Vísir - 12.03.1949, Blaðsíða 7

Laugardaginn 12. febrúar 1949
VISIR
7
Ujiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiijlj
H (ZcAatnohd Íttaráhall:
| HERTOGA YN.TAN |
—
....................................................
'Þegar Sir Simon var kominn í gistihúsið í París, þar
sem Percy bjó, var hún reiðubúin til heimferðar.
„Kæri Simon,“ s-agði liún. „Þér komið eins og kallaður.
Kr ]xið elvki sorglegt - maðurinn minn datt af baki i
liindnmarhlaupinu — þér vitið liversu erfitt það er — og
St. John beið bana samstundis — eg fer heim mcð likið -—
og hestana liaiis - á vöruflutningaskipi. Klukkan tvö sið-
ttegis lætur skipið úr höfn.“
„Já, en Percy,“ sagði Sir Simon, þegar hún þagnaði sem
sn'ögg\rast lil þess að ná andanum, „faðir þinn er frávita
af reiði, og liann sendi mig eftir þér.“
„Já, lierra trú, vitanlega er hann öskureiður, cn nú, þar
sem St. John cr úr sögunni . . . .“
Það var á heimleiðinni, sem Percv fékk viðurnéfnið
sem fyrr var um getiö, því að liún var liin kátasta. A skip-
inu var glaumur og gleði. Hún spilaði teningaspil, bún hló
og söng og'drakk konjak -- meira en góðu liófi gegndi.
„Hver er þai*na niðri?“ spurði embættisluaður riokkur,
þegar komið var i liöfn í Englandi, og liann hcyrði lilátra-
slcöllin,
„Ekkja St. Jóhn Hilaire og gestir hennar,“ var svarið.
„Aha, káta ckkjan,“ sagði embættismaðurínn og reyndi
að vera fynclinn.
Sir Simon fékk skyndilega um annað að hugsa, þvi að
dyrnar opnuðust skyndilega, og inn hentist Perey, móð og
másandi, cftir að hafa lilaupið upp sligann.
„Hver skyldi trúa,“ sagði hún og gat vart náð andanum,
„cg gleymdi að fara í skóna, eg tók ekki eftir þvi fyrr cn
eg var kömin út á tröppur, að eg var á sokkaleistunum. 4
Meðan hún dró skóna á fætur sér hló bún og masaði.
„Simon minn,“ sagði hún. „Eg gleymdi að spyrja þig
mn clálítið. Langar yður lil ])ess að koma til miðdegisverð-
ai i Ilarforcl-höll annað kvöld? Cunny keinur."
„Sir Harry Cunningham. í herrans nafni — af hverju
hefirðu boðið honum?“
„Það verður gaman að sjá livernig liann ber sig, eflir
að hafa tapað málinu. Eg vil sannarlega ekki verða af
þeirrí skemmtun.“ t
„Farðu nú gælilega, Percy,“ sagði Sir Simon í aðvörun-
artón. Þrátt fyrir alla sína kurteisi og málskrúð er mað-
urínn ekki allur þar sém hann er séður hann er mesti
slægðarrefur.*'
„Hafðu engar áhyggjur af því — Cunnv er úr sögunni,“
sagði hún og gerði smell með fingrunuin. Og nú varð hún
rdlt í einu scm iill önnur. Hún gekk hægt til Sir Simonar,
lagði hendurnar um liáls lionum, tvllli sér á tá og kyssti
iiann hæversldega á munninn.
„Beztu þakkir, Simon minn. Eg lield næstmn, að þú sért
gáfaðri en i meðallagi. Beztu þakkir fyrir að vinna málið
fyrir mig.“
Þegar lnin var farinn og Sir Simon stakk bendinni i
frakkavasa sinn, fann hann þar skrautlegt úr, alsett dem-
öntum, smarögðum og rubinmn. Á lokinu innanverðu var
skjaldarmerki liertogaynjunnar, á ytri hlið smámynd af
Percy, og á gullumgjörðin'á var greypt: „Til Simonar frá
I’ercy.“
Augu Sir Simonar urðu clálítið rök. Og liann tautaði
fvrir munni sér: „Af öllum liennar viðurnefnum hæfir
henni bezt: Percv hin fagraé'
Að kalla þegar, er Pcrcy liafði gefið fyrirskipun um að
aka í uppboðssal Cliristie, breytti hún ákvörðun, þar sem
henn.i farinst hún ekki vera í skapi til að lilýða á mas
kvenna, en þær mundu margar saman komnar í upp-
boðssalnum.
