Vísir - 20.01.1948, Blaðsíða 4

V I S I H
Þriðjudagiim 20. janúar 1948
irlszR
DAGBLAÐ
Útgefandi: BLAÐAUTGÁFAN VlSIR H/F.
Ritstjórar: Kristján Guðlaugsson, Hersteinn Pálsson.
Skrifstofa: Félagsprentsmiðjunni.
Afgreiðsla: Hverfisgötu 12. Símar 1660 (fimm línur).
Lausasala 50 aurar.
Félagsprentsmiðjan h,f.
Þeir vissu þaö, en sváfu.
Alþingi liefir verið kvatt saman til framhaklsfunda nú
í dag og munu flestir eða allir þingmenn þegar komn-
ir til bæjarins. Nýtl fjárlagafrumvarp verður lagt fyrir
þingið, mjög breyít lrá því sem var, með tilliti til breyttr-
ar aðstöðu. Er gert ráð fyrir, að tekju- og gjaldaliðir
hækki veruíega fra því, sem ráð var fyrir gert, en vafa-
laust breytist frumvarpið allverulega í meðförum þings-
ins, ef að vanda lætur.
Ekki er gert ráð fyrir að mörg stórmál liggi fyrir lil
afgreiðslu, enda hafa dýrtíðarmálin verið lcysl í öllum
aðalatriðum, samkvæmt tillögum ríkisstjórnarinnar, og
-•~>r
vart mun ,þar um frekari aðgerðir að ræða að sinni, scm
verulegu máli skipta. Vinnufriður hefir verið tryggður um
stund, og væntanlcga kemur ekki til verkfalla úr þessu,
en lyammúnistar höfðu þó fullan lnig á að bcita þeim
af öllum mætti í barátlunni gegn ríkisstjórninni. Styrkur
sljórnarflokkanna innan alþýðusamtakanna reyndist meiri
en kommúnistanna. LaunJjegár sáu, cins og starfsbræður
þeirra í öðrum menningarlöndum, að aukin verðliólga bitn-
ar fyrst og fremst á launastéttunum, og hagsmunir þeirra
hvetja til þcss fyrst og frcmst, að gegn verðbólgunni verði
unnið með öllum ráðum. Má í þessu sambandi minna á,
að hið nýja verkalýðssamband Frakka, sem stutt er af
tveimur milljónum verkamaniia, hcfir nýlega gefið opin-
beva yfirlýsingu varðandi verðhólguna þar í landi, og tel-
ur, að á mestu velli fyrir verkamenn, að hafðar verði
hömlur á verðbólgunni.
Þótt líkur séu til, að ekki komi til harðvílugra átaka
á þessu þingi um lausn dýrtíðarmálanna, er hitt annað
mál, að ýmis vandamál þarf að leysá og ])au mál þola
enga bið. Þannig er nú vitað, að megnið af fiskiflotanum
í verstöðvunum hér syðra, mun ekki fara á þorskveiðar
að þessu sinnþ að öllu-óhreytlu. Ber þar margt til. Ctvegs-
menn eru óánægðir með .þá lágmarkstryggingu á verði,
sem Alþingi samþykkti, og munu telja vafasamt að út-
gerðin geti borið sig: með slíkum kjörum. Jafnframt cr
svo tilfinnanleg mannekla í flestum verstöðvum, og þegar
af þeirri ástæðu verður bátunum, ekki úti haldið.
Af stöðvun hátaflotans leiðir aftur að frystihúsin verða
ekki starfrækt að neinu ráði á vertíðinni. Fyrra árs fiskur
mun að mestu eða öllu hafa verið fluttur á erlendan mark-
að og frystihúsin cru þess albúin að vcita nýjum afla
viðtöku. I frystihúsunum er bundið mikið fé, énda hcfiu
Icapp vcrið lagt á að koma þeir.i upp í scm flestum ver-
j stöðvum. Verði þau ekki rekin vegna aflaskorts, — af
hverju, sem hann stafar, - - bíða þau stórfellt tjón og
getur ]iað haft örlagarikar afleiðingar, auk þess, sem
gjaldeyristap þjóðarinnar verður gífurlegt.
í sambandi við síldveiðarn&r erí margt að atbugá. Af-
koma síldveiðibátanna er mjög misjöfn, og margir bátar
munu hafa verið reknir með stórfelldu tapi. Veiðarfæra-
tjón sumra þeirra er mikið og aflipn-eftir ]iyí lítilj, Smærri;‘
bátar geta tæpast grætt á síldveiðmp, cn mildu frgþar á|
fiskvciðum öðrum á bessum tíma árs. Sýnist ástæða til
að nokkrar ráðstafanir yrðu gerðar til þéss að beina þeim
bátum á vertíð, sem fiskveiði heritar bélur én síldvciði,
en láta þá eina bála stunda síldveiðarnar, sem líkindi eru
til að geti borið sig sæmilega. Ef lil vill þarf að gcra aðrar
og frckari ráðstafanir til að tryggja. afkomu fiskiflotans,
en [icgar hafa gerðar verið, ]iótt ekki sé æskilcgt að ríkis-
sjóður taki á sig frekari skuldbindingar en orðið’Vr.
