Vísir - 16.08.1946, Blaðsíða 7

Föstudaginn 16. ágúst 1946
V I S I R
ilnBtv M. Ayres
PtiHÁeÁÁan
Þegar þcir voru komnir að v'itjaðri þorpsins
liægði hann á sér og var á eftir hinum að ásettu
ráði, og sneri á þá braut, sem lá fyrir handan
fjallabrautina litlu. Þetta var allt á brattann, en
lestin á fjallabrautinni var ekki í förum eftir að
•skyggja tók. Jónatan var nokkurn veginn.viss
lim að finna Priscillu einhversstaðar milli skóg-
arins og Teplitz-kaffisíofunnar, ef hún á annað
borð var úti í þessu hriðarveðri.
Hann sneri sér við eim einu sinni og sá hina
ieilarmennina háldá-áfrarii ferð sinni í þveröfuga
ált. Svo hélt hánn áfram upp brekkuna.
Stundum fór hann aðeins eitt skref fram og
rann tvö til baka, en hann missti ekki móðinn.
Eina manneskjan sem hann nokkurn tíma
hafði elskað í þessum heimi, lá kannske i snjón-
um kalin, meðvitundarlaus. Hann vildi feginn
láta líf sitt, ef það gæti orðið henni til bjargar.
Við og við varð hann að nema staðar til þess
að kasta mæðinni. Oft kallaði hann eins hátt og
hann gat, en hann heyrði aðeins bergmál sinnar
eigin raddar.
Við venjuleg skilyrði var hann ekki i neinum
vafa um leiðina. Hann var þarna öllum lmútum
kunnugur. En i þessu hriðarveðri var erfitt að
rata, erfitt að þræða brautina þar til skógurinn
kom i ljós.
Kn eflir það varð það auðveldara — það var
tiltölulega greitt að þræða brautina milli
trjánna. Hann sveið í kinnarnar af kulda og
hann var orðinn krókloppinn á höndunum og
.stefndi hann nú til auðs svæðis fyrir framan
Heplitz-kaffistofuna.
•Hann var þegar farinn'fram hjá staðnum. þar
sem Priscilla lá, en það var eins og eitthvað
livislaði að hommi hvar hann gæti fundið hana,
og hann sneri við og stefndi í áttina þangað.
Það var heldur farið að draga úr fannkom-
uimi og hann sa líka nokkru lengra frá sér en
áður.
f Hann tók af sér vetlingana og blés á fingur-
gómana úl þess að fá yl í þá. Hann ákvað riú að
l>reifa fyrir sér hvarvelna á skíðabrautinni. Allt
i einu hrasaði hann um rót á tré, og er hann rétti
út hönd sina til þess að ná taki á einhverju kom
'hann við eitthvað seni virtist vera blautt ullar-
cfni. -
Hann kraup á kné i snjónum og losaði um
Ijóskerið i belti sér. Hann kom auga á bláa klæð-
ispjöílu og nú fór hann að grafa í sfijóinn með
báðum höndum, eins og óður.
Og allt i einu féll ljósið frá ljóskeri hans á
andlit Priscillu.
Var hún lífs eða liðin? Hafði hann komið of
seinl?
Hann lyfti henni upp úr f önninni, losaði skíð-
in snarlegá af óþolinmæði. Hann reyndi að hella
dálitlu koníaki í munn hennar, en höfuð hennar
hékk máttlaust niður. Hún liafði bitið á vör sér,
- þegar hún var að missa íheðvitundina, og varr
hennar voru kaldar og bláar.
Það var algerlega voníaust, að hann gæti
borið hana eða komið henni einn síns liðs til
gestihússins.
Andartak ieit hann í kringum sig örvænting-
arlega, á snæviþakta jörðina, hæðir og skóga.
En það dugði ekki að gefast upp, liver sekúnda
var dýrmæí.
Hann fór úr úlpu sinni og sveipaði henni um
hana og lagði Priscillu svo niður í skjóli tveggja
stórra grenitrjáa.-Svo tók hann aftur að sér vettl-
ingana og tókst að lokum að draga þá á kaldar
hendur hennar. Og stöðugt hvíslaði hann:
„Prinsessa, prinsessa litla, prinsessan mín."
Af tur reyndi hann að hella nokkrum dropum
af koniaki inn fyrir varir hennar, en það tókst
ekki og í örvæntingu sinni þrýsti hann henni að
sér og hélt áfram að tala við hana:
„Hjartans, elsku stúlkan mín, svaraðu mér
— prinsessa, prinsessa —"
En hún hrærði hvorki legg né lið og kviða-
fullur og sorgmæddur hagræddi hann henni af t-
ur í fönninni.
