Vísir - 20.01.1948, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 20. janúar 1948
7
VISIR
i .
lians var það, a'ð liann átti nú einhvcrja beztu hjörð
Jersev-nautgripa í öllu fylkinu. Hann liáfði unnið eins og
víkingur og aldi ei ætlað sár af, en nú fyrst fannst hon-
uin, að hann væri - v Iifsins. Honum féll þungt
að fara þaðan, er skyldan kallaði, og hann varð að fara i
stríðið. Þá Íögðu allir að honuni ,að nota aðstöðu sína til
áð fara hvergi, en hann fór sinu frani. ....
Þcnnan veíur, 1942, ól Lida sterkar vonir um, að hann
tæki ákvörðun um að vera Iieima. Kannske mundi liann
láta til skarar skríða og kvongast henni. Ilún varð tuttugu
og eins þá uni vetufinn, ástfangin ,fullþroskuð mær, sem
lieið eískhugá síns með óþreyju. Ilún livarf frá háskóla-
námi i sinni sælu von, að þau yrðu orðin hjón, cr sumr-
aði. Þctta fór alll á annan veg en hún hugði. Ridge
gerðist sjálfboðaliði í licrnum.
—_o------- •
Næstu tvö ár skrifaði hún honum iðulega, fyrst, er
hann var i herbúðum í Bandaríkjunum, og svo þá átta
mánuði, cr hánn var i liersveit sinni i Evrópu. Hann svar-
aði hverju bréfi, og allldýlega, og henni fannst þoka i
rétta átt, og varð loks sannfærð um, að allt inundi ganga
henni að óskum ,cr hann kæmi lieim aflur. En liún liafði
áljdvtað skakkt enn einu sinni.
Það var nú misseri síðan er hann kom heim og allt var
svipað og vcrið hafði, hvorki verra eða betra. Ilann
hringdi til hennar á stundum og baúð henni til miðdegis-
verðar, eða á kvikníyndasýningu, og að þvi loknu óku
þau oft til „Rauðu lilöðunnar“, veitingahúss við þjóðveg-
inn og á vatnsbakkanum, liresstu sig þar á öli og döns-
uðu saman. Á heimleið kom það eigi ótítt íyrir, að hann
stöðvaði bifreiðina á fögrum stað og þá settust þau ein-
hversstaðar, og hann vafði hana örmuin og kyssti hana,
og þá bjóst íiún jafnan við, að citthvað frekara mundi
gerast, en er eftirvænfingin var mest spratt hann á fætur,
selli véliiia i bifreiðinni i gang, og kvöldið leið svo, að hún
var engu nær um framtiðina en áður. Og liann skildi jafn-
an við liána, án þess að ákveða næsta fund þcirra, svcTað
hún gal aldrei vitað hve nær þau mundu hittast aftur, jafn.
vel ekki hvort þau mundu hittast aftur. Þetta náði engri
att fannsl Íicnni, og það fór mjög í taúgariíar á henni, svo
mjög, að hún var fárin að efast um að hún mundi þola
jictta öílu lengur. Ilið eina sem hún vissi, var það, að liún
ællaði sér ekkí að láta annan dag líða svo, að þau hittust
eklci.. Ilún var stolt, en ckki svo stoll, að hún gæli ekki
hringt tii lians, — hún var stolt, en hún var einnig ásl-
íangin, svo ástfangin, áð þvi fór 'fjarri, að það væri sárs-
aukalausl. I sánnleika sagl kvaldist hún mjög vegna ástar
í b'úsinu, sem var bvggt af timþri í „stucco“-stIÍ skömmu
fyrir stýrjöldina, voru fjögur tálsimaáhöld, og áhaldið,
sem var i skrifstofu Ííerbérts Ehipple, var tengt við einka-
línu, og þangað lagði liún leið sína, og hringdi til Ridge,
því að ekki var hún í vafa um, a$ liann væri á búgarðin-
um eitthvað að sýsla. Það var Lidu jafnan til crgclsis, að
að þegar liringt var þangað, varð að bíða góða stimd, þvi
að búgarðurinn var i kerfi annarar landssímastöðvar en
heimili hennar.
En þennan morgun þurftj hún ekki að biða, þvi að liún
hcyrði Ellu Welís segjá næstuin þcgar við símastúlkuna:
„Ridgc cr ekki íieimá. ílann fékk tilkynningu um, að
hann ætli vagnfarm af tiíbúnum áburði á stöðinni, og er
farinn til borgarinnar til að sjá um flutning á honum
hingað.“
„Til borgarinnar,“ — þannig var jaínan tekið lil orða
i Austur-Kéadsville, þegar átt var við Reádsville, og það
fór jafnnn i laugainár á Lidu, er nienn tóku svo til orða
að göinlum-sveitarsið, og eins nú, en ekki siður, að Ella
slcyldi taka það upp hjá sér að fræða símastúlkuna á því,
að livar Ridge væri. „Þessu sveitafólki finnst allt frétt-
næmt,“ hugsaðj hún.
