Vísir - 20.10.1951, Qupperneq 7

Laugardaginn 20, október 1951
VISI.R
7t
iöoooöooöæœööooQööoccoccccaoooco<iö3öOQOooöööC'r
Leslei Tumer White:
MAGNÚS MARGRÁÐUGI.
| tos
Isseöococeööeeoooöooooooooeoísoíiöeöceccííocjcoooi
geð mér. Segið Rósalindu, að eg arfleiSI hana að yður —
og óski henni blessunar. En munið eitt — komið eklci af tur
til Englands. Drottningunni skal kunngert verða um svik
yðar, og ef fundurn okkar ber nokkurn tíma saman aftur,
þá skal eg sannarlega drepa yður. Og hverfið nú úr aug-
sýn niinni, svikahundur!“
í>að þurfti ékki áð hvetja Beckles, til þess að fara að
þessu ráði. Hánn flýtti sér áð kipþa sköm af fóturn sér
og gekk aftur á bak að gluggánum skelfdur á svip. Þegar
hann sá Magnús slíðra sverðið kleif hann upp í siliuna
og hraðaði sér út um gluggann. Magnús hrækti á eftir
honuih með fyrirlitningarsvip og þurkaði sér um hend-
urnar, eins og hann liefði snert við einhverju óhreinu.
Það var sein þungu fargi væri af honum létt. Hann hló
glaðklakkalega. En hann átti eftir að útskýra framkomu
sína fyrir Tim og Abú. Og hann var ekki alveg viss um
liversu það mundi heppnast.
Þeir biðu hansn á skutpalli. Það var farið að falla út.
Hafði gengið vef að koma San Philip á flot, enda gripið
tækifærið er byrjaði að falla út, en einnig urðu not að varp-
akkerinu. Allt var undirbúið til þess að sigla af stað.
Tim létti, er hann sá Magnús.
„Guði sé lof, að þú ert á lífi, drengur, — og veizt hvað
- — við erum rikir!“
„Víst er eg á lífi,'4 sagði Magnús glottandi, „en hvað
ertu að þvaðra um ríkidæmi?“
„Eg fór í rannsóknarleiðangur um lestir skipsins til
þess að athuga hvort nokkurs staðar yrði leka vart, og
þar fann eg fjórtán stórar járnldstur fullar af gullpening-
um, með nafni og mynd Filippusar á —- hefir gull þetta
vafalaust átt að fara til leiguþýja hans i nýlendunum.
Abú segir, að við getum lifað sem prinsar alla; ævi í landi
hans, en það liggur í augum uppi, að elcki getiim við farið
aftur til Englands.“
Ben Absedik kinkaði kolli.
„Vissulega, effendi, muntu komast að raun um, að þar
er paradís á jörðu. En meðal annara orða, hvernig varð
hundinginn við dauða sínum?“
Magnús leit til strandar og sá nlann nokkurn slaulast
upp fjöruna. Hann andvarpaði lítið eitt.
„Hann er á lifi, Abú. Það var ekki orðið mér neins virði,
að svipta hann lífinu, svo að eg gaf honum líf.“
Tim gapti og góndi, en fekk engu orði upp komið. Abú
var eigi síður undrandi, en fékk þó mælt:
„I nafrii Allalx hins alvitra, — hvað kom fyrir þig, ó,
bróðir minn? Ertu genginn af vitinu?“
„Svo er það,“ skrapp út úr Tim, „hann ér kolbrjálaður
orðinn.“
„Það var bróðir Díegó, sem féklc mig til þéss, vinir
minir.“ , . ’
„Þú ert brjálaður, segi eg það aftur. Valesco er dauður.“
„Þú ferð villur vegar,“ sagði Magnús og hristi höfuðið.
„Menn eins og bróðir Díegó deyja ekki, þeir lifa að eilfu.
En, nú til starfa, því að við siglum til Englands.“
„Til Englands, en þeir hengja þig, maður,“ sagði Tim.
„Það niá vel vera, áð svo fari, en á það verð eg að hætta,
þvi að drottningin verður að fá vitneskju um hið sanna
— um svik Duanes og Beckles.“
„Hefirðu gleymt þiriu helga heiti, bróðir?“ spurði Abú.
„Nei, AJbú, eg hefi engu gleymt, en aðstæður allar eru
breyttar, og barnalegt að halda áfram að ala á hatri leng-
ur. Þetta tilheyrir liðnum tíma.“
Beri Absedik tók þéssu áf irifðulegu raunsæi.
„Vissulega eru vegir liinna vantrúuðu órannsalianlegir.
Megi friður Allah vera með þér.“
Hann gekk á braut.
„Þú ert þó ekki drukkinn, piltur?“ nöldraði Tim.
„Nei, Tímóteus,“ sagði Magnús, „eg er ekki drukkinn
— kannske í fyrsta skipti.“
Hann gerði sér allt i einu ljóst, að hann hafði endur-
tekið setningu, sem einhver liafði áður við hann sagt.
Hver liafði sagt þetta við hann? — Fiskimaðurinn i kof-
anum forðuni, er gaf honum Cornwall-ölið. Og nú var
allt í einu eins og hulu hefði verið svipt af augum hans.
