Vísir - 02.08.1950, Síða 7

7
Miðvikudagúm 2. ágúst 1950
V 1 S I R
„Gott og vel,“ sagði konungur. „Þá er sá þáttur af-
greiddur.“
Nú hafði Blaise náð fullum tökum á sjálfum sér. Nú
var enginn tími til æsinga eða hugarvils. Hér þurfti
kalda hugsun og rökvísi. Ef til vill var þetta síðasta tæki-
fæi’ið, er honum gæfist til þess að verja sig.
„En, yðar hátign,“ mælti hann. „Ef svo er, að mér
væri l'enginn staður i lífvarðasveit hertogans, eins og
þessi maður vill vera láta, er þá ekki undarlegt, að eg
var útlægur ger fx*á húsi föður míns, vegna tryggðar við
yðar hátign? Faðir minn krafðist þess, að eg þjónaði her-
toganum af Bofubon, og vegna þess, að eg neitaði því,
gerði hann mig arflausan.“
Konungur yptti öxlum. „Allt þetta hefir verið út-
skýrt. En, svarið honum, herra de Norville.“
De Norville hneigði sig. „Með ánægju, yðar hátign.
Herra de Lalliére virðist nokkuð minnissljór. Eg mun
reyna að hressa upp á minni hans. Þér minnist, herra,
að staða yðar við lífvarðarsvcit hertogans átti að vera
hinn mesti leyndardómur. Faðir yðar og bróðir, og engir
aðrir, áttu að vita um það. En verið ekki forviða vegna
framkomu föður yðar.“
„Ef til vill getið þér minnt mig á ástæðuna fyrir slíkri
leynd,“ mælti Blaise.
„Með glöðu geði, herra minn. Það var talið mikils
virði, að maður er talinn væri tryggur i alla staði — cn
faunverulega í þjóhustu hertogans — gæti verið i nám-
unda við markgreifann af Vaulx og starfað fyrir Bourbon
í lierbúðum fjandmannanna... . Ó, yðar liátign, hversu
mjög eg harma þessa klæki nú! En eg vona að eg bæti
örlítið fyrir brot mitt með þvi að flctta ofan af þeim....
Og leyfið mér að minna þenna herra á það, hvcrsu vel
þetta bragð lánaðist — raunar mun betur en við höfðum
gerl okkur vonir um. 1 fyrsta lagi tókst honum, sem
dyggum Bourbon-sinna, að koma ungfrú Russell úr
landi. Næst þjónaði hann hagsmunum hertogahs með því
að koma i veg fyrir handtökuf þær, sem yðar hátign
liafði ákveðið. Það hefði forðað 'Sir John Russell og
föruheyti hans i Nantua fi'á miklum áhyggjum, ef þeir
lxefðu vitað, hvei’su lítil ástæða var til að óttast monsieur
Blaise. En sakir þess, að enginn hafði liugmynd um
samband hans við hcrtogann, liefði honum lánazt að
afsaka sig við yðar bátgin, ef eg hefði eklci hai't heíðux-
inn af því að skýra yður frá því, hvernig í öllu liggur.“
„Varla, monsieur,“ svaraði konungur, „varla. Hann
var þegar orðinn býsna tortryggilegur, þegar þér komuð
upp um hann.“
„Það er liverju orði sannara," sagði de Norville, „að
það er enginn leikur að blekkja yður.“
En Blaise liafði geymt trompásinn í'ratn á síðustu
stundu. Hann bjóst við því, að engar lygar mundu geta
fært eina staðieynd itr skorðunx. Mimdi ekki þurfa annað
en að skýi’a frá henni til þess að henni yrði ti’úað. Nú
var í’étti tírninn til að benda á hana.
„Og hafið þér gert yður grein fyrir því, herra,“ rnælti
hann og reyndi að mæla i’ólega, „að .eg hefði varla lia.ft
fyi’ir því að tilkynna markgreifanunx um komvi Sir Johns
til Genfar, ef, eg hefði vei’ið í þjónustu hertogans? Þá
þgfðj:.ekld,,;verið, þ(xrf fyrir ineinn eltingarleik og Eng-
lendingurinn liefði getað framkvæmt fyrirætlanir sínar í
í’ó og næði. Eg þui’fti ekki annað en að halda mér sam-
an, eins og ungfrú Russell bað mig.... Er það ekki
satt, ungfrú?“ spurði hann.
Anne var i þungum þönkum og svaraði eklci sti’ax.
