Vísir - 22.09.1947, Blaðsíða 11

Mánudaginn 22. september 1947 .
V I S 1 R
11
S. SHELLA'BARGER:
KASlIIiU
inn hvitur xnaður íxiundi sleppa lifandi — þeim yrði fórn-
að og lík þeirra etin.
Peclro og Alvarado hlógu, er Marina lxafði túlkað oi'ð
piitsins. Þeir hefðu vax-la getað aulcið álit sitt betur bjá
Indiánunum nxeð öði'U móti.
Piltarnir voru siðan iokaðir inxxi, og að engu lxafðar ósk-
ir þeii'ra um að verða látnir lausir.
Pedro og.Alvarado iiugleiddu, liverxxig þeir ættu að snú-
ast við þessu nýja viðhoi'fi. Alvarado gekk þungbúinn um
gólf og nam loks staðar fyrir framan Pedi'o.
„Sjolula!“ sagði hann í hálfum hljóðum. „Það er í'áðið.
Það inundi Kor.tes gera, ef hann væri hér. Hann mundi
gera hið sama og í Sjolulu. Mannstu eftir því?“
De Vargas ldnkaðj kolli. Hver gæti gleymt því, þegar
höfðingjarnir, sexn vörnuðu þeim vegarins til höfuðborg-
arinnar, voru ginntir inn i liei'búðir Spánverja og bx-ytjað-
ir niður? I>að hafði verið svivii'ðilegt herbi’agð. En boi'g-
ai’búuin, sem lxöfðu vei’ið að því komnir að rísa upp gegn
Spánverjum, höfðu fallizt liendur.
„Nú?“ sagði Pedro.
„Hér slanda sakir nærri eins og í Sjolulu. Höfðingjarnir
eru hér allir sainan komnir. Við verðum viðstaddir liá-
tiðahöldin á morgun, ekki sem liermenn, lxeldur einungis
af forvitni. Þar verða allir fyrirmenn þjóðarinnar — ó-
vopnaðir. Eg gef mei’ki — kalla til dæxxiis E s p i r i t u
Santo (heilagur andi). Við lokum hliðunum, svo að
enginn komist undan og höggvum þá niður. Ef við förum
réll að, ætíi enginn að sleppa lifandi. Hver gæti þá stjóraað
hundunum gegn okkur? Þetta er rétta leiðin.“
Pedi’o lxugsaði málið. Hoi'fur voru alvarlegar. Mundi
þeim lánast að verjast, ef ráðizt yrði á þá?
„Senor höfuðsmaður,“ sagði lxann síðan og reis á fæt-
ui', „mér lizt ekki á þessa uppástungu af tveimur ástæðum.
í fyrsta lagi erum við nú í Tenoktitlan en ekki Sjolulu.
Þar var um litla borg að x-æða og deiga þjóð. Þessi borg er
borg striðsmanna, sem hafa lagt allt landið undir sig og
jafnvel þótt við felldum alla höfðingjana í musterinu,
mundu nægjanlega margir verða eftir til að stjórna ái'ás
á okkur. Þetta mundi þvi leiða til þess, að á okkur yi'ði
ráðizt þegar í stað. Eins og nú standa sakir, höfum við fi'est
í tuttugu daga. Eg lxeld, að þetta mundi aðeins gera illt
verra og vera að fara úr öskunni í eldinn.“
Alvarado skildi, lxvað hann var að fara. „Það getur
verið,“ sagði hann.
„Hin ástæðan er sú, að eg veit, að Kortes liarmar jafnan
það, sem gerðist í Sjolulu. Hann harxnar, að hann skuli
lxafa sett smánarblett á íxiannorð hersins. Við lxöfum gef-
ið leyfi til hátíðahaldanna og liöfðingjarnir eru óvopn-
aðir.“
„Eg þykist vita, að vopn þeirra sé elcki mjög fjarri,“
sagði Alvarado.
„Kann að vera. En réttlætir það, að við ráðumst á þá
óvopnaða, er friður rikir milli okkar.“
„Já, þegar við vitum, að þeir sitja á svikráðuni við okk-
ur. Þegar illmenni eigast við, sigi'ar sá, sem greiðir fyrsta
höggið.“
„Eg vil ekki láta það um inig spyrjast, að eg hegði mér
þannig,“ sagði Pedi'o ákveðinn. „Montezuma hefir liótað
okfcur sti'íði. Við blekktum liann íiieð Joforðum, sem voru
einskis virði. Nú hefir olckur aftur verið hótað stríðj eftir
tuttugu daga. Eigum við að sýna minni drengskáp en þess-
ií' ‘hundar?“
Nú var fái'ið að síga í Alvarado. „Ætlar þú að ’fara að ,
kenna mér, Iivað sé drengskapur?“
„Eg lield því fram, að mér sé ekki sama um drengskap
minn.“
„Það getur verið eitlhvað lil í því, sem þú segir, Pcdrito,“
TS S
tiljog það niundi Ivortes gera. Við ve||pf|!í|s|xd^if
liðahöldin á morgun og þá tck eg ákvorðún"mmá.~Eítinér
lízt svo, að þetta muni verða olckur i hag, géruin við það,
annars ekki.“
pedro beit á jaxlinn.*ÆgÍ^',(andviffliii|.Ki4áú^í alla staði,
scnor. Eg lek ekki þátt'r'ÍxéssuTÍóðbl^Íý^ í'1 H
„Þú gerir skyldu þina, de Vargas höfuðsmaður.“
Þeir skildu við svo búið. Pedro var dapur í bragði, er
hann kom til liíbýla sinna.
