Vísir - 24.07.1945, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 24. júlí 1945
V 1 S I R
7'
(L
G
* 5&íoyd 'ta. ‘íöouglas

h
175
„Er nokkuð ónotað lierbergi lieima hjá þér,
Metella?" spurði Díana.
„Þvi miður,“ sagði Metella. „Yið eigum bara
lílið hús með tveim svefnlierbergjum. Annað
fyrir pabba og mömmu.“ .löng þögn. „Eg geri
ekki ráð fvrir, að þú viljir sofa í greninu með
mér.“
„Af hverju eklci?“ sagði Díana. „Yiltu lofa
mér það?“
„Eg vrði mjög glöð, ef þú vildir þiggja það,“
sagði Melella löngunarfull.
„Eg myndi borga þér fyrir auðvitað.“
„Nei, þá befði eg enga ánægju af því,“ sagði
Metella.
Diana lagði bendi sína mjúklega á beinabera
öxl stúlkunnar og liorfði í augu liennái’ af ein-
lægni.
„Þú sagðir mér, að þú værir ekki neitt,“ sagði
liún lágt. „Skammaslu þín ekki fvrir það?“
Metella liló lágt og vandræðalega og nuddaði
annan augnakrókinn með sólbrenndum fingri.
„Þú erl svo fyndin, Díana,“ livislaði hún.
Marsípor reið á harða spretti, því brýnt var
erindið. Nóllin var köld og hestarnir fjörugir,
sérstaldega svarti ldárinn senatorsins, en hann
stökk við hliðina. Marsípor gamli hafði ekki
komið á bak hesti.i fleiri ár og óskaði þess nú,
að hann hefði heldur valið sér læst Galliós. Hann
hefði haft á honum belri stjórn.
Ilann fór vfir ána á hinni glæsilegu brú, sem
Júlíus hafði lálið gera til að umferðin um Yia
Appía gengi sem greiðlegast, bevgði út af fjöl-
förnum þjóðveginum og fór út á hliðarveg með
djúpum hjólförum, sem lá i suðurátt út að víð-
áttumiklum móbergsnámunum.
Of áhættusamt fannst honum að fara inn í
katakomburnar um venjulega innganginn. Ef
Jialdinn væri vörður um einstígið í Kypruslund-
inum, jafnvel þótt úr fjarlægð væri, yrði hianni
með tvo til reiðar áreiðanlega ekki hleypt fram
hjá óáreittum.
Hann hafði aldrei farið um leyniinnganginn
einn síns liðs fyrri og var alls ekki viss um, að
Iiann myndi finna hann, því hann var venjulega
dulbúinn í einni af hinum löngu yfirgefnu nám.
um. Haiin vissi, að bann myndi þekkja nám-
una, þegar þangað kæmi, því hún var næst fvrir
handan gamlan verkfæraskúr við veginn. Þar
batt liann bestana og gekk varlega niður snar-
bratta brekkuna ofan í námuna við dauft skin
mánans, sem nú var i kvartilaskiptum. Þar kom
gamli nxaðurinn að grunnri tjörn, hann mundi,
að yfir hana átti að fara. Handan við tjörnina
skarsl gjá inn í framstandandi Idettinn. Hann
gekk inn i myrkrið í mjóu gilinu. Ilörkulcg
rödd skipaði honum að nema staðar. Marsípor
sagði til nafns síns og varðmaðurinn, sem liann
kannaðist við, sagði honum að lialda áfram.
„Eg kom til að hitta Marsellus Gallíó,“ sagði
hann. „Gríski þrællinn hans, sem einnig er
kristinn liggur fyrir dauðanum af sárum. Það
er erfitt fvrir gamlan marin að klöngrast þetta,
Þrason. Villt þú fara og skila þessu til Mar-
sellusar?“
„Ef þú vilt vera hér á verði fyrir mig, Marsí-
por.“
Tíminn var lengi að líða þarna í niðamyrkrinu
og heyra ekkert hljóð nema veiklulegan sláttinn
i eigin hjarta sínu, sem tekið var að bila fyrir
elli sakir. Hann lagði við hlustirnar. Jú liann
Iieyrði skóhljóð á hrjúfu móberginu. Að stundu
liðinni sá bann dauft ljós langt niðri í baílandi
gilinu. Er það nálgaðist, sá Marsípór, að tveir
mcnn voru i fylgd með Þrason, Marsellus á
undan og — Stóri fiskimaðurinn.