———o——■
Lida leit upp og sá móður sína standa í dyrunuin bros-
andi, allháðslega. Lidu var það aldrei gleðiefni, er móðir
hennar „birtist“ þannig, og nú varð hún öskureið. Hvaða
rétt hafði hún til þéss að læðast niður stigann, eins og
þjófur er læðist meðfrain þili, opnár dvrnar liljöðlaust, og
standa þarna og glápa, með háðs- og slægðarbros á vör?
Af hverju hélt luin ekki kyrru fyrir í herbergi sinu? Hún
sagðist Vera veik, svo taugaóstyrk og máttfarin, að hún
gæti ckki sint heimiíisslörlum, og ckki tekið þált í sam-
kvæmis- og félagslifi. Ilvj lá hún ekki í bælinu, í stað þess
að læðast svona um eins og hálfvitreða vofa?
„Áf hverju bíðurðu ekki þar til lianri hringir lil þin,
Lida? Af liverju gengurðu á eftir honum mcð grasið í
skónum? Ilann er ekki þannig gerður, að þú vinnir hann
með þvi móti. Það ætlirðu að vita. .Iá, hver ætti að vita
það betur en þú, Lida, sem ert svo gáfuð, og fylgist svo
vc) með öllu, og ert okkur öllum hinum svo ínilclu frcipri?“
Hún liafði þá læðst á eftir lienni og lagt við hlustivnar.
Ofsareiði greip Lidu og hún spratt á fælur.
„Haltu þér saman,“ sagði hún illúðlega. „Eg fer eins
að i þcs'su máil og mér sýnist, og kærj iriig kollótta um
livað hver segir. Eg bið þig elcki um lijálp eða ráð.“
Móðii hcnmar var klædd bláum, þvæklum morgunslopp
brúnleitt hárið, sem liafðj misst alla blæfegurð, var
undið kæruleysislega saman í hnút í linakkanum. Hún
hcll áfram að horfa á liana háðsleg á svip, næstum ögr-
andi, eins og það væri Iienni til óeðlilegrar h.ugarfróunar,
að sjá reiðina blossa upp í henni, vegna hinna „fáu, vel
völdu orða“, sem liún hafði hvíslað lil henn-ar.
„Eg veit ekki livað þú liefir að gera við að ná t ikum á
öðrum manni,“ liélt hún áfram mjúkum róriii, i>g liallað;
sér fram lítið cití. Hún dró andann ótt og tíli. . Er ckki
nóg að ráða og „regera“ yfir einnm, — hafa einn þræl
sem brcgð-.ii við, ef þú lyflir litla fingrj —?“
Lidri rárin reiðin skjótlega. Ilún liorfði á móður sina
mcðaúmkunarsvip. Vitanlega átti liún við föður henriar.
Þvi að m-.ýur hennar Iiafðj jafnan sárnað, aö hann Iigfði
tckið liana frarn yfir konur sina, clskað líaiia — Lidu —
meira en hana — frá fyrstu stund.
Menn liéldu, að faðir liennar væri svo títt með dóttur
sinrii, vegna veikinda konu lians. En Lida vissi bctur. Hún
vissi, að liann mundj þegar hafa gerst íráhvcrfur henni
fyrir mörgum árum, vegna þess að liann kunni betur fé-
lagsskapnum við liana, undj betur í riávist hennar, liafði
gaman af að ræða við liana, vera með henni öííum stund-
um. Það var honum yndi og til tilbrevtni, dréifði áhyggj-
um hans. Og svo töluðri menn vitanlega um, að liann hefði
spilll henni, ausið i hana fé, af þyí að það var svo litið, sem
Iiarin gat gert fyrir konu sina, en liann var að eðlisfari
maður rausnarlegur og góðhjarlaður. Ménn skildu ekki,
hugsaði Lida, að liarin var óspar á fé við liana, vegna
Jiess að hann dáði hana, af því að hún liafði kveikl ást i
brjóstí hans, sem bann liafði aldrei fundið til gagnvart
móður liennar, sem var dauf í dálkinn, lítilsigld, og litt
gefin.
Lida hugsaði sem svo, að bezt væri að láta orð hennar
scm vind um eyrun þjóta. Húri'vár ekki í skapi til að þrefa
við liana. Ridge var „i borginni“ og hún ællaði á furid
lians, þótt Iiún yrði sjálf að aka bifrciðinni til stöðvarinn-
ar. Hún horfði kuldalega á móður sina:
„Þú þarft að greiða þér,“ sagði liún. „Og þessi sloppur
er tuskulegur og ólireinn. Þú ættir ah hverfa lil herbergis
þíns, áður cn riokkur sér þig ráfa um liúsið, útlits cins og
rnanneskja, sem strokið liéfir úr einhverju hæli.“
----o-----
Lida hafði gcngið hægl i áttina til dyranna mcðan liún
sagði þclla. Nú gekk húri'fram hjá lienni, nú var liún
komin út í forstofuna. Ilrin þreif þar gulleita ferðakápu
og hljóp út úr húsinu, niður þrjú þrep, um gangstíg og
grasfiöt, að bifreiðarskýlinu. Hún var móð Ög sviladropar
gljáðu á enni hcnnar. Á því andarlaki, er liún strukst
frani hjá móður sinni, óttaðist hún, að hún mundi berja
sig. Hún var ekki i efa um, að móðir liennar hataði hana.
