Vísir - 18.11.1949, Page 7

Föstudaginn 18. nóycmbcr 1949
7
V 1 S I R
67
ÖRLAGADÍSIN
Eftir C. B. KELEAND
05
æ æ
um vig af slað aftur og gengum til kvelds, en héldum
kyrru fyrir um nóttina og sváfum, því að við vorum
þreytt af löngum göngum um ógreiðfær fjallaliéruð.
Þegar sól kom upp næst, var það Beatrisa, sem tók að sér
forustuna, en sagði þó ekkert um, hvert förinni væri
lieitið. Hafði eg ekki hugmynd um, hvert við stefndum
fyrr en á þriðja degi, ]>egar eg lconi auga á landamerki
krossanna framundan. Þá vissi eg, að ekki væri langt til
öruggs liælis.
Einhvern veginn fannst mér eins og þungu fargi hefði
verið af mér létt, þegar við gengum inn fvrir hin lielgu
tákn og að friður og dvggð umlykju okkur á þessum stað.
Jafnvel dýi’in, sem þarna voru, létu sér nægja að líta á
okkur rétt sem snöggvast, því að l>au óttuðust okkur ekki
hót. i
• „Hvaða staður er þetta ?“ spurði Betsy mig, lotningar-
fullri röddu.
„Þetta er friðareyja í hafi slriðs og storma,“ svaraði eg.
Við gengum nú eftir hugðóttum veginum, sem eg hafði
farið einu sinni áður og léttum ekki göngunni, fyrr en
við komum upp á liæðina. Þar stóð einsetumaðurinn sem
fvrr, hvítklæddur frá hvirfli til ilja og með fugla á öxlum
sér. Eg hefi aldrei séð rósemi og hjartagæzku Ijóma svo
af ásjónu nokkurs manns.
„Verið öll velkomin,“ sagði hann liinni djúpu, liljóm-
fögru rödd sinni. „Þú lika, bróðir minn,“ sagði hann vin-
gjarnlega við munkinn. „Hér gelur ekkert illt náð til þín.“
Að svo mæltu rétti hann Betsy granna hönd sina og brosti
einkennilega til hennar. „Eg hefi beðið þín lengi,“ mælti
hann.
„Hefir þú beðið mín, faðir?“ sagði Betsy forviða.
„Já, barn, cg hefi beðið þess mcð óþreyju, að hinn hrakti
og hrjáði andi þinn leitaði hingað til að hljóta livíld, frið
og endurnæringu.“
En nú gerðist einkennilegt atvik, sem konl okkip’ öll-
um á óvænt. Tötrum klædd vera, örkumlaður maður,
skauzt út úr kofa einsetumannsins, varpaði sér fyrir fætur
Betsyar og kyssti kjólfald hennar.
„Madonna Ó, Madonna! Góða húsmóðir mín! Þú hefir
loks fundið mig.“
Eg vissi ekki, livað eg átti að liugsa, því að þarna var
kominn vilfirringurinn Niccolo Gozzoli, scm vera átti i
Trebbio. Hann tautaði ekki fyrir muni sér eins og fyrst,
er eg hafði séð liann, heldur talaði han.n skynsamlega
með hinni hljómfögru rödd, sem eg kannaðist svo vel
við.
Svo tók hann stökk undir sig og hljóp eins skjótt og
liann hafði komið inn í kofann aftur. Hann þaut út úr
honum öðru sinni að vörmu spori og hélt þá á leður-
pyngju í höndunum, Hann bar pyngjuna til Betsyar og
fitlaði við snærið, sem lokaði henni.
„Sjáðu,“ sagði hann allt i einu með harnslegri gleði.
„Eg hefi verið þér trúr. Eg hélt felustaðnum léyndum
þín vegna, þólt eg væri pyndaður og kvalinn. Eg gerði
þetta þín vegna, húsmóður minnar.“
Honum tókst að opna pyngjuna og hellti á jörðina fyrir
framan Betsy flóði marglitra steina, hvitra, rauðra,
grænna og gulra, sem mynduðu ljómandi hrúgu í sólinni.
Eg heyrði munkinn stynja, cins og honum hefði verið
greitt bylmingsliögg fyrir hringspalirnar. „Það vcil hinn
lifandi Guð!“ sagði 'hann lágri röddu, „að þetta er auður
Albizziættarinnar!“
Betsy lét sem hun sæi ekki djásnahrúguna, heldpr laut
yfir mannvesalinginn. „Nicéolo Xiccolo!“ sagði liún,
lijartnæmri röddu. „Þú liefir verið ómannúðlega leikinn!“
„Eg Iiefi ekki brugðizt, húsmóðir mín góð. Eg gerði það,
sem fyrir mig var lagt. Þeim tókst ekki að neyða sann-
leikann út úr mér.“
„Það hefði verið betra, að þii hefðir sagt þeim allt af
létta, Niccolo,“ mælti Betsy og snéri sér að mér. Augu
hennar voru full af tárum. „Hann lieldur, að eg sé móðir
mín,“ sagði lnin. „Móðir mín var vegin með föður minum,
og höll þeirra var jöfnuð við jörðu.“ Hún greip höndum
fyrir augun og grét.
