Vísir - 07.02.1946, Blaðsíða 2

2
V 1 S I R
Fimmtudaginn 7. febrúar 1946
eo clór ^ydmason:
. ? í';> . : tf' ■
Eg ætla á rek.net,
1.
FYRRl HLUTI
Um ]>ær mundir, sem eg
kom úr Hala-leiðangrinum
með Sindra,.'voru sjóararnir(
hér sunnanlands að moka
upp síld í reknet á Faxaflóa,
þó að karlarnir, sem voru á (
síld fyrir norðan, sæi „ekki
kvikindi”, eins og algengastj
var að þeir orðuðu það, ])eg-1
ar þeir voru að barma sér (
hver við annan í taltækin á
síldarl)átunum.
Þetta barst eitthvað í tal,
er eg sat hjá ritstjóra Vísis
í hans litla allra helgasta við
Ingólfsstræti og var að híða
eftir passanum, sem heiðurs-
mennirnir á lögreglustöðinni
voru að semja handa mér til
Englandsfcrðarinnar. \jð
vorum að reykja tollsviknar
Teofani-sígarettur og drekka
kóka-kóla — að mig minnir.
Eg fór þá að segja ritstjór-J
anum frá þrákelkni Harald-
ar Böðvarssonar við Faxa-j
flóa-síldina annarsvegar og
Síldarútvegsnefnd hinsvegar.1
Haraldur og þeir feðgar, —
því að Sturlaugur forstjóri
sonur hans er honum harla
samhendur, — þeir liafa ár-
ixm saman lofað Faxasíldina
hátt og í hljóði sem hina á-
gætustu vferzlunarvöru, og
staðið svo að segja einir uppi
með það, innlendra manna.
Ákveðið
að fara.
Nú, nú, — eg var að segja
ritstjóranum eitthvað um
þetta, og lianh segir svo eitt-
hvað á þá leið, hvort eg nenni
að fara á reknet, þegar eg
komi heim úr siglingunni til
Englands, — ef eg komi þá
nokkuð heim.
Eg saup á kóka-kóla-flösk-
unni, eða livað það nú var.
— Ekki hýr ritstjórinn svo
vel, að hann eigi glös. — Og
athuga málið á meðan í tvær
og hálfa mínútu.
„011 ræt“, segi eg svo. „Eg
fer á reknet fyrir Vísi, strax
þegar eg kem heiiíl aftur.“
„Som sagt, saa gjort“, eins
maður, að Vísir gat ekki án
mín verið.
Komið frá
Englandi.
Svo sigli eg með Sindra,
eins og menn hafa bæði heyrt
og séð á prenti, og kem
sprangandi inn í hið allra
heilagasta hjá ritstj. einn
góðan laugardagsmorgun,
með neðanviðgerningu við
Sindra-pistlana, nefnilega
langhunda um Fleetwood og
Blackpool og allt þetta nokk-
uð, Sigurhjörn dósent og sól-
skinið á Atlantshafi. Þessi.
tromp læt eg á horðið og ætl-
ast til þess að ritstjórinn við-
urkenni, að hann sé „bit“ og
Þrem dögum eftir að eg kom úr leiðangrinum með Sindra
í sumar, brá eg mér upp á Skaga þeirra erinda, að fara
„á reknet“ með einhverjum vélbát þaðan, og afla mér
fróðleiks um Faxaflóasíldina. Ymislegan fróðleik tókst
mér að klófesía, en að öðru leyti var þetta hálfgerð
fýluferð. — Verður nú sagt frá „resúltatinu“ laust og
fast, satt og logið, í fáeinum greinarstúfum, — í svip-
aðri tóntegund og þeir voru, Sindra-pistlarnir. — Th. Á.
Hinsvegar hefir Amerikan-1
inn, til dæmis, tekið undir
við þá og viljað kaupa síld-
ina saltaða. En Síldarútvegs-j
nefnd, eða livað hún nú heit- (
ir nefndin, sem ráðið hefir
því, hvað menn mættu selja
af síld, hefir sagt fussum,
svei! Iss! Faxaherring — no
good! Má ekki selja Amerík-J
ananum. Nema þá að við
megum ])væla um það í,
nokkra mánuði fyrst. En
Haraldur hefir látið cins og
liánn hafi ekki haft hugmynd
um að til væri nokkrar,
nefndir, sem hamlað gæti því (
að hann færi í þennan hand-
raða Faxaflóa-gullkistunnar.
Hann lætur bátana sína fara
rit með reknet „hvenær sem1
hann kemst höndunum“, því
að hann hefir sagt mér það
í trúnaði, að nóg væri af síld
í Flóanum allan ársins hring.!