Það var ekki um annað að ræða eri að útvega
hjálp eins ljótt og auðið varð. Hjann lagði leið
sina til þorpsins.' Honum fannst í þetta skipti,
að vegurinn þangað væri óralangur, en þó var
hann ekki nema nokkrar mínútur á leiðinni:
Þar var sem í dauðra riki^ engin sál á ferli,
hvergi tjós í glugga, og allt dauðahljótt.
* Hann barði að dyrum og vakti upp í fyrsta
húsinu, sem hann kom að og skýrði frá hvað
gerst hafði. Það lá kona nær dauða en lífi á
Teplitz-brautinni, og það varð að koma henni til
gislihússins án tafar.
Maðurinn, sem þar-na réði húsum, liorfði á
Jonatan, sem var örvæntingarlegur, næstum
trylltur að sjá. Hann var í þunnum fötum, sem
voru gaddfreðin, og maðurinn hafði auðsjáan-
lega meiri samúð með Jónatan en hinni erlendu
konu, sem lá nær dauða en lifi i fönninni. Mað-
urinn færði Jónatan glas af koniaki og bað hann
að drekka það, og liann lagði fast að Jónatan
að þiggja að láni gæruskinnsfóðraðan vetrar-
jakka, en hann get ekki fengið hann til þess að
koma inn og hvila sig smástund, svo að liann
gerði eins og Jónatan bað hann, sótti nágranna
og vini, og svo var náð i handbörur, og lagt af
stað lil staðarins, þar sem Jónatan hafði skilið
við Priscillu undir grenitrjánum tveimur.
24. KAPITULI.
í fyrstu leit svo út sem Priscilla mundi ekki
halda lifi. Hún hafði legið meðvitundarlaus í
snjónum klukkustundum saman, er Jónatan
fann liana. Þetta hafði reynt svo á Jikamsþol
hennar að við lá að það fjaraði út, og vikum
samaii lá hún milli lieims og helju.
Stundum lá hún lengi meðvitundarlaus, og
stundum hafði liún óráð, og kallaði hárri röddu,
að enginn vildi bjarga sér — engum þætti vænt
um hana.
Joan vék ekki f rá rúmi hennar á þessum tíma
og varð hún áskynja um margt, sem jók ást
hennar til Priscillu, — og andúð hennar á
Dorothy Bindloss.
Þá fyrst, er læknarnir létu í Ijós veika von
um, að Priscilla myndi ná sér, hvarf Joan frá
rúmi heiinar tvær til þrjár klukkustundir.
Hún lagði þegar leið sína til gistihússins og
spurði eftir Jónatan.
Hún vissi, að hann hafði legið rúmfastur, eft-
ir björgunina, en aðeins skamma hríð, enda að-
eins um slæmt kvef að ræða, sem liann fékk, er
hann varð innkulsa. Joan gramdist það mjög,
er hún f regnaði að hann væri að renna sér á
skautabrautinni með Dorothy.
Hún fór þangað og sá, að þau rendu sér þar
saman hönd í hendi, og það var engu likara,
fannst Joan, sem Jónatan stæði hjartanlega á
sama um hvort Priscilla væri lífs eða liðin.
'AKV&ldVWWim
Frúin: Þegar kaupmaöurinn rétti vörurnar fram
á borðið sagSi hann alltaf ungfrú.
Mafturinn: -Þessu get eg vel trúaB, manntetriö
hefir álitiS aö enginn væri svo vitlaus að vilja eiga
þig fyrir konu.
Oddvitinn: Nú er hann Bjarni á Leiti stokkinn
til Ameríku. Og hefur arfleitt sveitina aS öllu saman.
Hreppstjórinn: Ætli þaö sé mikið?
Oddvitinn: Heilsulaus kona og fimm börn.
Jask Fleischer og Seymour Fredin:
Seinustu dagarnir í Berlín
áður en borgin iéll.
Skothríð Rússa hafði minnkað um mun einmilt
þá. Þetta var um miðnætti. Menn Kempka þokuðu
sér hægt norður Friedrichstrasse að Weidendamm-
erbrú, sem liggur yfir Siiree. ,
Þeim tókst að komast yfir brúna án þess að marg-
ir féllu af liði þeirra og í tvo klukkutíma^oru þeir
að reyna að brjóta sér hráut upp Friedrichstrasse.