Særinn hefur verið örlátur við okkur síðasla árið, og
svo mun enn reynasl, cf við höldum ekki að jokkur hönd-
um og hverfum frá framleiðslunni. Uppgjöf er sjálfskapar-
víti, en hitt er vjrðingarvert að þrauka meðan ])raukað
verður, jafnvel þótt árangurinn kunni að vera tvísýnn.
Almenningur muTi nú hafa sannfærst um hver blessun
fylgir í kjölfar verðbólgunnar, og Alþingi ætti því að
reynast auðveldara en verið hefur, að gera skynsamlegar
ráðstafánif til ‘trýggingár alvinnulífjpu. Þöð er verkefniðj
sem nú bíður úrlausnar.
Það var aldrei tilætlunin
að liita upp allan hciminn,
sagði karlinn, um leið og
hann lokaði glugganum.
Hann vissi hvað kolin voru
dýr. Þeir hafa eklci verið
dýr. Þeir hafa ekki verið jafn
fyrirhyggjusamir mennirnir,
sem lögðu hitaveituna.
Þið hafið tekið eftir ])vi,
að þegar frost er og snjóföl
á jörðu, þá er á mörgum göt-
unum hér í bænuin auður
slóði eftir endilangri göt-
unni, og þegar rigningar
ganga og blautt er um, þá
er þurrast á þessum hluta
götunnar. Þarna undir liggja
pípurnar með heita vatninu,
og það er liitinn, sem upp af
þeim leggur, sem bræðir
snjóinn ög þurrkar götuna.
Þegar þið greiðið liita-
rcikninginn um mánaðamót-
iri, þá ættuð þið að hugleiða,
hvað mikill hluti kostnaðar-
ins Iiefir farið í það að liita
upp ibuðina ykkar og hvað
mikið þið greidduð til þess
ð hita upp heiminn.
Þegar hitaveitan var lögð,
var mjög eindregið varað við
því, að loft kæmist í vatnið,
afleiðingar þess yrðu
skemmdif á ofnum og leiðsl-
um. f slcýrslu þeirra manna,
sem falið var að rannsaka
þelta mál, var benl á þetta
sama — og það var á árinu
194G.
Forráðamenn bæjarins
tclja sig hafa fundið púðrið.
Þeir segja: Yegna þess að
loft kemst í vatnið, myndast
súrefni, sem svo eyðileggur
leiðslur og ofna. Og þeir
ætla að láta eitthvert efni i
vatnið, til þess að eyða súr-
efninu.
. En væri nú ekki betra að
byrja á byrjuninni, og fyrir-
byggja að loft komist að
vatninu. Þá vita þeir, hvað
þeir eru að gera. Og þá vit-
um við Reykvíkingar, að
vatnið er ómengað, sem renn
ur inn i íbúðir okkar.
Og svo þarf að atliuga ein-
angrun leiðslunnar, þvi að
litlu lialdi kemur okkur hita-
veitan, ef vatnið er orðið
kalt, þegar það kemur í ofn-
ana. Borgari.
cUi íu Li m 'ím u rjL id fcá
Einn æðsti embættismaður
Þjéðverja á hernámssvæðum
Breta og Bandaríkjamanna
hefir borið þeim á brýn alls-
konar ósvinnu.
Maður þessi, Johannes
Semmler, segir, að Vestur-
velclin fari bókstaflega ráns-
liendi um hernámssvæðin
tvö, sem sameinuð hafa ver-
ið, til dæmis með því að
flytja þaðan burt verksmiðj-
ur og iðjuver, sem landinu sé
naúðsynleg. Ber hami Breta
einkum þungum sökum og
sakar þá beinlínis um þjófn-
að og verði að venja þá af
því. Um Bandaríkjamenn
segir Semmler, að þeir liugsi
um að hernámið verði sér
sem kostnaðarminnst og um
franska hérnámssvæðið
liverfi bókstaflega mikið af
varningi úr landi, án þess að
unnt sé að lienda nokkrar
reiður á það, hvert harin fari
eða nokkur greiðsla fáist fyr-
ir hann.
F ulltrúi hernámsstjórnar
bandamanna tók svo til orða,
er Semmler hafði'flutt ræðu
sína og liúri verið birt í blöð-
um hernámssvæðanna, að
stjórn þeirra harmaði, að
„samvizkulaus lygalaupur
skuli vera til i opinberu lífi
í Þýzkalandi“.
