Vísir - 18.01.1952, Side 7

Föstudaginn 18. janúar 1952
lHilí(ö,Etí(|(iirikí /nifroBjhitlftc.^.Vm.Bfp .u *; i.ii r*n
istr^þy UnitnU-Fcaturc Syndleatc, Inc!
AS TH£Y SACKED SLOWLY
AWAY.AN EAR-SPLITTIN©
ROAR SHATTEREP THE
SILENCE OF THE
FOREST. ^

Í£s&K-2M^íe» ITS BLACK MANE
FLYINö, SNARLINO
JAWS WIP£ AND EYES
BLATING SAVASELX THE
JUNSLE TERROR BOUNPEÖ
FORWARP AT EXPRESS SPEED.
a-' PENNIS'
O'KORKE
LOOK WH,
FOLLOWINC
V í S I R
■F'nsOTi$(£
sofið undir beru lofti .... úti í skógi .... í hlöðum, undir
heystökkum, hvar sem við gátum fundið skjól, en við áttum
ekki grænan eyri og við vorum svöng, svo að Si snaraði kan-
íriu, til þess að halda í okkur líftórunni .... en í dag komu
skógarverðir yðar og tóku Si fastan .... og það var herra-
maður, sem sagði, að Si yrði leiddur fyrir dómarann, og
sendur í fanganýlendu til þrælkunar.“
,,Hvað heitið þér, kona góð?“
„Ruth — Ruth Gray.“
„Guð blessi yður, barnið gott, Ruth var nafn —, — en
hvar er hann Simon yðar?“
„Þeir fóru með hann til hesthúsanna og herramaðurinn fór
með þeim, þarna kemur hann nú, — herramaðurinn.“
Og nú hrökk Ruth Grey aftur í kuðung, dauðskelkuð og
fór að gráta, maður nokkur gildur og búlduleitur, rjóður í
kinnum, kom riðandi í áttina til þeirra á feitum, gljáandi og
vel stróknum gæðingi. Maðurinn hafði hattinn út í annari hlið-
inni og brosti gleitt. Stígvél hans voru gljáandi, hnapparnir á
fötunum hans, ístöðin, beizlisstengumar og skrautið á höfuð-
leðri gæðingsins, — og það var eitthvað glaðklakkalegt í fari
mánnsins, — aðeins augun báru vitni um annað, fannst Sam,
— þau báru slægð og rætni vitni, — allt hitt var sem fals-
hjúur, fannst honum.
Maðurinn heilsaði glaðlega og lét móðan mása:
„Hæ, hó, Wrybourne, mér líður alveg prýðilega; hvernig
liður þér? Við höfum verið á ferðalagi í meira en ár, eg
og konan, annars hefðum við litið inn, eins og þú skilur. Þú
ert vonandi ekki búinn að gleyina liðnum dögum, ha? Ha, ha,
ha, það gekk fjörugt til stundum í Lundúnum, karl, þegar
við vorum kátir piparsvéinar, ha, ha. Þá var nú gaman að
lifa dag hvern, en skemmtilegast á nóttuni, ha, ha, engar
hömlur — tja, tækifærið var sannarlega notað, áður en hand-
járnum hjónabandsins var smeygt á okkur. Þú hefir ekki
gleymt Jónasi Fanshaw, vona eg.“ ?
Jarlinn hneigði sig kurteislega.
,,Eg man vel eftir yður, Sir Jónas!“
„Fyrirtak,“ sagði Sir Jónas og hló. „En sleppum að ræða liðna
daga. Snúum okkur að viðfangsefninu. Það gleður mig meira
en orð fá lýst, að eg hefi haft aðstöðu til þess að gera þér
greiða, nágranni góður, með því að koma upp um þennan veiði-
þjóf. Eg sagði. skógarvörðum þínum frá honum, og svei mér
ef eg held ekki, að þeir hefðu sleppt þrjótinum, ef eg hefði
ekki krafist þess, að taka mannskrattann fastan. Hér skýtur
eitthvað skökku við, nágranni, þeir ætluðu að tregðast við að
taka manninn, en þeir sáu þó sitt ráð vænst að gera það, og
nú er þjófurinn örugglega bundinn og hafður í haldi í hest-
húsinu.“
„Þess vegna, Sir Jonas,“ sagði jarlinn og hneigði sig aftur,
,,er eg á leiðinni þangað.“
„Gott og vel,“ sagði Jónas og kippti í tauminn, ,,eg ætla
með yður þangað.“
„Fyrir alla muni,“ sagði jarlinn og lagði leið sína til hest-
húsanna og stikaði stórum. Hesthúsin voru miklar byggingar,
svo að ætla mátti, að þar væri yfrið rúm fyrir hesta hedls
riddara-herfylkis, en yfir byggingunum gnæíði kiukkuturn
mikill. Allt var hreint og vel um gengið og bar góðri reglu
vitni.
Og þarna, auk margra starandi hestasveina, stóðu fjóri
skógarverðir, sauðarlegir á svip, hjá hinum' handtekna o;
bundna manni.
Pilturinn var hár og þrekinn, fátældega klæddur og von
hendur hans bundnar á bak aftur. Nú var pilturinn niðurlútur
og skömmustulegur og var sem algert vonleysi væri að yfir-
buga hann, en er hann varð þess var, að jarlinn var að kðma,
stappaði hann í sig stálinu, og rétti úr sér og horfði fram.
’Kom nú í Ijós, að’hann var fríður sýnum, en hann var horaður
í andliti, og allir drættir báru því vitni, að hann hafði orðið
margt illt að þola.