Svo leit hún upp. „Jú, það er sa,tt. Eg bað monsieur de
Lalliére mjög eindregið að leyna markgi’eifann komu
bi’óður míns og hann neitaði að gei’a þá bón mína.“
De Norville gi’amdist. „Með öðrum orðurn, hann lét
yður vita um liættuna. Dyggur þjónn konungs hefði ekki
gert það. Yður liefir kannske grunað vegna þess, að hann
væri í þjónustu hertogans?“
Hún lu’isti höl'uðið. „Nei, mér kom aldrei neitt slílct
til hugar.“
De Norville brosti. „Hann er ágætur leikari.“
En Blaise lagði ekki árar i bát. „Það er ckki enn búið
að gefa mér skýringu á því, hvei’s vegna eg skýrði nxark-
greifanum af Vaulx ii’á komu Sir Johns til Gexxfar, úr
því að eg var svo eindreginn stuðningsixiaður liertogans
af Böui’bon og hvei’s vegixa eg koixx af stað eltiixgai’leik,
senx var gersamlega óþarfur, ef það var ætlað að hann
bæi’i engan árangur. llver mundi vera tilgangurinn nxeð
því ?“
Þegar honuni varð litið á Anne, sá hann allt í einu,
að hún féllst á röksenxdafærslu lxails. Hún kinkaði kolli.
Hann átti því von á því, að de Norville yrði svarafátt,
að hann brosti aðeins til konungs og kanzlarans, senx
bi’ostu á nxóti.
„En endurtek það, lierra, að de Lalliére er fyrirtaks
leikari. Er kominn tínxi til þess að svæla lxann úr síð-
asta fylgsni sinu?“
Konungur bandaði frá sér nxeð hendinni, eins og lxon-
um stæði nokkurn veginn á sama. „Iivcrs vegixa ekki?
Þetta er of góð skenxmtun til að stöðva hana svo skyndi-
lega “
„Jæja, eg ætla þá með yðar leyfi að leggja fyrir yður
enn eina spurningu,“ sagði de Norville við Blaise. „Eruð
þér ekki sérstaklega liændur að markgreifanunx af
Vaulx?“
„Jú, það er eg.“
„Mér skilst, að þér séuð gúðsonur hans.“
„Já.“
„Alinn upp hjá hoixum?“
„Eg liefi notið þeirrar sæmdar.“
„Svo að þess má vænta, að hann tali við yður, eins og
lxonum býr i brjósti, að þér þekkið hann mjög vel?“
Blaise leit upp með stærilæli. „Markgreifinn liefir ævin-
lega konxið í'ranx við mig senx son sinn.“
„Fyrirtak!“ mælti de Norvillc og leit út nndan sér á
konung. „Okkul’ miðar áfi’am. Nú i'æst monsieur de
Lalliére til að 'segja sannleikann í fyrsta sinn í dag.“
Næsta spurning hans var eins og rýtingsstunga fvrir
Blaise. „Ef þér eruð svo nákominn markgreifanum lxljótið
þér að vita um samúð hans með málstað hertogans?“
Stúdentamóttnu
lokið.
Kristileg-a stúdentamótinu,
sem staðið hefir yfir undan-
fama dag'a, lauk í fyrradag'.
Unx lielgina ‘voni ínörg
erindi flutt guðfræðilegs
efnis bæði fyrir þátttakend-
ur mótsins og almenning.
Einnig var í gær haldin úti-
samkoma á Arnarhóli í sam-
bandi við nxótið. Voru ýms-
ar ræður fluttar þar og
sungið. Allmargt manna
sótti samkomii þessa.
1 gær fóru stúdentarnir til
Gþllfoss og Geysis í boði
ríkisstjórnarinnar og um
kvöldið héldu Jxeir liehnleið-
is með „Brand V“, sem
flutti þá lxingað. Nokkur
hluti stúdentanna hélt einnig
til unx borð í skipinu meðan
á dvöl þeirra hér stóð.
Eggert Claessen
Gústaf A. Sveinsson
hæstaréttarlögmenn
Oddfellowhúsið. Sími 1171
AllskoDar lögfræðistörf.
ijwiw'íöýu sc-.öc .. 4 vf oí
Innkaupatöskur
VERZL.C?

£ £ Bunouqhi: — TARZAN *—
6SS
Gri.dley stökk franx til þcss. að konia
stúlkunni tit lijálpar.
Hann dró upp byssu sína og felldi
strax úlfhundinn, scm fyrstur yar.
Við skotlivellinn nánni dýr og menn
staðar, aldrei liafði slikt liljóð heyrzt
áður.
Tveir úlfhundanna sneru sér nú að
þvi að ráðast á nxcnnina loðnu, en sá
hriðji gegn Gridley.