Aftur og aftur tókst þeim að sækja fram um nokk-
ur hundruð metra en voru þá knúðir til baka af
Rússum, sem höfðu bæði vélbyssur og handsprengj-
ur.
Milli kl. 2—3, kom nýr flokkur frá Kanzls rahöll-
inni til Friedrichserasse stöðvarinnar. 1 þeim fokki
voru þeir Bormann, Naumann og dr. Stumpfeckter.
Kempka og aðrir foringjar, sem voru fyrir, skýrðu
Bormann frá því, að það væri algerlega óhiigsandi,
að i-eyna til þess að komast út úr borginni án þess
að fá stuðning skriðdreka. Skipanir voru sendar til
baka og skammri stundi síðar komu 5 skriðdtekar
og síðan komu í ljós nokkrir brynvarðir vagnar og
vörubílar.
Reynt að brjótast í gegn.
Sveitir Kempka og Boi-manns, ásamt nokkrum að-
komumönnum og SS-mönnum, slógu sér saman i
eina sveit til þess að gera nýja tilraun til þess að
brjótast í gegnum hring Rússa. Fylking var mynd-
uð til þess að brjótast í gegnum hring Rússa. Fylk-
ingin var ínynduð úr skriðdrekum og vögnum og -
héngu nazistar í öllum vögnum þéttskipaðir. Fyrir
aftan forystuvagninn vinstra meginn voru þeir Bor-
mann, Naumann og Stumpfeckter. Hinir názista-
foringjarnir og Kempka voru nokkuð fyrir aftan
hann hægra meginn. Halarófan fór á stað. Rússarn-
ir víggyrtir inn í húsunum á báðar hliðar og rúst-
unum hófu þegar skothríð með öllum þeim skot-
voprium sem þeir höfðu við hendina. Margir Þjóð-
verjanna féllu, en fylkingin hélt samt áfram.
Eftir aðeins 150 metra framsóku hæfði kúla úr
„stálhnefa" (Panzerfaust) forystudrekann, en Rúss-
ar höfðu náð einni slíkri Ijvssu óskemmdri. Ögiir-
leg sprenging varð um leið og skriðdrekinn spralck
í loft upp. Nazistarnir í kringum hann féllu eins og
eldspítur. Margir létu lífið þegar í stað við spreng-
inguna og stykki sem flugu úr vagninum. Bormann,
Naumann og Stumpfeckter, sem voru næstir skrið-
drekanum, köstuðust til jarðar. Þeir létu áreiðanlega
lífið eða voru að minnsta kosti helsærðir.
Heit, stíngandi málmbrot festust í brjósti og hand-
leggjum Kempka. Hann var hálfruglaður og nærri
blindaður, en hann slapp samt við öll meiri háttar
meiðsli, því hann hafði staðið í skjóli húsarústa,
þangað til hann jafnaði sig. Um 30 voru lifandi af
50 manna flokk hans og söfnuðust þeir í kringum
hann. Þegar Kempka hafði náð sér nægilega fór
hann með þá aftur til baka yfir brúna hjá Admiral-
platz brúnni.
Gildran lokast.
Eitthvað á milli 2000 til 3000 hermenn og storm-
sveitarmenn höfðu troðið sér inn fyrir sundurskotna
veggi leikhússins. Kempka og liðsforingjarnir, sem
með honum voru sögðu mönnunum að það væri
gagnlaust að reyna að brjótast út úr umsátrinni og
þeim væri frjálst að gera hvað sem þeim þóknaðist.
Siðan fór bifreiðarstjórinn til baka yfir ána. Hann
skipti um föt og fór í borgaraföt, eyðilagði skil-
ríki sín og merki foringjans, sem alltaf skreytti
stóra Mercedes-Benz bifreið Hitlers. Hann hélt síð-
an til útborgar 15 mílur fyrir vestan Berlin. Hann
var tvisvar stöðvaður af Rússum og spurður spjör-
unum úr, skipað að fara í fangabúðir, fór ekki, var
tekinn enn einu sinni og farið með hann i fanga-
búðir.
Sextán dögum síðar slapp hann og komst yfir
Saxelfi inn á hernámssvæði Breta og þar fékk hann
vegaþréf hjá þjzkum borgarstjóra. 1 þrjár vikur
þrammaði hann suður á bóginn í áttina til Hinter
See, lítið þorp skammt frá Berchtesgaden, en þar
vissi hann að konan hans var. Þegar hann kom