Og hann lætur á hverju ári
salta síld í mörg þúsund
tunnur. Hitt er honum svo
hara einskonar aukp-sport,
að glíma við „það opinbera“
um það, hvort hann megi
selja sína ágætu vöru þeim,
sem hana vill kaupa, — j
stundum fyrir mun liærra
verð cn fæst fyrir Norður-
lands-síldina. Þetta hafði eg
allt séð út undan mér, þegar
eg átti heima á Akranesi, |
rétt fyrir stríð og í stríðs-
byrjun. •19 go j
og Danskurinn segir. Eg hað
ritstjórann um hlað og hlý-
ant, ruddi ofurlítinn blett á
einu horninu á skrifborðinu
hans, rak tunguhroddinn út
um annað munnvikið og pár-
aði Haraldi Böðvarssyni fá-
einar linur um það, að mig
langaði fjarskalega mikið að
komast „á reknet“ með ein-
hverjum hátnum hans, og
hað hann að liafa það á hak
við hægra eyrað á sér, þang-
að til eg komi úr siglingunni.
Farið að
leita passans.
En nú var komið að því
að eg þyrfti að fara að vekja
])á á lögreglustöðhmi, og vita
hvað þgim hefði miðað með
að semja passann minn. Þeir
höfðu að vísu heðið um 3ja
daga frest til þess. En minn
tími var svo naumur, að eg
hafði ekki getað gefið þeim
nema þrjár klukkustundir,
og fannst það vera fjandans
nóg. Nú var klukkan þrjú,
en Sindri átti að sigla kl. 5,
og eg átti eftir að fara í
hrezka sendiráðið og vissi
ekki um afgreiðsluhætti þar.
Jæja, — eg kvaddi nú hátt-
virtan ritstjórann, þegar við
vorum húnir að fá okkur
einn, og þann síðasta. Hann
óskaði mér sæmilegrar ferð-
ar og hað mig blessaðan að
fara mér nú ekki að voða 1
útlandinu og reyna að verða
ekki af skipinu í Fleetwood.
Þetta var nú ekki eintóm
lijartagæzka og umhyggju-
semi. Nei — óuei. Það vant-
aði nefnilega hotninn i Hala-
pistlana mína. Og nú var eg
orðinn svo frægur ! ’ hláðá-
hjóði mér sæti og kóka-kóla,
— sígaretturnar lagði eg
sjálfur til. -— — Nei, ónei!
Hann ýtir neðanviðgerning-
unum frá sé’r og segir bara:
„Ætlarðu svo ekki á rek-
net?“
„Sá er kaldur!“ lmgsaði
eg, en upphátt sagði eg: „Má
eg anda“?
Nú, — og svo skemmti eg
mér í tvo daga í Reykjavík
— og andaði.
A þriðjudaginn rakst rit-
stjórinn svo á mig á götu.
„Ætlarðu ekki á reknet?“
segir hann og linýtti við á-
herzluorðum.
„Andaðu rólega“, segi eg
fyrst. En svo átta eg mig á
því, að þetta er ritstjóri Vís-
is, og að eg á talsvert undir
honurti, og segi: „Það er þá
hezt að fara strax,“ því að
mér var eiginlega ekkert að
vanhúnaði. Sindra-„gallann“
minn átti eg geynulan í tösku
á B.S.R. — Annan farangur
þurfti eg eklci mcö’ mér að
liafa. Og eg var húinn að
hringja til H. B. & Co. á
Akranesi, og mátti koma live
nær sem mér sýndist.
Rennur af mér.
Nú er ef til vill farið að
síga í þig, minn elskúlegi les-
ari, — mér er fjandans sama
um það, þó að ritstjórinn sé
orðinn ösku-grenjandi vond-
ur, — og þú fleygir máske.
blaðinu frá þér og segir:
„Iss, — eins og Árni Páls-
son, — það er til nokkurs að
senda svona kall „á reknet“,
til þess að útvega manni
skemmtilegar og fróðlegar
upplýsingár Um ‘blessáða
Faxaflóa-síldina, Harald
Böðvaysson og káta karla á
Akranesinu og allt það, —
karlbjálfa, sem ekki getur
talað eitt alvöruorð.“ Og eg
hið afsökunar. Nú er að
renna af mér. Og rétt bráð-
um verð eg f jarskalega alvar-
legur. En í þessum fyrsta
þafetti var það ekki .hægt,
vegna þess, að er eg fór að
rifja upp fyrir mér, — þeg-
ar eg settist niður og ætlaði
að fara að vinna úr minnis-
blöðunum mínum, — hversu
ófyrirgefanltíga fyrirhyggju-
laust það var að ana í þessa
Akranesferð, einmitt þá (í
septemberhyrjun), eins og
veðurfari og veðurútliti var
háttað, og hvílík endemis
fýluför úr þessu varð, gal
eg ekki að mér gert að skelli-
hlæja að sjálfum mér. Sú er
ástæðan til þess, að þessi inn-
garigur varð svona í laginu
hjá mér.
