Vísir - 22.12.1950, Blaðsíða 33

JÓLABLAÐ VISIS
■33.
að vera hjá sængurkonum,
þó að þú sért liðleg til verka,
það er alltaf meira að gera
á svoleiðis heimili, og svo
bætast við jólaannir.“
„Viltu koma þangað með
mér, mamma?“
„Ég hef ekkert þangaö að
cgera. Þú getur sagt konunni
það sjá|lf, að þú hafir ekki
fengið leyfi til að fara í vist.
■ina.“
Ragna þrábað og mamma
lét að lokum tilleiðast og fór
með henni til Ásdísar.
„Þetta er efnispiltur aö
vera bara tveggja nátta,“
sagði mamma og lyfti sæng-
inni ofan af syni Ásdísar,
Síðan barst talið að eldri
böfnunum, sem viku ekki frá
Rögnu.
„Ég verð víst að eftirláta
yður Rögnu litlu um tíma,
hún sækir það svo fast að
vera hjá yður,“ sagði
mamma. „Ég veit að þér tak-
íð ekki hart á því þó að hún
sé ekki fullkomin til allra
verka, en hún verður góð og
lipur, það veit ég fyrir víst,
og sérhlífin er hún ekki. Ég
ætla að biðja yður að hafa
auga meö því aö hún vinni
sér ekki um megn, henni
finnst auðvitað að hún þurfi
að keppast meira við, fyrst
hún þarf að vera þarna á
basarnum líka.“
„Mér lízt svo á hana, aö
þaö muni ekki vera auðvelt
að aftra henni frá vinnu,“
sagði Ásdís,
---lÉtÍ'dyrahufðinni vaf ýt|
svo harkalega upp, að
Ragna, sem kraup í gangin-
um, slengdist flöt,
„Ég bið margfaldrar af-
sökunar,11 sagði maöurinn,
sem inn kom. „Ég hélt að
hurðin stæði á sér, þess
vegna var ég svona harð-
hentur. Ég vona að ég hafi
ekki meitt yður?“
Ragna hristi höfuðið.
„Það er ekki auðgert að
brjóta bein í mér,“ sagði hún
glaðlega.
Aðkomumaðurinn leit á
kafrjótt ancllit Rögnu í um-
gjöi’ð dökkra, óstýrilátra
lokka, síðan á fötuna og
gólfklútinn, sem sýndu
hvaða verk hún var að
vinna,
„Þér hljótið að vera ný-
komin hingað í húsið, því að
ég hef ekki séð yður hér áð-
ur,“ sagði hann.
Ragna játaði því og kynnti
sig með þessum orðum: „Ég
heiti Ragna og er vinnukona
hjá firú Ásdísi.“
„Eg heiti Hólmsteinn
Hallsson og er bróðir frú Ás-
dísar.“
Síðustu orðin voru sögð í
eftirhermutón.
Ragna horföi á hann með
athygli. Þetta var þá bróðir-
inn, sem Á.sdís háfði :minnzt
á viSPhana og sagt að væri
hjálparhellan sín„ Hún hafði
vitað áð hann mundi ver-a
góður maður, en svona
glæsilegur... „Ég trúi ég sé
nú alveg hissa,“ tautaði hún
við sjálfa sig, þegar Hólm-
steinn var farinn inn.
Hún setti á sig hvíta
svuntu og færði honum
kaffi.
