Vísir - 24.12.1936, Blaðsíða 27

I
VÍSIR

27

GLEÐILEG JÓL!
' Bifreiðastöðin HEKLA.
'ÆiLÉím-
H GLEÐILEG JÓL!
ite

5/M02V JÓNSSON.
H '
^\J4.
.SSE?
^M^. .$14 .$14. .$14. .$14. .$14. .$'4. .$>4. .$J4. $>'4. .ÚÞ, ^MA. .$14. .$14. .$<4. Nj'4. ^jð. ^j4. .$14.
§
H GLEÐILEG JÓL!
m
m Verslunin MANCHESTER.
illllHIIIII
rAfr ííÍ&
1» ls§
isa> Oskum öllum okkar viðskiftavinum Ife
.$14.
M
J| GLEÐILEGRA JÖLA OG NÝÁRS. m
$14^ .$J4.
M
jS'4
Jte
.$14. J.M/J.
as
NSJ4- .$'4. .$14 .$14. AI4 .$14. .$14. .$1/^ $14. .$14. .$14. .$14. .$14^ .$J4. .$J4 .$14. .$14. .$14. .$14 ^J4 .$14 .$14. .$14. .$14. .$'4.^14.
^AS 2n> 2ÁS» "2ÁS> ýÁýö iÁSj í,'l5ö 2ÁS> 2ÁS> íAs 2A n» 2ö5 "2ÁSn "2ÁS> ^Asi. 2AS» 2Aia 2>\Sö "sÁSn 2ÁS 2/cS»
M
^14.
ÞVOTTAHÚSIÐ DRÍFA. ||
GLEÐILEGRA JÓLA
óska eg öllum mínum viðskiftavinum, nær
og fjær, og góðs og farsæls nýárs, með þökk
fgrir viðskiftin á liðna árinu.
Guðjón Jónsson, Ilverfisgötu 50.
■ i
^ GLEÐILEG JÓL!
THULE.
.sM4.
SS'4.
vM4.
v,M4.
ÍK
.$14.
|fi|
^Jfe ájfc
g>Á»y 24§>
.$14. ^14. -$J4. .$'4. ^U. .$'4. .$J4. ^14. ^14. .$J4. .$14. .$14. .$14. .$14. .$14. .$14. $14. .$14. $14. .$14. ^4
2AS> 2nS» 2nS» 2ÁS> 2AS» '2AS» 2AS ifO> ííU» 2A5» 3A5« 2«^. ■5.?.^ -já<-
Car/ £). Tulinius & Co. J|
GLEÐILEG JÓL!
BIFREIÐASTÖÐIN BIFRÖST.
Hverfisgötu 6. Sími 1508.
&
»Íi‘ái>áMÉ>&É>É‘áÉ>É‘&É‘É‘Ífil>ág‘á^áÍ‘ái‘ÍÍ>4É‘Íg‘ÍÍÍM£‘Éd
— Miklu meiri, sagði Peter.
Ekki gœti mér komið til liug-
ar, að láta nistið íyrir skitin
þrjátíu pund. Það er sama og
að kasta burtu peningum. Við
getum kannske fengið tvö
hundruð fyrir það. Hver veit?
Sam sat nú á rúmstokknum
eins og maður sem gengur i
svefni. Svo fór að heyrast í
honum hljóð eins og í ketti,
sem hefir gleypt fiskbein og
fest í hálsi sér. Loks komu orð-
in, eins og árstraumur í vor-
leysingu.
— Stansaðu hann ekki, Pet-
er, sagði Ginger. Láttu liann
lialda áfram. Honum verður
léttara á eftir.
— Nú man hann ekki leng-
ur eftir hnífnum, sem þú fanst,
og við mynduðum allir félag
um, sagði Peter. Mér þætti
skönnn að því að sýna smásál-
arsemi, þótt um tuttugu nisti
væri að ræða.
— Alveg sammála, sagði
Ginger, og sjálfs hans vegna
getum við ekki leyft honum að
sýna slikan nánasarhátt. Rétt
er rétt.
— Rétt! spýtti Sam út úr sér.
Rétt! jæja, finst þér það!
—- Við höfum altaf gengið í
félag, ef við höfum fundið eitl-
hvað, sagði Ginger sakleysis-
lega. Hvernig stendur á þessu
minnisleysi, Sam?
— Eg fann það ekki, svaraði
Sam önugur.
— Nei, þú keyptir það, sagði
Peter, og ef þú vilt ekki ganga
í hlutafélag við okkur, þá tök-
um við til okkar ráða, og þá
færðu hvorki nisti né fundar-
laun. \’ið getum náð til „Orange
Villa“ eins fljótt og þú.
-— Fyr, sagði Ginger. En þess
er engin þörf. Við förum á lög-