„Gallinn er sá,“ sagði hann við Katönu, er þau x-æddu
þeita, „að það geta ekki nema skegvitrir’ menn leikið á
skralíann og Alvarado er ekki nægilega slægur. Hann er
af þvi tagi manna, sem heldur að liann ákveði uxn atburði,
þegar atbuiðirnir ákveða raunve>'ulega gei’ðir hans.“
Ll.
Spánverjarnir gengu þrír og fjórir sanxan yfir í muster-
isgarðiim daginn eftir og dreifðu sér um liann. Alvarado
var búinn að segja þeim, livað ef til vill mundi gerasl.
Aðeins örfáir Spánverjar voru eftir i herhúðunum undir
stjórn Juans Garcia. Það vakti enga undrun, að Spánverj-
ar skyldu vera vopnaðir, þvi að borgarbúar liöfðu aldrei
séð þá óvopnaða. Mannfjöldinn leit illilega lil þeirra og
liugsaði þeim greinilega þegjandi þörfina, er þar að kænii.
Pedro gat ekki þverskallazt við skipun Alvarados og
hann gekk nú inn á musteristorgið við hlið Sjavez, Kaska
Næturgala og bogskyttu, sem hét Santesteban. Hann sakn-
aði hersins, sem farið hafði með Kortes og var sannfærður
um, að ef málið liefði verið rætt á foringjaráðstefnu, liefði
uppástungu Alvarados verið liafnað.
Færri voru við hátíðahöldin en daginn áður, hvað sem
þvi olli. Á torginu innan múranna voru aðeins nokkur
hundruð höfðingja. Pedro sá, að þetta kom Álvarado
mjög á óvart og kunni því vel. Alvarado lilaut að gera sér
ljóst, að liann ynni eklci Aztekunum óbætanlegt tjón, þótt
allir þessir menn væru vegnir.
„Jæja?“ sagði Pedro og gekk til Alvarados.
Hann lileypti brúnum. „Við skulum doka við. Það bæt-
ast kannske fleiri i ’liópinn. Eg sé hér marga, sem gott
mundi að losna við. Fjöldinn mætti vera meiri en úrvalið
er samt golt.“ Ilann klóraði sér í skegginu. „Æ, eg vildi
óska, að eg vissi, livað eg á að gera. Þetta- er ef til vill eini
möguleiki okkar. Iivers vegna gerði Kortes mér þessa
brellu ?“
Höfðingjarnir stigu dansinn af kappi. Pedro stóð á
lægsta þrepi pyramídans og gat séð yfir allt torgið. Allt i
einu heyrði liann rödd kalla skammt frá og hann þurfti
að taka á til að jafna sig, því að trumbuhljóðið var farið
að liafa scfjandi áhrif á hann.
„Senor liöfuðsmaður, við biðum. Nú er rétti tíminn.
N ú e r r é 11 i timinn! Gefið merkið.“
Það var Fransisko Alvarez, sem þetta mælt. Pedro var
meinilla við mann þenna, því að hann lagði jafnan illt eilt
til málanna og reyndi með öllum brögðum að koma sér
vel við óbreyttu liermennina.
„Merkið?“ sagði Alvarado og starði á dansendurna.
Ilann var rauður í andliti af æsingi og æð á enni lians liafði
þrútnað.
„Já, E s p i r i t u S a n t o. Það verður að gerast nú eða
ekki. Látum heiðingjaliundana fá það.“
„Þegiðu, flón.“ sagði Pedro. Ilann vissi, hvað var að
Alvarez. Trumbuhljóðið liafði þau áhrif á liann, að blóðið
sauð í æðum lians. „Þú ert asni!“
Ilinn greip til sverðsins. „Sagðir þú asni, de Vnrgas?“
„Það veit trúa mín,“ sagði Alvarado allt í éinii, „að þú
hefir á réttu að standa. Nú eða eklci! Við verðum. að g^i’a
það! Gefum þeim kalt stálið!“ Hann rak upp öskur, sem
heyrðist uin allt torgið: „E s p i r i t u S a n t o!“
Taugaæsingur siðustu tveggja vikna, óttinn, óvissan og
öivænlingin fengu útrás, cr þessi orð gullu við. Alvarádo
brá sverði sínu svo skjótt, að hann var búinn að vega tvo
menn, er rúm sekúnda var liðin frá því að liann sleppti
oi’ðinu. Það blikaði á sverð i öllum áttum og sársaukavein
kváðu við um allt torgið.