„Þér hafiö létt þungum
steini af hjarta mínu,“ sagði
hann alúðlega. „Dísa segir,
að þér ætlið ekki að fara
frá henni fyrr en hún sé orð-
in vel frísk.“
Vaknaði hún hvern morg-
un í nýjum heimi, eða hafði
heimurinn aðeins skipt um
svip? Hvers vegna var hún
skyndilega orðin svo rík af
fagnaðarefnum að ekkert
verk var henni of erfitt, ekk-
ert myrkur of svart, enginn
næðingur of napur? Hvern
morgun varð hún aö fara
flugsnemma á fætur í blind-
sorta og nepjukulda skamm-
degisins, kveikja upp kola-
eld, þvo þvott, ræsta her-
bergi, fara í mataraðdrætti
hvernig sem viðraði, búa til
mat, hjúkra sængurkonu og
hjálpa ungum börnum. Það
gerði henni mun erfðiðara
fyrir að hún vann jafnframt
í básarnúm. Ótal'. óta! storf
bíðu hen.nar, aldrei var tími
til hvíldar fyrr en húri'va-r
lögst út af í bóþð seint á
kvöldin með Diddu litlu sof-
andi við hliö sér„ Já, hvers
vegna var hún svona rík af
fagnaðarefnum? Hún vissi
það, hún fann það hvern ein-
asta dag, að það, sem gaf
henni þrek til þessa erfiðis,
sem hún hafði aldrei vanizt
áður, var vitundin um það,
að hún stæði við hlið Hólm-
steins í því mannúðarstarfi
að vaka yfir þessu litla heim-
ili, vefja það kærleika sínum
og umhyggju. Lífið hafði
kallað á hana til starfs, hún
var metin og dáð. Hví skyldi
hún ekki vera sæiL?
Hún hafði alltaf álitið for-
eldra sína afbragð annarra,
en nú — hún blygðaðist sín
fyrir að hugsa þannig, en
fékk þó ekki að gert — nú
fannst henni gæði þeirra of
takmörkuð, hugsun * þeirra
um of bundin við þeirra eig-
in hag og þeira nánustu. En
móðir Fanneyjar, sem var
ekkja og varð að vinna baki
brotnu til þess að sjá heirn-
ili sínu farborða, aldrei va;r
hún þó svo önnum kafin a,ð
hún gæf i séf ekkf tirha til að
hjálpa Öðrum.' Og Hólrív
ste'inn — hann vár ungur 'ög
hafði nýlokið' löngu námi, ef-
láu'st halpf nann litlú ur að
spila, en þó vakti hann ýíir
því að systur hans vantaði
ekki neitt.
Þetta heiillandi andrúms-
loft, sem hún lifði í, ly'íti
henni yfir strit daglega lífs-
ins. Hún gleymdi að géra
kröfur til lífsins fyrir pýí,
hve henni var umhugað um.
að uppfylla þær kröfur, sem
lífið gerði til hennar. Hinar
góðu hugsanir og fögnuður
hjartans Ijómuðu í svip heún
ar. Hún var falleg þó að hún
gæfi sér ekki ætíð tóm til &Ö
greiða lokkana sína og þvo
burt „eldhúslyki,linn“ af
kinninni.
— Hóhnsteinn kom 1 b'ás-
arinn til hennar og verzláoi
við hana. Hann trúði henni
fyrir jólaleyndarmálum sín-
um og fékk hana til að fára
í búðir með sér.
— Á Þorláksmessu varð
ín!5ö;5rííjíj;so;iíioíj!5rj!i{jíjíjöíjj;5íj;j;j;iöíÍOC5;5CeíÍ««GttíÍ!bíÍÍÍÍS«ÍÍÍ5ÍÍÍÍÖ5ÍÍÍÍ5ÍÍÍÍÖÖÍÍGttí5í5ö;50íÍÖOiÍt5ÖÍÍtiOíj;SíÍ«ÍÍÍÍOKÍ500«aíSOOÍÍOOÍSÍSGGeGílíííSKÖíÍCiSíeCSO!ÍSCOSÍOCSíöCiOí^
Tæki ti 1 íi§kþurrkunar j
Blásar
ar.
Loftspjöla.
Að jafnaði
fyrirliggjandi
fullkomnustu
tæki fyrir
Innlend og
framleiðsla.
góð
Lyftivagnar.
Loftviftur.
VELSMIÐJAN HEÐINN ##.#.