlaðist þarna góða vini. Og ekki
er þar með alt búið, því að hún
kyntist nú syni hjónanna, sem
fékk ást á henni og giftist
hún honum. Og það þarf ekki
að efa, að þau hafa mestu mætur
á seppa. Þegar þessi stúlka var
einmana og vinalaus átti hún. einu
sólskinsstundirnar með hundinum,
sem allir aðrir voru vondir við. Og
vegna hlýleika síns og samúðar
með dýrunum átti hún eftir að lifa
fleiri sólskinsstundir en fölu verð-
ur á komið.