Allt datt í dúnalogn, er jarlinn kom og nam staðar skyndi-
lega, svo að small í hælunum, og sagði:
„Simon —“
Hann mælti allhörkulega, en það hafði þau áhrif á fangann,
að taka því með hugdirfð og karlmennsku, er að höndum bæri.
Konan hans fórnaði höndum til himins biðjandi, en fékk eigi
mælt. Sir Jónas ljómaði af sjálfsánægju yfir að hann hafði
átt mestan þátt í að fanturinn yrði dreginn fyrir dómarann, en
skógarverðirnir horfðu á húsbónda sinn með vaxandi áhyggj-
um.
„Símon —“ endurtók jarlinn, „þú hefir verið sjómaður, —
þú hefir barist við ,,monsjörana“, Símon Gray?“
„Já, herra.“
„Þú hefir úthellt blóði fyrir gamla England, Símon Gray?“
„Já, herra.“
„Og þar sem svo er,“ sagði jarlinn lágt, en þó ógnþrunginni
röddu og sneri sér að skógarvörðunum, ,,hvað getið þið sagt
ykkur til réttlætingar? Hví er enskur sjómaður tekinn höndum
eins og hann væri bófi og fantur og hendur hans bundnar á
bak aftur — og það á landareign minni, — svarið mér! Þér,
Daníel Ward, yfir-skógarvörður, eg krefst svars!“
„Eg .... við .... enginn okkar vissi,“ svaraði Daníel aumk-
unarlega, „enginn okkar vissi, að hann væri sjómaður, en hitt
vissum við, að hann er veiðiþjófur, því að við komum að hon-
um, þegar hann var að snara kanínuna — og eins þessi herra-
maður, nágranni yðar, lávarður góður, og hann sagði, að það
yrði að taka manninn fastan og hegna honum, öðrum til við-
vörunar.“
„Alveg rétt, Wryboume,“ sagði Sir Jónas, eins kátur og
léttur í lund sem áður. „Víst sagði eg þetta. Og leyfið mér að
segja, að þar sem sök þorparans er sönnuð, þá —“
„Nei, Sir Jónas, þessi sjómaður skal —“
„Hvað, Wrybourne, — skal hvað?“
„— skal frelsis njóta sem hver annar vaskur, brezkm' sjó-
liði!“
Um leið og jarlinn mælti þetta tók hann upp hníf og skar
sundur taugina, sem Simon Gray var bundinn með, en Simon
var sem steini lostinn af undrun og fékk engu orði upp komið.
Jafnvel Sir Jónas var sem agndofa og í svip vottaði ekki fyrir
kæti .hans, en brátt gerði hann vesallega tilraun til þess að
reka upp hlátur og mælti:
„Aha, orðrómurinn um, að þú hafir verið sjómaður — og
ekki háttsettur, hefir þá kannske við eitthvað að styðjast?“
„Alveg rétt,“ sagði jarlinn, lokaði hnífnum og stakk honum
í vasann. „f þetta skipti reyndist orðrómur réttur, við liöfum
kannske verið álíka hátt settir, Simon Gray og eg, réttir og
sléttir hásetar!“
„Það — það er næsta ótrúlegt,“ hálfstamaði Sir Jónas og
enn hvarf honum kætin. „En — að því er varðar þennan veiði-
þjóf og fyrrverandi sjóliða, þá stefnir þú honum vafalaust
fyrir rétt og —“
„Nei, Sir Jónas“.
„Þú ætlar að sleppa honum lausum, svo að hann geti haldið
áfram sinni þokkalegu iðju, kannske í landareignum okkar
nágranna þinna?“
„Nei,“
„Og hvað ætlraður þá að gera við hann?“
„Gefa honum að eta.“
„Gefa honum að —,“ sagði Sir Jonas, — „nei, nú gengur
fram af mér, þú ætlar að ala hann?“
„Eg ætla að gefa honum og hinni hugdjörfu, ágætu konu
hans góðan nógan mat að borða.“
„Ha? Fari í helvíti ef eg nokkurn tíma —hæsti Sir Jonas
og bar nú lítið á glettni í lymskulegu, litlu augunum.
„Hægan, Sir Jonas,“ sagði jarlinn hvasslega og skein í svip
/Œímabúifa
GAitÐUR
Garðastræti 2 — Sími 7299.
Gœjan Jylgir hringunum Jrá
SIGURÞÚR, ílafnarstræti
Margar gerOir JyrirliggjandL
MARGT Á SAMA STAÐ
LAUGAVEG 10 - SlMl 33S7
1043
„Drottinu „1 , ,!!,
þetta?“ tautaði O’Rorke,
kom auga á ljónið.
. p.. , hægt undan, en
r'i’ingsl'egi; ljónsöskrið bergmálaði
fi skóginn.
Ljóhíð tók undir sig stökk í ... i. ía
til þeirra, skók makkann en ougun
leiftruðu.
Údýrt
nokkur pör kuldastígvél
C i?. BmcuqiiÁ <•
VERZL.
Þeir biðu ótíaslegnir þess,, sem
verða vildi, en villidýrið hentist á-
fram.
Þýzk
rafmagnsáhöld
Vöflujárn
Ofnar, 1000 w.
með skiptirofa
Borðeldavélar,
einhólfa og tvíhólfa
Pressujárn
Straujárn
MJÖG LÁGT VERÐ. —
Véla- og 1-aftækjaverzlunin
r’ankastrœti 10. Simi 6456.
' ryggvagötu 23. Siml 81279.
mii iit söiu
Herbíll Dogde Weapon
með drifi á öllum hjólum
til sölu nú þegar. Uppl. í
síma 80275.
KAUPHÖLLIIM
er mlðstöð verðbréfaviðskipt-
anna. — Sími 1710.