Aztekarnir leituðu til hliðsins, en þar var órjúfandi vegg-
ur Spánverja fyrir. Þeir leituðu i áttina til pyramidans, en
jiar fengu þeir sömu móttökur. Þeir voru óvopnaðir, en
jiótt þeir væru niiklu fieiri en Spánverjar, var barátta
þeirra vonjaus með öllu. Sumir reyndu að klifa yfir vegg-
ina, en voru samstundis höggnir niður — ef þeir báðust
griða, var þaggað niður i þeiin með einu höggi. Aðeins
sárafáir komust undan til að segja tíðindin.
Pcdro Iiorfði á aðfarirnar og tók eklci jiátt í blóðbaðinu.
Iíann fann til andstyggðar og viðbjóðs á þessu atliæfi. Er
stóðu, tóku Spán-
a
E -------------- .
Tveir meim, sein deildu unreitthvert djásn, rákust a
Pedro og“ þdhú várðTTMK'jðúlv'Ífaýíii dró sÝéi'ð sitt út
slíðrum og sló annan mannanna í höfuðið með þvi flötu.
Maðurinn sneri sér að Peilro, afskræmdur af bræði.
Þetta var Fransisko Alvaréz, Ákafur gleðistraumur fór
um Pedro. Nú mundi liann geta svalað reiði sinni á þess-
uin þrjóti. En það álti ekki af því að verða, því að Alvarez
Fisksalinn: „Hvort jiessi
fiskur sé nýr, frú? Eg get sagt
yöur, að Iiann var að taka síð-
asta andvarpið, þegar þér kom-
uð inn úr dyrunum.“
Frúin: „Hann hlýtur þá að
hafa verið fjári andfúll.“
Kona nokkur kom inn i kjöt,
búð undir lokun til þess að
kaupa kjöt. Skuggalegur mað-
ur elti hana inn í verzlunina og
stóð og beið á meðan verið var
að afgreiða hana. Skyndilega
æpti konan upp yfir sig, og
maðurinn snéri sér við og þaut
tit úr verzluninni, en beint í
fangið á lögaregluþjóni, sem
gekk jiar framhjá. Þegar leitað
var á manninuní, kom í ljós, að
hann var vopnaöur. Seinna
upplýstist það, að þetta var al-
ræmdur glæpamaður.
„Kæra frú, ef þér hefðuð
ekki hrópað, þá mundi eg á-
byggilega hafa verið rændur,“
sagði kjötkaupmaðurinn þakk-
látur. „En hvernig vissuð þér
að þetta var glæpamaður?“
„Eg vissi það alls ekki,“
andmælti frúin. „Eg hrópaði
upp yfir mig, þegar eg lieyrði
verðið á steikinni, sem eg ætl-
aði að kaupa.“
„Hvað gerðirðu, þegar Jón
hótaði að kyssa þig?“
„Eg sagði, að mér þætti gam-
an að sjá hanu reyna það.“
„Og hvað skeði svo?“
„Jói reynir alltaf að gera mér
til geðs.“
Það er sama hvað stúlkur eru
varkárar. Ef að piltur kj^ssir
jiær, þá er hann vís með að
gera það, beint fyrir framan
= r
Stríð gegn sjoræn-
ingjum við Kina.
Hongkong í fyrradag (UP)
— Tollgæzla Kína er að hef ja
allsherjarsókn gegn smyglur-
um og sjóræningjum við
strendur landsins.
Smyglararnir lialda uppi
viðskiptum milli allra lielztu
hafnai’borganna, svo sem
IJongkong, Shanghai, Amoy,
Swatow, Kanton og Makao.
Um liöfnina í Ilongkong
fara t. d. árlega vörur, sem
eru um 600 milljóna dollara
virði, en smyglarar selja þar
að auki yaraing,, sem er 2—>
300 milljóna virði. Skip
þeirra eru fæst eins örskreið
ög tqllgæzlunnar, en hinsveg-
ar vel vopnuð. Nokkrir
smyglaranna liafa tekið
liraðbáta, sem keyptir eru i'
Fiþ'ppseyjum, í þjónustu
sina.
'Pah'ý: séhiiperii' baráttuna
við smyglara og sjóræningja
sérstaklega erfiða, er að þeir
úiú tíi.. .1jölda .iP-llY.atím,,. s.ein,
gela ekki lifað á laimiun sin-
'um einum.