Vísir - 24.12.1936, Blaðsíða 19

9
VÍSIR
19
4 GLEÐILEG JÓL!
á»
Ullarverksmidjcin Framtíðin.
&
4
ÍÍÍÍÍIIÍÍMIÍÍÍIMIMMPi
GLEÐILEG JÓL!
Ralcarastofa Siyurðar ölafsosnar.

M
Éé.
'gUg. ^M^ ^M£. ^M^. ^M^. ^M^. ^M/^ ^M^ ^MA _■$,(£. .;M£. Sfe ^M£. ^MvM£. ^M/^ ^M^ ^M^ ^M/^
T’ÁS'n "2Á5,7ÁJ5, ^As; '?As; /Á>r>. 7ÁS, ?A>* '2ÁS> "2ÁS> 2ÁS> 2ÁSb 7ÁS> 2ÁS> 2ÁS» 2ÁS 2ÁS >AS 2ÁS> 2ÁS> 2ÁS> 2ÁS> 2ÁS> 2ÁS> 2A5«'
illlllllliilí
á
GLEÐILEG JÓL!
Reiðhjólaverksmiðjan Fúlkinn.
H GLEÐILEG JÓL!
SANITAS. f|
GLEÐILEG JÓL!
41
Mjólkurfélag Reykjavíkur.
i»ÍMIMÍMIi>lfeát&&&ÍÉ>É‘Íi>ÍMfe&ág>&Í&É>#É>ÍM&É>4&
M GLEÐILEG JÓL!
Verslunin Liverpool.
leikum bundið, að klífa upp
skorninginn sumstaðar, að þao
varð ekki hjá því komist endr-
um og eins, að nema staðar til
þess að kasta mæðinni og at-
huga sinn gang, ef svo mætti
segja. í fyrstu ætlaði Jacques
að liðsinna mér, þar sem erfið-
ast var, en eg var hreyknari en
svo, að eg vildi þiggja aðstoð
lians. Eg vildi þreyta haráttuna
við fjallið án liðsinnis annara.
Eftir þetta fór Jaccjues sínu
fram og lét mig eiga sig. Þaö
varð eigi sagt, að við værum
þarna í neinni lífshættu, en mér
geðjaðist ekki að því, að liann
skyldi fara svo langt á undan
mér sem reynd bar vitni. Stund-
um var eg svo niöursokkinu i
hugsanir mínar, sem allar sner-
ust um það, er eg hafði fyrir
stafni, aö eg gleymdi honum,
og eitt sinn, er svo var, sá eg
eftir á, að hann var alveg horf-
inn mér. Framundan var auður
skorningurinn, eins langt og eg
gat séð.
Hvert var hann fai’inn? Hvers
vegna hafði hann farið þessa ó-
vanalegu leið? Og hvers vegna
liafði bann liorfið svo skyndi-
lega? Alt þetta vakti grunsemd-
ir í brjósti mínu af nýju. Mér
fanst að vísu nokkuð öryggi í
að liugsa til þess, að gestgjaf-
inn mundi ekki liafa falið mig
umsjá manns, sem ekki var
treystandi, en samt sem áður
var eg ekki alveg öruggur. Eg
hélt áfram göngunni og á'Sur
langt leið sá eg hann miklu,
miklu liærra uppi en eg var
kominn, og hann virlist ekkert
vera að svipast um eftir mér,
heldur hélt áfram göngunni upp
skorninginn.
I fyrstu hafði mér virst, sem
skorningurinn væri svo illur yf-
irferðar, að við yrðum að reyna
aö halda á aðrar leiðir og kom-
ast aftur inn í gilið ofar, en eg
sá brátt að hvarvetna var ldeift
að komast áfram, þótt erfitt
væri víða, og því ofar sem dró,
því greiðfærara varð. Eg kall-
aði til Jacques að bíöa eftir mér,
en vindurinn bar liljóðið í aðra
átt en til hans, og liann heyrði
ekki fil mín. Ef ekki hefði ver-
ið vegna flulningsins, lieföi eg
snúið við. Loks sá eg liann setj-
asl niður á jörðina, að því er
virlist til þess að biða mín. Þeg-
ar eg kom lil hans, var eg í
slæmu skapi. Þarna, sem hanu
var, hafði vatn runnið yfir
klappir, sem voru glerhálar og
hann hafði beðið til þess að að-
stoða mig y-fir þær.
, „Þvi fóruð þér á undan mér?
Eg vildi liafa yður nálægt mér“.
„Eg liélt að þér vilduð vera
einir, og eg vildi ekki ónáða
yður.“
„Hvers veg'na hverfið þér svo
oft af stignum? Hvað eruð þér
að hendast til heggja hliða ann-
að veifiö ?“
„O — eg er eins og hundarnir.
Eg hefi gaman af að taka svona
spretti út af brautinni.“
„Látum það gott heita, en --
verðið mér samferða liéðan i
frá.“
„Eins og þér skipið fyrir.“
, Eg reyndi að liefja umræður,
en nú var það hann, sem ekki
vildi bíta á öngulinn. Það var
komið sólskin og hann hafði
farið úr jakkanum og bar hann
á handleggnum. I leðurbeltinu
sínu bar hann litla exi og er það
óvanalegt, að leiðsögumenn
ferðamanna beri slíkt verkfæti
— eða vopn.
„Hvers vegna hafið þér þessa
exi meðferðis?“
„Eg liefi hana alt af meðferð-
is.“
„Hvers vegna?“
IJann horfði hvasslega á mig
og sagði:
„Sjá, eg liefi líka skamm-
byssu!“
Hann tók tvíhleypu úr vas-
anum og rétti mér, en sagði mér
um leið, i aðvörunarskyni, að
hún væri hlaðin. Mér var efst
i hug að láta liana ekki af hendi
við hann. Yið, þarna uppi í fjöll-
unum, gengum vopnaðir, og
skammbyssur voru hlutir, sem
vart var gripið til, nema ef brúð-
kaup voru haldin, til þess að
skjóta fagnaðarskotum. En svo
flaug mér í hug, að ef liann
hefði ilt \ huga, mundi liann
ekki hafa sýnt mér skammbyss-
una, svo að eg afhenti honum
hana, án þess að mæla orð af
vörum.
Eftir stundarfjórðung eða
svo sagði hann skyndilega:
„Afsakið mig! Eg verð að fara
frá yður. Eg kem til yðar aft-
ur að vörmu spori.“
Og hann var óðara rokinn
burtu. Eg réyndi að lirinda á
broitt öíllum efahugsunum, er
hann var farinn. Eg gekk á eftir
honum, uns liann var liorfinn.
Eg sá liánn hlaupa í áttina til
steinahrúgu í tíu metra f jarlægð
eða svo, beygja sig niður, fæca
lil tvo eða þrjá steina, róta til
moldinhi og skilja svo við alt
eins og það hafði verið. Þegar
Iiann sá að eg hafði horft á hann
varð hann reiðilegur á svip og
sótrauður í framan, en hann
stilli sig.
„Eg fór til þess að sækja
brauðsneiðar og ostbita, sem eg
skildi þarna eftir í gær. Eg
flakka oft um fjöll og dali og