Þeir töluðust við í hálfum bljóðum stulta
slund og komu sér niður á, að Marsellus og
Pélur tækju báða bestana, en Marsipor yrði
cftir í katakombunum yfir nóttina,
„Þú liefir sagt föður ínínum, að eg væri hér ?“
spurði. Marsellus.
„Já, en h'hnri ér svo gl’a'Óiir ‘að vita, að þýr cr-
uð á lífi, herra, að bami setti það-ékkert fyrír
sig, þóft þér væruð hjá’hiiurin lýristnu. Þér getið
treyst því, að háriri keipur ekki upp um yður,
Farið nú, lierra. Deemtríus álti ekki langt eftir
ólifað!“ ,
Lentíus fór. með hestana. Lúsía hafði beðið
i súlnagöngunum og hljóp nú niður þrepin og
kastaði sér í faðm bróður sins grátandi af gleði
og hélt fast í ermfar bans með fingrum sínum.
„Er Demelríus enn á lífi ?“ spurði bann kviða-
fullur.
„Ennþá er Iífsmark með honum,“ sagði Lús-
ia, — „en Sarpedon segir, að honuin hraki óð-
um og lifi varla lengur en um það bil klukku-
stund.
Marsellus sneri sér við og kinkaði kolli lil
félaga síns.
„Þetta er Símon Pétur, Lúsía. Hann er ný-
kominn frá Galileu. Hann þeklcir Demetrius
einnig.“
Stóri, skeggjaði útlendingurinn bneigði sig
fyrir henni.
„Get eg nokkuð bjálpað ,systir góð?“ sagði
hann djúpri, digurri röddu.
„Þakka fyrir,“ sagði Lúsía með tárin í aug-
unum. „Komið, við megum engan tíma missa,“
Gallíó stóð á stigapalhnum gamall og þreytu.
legur og faðmaði son sinn að sér án þess að
mæla orð af vörum. Ivorneha var gagntekin af
viðburðum þessarar nætur og féll í faðm lians
af veikum mætti og kjökraði samhengislaus
blíðuorð.. Pélur stóð i stiganum og beið. Sena-
torinn sneri sér að honum með spyrjandi brosi.
Liisía kynnti hann fyrir senatornum.
„Yinur Marsellusar,“ sagði hún. „Hvað sagð-
istu heita?“
„Pétur“ sagði bann djúpum, digrum rómi.
Senatorinn kinkaði kolli kuldalega og mátti
sjá, að honum fannst þessi ófágaði maður koma
úr ankanalegum lieimi. En nú var Pétur orðinn
óþolinmóður og kom senatornum á óvart með
framkomu sinni. Hann gekk fram þessi stór-
karlalegi Galileumaðnr, tók sér slöðu framnn
fyrir tigulegum Rómverjanum og var á svip-
inn eins og maður, sem vanur er að gefa fyrir-
skipanir.
„Fylgið mér til Demetríusar!“ sagði hann.
