Vísir - 20.09.1946, Blaðsíða 7

Föstudagiíin 20. septcmbcr 1940
V I s 1 H
♦
7
Lýsing á Isach Nicholas þessum:
Aldur um 38. Enni lágt, nefstór, bjána-
legur á svip. Feitlaginn, ramur að
afli. Ilefir enga iðn lært, en vinnur
að öllum algengum störfum. — Ilann
er vitskertur morðingi.
„Hann Iiafði sagt mér, að hann héti Nicholas
Brandt“, sagði Millie hljómlausri röddu.
Woolfolk varð enn alvörugefnari á svip en
áður.
„Þér megið ekki undir neinum kringum-
s'tæðum hverfa aftuí til heimkynna yðar.“
„Bíðið átekta,“ hélt hún áfram. „Eg varð á-
kaflega lirædd, þegar hann kom heim og fór
inn í herbergi sitt. Þegar hann kom niður þakk-
aði hann mér fyrir, að hafa tekið þar til, en eg
sagði að þetla væri misskilningur hjá honum,
eg liefði ekki komið þar, en eg gaf séð, aðtein-
Iiver grunur hafði vaknað með Iionum. Hann
grét stöðugt meðan liann eldaði miðdegisverð-
inn. Hann talaði með einkennilegu kokhljóði,
livort sem það var gráturinn, eða annað, sem
hafði þau áhrif á hann þessa stund. Eftir á
snerti hann handlegg minn. Þá fór eg niður að
vikinni og varpaði mér til sunds. Mér fannst,
að allur sjórinn í vikinni mundi ekki nægja til
þess að gera mig hreina aftur. Mig sveið', þar
sem fingur lians höfðu snert mig. Þá sá eg
snekkjuna yðar — og þér komuð á land.
Nicholas var skelfdur heldur en eigi, er
snekkjan kom, og faldi sig i skóginum allan
daginn. Hann sagði, að „það mundi verða af
þessu“, ef eg segði frá honum, og ef eg færi
nmndi það Verða faðir miim, sem fyrir því yrði,
eins og hann orðaði það. Ilann sagði þetta, áð-
ur en liann gekk til skógar og faldist. Þegar
lianri kom aftur — liann hafði gefið gætur að
öllu, — sagði hann, að þér hefðuð orðið ást-
fanginn í mér, og eg yrði að láta yður fara.
Hann sagði, að á þessu mætti engin bið verða,
þetta yrði að gerast samdægurs, því að hann
gæti enga bið þolað. Hann kvaðst vilja gera
það, sem rétt væri, en hann hefði allt og alla
móti sér. I morgun var liann ógurlegur og að-
varaði mig enri, ef eg léki á liann, skyldi hann
hefna sin á yður. og mér lika, og faðir minn
skyldi ekki sleppa. — Hvað föður minn snerti
skyldi það gerast, ef eg yrði að heiman lengur en
klukkustund í einu.“
Hún stóð upp og titráði frá hvirfli fil ilja.
„Og nú hefi eg kannske verið mcira cn
klukkustund að heiman. Eg verð að fara lieim
nú þcgar.“
John Woölfolk hugsaði af meiri hraða eri
vanalega. Hann var ákveðinn og alvörugefinn
á svip. Ef hann licfði haft á sér skammbyssu
sina mundi hann hafa skotið ísach Nicholas til
bana án þess að hika. En þar scm hann var
vopnlaus varð hann að gcra ráð fyrir átökum,
sem tvisýnt var hversu lykta myndi. Hann gat
róið út í Gar eftir skammbyssu, en á þeim tíma,
sem i það færi, gæti margt gerzt, og taflið taji-
azf — Lichfield Slope eða Millie kynnu ekki að
vcra í lifenda tölu, er liann kæmi aftur. Frá-
sögn Millie bar það nieð sér, að hún var sönn i
öllum atriðum. Hugsanirnar fengu á sig enn
meiri liraða — hraða örvæntingarinnar.
„Eg verð að fara hcim,“ sagði hún aftur, en i
þessu kom snörp vindhviða, og orð liennar
heyroust vart.
Hann varð að játa mcð sjáfum scr, að það
var það eina, sem hún gat gert, eins og sakir
stóðu. Haim varð að láta undan.
„Gott og vel,“ sagði hann. „Segið honum,
að þér hafið hitt mig, og að eg liafi lofað að fara
i kvöld. Um fram allt, komið rólega fram. Seg-
ið að þér skulið gefa honum svar á morgun.
Svo í kvöld klukkan 8 — það dimmir snemma
i kvöld, gangið út á bryggjuna. Það er allt og
suint. En allt. sem þér geriö, verður að gerast
hiklaust. Þér skuluð jafnvel reyna að vera glað-
legri og vingjarnlegri í viðmóti við hann.“
Hann hugsaði á þessa leið: Hún verður að
vera úr vegi, þegar eg liitti Nicholas. Hún má
ekki verða fyrir því, að vera vitni að þciin átök-
um, sem losa liana undan fargi liins liðna.
Hún riðáði, en liann greip hana og veitti lienni
stuðning, liélt henni uppréttri styrkum liönd-
um og þrýsti lienni að sér. "
„Komið i veg fyrir, að liann geti gert okkur
neitt,“ veinaði hún.