„Foxy,“ kallaði hún lil ekilsins, „aktu gegnum Botten
Kow“. *
Foxy greip í tauriiana og liinir næmu og hlýðnu fákar,
ei fyrir vagninn voru beittir, bevgðu þegar inn í „The
Row“, þcgar þeir fundu að litið eitt var gripið i tauminn
þeim megin. Þarna kom jarlinn af Derbv riðandi, og
Percy leit af aðdáun á mann og hest, cr hann reið fram
hjá. Jarlinn var enn fremstur í flokki enskra reiðmanna.
Og þarna kom hertoginn af Qucensberry, og þarna her-
‘to'ginn af'Cumberland á'rauðrim, og jarlinn af Grosvenor,
á vekringi þeim, sem hann tók fram yfir veðreiðahest.
„Heill ög blessun þér til handa, Percy,“ kaliaði glæsi-
mennið Jacky Denforth. Ilann bar glé)fa á báðum höndum,
sém nú lyfti þeim upp, og gaf þannig Percy irierki, sem
hún skildi. „Jæja, jæja, hvers vegna ekki?“ hugsaði hún.
„Harih'clskar mig.“' -- Tilhugsunin um áðdaún hans’var
sem balsam í þau sár, er hún var særð þennan morgun.
Þetta var andstýggilegUr náungi og ósvifinn, þessi, þessi
Tom Ligonier. En vitanlega kann mér að hafa skjátlast
með skeggið, og er það þó ekki líklegt.“
Ekið var fram og aftur um Rottcn Row. „Ætli timinn
sé ekki kominn?“
Hún tók úr upp úr beltisvasa sínum og bar það að evra
sínu fil þess að ríla hvort það gengi. „Jæja, bún er orðin
þrjú — nú hlýtur Bardi að vcra kominn Iieim."
„Foxy,“ kallaði liún, „aktu til Chelsea, Cheync Walk
númer 16.“
Blaðamaðurinn liafði sagt: Barcli er vinur minn. Bardi
Idyti að geta sagt henni .... vitanlega i fyllsta trúnaði.
Hún nam staðar rétt i svij) á hugsanabraut sinni.
„Raunar hefi eg ágætis tvlliáslæðu — skegg Perey Hot-
spur — eg verð að vita vissu mína í þvi cfni."
Þegar vagni herlogavnjunnar var loks ekið eftir Chcvne
Walk, var orðið svalara, því að vindur blés frá ánni. og
ferjur voru á ferð fram og aftur og smábátar margir á
Chelsea Reach. í skenuntigarðinum vár allt í blóma, allt
skartaði í gulum og grænum litum milli hinna víðlcndu
akra og Battersea-býlanna á vinstri bakka Thames.
Vagninn nam staðar fyrir utan númer 16. IIús Bardi
var vel bvggt, með góðum gluggum og svölum. Ilinar
gömlu járngríndur voru slerklegar og skrautlegar efst;
þar var allskonar iitflúr, sem átti að lákna ananas-ávöxl. |
En þetta traustlega grindverk, sem gert var af einhverj- |
um meislara i iðriinni, var óhreinna en orð fá lýsl. Þegar '
liækkaði i fljótinu þeyttu þungu pranmiamir leirblöndnu
vatni upp á bakkana og allar tixippur, sem lágu niður að
fljólinu, og jafnvcl allt að húsunum, og er þornaði um
Jiyríaðist leirinn um alll og mvndaði lag á húsum og gir'ð-
ingum. — Nasaholur Percv vikkuðu, er hún andaði að
sér fersku loftinu.
Augu henriar hvíldu á þjóninum, er liann gekk að dyr-
ununi, sá hann grípa dyrahamarinn og beið full eftirvænt-
ingar, að binn liégómlegi mvndhöggwari birlist. Hún
numdi vel eftir honum frá því er hann var í Harford-höll,
lil ]>ess að taka við fvrirskipunum varðandi minningar-
töfluna. En allglæsilegur hafði hann verið, ekki var ]>ví
að neita, klæddur frakka úr rósasilki frá Genúa ,en vesfið
\ar scdl skrautlegum stálhnöppum, brækur úr þykksilki, i
klæddur silkisokkum og skóspennur settar gimstcinum. (
Hann hafði spurt liana margra spurninga um ættföður
hennar.
„Hvernig stendur á þvi, fni?“ hafði liann sagt hvað cftir
annað, og „hvernig stcndur á, að hann Iilaut þetta nafn
— Percv Iíotspur?“
„Iíann var enskur liermaður —l Alltaf fremslur í flokki,
frægur maður á sinum tíma, eg heili eftir lionum,“ sagði
luin og bar hreinmrinn í rödinni þvi vitni, að hún var
stolt af ættföður sínum.
„Það sá eg þegar — cða þóttist vita, að þér niunduð
sverja yður í ættina, þessi tigulega framkoma, liversu
stoltar á svip, hnaklcalcertar ]>ér eruð nema allt, hver
lireyfing, allt finlegra, kvenlegra “
Og bann luifði bc'ðið um að fá Iieim með sér gamla
koparstungu af Percy Ilotspur, svo að hann gæti g'erl
sem nákvæmasta mvnd af lionum til þess að nota í minn-
ingartöfluna.