Nú vissi hann hver var stúlka drauma hans. Blindur liafði
hann verið, er hann hugði hana vera Rósalindu. Svo var
ekki. IIvi hafði lianu ekki, i seinna skiptið, sem hann
draklt töfradryklíinn i Plymoulh, gert sér grein fyrir
þessu? Þó liafði hann leitað þar sem í leiðslu — að Kötu!
Hann fór að hlæja eins og hann væri genginn af vitinu.
„Vaknaðu, maður,“ sagði hann við Tim, „nú skal sann-
arlega verða liátið haldin, er við komum hehn. Og sann-
arlega hefir heimförin dregizt of lengi.“
29. kafli.
Árla á aprílmorgni nokkurum árið 1587 var fiskimaður
nokkur — sem enginn veit lengur hvað hét — á báti sin-
um í niðaþolcu undan Plymouthsundi. Allt í einu rofaði
lil í þokunni og sá hann þá skammt undan, sér til mikillar
undrunar. og skelfingar, spænskt galeiðuskip. Ætlaði hann
að róa inn í þokuna sem snarast, en þá var kallað til hans
af skipinu á ensku :
„Hæ, vinur, er drottning vor enn á Iífi?“
Fiskimáður stundi uþp, að hún væri á lífi og við beztu
heilsu, og spurði svo hvaða skip þetta væri.
Skipherrann, ungur maður, hár vexti og rauðhærður,
liallaði sér fram á borðstokkinn, og kallaði:
„„Queen’s Gift“ heitir fleytan, maður sæll.“
Hann kastaði pyngju fullri af gulli i bát fiskimanns.
„Hirtu þetta, maður sæll, og róðu i skyndi til Plymouth.
Hraðaðu þér á fund Sir Jolin Hawkins og segðu honum,
að Magnús Carter sé kominn með nýtt herfang.“
Fiskimaður var ekki seinn að grípa pyngjuna.
„Já, já, herra,“ sagði hann, „og guð blessi yður.“
Bátur hans hvarf brátt í þokuna, en galeiðan hreyfðist
vart, enda var blæjalogn. Tim stóð við hlið Magnúsi súr á
svip og mælti:
„Já? sannarlega niuntu guðs blessunar þurfi.“
Magnús glotti og sneri sér við og leit til Márans, sem
slóð við stýrið og liorfði i áttina til Frakklandsstranda,
^sem nú voru þoku huldar. Magnús gekk til lians og lagði
hönd sína hlýlega á öxl lians:
„Nokkuð að, gamli vinur? Ei’tu ekki glaður yfir að vera
kominn lieim?“
„Þín vegna er eg það, :— en eg á eins langt heim og
áður.“
„En mitt lieimili verður ávallt þitt heimili, Abu. Og
liver veit nema við eigum eftir að sigla aftur saman um
suðræn höf og koma til —“
En Ben Absedik hristi höfuðið.
SlmaíúÍiH
GARÐIJR
Garðastræti 2 — Sími 7299.
Nylonsokkar
mjög góðir, 3 litir.
Verð kr. 28,00.
Glasgowbúðin ,
Freyjugötu 26.
• GOTT
er að geta alltaf fengið
varahluti, þegar þeirra
er þörf.
• BETRA
er að þarfnast þeirra,
sem minnst.
• BEZT
er þess vegna að eiga
traustustu og vönduð-
ustu þvottavélina.
Kaupið „MIELE“.
Getur soðið þvottinn.
Véla- og' raftækjaverzlunin
Tryggvagötu 23. Simi 81279.
Bankastrœti 10. Sími 6456.
Kaupi gull og silftir
C £. Surrcugki! __ T A R Z A N
9&S
"HOW SHALL J
I KNOW THAT YOU WILL W
RETURN ?" SHE DEMANDEO. •
“YOU WOULD HAVE MY
WORD, » HE REPLIED 6RAVELY.
Copr. J04B. Edgír plct BÚrréuehf
Distr. þy Dnited Fcature Syndlcate, Inc.
"DO NOT ACCEPT HIS WORD,"
WON6 WHISPERED. “HE
LOVES BETTyWEST."
MSO/"MERALA
FROWNED. “HE
LIED TO MEl "
•\’ *—• , ^ (.
“yOUR ANSWER, TARZAN ?" SHE MURMURED.
« "I MUST TAKE MY FRIENDS TO CIVIUZATION,"
TARZAN SAID. “6UARANTEE THElR SAFETT Æ
BEYOND yOUR DOMAIN - THEN WE'LL ’jIíímMÍBM
talk of my rr"~itrt'~ " i ■■■iMlffllffi
26//
„Hverju svarar þú, Tarzan?“ sagði
Merela lógt. „Eg verð að fylgja vin-
a-jn mínum út úr ríki þínu fyrst.
Það verð r. að ’sjá þeim örugglega
borgið, en eg vkal .koma aftur og ræða
þá við ,þig-tim þe.tta atriði.“
.„Hvernig get eg vitað, að þú munir
koma aftur?“ spurði Merela. „Þú getur
treýst á dréngskaparorð mitt.“
Wong hvíslar að Mérelu: „Treýsty
lionum ekki, því hann elskar Betti
Wcst;“ Merela reiddist, þvi hún hélt at
T'arzan hefði logið.