„Ekki nú,“ sagði liann rólega. „En Nicholas
er brált úr sögunni. Þér verðið að hjálpa til með
þvi að gera nákvæmlega það sem cg hcfi beðið
yður um. Nú er bezt, að þér farið. Það liður
ekki á löngu — þar til þér eruð frjálsar — i
mesta lagi þrjár eða fjórar klukkustundir.“
Hún lagði kaldan vanga sinn að andliti lians
og vafði handleggjunuin um háls lians. Hún
Farið í róður irá Höfn í Homaíirði.
Theodór, þá lízt mér vel á þau. Eg held við séurn
í miklum fiski.“
Þctta á við mig! Eg stari hugfanginn ofan í sjó-
imi og æpi Iierópi, þcgar mér þykir það eiga við.
cða þegar eg eygi gula golþorskana, hvern af öðr-
um, mjakast spriklandi upp í sjóinn. Og nú er bú-
ið að opna lcstina og fárið að fleygja í hana. Það
liggur vel á öllum og menn yrðast á gamanyrðum'
og hlæja að litlu. Enn er hann hægur á austari og
nú er komið glampandi sólskin.
„Klukkan er að verða hálf-níu“, segir Asmundur.
„Farðu nú niður, Theodór, og hlustaðu á hann Jón
Eyþórsson. Gaman að vita, hvað hann segir um
austanáttina.“
Mér þykir vænt um að geta gert eitthvert gagn,
þótt lítið sé, og fæ innstrúksur um það, hvernig
cigi að stilla talstöðvar-tækin, svo að heyrist hin
fagra rödd, — ekki Jóns, heldur Axels Thorstein-
sonar. ,
Hann er kolrámur áð vanda, svona i morgunsár-
ið, —- og veðurathuganirnar hefir hann ekki feng-
ið: „Við spilum einn mars eða tvo á meðan,“----— ■
marsar eru uppáhaldstónsmíðar Axels, einkum þeg-‘j
ar stendur á Jóni með vcðurfregnirnar.
Þær koma loksins.
Eg læt mig engu skipta hverju mönnum er spáð,
í öðrum Ipndshlutum, en tek þó eftir því, að 8 vind-
stig eru í Vestmannaeyjum. Loks kemur að Suð-
Austurlandi: „Austan kafdi. Vaxandi austanátt, þeg-
ar líður á daginn.“
Þetta er sama tuggan og í gærkveldi og í nótt.
Eg segi piltunum þetta og það, sem eg man af frétt-
unum. Engu að kvíða fyrir okkur. Og frá okkar
bæjardyrum Cr litlitið prýðilegt.
Það er haldið áfram að draga, hægt og rólega.
Stundum koma langar hviður, svo að fiskur er á
hverjum öngli, og alltaf samskonar fiskur: ríga-
þorskur og væn ýsa innan um. Ilinn sprettinn er
aflinn strjálli. Klukkan tíu er aðeins húið að draga
8 línur, en lifrin cr orðin liálft annað fat. Þcir telja
eitf lifrarfat úr sex skippundum fiskjar. Aflinn ætti
þá að vera orðinn uin 9 skippund, — og þrír fjórðu
hlutar línutrossurar enn í sjó.
Þetta er bærilegt. Og enn stend eg þarna við
reiðann og Asmundur kippir inn þorskinum og ýs-
unni. Anton tckur við gogginum, en Ásbjörn fer
að slægja og Davíð mcð honum, en hann hefir gert
upp línuna í stampana. Við því starfi teluir Björg-
ólfur, en Svavar er i andófinu sem fyrr. Þannig
skiptast þeir á um verkin á tveggja stunda fresti,
svo að þau komi sem jafnast á alla. Eg einn hými
aðgerðarlaus — og skemmti mér vel.
Klukkan ellefu tck eg eftir því, að eg er að verða
svangur. Eg fer niður. Það er nógu gaman að vit.a,
hvernig frú Imsland hefir gert mig út. En hún fékk
mér þungan kcxkassa þegar cg kvaddi hana og
þriggja pela flösku fulla af mjólk. Eg tek kassann
á kné mér og skoða í liann.TIún hefir ekki ætlað
að láta mig svelta, blessuð frúin, — því að þarna
eru kræsingar lil margra daga. Mér lizt bezt á einn
vænan hrúts-kjamma. Tek liann, loka kassanum —
C. R. — T A H W A N ~ //?
Þegar hermennirnir höfðu skilið
Tarzan og Erongo, mælti Mutavo: „Við
komumst ekki að niðurstöðu um mál-
ið, með því að berjast um það. Við
skulum halda fund um það í kvöld.“
Um kvöídið héldu þeir ráðstefnu, og
skýrði þá konungur írumskóganna mál-
ið ji.ánar fyrjr. Mutavo og mönnum
hans. Tarzan benti þeim á, að skyn-
samlegt væri að fara að ráði hans.
xð lokum féllust Mutavo og menn
hans á tið neita varmennunum um að-
stoð, ef Tarzan vildi í staðinn fylgja
Mutavo og mönnum hans þangað, scm
..kirkjugarður“ fílanna væri.
Erongo var ákaflega gramur með
sjálfum sér út af óförum sínum. Hann
laumaðist burt frá hinum mönnunum,
safnaði saman vopnum sínum og liljóp
svo inn i skógarþykknið.