Yið að Iieyra þessa ókunnu, skipandi rödd
sleppti Ivornelía Marsellusi og glápti á binn
bávaxna komumann og gapti af undrun. Galiíó,
sem sýndisl dvergsmár bjá þessum risa, hlýddi
og gekk á undan til herbergis Demetriusar. Þau
komu öll á cftir og skipuðu sér í kring um rúm-
ið. Marsellus Jagði hendina bliðlega á iifið höf-
uð lians. Sarpedon stóð upp af stól sinum við
rúmið og rýrndi lil fvrir komumanni, er Gallíó
gaf lionum merki. Gallíó fannst auðsjáanlega
mikið til um bið cinbcitta hátttalag hins dular-
fulla gests þeirra, scm kvíðalaus og öruggt tók
stórum, sólbrenndum liöndum sínum um mátt-
lausa Iiandleggi Demetríusar og hristi þá til,
„Demetrius!“ brópaði hann, eins og liann
kallaði á hann úr mikilli fjarlægð; eins og binn
devjandi Grikki væri mílur vegar í burtu. Ekk-
ert svar. Ekki einu sinni hreyfing á augrialok-
unum. Pétur kallaði aftur dynjandi röddu, sem
hefði mátt heyra út á götu: „Demetríus! komdu
aftur!“
j Allir liéldu niðri í sér andanum. Enginn
hreyfði legg né lið. Þau stóðu í kring um rúmið
í spennlri bið. Skyndilega rétti Pétur úr sér og
sneri sér að þeim með úlrétta handleggi og
bandaði að þcim með höndunum.
„Farið!“ skipaði liann. „Lálið okkur tvo
eina!“
Þau ldýddu án þess að mæla orð af vörum og
gengu úl i ganginn öll nema Marsellus, sem
Íiinkraði við og spurði, hvort hann ætti áð fara
lika. Pétur kinkaði kolli. Hann var að fara úr
ullarkyrtlinum, þegar Marsellus lokaði á eftir
sér. Þau reikuðu um i ganginum og gengu út á
stigapallinn. Þar stóðu þau um stund og hlust-
uðu, hvort ekki hevrðust liá köll frá Galíleu-
manninum hávaxná, sem nú var orðinn mið-
depillinn i húsinu. Marsellus bjóst við að heyra
andúðarhvísl, en enginn mælti orð af vörum.
Dauðakyrrð rikti. Ekkert hljóð heyrðist úr lier.
bej’gi Dcmytríusar.
Að slundu liðinni rauf senatorinn þögnina
mcð þyi að ganga niðip- stigann varlega og
óstyrkuiii skrefum. Sarpedon kom á eftir fýlu-
legur á svip og settist inakindalega í stól i for-
Salnum. Ivornelía lók ..undir handlegg Marsell-
usar óg leiddi hann inn í svefnherhergið og
Lúsía gekk á eflir. Enginn ya.ro éftir i gangin-
um nema Tertía, se mlæddist já tgnum að dyr-
unum á herbergi Demetríusar. Hún hnipraði
sig niður Við dyrastafinn og þeið og hlustaði,
en heyrði ekkcrt nema riiðurbælt kjökrið í
sjálfri sér.
Frá mönnum og merkum atburðum:
Sannleikurinn um uppgjöf ttalíu.
Eftir David Brown.
SlÐARI KAFLI
Sardiníu og Korsíku. Er komið var yfir sjó, var
breytt- um stefnu og flogið í áttina til Túnis.
Flugmönnum bandamanna, sem voru i eftirlits-
og könnunarflugferðum yfir ströndum Norður-Af
ríkii, hafði verið tilkynnt að von væri á ítalskri
flugvél af þessari gerð, og að þeir mættu hvorki gera
árásir á hana, né heldur tefja lerðir hennar. Engin
flugvél bandamanna kom nálægt henni fyrr en hún
var í þann veginn að fljúga yl'ir Afriku-strendui.
Þá kom amerísk orustuflugvél ú vettvang. Amerísku
flugmennirnir höfu ðséð, að þarna var ítölsk flug-
vél á ferðinni og flugu nú kringum hana í rann-
sóknar skyni. Þeir, sem í flugvélinni voru, óttuðust
að til árásar kynni að koma, því að alltaf mátti
gera ráð fyrir, að flugmennirnir ætluðu, að hér væri
um aðra flugvél að ræða en þá, sem þeim hafði
verið bannað að gera árásir á. En allt fór vel. Eftir
stutta stund flaug ameriska flugvélin á brott.