„Gráttu ekki mín vegna, liúsmóðir min,“ sagði Niccolo
eins og heilhrigður maður. „Eg var sæll af að mega þjást
fvrir þig. Jafnvel þegar þeir rifu mig úr liðamótunum
gladdist eg, af því að það var þín vegna.“
Betsy gi’ét sáran og i fyrsta sinn fannst mér hún vera
tilfinningarík kona, er hún hjúfraði sig upp að mér í
sorg sinni.
Einbúinn Iivitklæddi tók nú aftur lil máls með hinni
liægu, þýðu rödd sinni: „Vertu ekki sorgmædd, dóttir mín.
Hann hefir með hugprýði sinni og tryggð fundið það,
sem meira er vert cn heilbrigð skynsemi cða óbrotnir lim-
ir. Slíkum mönnum cr ætlaður sess í námunda við Drott-
in.“
Betsy leit nú á mig og augu hennar skutu gneistum í
gegnum tárin. „Furðar þig nú á þvi, að eg skuli hata þá,
sem unnið hafa þetta illvirki og önnur enn verri?“ spurði
hún mig. „Furðar þig á þvi, að eg skuli hafa helgað líf
mitt hefndinni? Furðar þig á því, að eg skuli hafa verið
ókvenleg, er þessi mynd sveif ætið fvrir augum mér-og
minningin um myrta ástvini mina?“
„Hefndin ei' mín, sagði Droltinn,“ mælti einbúinn. „Þú
hefir með þessu neitað sálu þinni um frið og hamingju.“
,,Á eg þá, faðir, að fyrirgefa Medisi-ættinni?“ spurði
hún þrjózkufull.
„Þéi ert aðeins mennskur maður,“ svaraði Iiann, „og
þvi getur þú ekki fyrirgefið henni ]>að, scm hún hefir
unnið. En synd má ekki geta aðra synd. Minnstu rang-
lætis þess, sem þér hefir verið unnið, en láttu Guð liefna
fyrir þig.“
Eg heyrði einhvern tauta rétt hjá mér og er eg leit niður
fyrir mig, kom eg auga á munkinn, sem lá á hnjánum
við gimsteinahrúguna. Ágirnd og græðgi skinu iit úr aug-
um hans. Hann renndi fingrunum í gegnum gimsteina-
hrúguna sem Betsy liafði látið afskiptalausa, tók upp
nokkura steina i einu og lét þá renna milli fingra sér.
Einbúinn varð þegar i stað liarður á svip.
„Maður,“ tók hann til máls, „eg vildi frekar vera þjóf-
ur og morðingi en þú, því að þú liefir svikið lieit þilt og
hrugðizt heilagri köllun þinni.“
Munkurinn leit upp, lymskulegur á svip. „Gefðu mér
handfylli mína,“ sagði hann, „og þá læt eg afskiplalaust,
þótt þú njótir hlessunar eftir þinn dag.“
Sársaukakippir fóru um andit einbúans og hann stundi
þungan: „Komdu með mér, dóttir mín,“ sagði hann síðan.
Hann tók Betsy við liönd scr og leiddi liana inn i skóg-
inn rétt hjá, en eg hreyfði mig ekki og gætti þess, að munk-
Leikfélag Templara
írumsýnir gaman-
leikinn Spanskflug-
an í næsfu viku*
'*< Innan góðtemplararegl-
unnar í Reykjavík hefir verið
starfandi leikfélag um nokk-
urra ára skeið.
Félagið mun hefja starf-
semi sina á þessum vetri, með
þvi að taka til meðferðar
hinn kunna og vinsæla gam-
anleik Spanskflugan, eflir
Arnold og Bach, en Íéikur
þessi hefir elcki verið sýndur
hér í bænum nú um nokkurt
skeið. Einar Pálsson leikari
setur leikinn á svið og standa
æfingar nú yfir og er þeinx
langt komið. Gert er ráð fyrir
að frumsýning verði 24. ]>.
m. i Iðnó. Með leikfélaginu
leikur að þessu sinni sem
gestur, frú Emilía Jónasdótt-
ir og leikur frúin eitt aðal-
hlutverkið. Meðal leikara fé-
lagsins, er ]>átt taka i leikn-
um, eru Guðjón Einarsson,
Gissur Pálsson, Sigríður
Jónsdóttir, Karl Sigurðsson
og Þórhallur Björnsson, en
alls eru leikendur tólf. Það
er ekki að efa að ]>eir sem
eldri eru muni nola ]>elta
tækifæri að endurnýja fyrri
kyiini sín við Spanskfluguna,
og yngra fólkið láti ekki
þann létta hlátur, er Arnold
og Bacll ætíð vekja, fram hjá
sér fara.
BEZT AÐ AUGLYSAIVISI
Unglinga-
regnkápur, harnaregn-
C. £. Suntughi, — TARZAIM —“ 4Z7
Meðan flugforingjarnir fveir voru
aS lesa skeylið kom þernan inn nieð
hréssingn handa áhöfninni.
Hún fékk síðan að lesa skeytið, en
það liefðu flugforingjarnir ckki átt að
leyfa lienni.
Þegar luin gekk í gegnuin farþega-
rýinið, gat hún ekki stillt sig um að
liorfa á Lúlla.
En hann grunaði strax að eittlivað
ekki gott væri á seyði og kallaði liana
til sín.
>