En ef hún gcrði eitthvað slíkt, mundi.faðir licnnar halda
þvi til streitu, að lienni yrði koniið fyrir einhvcrsslaðar.
O-jæja, cf alll gengi að óskuin, niundi hún sjálf búa ein-
hversstaðar annarssíaðar, áður en langt liði. Það var í
rauliinni dásamlegt — og til mikilla þæginda, að eiga föð-
ur, sem lifði lil þess framar öðru að verða við öHjuni ósk-
um liennar, en hún var ekki barn leiigur, hrin var orðin
tuttugu og sex ára, og nú þurfti hún eljki á föður að halda,
heldúr eiginmanni.
Og henni var ekkí sama hVer yrði eiginmaður. Nei, liiin
vildj Ridgc Holbrook og engan annan.
„Af livcrju bíðurðu ekki þar til liann hringir til þin,
Lida? — Ilann er ekkj þannig gerður, að . . .
Lida sctli hreyfilinn i garig allóþyrmilega. Hvilik ó
svífni, af móður liennar, að standa á hleri! Það lá við, að
hún hataði hana, fyrir íhlulun' henriar, fyrir orð liennar
r— scm vörri, ef hún var hreinskilin óumdeilanlega sönn.
„'Htigsaðu ekki um þetta,“ sagði hún Við sjálfa sig.
„Upprættu þessa hugsun, svo rælcllega, að herinj skjóti
Bérgmál
Framh. af 4. síðu.
< aS koma í veg fyrir, aS menn
[ ræni sér kvonfang a'S riddara-
! si'ð.
4. Vottorð læknis um líkam-
legt atgervi mitt. Reyndar gerði
ekki svo mikiS til, þó aö eg
þyrfti aS útvega þetta vottorS,
þvi aS eg notaSi tækifæriS til
aS láta lækninn skrifa fyrir
mig lyfseðil fyirr hóstamixtúru,
þar sem eg hafSi veriö kvefaS-
ur um tínia.
— 5—6 —
5. Vottorð prests um þaS, aS
eg væri andlega lieilbrigSur.
Jaíhvel þó aS eg hefSi ekki
nema '% hluta þess vits, sem
meSalmaöur býr yfir, held eg
aS mér myndi takast aS leyna
því í stuttu viötali viö prest.
6. VottorS vinnuveitanda
míns um, aS eg væri fjárhags-
lega fær um aS sjá fyrir heim-
ili. Þetta vottorö var au'öfeng-
iö, þar eð eg-er í ágætri stöSu.
En viS skulum nú rétt segja
sem svo, aS eg inyndi hætta í
þessari vinnu eftir eitt ár. Vel
gæti þá svo fariS, aö erfitt
reyndist aS fá vinnu, og eg
yröi aívinnulaus. En sjáum nú
til, þá væri slíkt vottorS sem
‘þetta ónauSsynlegt meS öllu,
því aS þá verö eg orSinn 21 árs
og því frjálst aS vera blankur.
-7-8-
7. FæSingarvottorS, sem sé
skýlaus sönnun þess, aS ékki sé
það vofa, sem umsókri þessa af-
hendir, héldur maSur, borinn
og barnfæcldur í þennan heim
á ákveSnum staS og stundu.
8. FæSingarvottorS unnustu
minnar, því aS hún þarf vitan-
lega aS vera fædd líka.
AS lokum haíðist þetta í
gegn. En áður þurfti þaS þó aS
kosta nokkur íjárútgjöd til viS-
bótar fyrrnefndum 50 kr., e'Sa
um 70 króriur.
Eg hefi oft veriS aS velta því
fyrir mér, hvaö ríkiS gérSi viS
allar þær fjárfúlgur, sem þaS
heimtir í formi skatta af oss
aumum þegnum sínuin. Nú vejt
eg þaS. .
jBoðorð og neitunarvald.
Ef aS þau átta boSörS, sem
aS ofan greinir, eru öll beinlín-
is nauSsynleg af, sjónarhóíi
(sem væntanlega er á hæð viS
Arnarhól) hins típinbera,
fyndist mér smekklegra aS
bæta einhverjmn tveim viS, svo
aS þau yrðu ío eius og lioSorS-
in.
AS endingu vil eg svo biðja
ySur, herra ritstjóri, 'að koma
á framfæri mínu innilegasta
þakklæti til DómsmálaráSuneyt-
isins fyrir aS hafa veitt mér
leyfi til þess aS ráöstafa fram-
tíö minni sjálfur og Játa neit-
uríarvaldiS ónotaS.“ —
Hamingjuóslcir.
Eg vil þakka ,,nýkvæhtum‘!
fyrir þetta bráSskemmtilega
bi'éf og nota tækifæriS til -aS
óska honum alls góSs í hjóna-
bandimi, aö þaö veröi honum
aldrei eins erfitt og sí'Sasti spöl-
urinn aS hjónasænginni.