Klukkan var rúmlega sjö, þegar flugvélin lenti á
E1 Aouina-flugvellinum, sem er nokkra kílómetra
frá Túnisborg.
Eisenhower yfirhershöfðingi hafði talað í útvarp-
klultkan 6,30 og tilkynnt öllum heimi vopnahléð.
Næstum samtímis byrjaði Brezka útvarpið (BBG.)
og amerískar útvarpsstöðvar að útvarpa tilkynn-
ingu Eisenhowers og öðru, sem vopnahléð varðaði
og leyft var að birta. Flugstöðvar-starfsmennirnir
voru kátir vel, vegna hinna miklu tiðinda. Yiðtæki
flugvélarinnar var liaft opið, og áður en lagt var
af stað frá flugvellinum, heyrðu þeir Taylor og
Gardiner tilkynningu Badoglio marskálks um vopna-
hléð, cn hann flutti ræðu i útvarp um vopnahléö-
skömmu á eftir Eisenhower.
Badoglio hafði tckið ‘afstöðu sína frá kveklinu
áður til nýrrar íhugunár og tilkynnt vopnahléð á.
þann hátt, sem upphaflega hafði verið gert sam
komulag um.
Teningunum var varpað. Italía var nú barida-
manna mcgin í styrjöldinni.
Þeir Taylor og Gardiner litu af nokkurri forvitníi
á Rossi hershöfðingja, cr hann heyrði tíðindin.
Hann varð fölur scm nár. Rossi hafði verið sömip
skoðunar og Badoglio og aðrir ítalskir leiðtogar.
Tfann hafði talið nauðsynlegt, að ítalska stjórnin
fengi meiri tíma lil gagnráðstafana vegna yfirvol-
andi hefndar Þjóðverja, sem daglega sendu meiru.
lið til Italíu.
Eins og Badoglio liugsaði Rossi aðallcga um það,
livort Þjóðverjar mundu nú 1 bræði sinni gera árás-
ir á Rómaborg.
Hvað mundi nú gcrast þar?
Amerísku hershöfðingjarnir höfðu nú lokið hlut-
verki sínu. Allt halði 1 rauninni gengið svo vel scnv
á varð kosið. Þótt Italir hefðu enn enga hugmyno'
um það, var innrásarfloti bandamanna nú á leið tif
strandarinnar við Salerno. Áforminu um árásir lofl-
flutta liðsins hafði verið afstýrt á elleftu stundu.
Þar munaði vissulega litlu, að miklu og vel æfðti
liði væri fórnað, án þess að nokkur árangur yrð af.
Amerísku hershöfðingjarnir komust brátt að þvi,.
hvernig á því stóð, að Badoglio marskálkur lét und-
an og tilkynnti vbpnahléð. Það var vegna þess, að
Eisenhowcr hnippti í hann, ef svo mætti segja, á
réttu augnabliki. Þegar Eisenhower fékk skýrslu Ba-
doglios um ítalska herinn og aðstöðuna í Róma-
borg, tók hann þegar þá ákvörðun, að senda hon-
um alvarlega aðvörun. Eiscnhower er laginn á að
segja það, sem segja þarf, og hæfir jafnan í mark.
Og hann hafði vissulega næg „skotfæri“, er hann
settist niður og samdi aðvöruriar-orðsendingu sína.
Bandamenn höfðu haldið áfram undirbúriingi hern-
aðarlegra framkvæirida sinna, og var það í sam-
ræmi við það samkomulag, er gert yar og undirritað' ;
af fulltrúum Eisenhowers sjálfs. Ef marskálkurinn
gamli rifti því samkomulagi, setti hann þar ineð'
blett á hermannsheiður sinn, og álit allra þjóða á
Itölum mundi verða cnn minna en það haíði noþk-
urn tíma áður verið. Og Þjóðverjar, sem núi muridu
sjá, að Italir hcfðu farið á bak við þá, mundu ekki'
verða mjúkir á manninn. Þcir mundu áreiðanlega *
ekki sýna Itölum neina miskúnn.