En hví kom Bardi ekki lil dyra? „Berjið aftur,“ kalla'ði
hún til þjónsins.
Dyrnar opnuðust skvndilega og Bardi slóð á þröskuld-
inum. En nvi var liann ekki glæsilegur að sjá, í blettóttum
vinnusloppi og hárkollulaus. Hið hrokkna svarta hár bans
í'éll i lokkum á herðar niður.
„Hertogaynja,“ sagði hann, „þetta er i sannleika mikill
heiður.“
Ilann liljóp snarlega niður að vagninum og bar Percy
létlilega að lröþpunum, svo að bún skyldi ekki óhreinka
iætur sína á leiðinni.
„Þér eruð sterlcur vcl, signor Bardi,“ sagði Percy bros-
andi. ,
Myndhöggvarínn sýndi lienni handleggsvöðva sína.
„Menn þeir verða stcrkir sem Ilerkúles, cr höggva
stein og marmara. Gerið svo vel og gangið inn, lafði mín.“
„Þér rennið vafalaust gi’un í hvers vegna eg er hingað
komin,“ sagði Percy, sem var ckki vön ]>vi að fara neinar
krókaléiðir að markinu.
„Nei,“ svaraði Bardi svo fljótt, að grunsamlegt var.
„Iieyrið mig, signor Bardi, hafið ]>ér ekki lieyrt neitl
Listfræðingur...
iFramh. af 4. síðu.
klöðunum, þegar hann var
að að leita að skotfærunum.
Gagnrýni lians á aðrar op-
inberar byggingar i seirini
greininni, er sett fram af á-
líka hugsuðu máli og hið
cina, sem aftrar höfundi frá
því að beita orðgnótt sinni
til fulls, cr ólti lvans við
meiðyrðál ögg j öf i n a. Ekk i
ber að amast við ]>vi, að bvgg
ingar- og skipulagsmál bæj-
arins séu gagnrýnd, en el^
slík gagnrýni á að ná tilgangi
sínurii verður hún fyrst ög
fremst að byggjast á ein-
hverri sanngirni og rólegri
yfirvégún á því sem rim cr
að ræða. En að þessu levti
slcýtur B. B. að mestu vi'ir
markið, þar sem ekki er unnt
að segja, að greiriar hans
bvggist á þessuin atri'ðum.
Iíann virðist vera einn
])eirra manna, sem eitlhvað
hefir fcrðast, og þvi kyrinsl
erlcndum stórborgum, og
finnst því lítið til alls koma
hér í fásinninu, tckur sér
hlulverk vandlætarans og
tclur sig flytja mikinn böð-
skaj) um allt og alla. En ])ar
sem ])essi ungi maður cr að
leita sér meiri ])roska með
mennfngarþjóðum er þess að
vænta, að liann fái tækifæri
til þess að líla raunhæfar á
hlutiria. Hið fagurfræðilega
nám hans gerir kröfur lil
])CSS,
Reykjavíkurbær ér cnn
mjög í deiglunni. Meginhluti
hins gamla bæjar þarfnast
lagfæringar og cndurbygg-
ingar. Iiin nýju hverfi i éit-
jöðruin uppfylla flest kröfur
tímanna og um margt fram-
ar Iiliðslæðri erlendri I>yggð.
Ungir húsameistarar fá þar
rífleg tækifæri til þess að
spreyta sig á uppbygging-
unni. En enginn má taka
þessar athugasemdir svo, að
gagnrýni á þessi mikilvægu
störf sé eigi nauðsynleg og
sjálfsögð, og að eigi mælti
margt betur fara. Er þvi leilt,
að þeir inenn, sem hæfir
ællu að vcra lil að leggja orð
í bclg, láta æsta skapsmuni
sína bcra hcilbrigða dóm-
greind ofurliði.
Snotrir fyrirlcstrar cr B.
B. liélt á s. 1. ári um íslenzka
miðaldalist, gáfu til kynna,
að hann geti sitt af hvcrju
lagt til um slík mál. En er
hann tekur sig til iiti i Ivaup-
mannahöfn, og ætlar að toi'-
tima Reykjavik með einni
andans atomsprcngju, gæli
manna dottið í hug danska
máltækið: „Hellerc ramme
ved siden af, end slct ikke
ramme“.
Ef ekki væri mn svo öfga-
fulla ádeilugrein að ræða,
væri freistandi a'ö taka ein-
stök málsatriði til umræðu,
en til þess mun gefast tæki-
færi siðar, og í öðru sam-
bandi,
H. fí.