Vísir - 24.12.1936, Blaðsíða 28

28
VÍSIR

Öskum öllum
GLEÐILEGRA JÓLA.
Verslunin Björn Kristjánsson.
Jón Björnsson & Co. Jj|
GLEÐILEG JÓLl
VERSLUNIN HELGAFELL.
íÍ^ÉMÉM
jMfe ' ^Uí.
Mk jMt
^Vc.
M
H GLEÐILEG JÖL! ' •
GLEÐILE G JÓL!
Kaupfélag Reykjavíkur.
^Ai. jM&. -^J^. cj{£- -5^4. ^\J£. &[Þ, ^Vc. £\(c, ^14 ^N'/^ ^'4. ^M/xj. Al^. ^,14. ^M/j. ^J£. ,$J4, ^14. ^M^. ^\|/^
2jS 2uS jyS 2nS 2AS 2AS 2AS Sni VÁfp 2«S 2AS 2qS 2AS íÁ2> TÍÁSm 5Jk 5í^ ^AS 2nS -jAi» jíc
^ 1 ’ -* —
Ék
II GLEÐILEG JÖL!
^Vc.
Œt
£[Ic.
tts
^Uc.
HALLl ÞÓR. H
GLEÐILEG JÓL!
iAí ^fci ,*Aí iit1 iáfc1 iát1 “Jfc1 iJfc1 táfc1 ’Jt1 ijfeL
illilililii#
FLÓRA. ^

kvartaði undan livað hann
væri fast girtur.
Ginger hafði heitið næsta
dag og hann þurfti að fara
lieim fimm sinnum. Iiinir
þorðu ekki annað en að fylgja
honum i livert skifti af ótta við
að hann kynni að fara vilt og
týnast og i örvæntingu kjaþta
frá leyndarmálinu. Beltið var
ekki gott og vesalings Ginger
sagði, að þegar þessum hörm-
ungum væri lokið, mælti nota
það fyrir sandpappír.
Ekki gekk Peter betur að
hera heltið en liinum tveimur.
Tvisvar ráðlögðu þeir honum
að stansa á götunni og aka sér
öllum lil þess að minka óþæg-
indin. En Sam hélt að fólk
mundi misskilja hreyfinguna.
Eftir þetta kom þeim saman
um að hafa beltið yfir skyrt-
unni.
Með hverjum degi urðu þeir
þunglyndari út af nistinu. Peir
gátu ekki komist að niðurstöðu
um það, hvort óhætt mundi
vera að selja það. Hugsunin um
það, að ganga með i helti sér
fjársjóð, sem þeir gátu ekki
notað til neins, ætlaði alveg að
gera þá vitstola.
— Því lengur sem við geym-
um það, þvi minni verður hætt-
an, sagði Sam einn góðan veð-
urdag, þegar þeir voru á gangi
i City.
— Við seljum það pegai eg
verð sextugur, sagði Ginger
önugur.
-— Þá verður Sam greyið
ekki tórandi til þess að njóta
síns hlutar, sagði Peter.
* *■ *
Sam ætlaði að svara þeim,
er hann stansaði snögglega og
byrjaði i þess stað að hrosa út
undir hæði eyru. Skamt frá
honum var heiðursmaðurinn,
vinur lians frá portvínsknæp-
unni. Geklc hann beint á móti
þeim og var maður með lion-
um. Sam liafði varla thna til
að átla' sig á því, að sá, sem
með vini hans gekk, var eng-
inn annar en ræfils betlarinn,
því að þeir höfðu komið auga
á hann og sneru við í skyndi,
lilupu eins og fætur toguðu inn
i eina hliðargötu og hurfu.
—- Hvað gengur á? spurði
Ginger undrandi.
Sam svaraði honum ekki.
Ilann var sem þrumu lostinn
og vissi varla hvaðan á sig stóð
veðrið.
— Þekkirðu þá? spurði Pe-
ter.
Sam gat ekki svarað strax.
Hugur hans var nú byrjaður
að starfa og nú rak hver hugs-
unin aðra.
— Þetta eru náungar, sem
liafa komist i kynni við sjó-
mannshnefana mína, sagði
Sam loksins, — ekkert merki-
legt!
Hann gekk áfram i þungum
liugsunum. Þvi meira sem
liann hugsaði, því ógeðfeldara
varð honum viðfangsefnið.
Hann var svo fölur, að Ginger
hélt að liann væri orðinn veik-
ur og ráðlagði honum að fá
sér staup af koníaki. Peter ráð-
lagði romm. Til þess að gera
þeim háðum til geðs, tók liann
hvorttveggja. Við þetta tók
hann litarhátt sinn aftur, en
ekki gleði sína.
Næsta morgun fór hann út
einn. Var það auðvelt sökum
þess, að Ginger gætti beltisins.
Hann komst til Barnet. Það var
stór bær, nógu stór til að þar
væri liálf tylft af „Orangevill-
um“, en vesaliiigs Sam fann
enga slíka „villu“. Það væri
synd að segja, að hann lilífði
sér í íeitinni. Hann fór í all-
ar búðir og í pósthúsið. Hann
hætti sér jafnvel inn á lög-
reglustöðina. Þegar liann var
farinn að skjögra af þreytu,
sneri hann fyrst heimleiðis.
Eina liuggun hans var sú, að
Ginger og Peter höfðu þó greitt
honum tíu pund og þegar hann
fór að hugsa um það, læddist
breitt bros yfir andlitið á lion-
um. Um það leýti er liann kom
heim, var hann allur eitt bros.
— Hvar hefirðu verið?
spurði Ginger.
— Skemta mér! sagði Sam.
— Eins og þér þóknast, sagði
Peter illilega, — en hvernig
mundi hljóðið í þér vera nú,
ef við hefðum gengið út og
selt nistið á meðan, hvað!
— Þú hefði þá ekki verið
svona gleiður, sagði Ciinger. Þú
skalt bara hlæja.
Sam svaraði ekki, en settist
á rúmið og byrjaði að hlæja
svo hann hristist allur. En Gin-
ger rann í skap og gaf honum
nokkur vel útilátin liögg i .mjó-
hrygginn.
— Nú, það er svona, sagði
Sam ákveðinn. Nú erum við
skildir að skiftum. Eg hafði
nærri sætt mig við að ganga í
félag við ykkur. Nú skulu þið
ekki fá rauðan túskilding.
— Ha, ha, hló Ginger, —
hvernig ætlarðu að koma í veg
fyrir það?
—- Við höfum nistið, sagði
Peter og hrosti drýgindalega.
Sam fór aftur að hlæja, kalt
og ertnislega. Svo fór liann að
afklæða sig og fór í rúmið.
Klukkan tólf, þegar Ginger
var að festa blund, byrjaði
liann aftur að hlæja, en liætti
þegar hann heyrði, að Ginger
gerði sig líklegan til að ráðast
á hann.
Iiann fór ekki strax á fætur
næsta morgun. Hann sagði, að
sig verkjaði í síðurnar, en samt
hélt hann áfram að hlæja,
þangað til þeir fóru út. Þegar
þeir komu heim aftur var
hann horfinn.
Enginn veit hvað átt hefir
fyr en mist hefir. Viku síðar
er Ginger var studdur af Pe-
ter út úr búð veðlánara nokk-
urs, varð honum að orði, að
hann vildi gefa alt, sem hann
bjóst við að fá fyrir nistið, til
þess að hafa nú Sam nálægt
sér og geta heyrt hann hlæja.
i