Vísir - 19.03.1953, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 19. marz 1953
VlSIR
*
við Lebrún við íyrsta tækifæri sem gæfist. Það var alls ekki
víst, að hann hefði gert sér fyllilega ljóst, að Iris var búin að
taka við stjómartaumunum og kona hans óhamingjusöm og
einmana. Hún gerði sér fyllilega ljóst, að það var erfiðleikum
bundið fyrir hana, að hefja máls á þessu á þann hátt, að honum
þætti ekki.
En þannig atvikaðist, að það var Lebrún sjálfur, sem hreyfði
málinu.
Það var þá á þann veg, að það kom Söru mjög óvænt. Að
loknum morgunverði daginn eftir spurði hann Söru hvort hún
hefði áhuga fyrir, að líta á landareignina, og jánkaði hún því
að sjálfsögðu, og' var sannast að segja fegin hverju því, sem
gat orðið til þess að hrinda frá leiðum hugsunum og heilabrot-
um. Alla nóttina — eða meginhluta hennar, hafði hún legið and-
vaka og velt ýmsu fyrir sér, án þess að komast að neinni ákveð-
inni niðurstöðu, og án þess að geta hmndið burt kvíðahugsun-
um, sem ásóttu hana. Og hún hafði sárkviðið fyrir, að hitta
Mark. Skyldi hann verða kominn, hugsaði hún, er hún var að
klæða sig? Skyldi hann verða á svölunum — í einhverjum
legu-stólnum, jafn hrokalegur á svip og forðum, en með sama
ertandi, en þó viðkvæma tillitinu í dökku augunum, sem alltaf
hafði slegið vopnin úr höndum hennar forðum? — Og hún hugs-
aði um — með tilliti til þess sem gerzt hafði kvöldið, er þau
voru seinast saman í Berlín — hvort hún mundi nú geta horfst
í augu við hann, talað við hann — eins og ekkert hefði í skorizt.
En er hún fór niður til morgunverðar var hann ekki kominn.
Þar voru engír nema Lebrún og Iris —- og að sjálfsögðu hinir
innbornu þjónar, sem gengu hljóðlega og þögulir um húsið.
„Bernile var dálítið lasin í morgun,“ sagði Lebrun, „og lét
því færa sér morgunverðinn í rúmið. Mér þykir vænt um það,
þar sem hún þarf á öllum sínum kröftum að halda í kvöld.
Veizlur landstjórans standa vanalega til morguns, þegar dansað
er, eins og nú mun verða.“
„Eg hafði enga hugmynd um, að Bernice væri veik,“ sagði
Sara.
„Við skulum vona, að það sé ekki neitt alvarlegt. Það væri
nijög leitt, ef hún yrði af þessari skemmtun.“
Sara minntist þess, að Bemice hafði ávallt verið við beztu
heilsu, er þær voru stallsystur, og þó hafði mætt mest á henni,
því að hún hafði jafnan séð um, að útvega þeim gistilrús, og í
stuttu máli gert allt, sem gera þurfti, og ef þröngt var í búi
var sem það væri leikur fyrir hana að „lifa á loftinu“ nokkra
daga.
Um leið og þau stóðu upp frá borðum sagði Lebrún rólega
en af örlítilli glettni:
„Hefirðu heyrt nokkuð frá hinum villuráfandi eiginmanni
þínum, Iris?“ '
Þetta kom ónotalega við Söru. En hvað kom henni það við,
þótt þannig væri spurt? Og þó — hún var flækt í þetta.
Iris hló kuldalega:
og það var mátulega hlýtt. Og þrátt fyrir það, að Sara hafði
sofið illa, var sem ekkert eimdi eftir af vanlíðan hennar.
„í.þessum hluta heims starfa hyggnir menn á morgnana,"
ságði Lebrún, „það er alveg sama hvað maður leggur á sig á
kvöldin — fari maður snemma á fætur gæðast menn þrótti
af nýju á skammri stund. Reyni menn að vinna um miðjan
daginn og síðdegis verða menn latir og slappir. Hvítir menn,
sem hingað koma, verða að gerbreyta lífsvenjum sínum. Þeir,
sem koma hingað til þess að stunda ræktun, en flytja með sér
vestrænar venjur, fara oftast illa út úr því. Ef þeix hafna
vestrænni menningu og venjum farnast þeim hinsvegar vel.“
„En það er vissulega ekki hægt að hafna algerlega vestrænni
menningu," sagði Sara í mótmælatón.
„Þér munuð komast á aðra skoðun, Sara,“ sagði hann og
sneir sér að henni,“ eroþér hafið dvalizt um hríð hjá okkur.
Menning hinna innbornu manna hér er miklu eldri en vestræn
menning. Rætur þeirrar menningar liggja í jörðunni, ef svo
mætti segja og í hjörtum hinna innbornu manna eigi síður.
Þetta er menning sem er djúptækari og jafnframt háleitari,
og fullnægir betur innstu þrá okkar allra —“
Hann þagnaði skyndilega og hló við.
„Látið yður á sama standa hjal mitt um þetta, en eg hefi
\ i haft gaman af að kynna mér háttu þessa fólks og siðvenjur.
