Vísir - 08.04.1946, Page 7

Mánudaginn 8. apríl 1946
V I S I R
@utnj tfl* Aí\teÁi
40
Þær elskuðu hann allar
Patrick svaraði engu. Hann var að liugsa uin
live inikil sorg Johns var, er liann missti Doro-
thy, og *um heitstrengingu lians, að kvongast
aflur — aðeins drengsins vegna. Voru allir karl-
menn svo reikulir? Og elskaði Jolm Mollie nú
cins og hann eitt sinn liafði elskað Dorotliy?
Þau gengu til bænhúss Meliemets Ali og Isa-
] sella kvartaði yfir að liann gengi of hratt og
liægði liann þá á sér. Þau stóðu þarna hlið við
lilið og störðu á ábreiðuna dásamlegu, en bæn-
húsið var allt ljósum prýtt. Isahella var þó
liörkuleg á svip. Hún hugsaði aðeins um har-
áttuna sem fyrir höndum var og live lítinn
tima hún hafði.
Ef Patrick elskaði Mollie — og hún var viss
um það, því að nú minntist liún svo margra at-
vika, sem staðfestu það — þá var þó afleiðing
þess, að Patrick gat ekki fengið liennar, þar
sem hún var gift — og Patrick var hrelldur og
einmana. Ilún heitstrengdi enn, að halda áfram
baráttunni og sigra. — Þau töluðu fált á leið-
inni lil gistihússins. Patrick spurði hana einu
sinnf livort hún væri þrevtt og lnin liristi liöf-
uðið. Hún kvaðst hafa margt um að hugsa,
cn liann spufði einskis frekara. — Að miðdeg-
isverði loknum óku þau í hifreið út fyrir borg-
ina og fóru til Nílárbakka. Tungl skein í heiði
og Isahella brann af þrá eftir að segja Patrick,
að hún elskaði hann. Hvað þýddi að liugsa um
sjálfsmetnað, þegar svona var ástatt. Ilún elsk-
aði liann, hafði aldrei elskað neinn annan, og
mundi aldrei fá ást á neinum öðrum. Og vissu-
lega var tækifærið nú fyrir liendi, þegar hann
liafði fengið vitneskju um, að Mollie væri ham-
ingjusöm. Þau töluðu fátt, og aðeins um daginli
og veginn, þar til hann allt í einu spurði:
„Ef Mollie er hamingjusöm, af hverju sagð-
irþu þ^ í morgun, að þú aumkaðir hana?“
„Sagði eg það?“ svaraði Isabella og átti erf-
itt með að liafa vald á rödd sinni. „Hafi eg sagt
það, tek eg það ekki aftur, því að eg auraka
alltaf alla þá, sem eru eins ambáttarlega óeig-
ingjarnir og hún. Fyrst var það fjölskylda
. hennar, þar næst Pat litli, og nú Jolin. Þau eru
óaðskiljanleg. Vesalings John, og eins og hann
svrgði Dorothy fyrst i stað.“
Ilún lagði allt í einu hönd sína á handlegg
haiis og sagði:
„Hve dásamlegt! Sjáðu.“
Iíann leit í áttina til áarinnar og leit Araba,
sem leiddi ú'lfalda sína að ánni, til að brynna
þeim, og var þetta vissulega óvanaleg sjón og
heillandi, í augum Isahellu. „Og þú segir, að eg
mundi fljótlega verða leið á þessu?“
Patriclc liorfði á hana með brennandi augna-
ráði. Dularmáttur nælurinnar, hið bjarta tungl-
skin, sem varpaði á hana ljóma, vakti einhverja
þrá í brjósli hins einmana manns — það var
eins og liann væri dreginn til hennar með ómót-
slæðilegu afli gegn vilja sinum. Konan sem
liann elskaði, gat aldrei orðið hans, hún hafði
fórnað ást sinni vegna auðs Johns Morlands.
Isabella hætti að liorfa til árinnar og horfði
nú beint í augu Patricks, hún sá þrána speglast
i augum lians, og skyndilega lagði hún hönd
sína i lians.
„Hér gæti eg verið hamingjusöm alltaf, —
þér við hlið,“ hvíslaði hún.
„Þú ert viss i þinni sök,“ sagði hann og hló
kæruleysislega. „En það er ekki alltaf tungl-
slíinsblíða. Isahella, jafnvél ekki í Egiptalandi.“
„En eg gíeti álltaf verið liamingjusöm,1' sagði
liún.
Hann har hönd hennar að vörum sinum,
„Þú ert mjög vinsamlég i minn garð,“ sagði
liann, „mikhi vmsarhléi(ri én ög á skilið.“
„Eg þrái aðeínsaá géráþig namingjusaman,“
svaraði hún.