En eg get verið alvarlegur
þegar mér sýnist ,og eg skal
sýna ykkur það svart á hvítu,
því . að reknetaveiðar og
Faxasíld og — ja, eg ætlaði
að segja H. B. & Co. hætti
við það — og allt þáð, þekki
eg út og inn, cins og buxna-
vasann á skíðabuxunum mín-
um, og get um allt þetta tal-
að af alvörublöndriúm vís-
dómi. En þú verður, minn
elskulegi lesari, að taka hlað-
ið upp aftur, hafir þú fleygt
því í paþpírskörfuna, verður
þú að kaupa nýtt* blað, —
halda áfram að lesa og vera
óþolinmóður, eins og eg varð
að vera þolinmóður þá 10
þjáningardaga, sem eg beið
á Skaganum eftir síldinni.
Ulviðri.
Eg tæpti á ófyrirgefanlegu
fyrirhyggjuleysi. En ástæðan
til þessa fyrirhyggjuleysís
var sú, að fórsjónin og ham-
ingjan höfðu dekrað svo mik-
ið við mig í Sindra-leiðangr-
inum, að eg taldi það alveg
sjálfsagt, að þessar kerlingar
væru húnar að taka mig al-
veg að sér, og að hér eftir
yrði lífið eintómt skyr og
rjómi, eg gæti fengið allt, er
eg óskaði mér, þar á meðal
gott veður og gæftir, livenær
sem eg þyrfti á slíku að
halda. *
Mér hafði ekki komið til
hugar að. lita til veðurs,
hvað þá að eg hefði hlustað
á veðurfregnirnar. Eg hafði
jafnvel ekki veitt því athygli,
hvernig veðrið var þennan
þriðjudag. Það var ekki fyrr
en eg rak hausinn upp fyrir
hrúnina á hafnargarðinum á
Akranesi, — standandi nötr-
andi í ólukkans fimlastigan-
um, sem er utan í honum,
skimandi eftir hjálp, — að eg
tók eftir því, að nú var ein-
mitt liúðar-dynjandi hrak-
viðri, — og þegar búið var
að hjálpa mér upp á garð-
inn, þá var þar varla stætt
vegna óveðurs.
„Það verður ekkert farið
á reknet á morgun,“ datt
mér í hug. En það hafði eg
talið sjálfsagðan hlut, að eg
kæmist strax á flot daginn
eftir. ;
Albertshús.
Þegar eg kem á hótelið,
lioldvotur frá hvirfli til il.ja,
gera þær mér næsta grikk-
inn, kerlingarnar, sem eg
nefndi áðan. „öll herbergi
upptekin.“ Mér leizt ekki á
blikuna. En úr þessu rættist
betur en á horfðist, því að
þegar eg náði tali af forstöðu-
konunrii, en hún er dóttir
Jóns í Valhöll, tjáði hún mér,
að hún mundi geta útvegað
mér stofu í næsta húsi. Er
það kallað Alberts-hús og að-
eins steinsnar frá gistihúsinu.
Þurfti eg skamma stund að
híða úrslita um þetta, því að
stofan var föl, og var mér
fylgt á staðinn. Þar tók á
móti mér íturvaxin kona og
alúðleg, og vísaði mér þegar
til vistlegs herbergis uppi á
lofti og lét hera upp fyrir
mig pjönkur mínar, nefni-
lega svefnpokann góða, hans
sonar míns, og Sindra-gall-
ánn í tösku. Þessi ágæta kona
vildi allt til þess gera, að.vel
færi um mig þama, og með-
al annars kveikti hún upp i
miðstöðinni, án þess að eg
hæði um það. Og í þessu húsi
var hljótt, — en öðru nær
var að svo væri á gistihúsinri.
„Hjartastyrkjandi“.
En mér leið ónotalega og
mér var kalt eftir sjóferðina
með Víði, svo að eg fór að
liitta dr. Árna héraðslækni.
Bað hann að hlusta mig og
lækna mig. Hann er alltaf
sama ljúfmennið: hann hlust-
aði mig og sagði „humm“
og skrifaði síðan 23 sentí-
metra langt recept, sem eg
fór með í apótekið til fröken
Proppé. Og þar féklc eg eftir
nökkra bið hálfpotts glas af
herjans sterkri hjartastyrkj-
andi mixtúru, sem cg horg-
aði fyrir ellefu krónur með
ánægju, þegar eg var búinn
að dreypa á vökvanum þarna
inni í apótekinu.
Nýkomið
Svissneskt,
Amerískt
og
Enskt
I?ringixm«m frá
■,n ,.,.R3fnar-stræö 4v;., ; ,