Senunler er einhvcr æðsti
þýzki embættismaðurinn á
svæðum Vesturveldanna og
fjallar um fjárhagsmal.
i
BERGM A
--f-
„Nýkvæntur“ hefir sent mér
bréf, seni mér þykir sennilegt,
aö fleiri liafi gaman af en eg
einn. Hann segir frá þeim
Heraklesarþrautum, sem á vegi
þeirra veröa, er æ.tla aö láta
pússa sig saman. Bréf ‘hins ný-
kvænta er svona: „Þú heldur
máske, aö þaö sé auövelt fyrir
tvítugan pilt, sem búinn er aö
leysa þær erfiöu þrautir, að
finna hinn rétta lífsförunaut og
fá íbúö, aö komasjt í hjónasæng-
ina. {'
Dýrt er Drottins oröið.
En þaö er riú.ifieö* þetta'eins!
:og svo margt ánnaÖ.' Það er
ekki aö öllit leýfi' í; sjálfsvald
mitt .sett, hvort eg kvongast;
eðá verö pípafsveilúi. Til þes.s
aö. pr.esturinn oiegi.framk.væma;
hjónavígsluna þarf eg aö sýna
leyfisbréf, sem borgardómari
gefur út fyr.ir höncl Forseta ís-
lands. Þá fer eg þangað og ger.
ist áskrifaður á eitt slikt leyfis-
bréf og eftir tíu mínútur ér það
komiö í vasa minn, En nú kemst
eg að nokkuru, sem eg vissi
ekki fyrir. Eg verð sem sé að
borga ríkissjóöi skatt af hjóna-
bandssælunni. Sem betur fer er
hún mjög lágt irietiii og skatt-
urinn því aðeins 50 kr.
Lögaldur nauðsynlegur.
Fimmtíu krónum fátækari,
en einu skjali ríkari kem eg svo
til prestsins og 1 ýst til að á-
kveða stund og stað íyrir hina
hátíðlegu athöfn, sem á eftir að
hafa ;iiun meiri áhrif á framtíö
mína en bæði eignakönnun og
skömmtun til samans. Eg leysi
úr nokkurum spurningum
prestsins, meðal annars um
fæðingardag minn. En þar kom
nú áldeilis ba*bb í bátinn. Lög->
um samkyæmt er enginn círðinn
nógu þroskaður til þess að
ganga i hjónaband fyrr.en 18
ára, ef um stúlku er að ræða,
en 21 árs, ef piltur á í hlut; Eg
efast nú r.eynclar um, að 18 ára
stúlka sé eins fær um að velja
sér maka og tvítugur. piltur.
Samt fær hún aö gifta sig, en
hann ekki. Ennfremur taka lög-
,in elckert tillit til þess, að surn-
ir eru talsvert þroskaðri innan
við tvitugt, en aðrir geta gert
sér vonir um að verða í þessu
liíi.
Ráðið er eití.
Presturinn, sem er hinn al-
úðlegasti og sómir sér vel sem
fulltrúi kristinnar kirkju, segir
mér nú, aö aðeins eitt ráð sé
til, til þess að eg geti haldið
áfram við> ’.áfórnii'mitt.’ iÞað'!sé;
að fá uncknþágu hjá Dóms-
málaráðuneytinu, en til þess
þurfi sæg af vottorðum, og tók
eg því það ráð að leita aðstoð-
ar lögfræðings, sem eg þekki,
og veitti hann mér alla þá að-
stoð, sem hæg| ,yar. Eftir á að
hyggjá; Kéjd eg óæstum því, ap
hefði hans elcki notið við, hefði
eg gefizt ■úþit' á öllu saman. .
Beiðni: 1—2 —
Það fyrsta, sem eg þurfti að
gera, var að skrifa beiðni um
undanþágu, stílaða samkvæmt
ströhgustu lagafyrirmælum.
BeiSninni skyldu fylgja eftir-
talin 8 — segi og skrifa átta —
vottorð:
1. Vottorð foreldra minna um,
aö mér væri heimilt, þeirra
vegna, að ganga að eiga unn-
ustu mína, sem eg liefði verið
opinberlega heitbundinn í eitt
ar, —•
2. Vottorð foreldra unnustu
minnar urn, að henni væri
heimilt, þeirra vegna, að ganga
að eiga unnusta sinn. •—•
— 3—4 —
3. Vottorð unnustu minnar
um, að hún vildi sjálfviljug
ganga að eiga mig. Ef einhver
hcilbrigð hugsun er á bak við
nauösyn þessa. vottorðs, hlýtur
þtíðléð vera nauðsynlegt til þess
Framli. á 7. sí?$u.