reglustöðina snemma í fvrra-
málið.
— Já, þú þekkir leiðina
þangað, sagði Sam og var nú
hitur i skapi.
— Við viljum engan skæting
hafa, svaraði Ginger. Ætlarðu
að ganga í félag við okkur, eða
ekki ? 1
— Hvað um peningana, sem
eg gfeiddi, og alla fyrirhöfn-
ina, sagði Sam.
Peter og Ginger fóru út í
horn og liéldu ráðstefnu, og eft-
ir að liafa valið sjálfum sér
öll verstu nöfn málsins fyrir
það, hvað þeir væri raungóð-
ir og sanngjarnir að eðlisfari,
buðu þeir fram fimm pund
livor um sig, sem hlut í fyrir-
tækinu.
— Það er sama og að þú fá-
ir þinn hlut fyrir sama og ekki
neitt, sagði Ginger.
— Til væri þeir, sem ekkert
liefði gefið þér, sagði Peter.
Að lokum lét Sam undan, og
hann stóð yfir þeim og úthúð-
aði þeim, meðan Ginger skrif-
aði samninginn, sem allir áttu
að skrifa undir, vegna þess,
sagði Ginger, að hann þekti
Sam hetur en flestir aðrir.
Það var ekki fyr en um aft-
urelding, að þeir komust i
svefn. Það fyrsta, sem Ginger
gerði næsta morgun, var að
vekja Sam og óska lionum til
hamingju. Feter vaknaði jvið
hávaðann og vildi taka þátt í
hamingjuóskunum, en Sam
neitaði að taka i hendina á
þeim, svo að þeir slóu hann
vingjarnlega á herðarnar i
staðinn.
Þeir létu hann fara með sér
á litlu knæpuna strax eftir
morgunverð, til þess að lesa
auglýsinguna um fundarlaun-
in. Sam hafði ekkert á inóti
þessu, þvi hann liafði von um
að liilta liinn nýja vin sinn þar
og hugsaði sér að segja honum
raunir sínar. Þeir stóðu þar við
langa stund, en ekki lét liinn
liöfðinglegi vinur Sams sjá sig.
Hann var ekki heldur í mat-
söluliúsinu urn kvöldið.
Peter og Ginger voru i liinu
hesta skapi, og þótt Sam segði
þeim blátt áfram, að liann vildi
lieldur vera í fylgd með ærleg-
um vasaþjófum lieldur en
þeim, þá fengust þeir ekki til
að víkja hársbreidd frá honum.
— Hver og einn gæti stolið
því frá þér, Sam, sagði Ginger
og klappaði á baxnavasa hans,
til þess að vera viss um að nistið
væri þar enn. Þú ættir heldur
að þakka fyrir, að við gætum
þín.
— Við yerðuin að kaupa
handa lionum peningabelti
með vasa, sagði Peter. Ginger
kinkaði til samþykkis.
— Já, það er öruggara, og
hann ætti helst að liafa það á
heru skinninu. Eg mundi vcrða
rólegri, á eftir.
— En eg? sagði Sam snúðugt
— Við skiftumst á, sagði
Ginger. Þú fyrsta daginn, svo
hann ætti helst að
* * *
Sam lét að lokum til leiðast
og hann var líka kominn á þá
skoðun, að þetta væri lang-
skynsamlegast. En hann hafði
svo mikið um þetta að segja,
að hinum varð óglatt af að
hlusta á hann. Þeir urðu að
fara heim með hann til þess
að setja á hann beltið. Og sið-
ar um daginn, þegar Sam hafði
drukkið úr nokkrum könnum
öls, urðu þeir að fara heim með
hann aftur, af því að liann