Arabinn, seni stýrði hifreiðinni spurði skyndi-
lega:
„Vill hinn enski pasha, að eg snúi við nú?
Það er orðið framorðið.“
Patrick hló og sleppti hönd Isabellu.
„Já, hezt að snúa við í tæka tíð,“ sagði hann
og hló.
I gistiliúsinu skildu þau við neðsta þrep stig-
ans breiða, sem lá upp á liæðina fyrir ofan
grunnhæðiha. Isabella gekk hægt upp stigann.
Hún var rjóð, gröm vfir því, að liafa verið svo
nálægt markinu, en vera svift tækifærinu til
að sigra. Því komu örlögin þarna i líki arabisks
bifreiðarstjóra og spilltu öllu? Kannske mundi
íækifærið aldrci herast aftur. A morgun yrði
kannske eins erfitt og áður, að finna leið að
hjarta Patricks.
Hún fór úr hvíta kjólnum og smeygði scr í
örþunnan kjól i ljósu silki, blúnduskreyttan.
Ilenni var ómótt og gekk út á svalirnar til þess
að fá freskt loft. Það var síðkvöld og enginn i
garðinum. I allri veröld virtist allt i svefni, og
þó fannst lienni að liinu leytinu í taugæsingu
þeirri, sem náð liafði tökum á Iienni, að allt sem
lífsanda dró legði við hlustirnar. Eftir einliverj-
um, scm koma mundi, eins og beðið væri eftir
einhverju, einliverjum. Ilún fór aftur inn i licr-
bergi sill og leit á litla ferðaklukku, sem liún
hafði á borðinu. Klukkan var næstum eitt.
Ilún sellisl i hægindastól, tók sér bók i liönd,
og reyndi að lesa, en gat ekki fest hugann við
það. Það var eins og liún sæli á nálum. Ilún
lienti frá sér bókinni.
Og allt í einu heyrði hún, að gengið var eftir
ganginum, sligið þungt til jarðar. Það var karl
maður, sem gekk þar, og liann virtist liafa num-
ið staðar við herbergisdyr hennar. Hún hallaði
sér fram, greip fast um stólarmana, munnur
hennar opnaðist til liálfs. Hún þorði vart að
draga andann.
Frá mönnum og merkum atburðum:
’AKVÖlWðKVm

Fyrstu níu mánuöi þessa árs er ætlunin a‘5 halda
samtals 300 ársþing og fundi i Chicago.
♦
Hvergi í heiminum er meira dreifbýli en í Græn-
landi. Ariö 1944 bjuggu þar aöeins 0,2 maöur á
hverjum ferkilómetra.
♦
Georg B. Shaw er þekktur fyrir hinn fagra garö,
sein hann heíir ræktaö viö heimili sitt. Dag nokk-
urn tók einn vina hans eftir því, aö hann hafði
samt engin blóm til skrauts í húsinu.
„Mér kemur þaö nolckuö á óvart,“ sagði þessi
vinur Shaws, „aö þú skulir ekki hafa blómin til
skrauts inni viö líka.“
Shaw hristi höfuöið og svaraöi: „Eg hefi lika
gainan af börnum, en eg sní'ö ekki höfuðiö af þeim,
til aö hafa til skrauts í pottum.“
Dýrasti vegur i heimi mun vera á Nýju-Guineu.
Þegar sókn bandamanna þar á eyjunni stóð sem
hæst, var mjög mikilsvert, aö flýtt yrði eftir megni
vegagerð norður til Buna. Verkfræðingarnir létu
ryðja allskonar grjóti og möl í veginn. Þegar þorn-
aöi í veðri tóku þeir eftir því, aö það glitti og
gljáöi víða í veginn. Kom þá i ljós, aö milljóna
viröi af gullsandi haföi verið notað í slitlag veg-
arins.
•%,
Snemnia í nóvember 1944 var Halsey á siglingu
meö flota sínum skammt frá Japan. Heyröi hann
þá japanská útvarpsstöö segja: „Hvar er améríski
flotinn ?“ ' ■*
„Sendið þeim tilkynningu uni stööu flotans,"
sagði. Halsey viö menn .sína.
HINIR ÓSIGRANDI.
ekki værí útlit um hjálp frá Rússunum. Eg gaf
Monter ofursta því fyrirskipun um að hafna tilboði
Þjóðverjanna.
Við svöruðum Þjóðverjunum með öðru en orð-
unum eintómum. Hersveitir Moters hófu árásir á
ýmsa hernaðarlega mikilvæga staði, er enn voru a
valdi óvinanna og hófust þær mcð árás á'símstöð-,
ina, sem var stærsta byggingin í borginni. Hemiemi
vorir höfðu slegið hring um bygginguna nokkru
áður en Þjóðverjarnir neituðu að gefast upp. Héldu!
þeir uppi látlausri skothrið á aðliggjandi götur lir
gluggum byggingarinnar.
Það var fyrir aðstoð gamals símvirkja að okkur
tókst að ná byggingunni á okkar vald. Hann hafðií
nokkrum sinnum sótt um upptöku í heimaherinn,
en alltaf verið neitað vegna þess að hann var álitinn.
vera of gamall. En sá gamli var þrár og er honum
hafði verið neitað þrisvar eða fjórum sinnum um
upptöku í hérinn, tók hann til sinna eigin ráða. j:
Hann vissi að okkur var afar mikilvægt að náí
símstöðinni á okkar vald. En þar sem hann hafðil
unnið í þcssari byggingu í fjölda mörg ár þekkti
hann hvern krók og kima. Við hlið hússins vorié
rústir og gamli maðurinn tók nú til óspilltra mál-
anna við að grafa göng undir þau. Eftir tveggjai
vikna erfiði hal'ði hann Jokið göngunum, var kom-
inn að kjallaravegg símabyggingarinnar. Þá l'ór haniv
til Monters ofursta og skýrði honum frá, hverju;
llann hefði áorkað. Afréð Monter þá að leggja til
atlögu.
Árásin var hafin klukkan tvö um nótt og var
barizt af ægilegri grimmd. Þjóðverjar vörðu hvert
herbergi, cn eftir tíu klukkustunda bardaga voru:
þeir að lokum sigraðir. Gamla manninum var laun-
að með því, að honum voru fengin vopn.
Næstu daga var sóknin í miðhluta borgarinnar
liert og við unnum talsvert á, tókum nokkur virki
Þjóðverja og öfluðum okkur með því móti tals-
verðra skotfæra, en þetta var þó ekki nóg til að
tryggja okkur sigur gegn aðalher Þjóðverja og 19.;
ágúst hófu Þjóðverjar markvissa sókn gegn Stare
Miasto. *
Nokkrum dögum síðar, fundum við skjöl á fölln-
um þýzkum foringja, sem gáfu til kynna, hvaðá
liði Þjóðverjar höfðu beitt í sókninni -— á svæði, þar
sem við höfðum aðeins 5000 menn, flesta illa búna.:
Þjóðverjar beittu 20.000 mönnum, auk tuttugu
fallbyssna, 50 Golíat-skriðdreka, tólf 74 millimetra
umsátursbyssna og sex 380 mm. byssna, af sömu
gerð og þeir notuðu gegn Dover á Englandi. Loks
bcittu þeir fjölda sprengjuvarpna og brynvarinnií
járnbrautarlest, svo að ekki sé minnzt á steypiflug-
vélamar, sem fyrst gerðu árás á hverri klukku-
stund, en síðan á stundarfjórðungs fresti. ,
Þessu var öllu beitt gegn hverfi, sem var vart
meira en ferkílómetri að stærð. Þarna voru um;
200.000 mans, vegna þess live margir flóttamennj
höfðu flykkzt þangað undan Þjóðverjum. Gömul
miðaldahúsin veittu enga vernd gegn stórskotunum.
Þau hrundu eins og spilaborg og þúsundir manna
voru kviksettar undir i'ústunum.
Eftir æðisgengiia bardaga fyrstu dagana dró held-
ur úr ofsanum, en alltaf var barizt jafnt og þétt.:
Fyi'st á morgnana voru gerðar árásir af steypi-
flugvélum og lialdið uppi stórskotahríð. Eftir há-i
degið vorii svo Golíat-skriðdrekamir sendir fram,;
til að sprengja götuvígin í loft upp og að baki þeimj
komu Tígris-drckarnir, sem beittu fallbyssum sín-i
um á stuttu færi.
Fótgöngulið Þjóðverja lagði ekki til atlögu fyrr
en eftir þenna mikla undirbúning. Við létum það
æfinlega komast mjög nálægt okkur, svo að hægt
væri að varpa að þeim liandsprengjum og stundum
var barizt í návígi. Við urðum að spara skótfærin’
eins og unnt var.
Þegar dimmdi hættu loftárásimar og stórskota-
hríðinni var einnig hætt, því að Stare Miasto var
svo lítill blettur, að Þjóðverjum stóð sjálfum hætta
áf skothríðinni. En þá lögðum við til atlögu og
oft tókst okkur að ná því aftur að næturlagi, s^na
við vorum hraktir úr í björtu. j