I Það er einhver kulda- og yfirborðsbragur á vestrænni menn-
ingu, sem eg þoli ekki, og að minnsta kosti hentar hún ekki
hér. Hér er allt stórt, þrungið lífi, orku og fegurð. Lítið á appel-
sínurnar, litfagrar, safaríkar. Þær minna á sjálfan hnöttinn.
Og bananana, sem minna á rauða, gilda fingur — það er eins
og náttúran sjálf rétti fram hönd sína og bjóði hverjum sem
er af gnótt sinni. Hér þarf enginn að svelta. Iiér er nóg fyrir
líkamann til þess að nærast — og nóg fegurð fyrir sálina.
En —“ — og rödd hans breyttist skyndilega og lækkaði, „eg'
bað yður ekki að koma á þessa göngu með mér til þess að tala
um þessa hluti, heldur til þess að tala um — Bernice.“
„Um Bernice,“ tautaði Sara undrandi, en hún varð því fegin,
að hann skyldi hafa fitjað upp á þessu.
„Þér hafið vafalaust tekið eftir breytingu á henni,“ sagði
hann og talaði enn lágum rómi, og er hún hikaði hélt hann
áf ram:
„Vafalaust hafið þér tekið eftir því. Það getur ekki hafa
farið- framhjá yður, gamalli stallsystur hennar og vinstúlku.
Eg hefi haft miklar áhyggjur af þessu, Sara, og er er í sann-
leika feginn, að þér eruð komnar, því að eg veit, að þér getið
og viljið hjálpa mér.“
„Þér viljið, að eg hjálpi ýður,“ sagði hún hálfstanrandi. Við
þessu hafði hún ekki búizt. Hún hafði frekar búizt við, að
hann myndi gera sem minnst úr því, að nokkur teljandi breyt-
ing hefði orðið'á konu hans, og telja það móðgun, ef hún byðist
til þess að hjálpa honum. Hann hlaut að hafa lesið hugsanir
hennar, því að hann svaraði:
„Þér virðizt undrandi yfir, að eg skuli biðja um aðstoð yðar
í slíku einkamáli. Kannske er eg dálítið undrandi yfir því sjálf-
ur. Eg hefi alltaf verið maður stoltur, talinn svo að minnsta
kosti — og ef til vill eitthvað satt í því, og þetta hefir verið
miður gott fyrir mig og þáýsem næstir mér eru.“
Andartak var sem skugga legði á andlit hans.
Á kvöldvökuniii.
Umhyggjusamur vegfarandi
mætti mjög drukknum manni
„Það hefir sjálfsagt komið honum óvænt að vita, að eg er (a ^ei<^ sinni. Honum þótti
enn konan hans. Hann vissi ekkert hvað segja skyldi eða gera ástand mánnsins svo aumt, að
— og hefir því gei't það skynsamlegasta, sem hægt var að hann sagði við hann:
g'era: Sofa á það. Vonandi líður honum betur nú en honum leið, I ”^*er ekki að' vera á
er eg sagði honura frá þessu.“ jferli í þessu ásigkomulagi. Tak-
„Já, vafalaust hefir þetta komið ónotalega við hann. En þar í*ér nú strætisvagninn heim
sem við erum fús til þess að vera ekki að erfa þetta við hann allra fyrsta, maður minn.“
ætti hann að vera okkur þakklátur. Eg þarf ekki að taka það j ,,Uss-suss,“ svaraði hinn.
fram við þig, Iris, að það er aðeins vegna þess hve mér þykir „Nonaii 1111,1 myndi ekki leyfa
'það — hikk — að eg kæmi með
vænt um þig, að eg tók þessa afstöðu.“
hann heim í húsiðJ1
Hann hataði kjölturakkann,
Hún gekk til haíis og snart armlegg hans.
„Ef til vill hefi eg dæmt hann of hart. En hvað sem því leið
vildi eg ekki hlusta á skýringar hans.“
„Nei,“ sagði Lebrún og strauk hökuna. „Ef um mann ein-' sem konan hans teymdi alltaf
hVerrar annarrar konu hefði verið að ræða hefði eg ef til vill með sér og hann lét það ekki
litið öðruvísi á málið. Jæja, við skulum vona, að þetta fari állt liggja í láginni, þegar hann tal-
vel. Hann hefir að minnsta kosti ekki kvænzt aftur.“ jað við kunningja sína.
„Og ekki iicfi eg gifzt. Það ef sannarlega gott til þess aðj Þeir urðu því steinhissa,
hugsa, að hvftimgt okkar fór út á slíkar brautir. Eða —— og skömmu síðar, þegar hundurinn
hún lækkaði röddina — „kannske okkur hafi undir niðri báð- týndist og maðurinn hét 100
um tekizt að varðveita ást okkar?“ | krónum hverjum þeim, sem
„Það verðið þið Ben að komast að niðurstöðu um,“ sagði lánaðist að finna hundinn. Og
Lebrún lágt, „en eg mun sætta mig við hvað sem þú gerir, þegar þeir hittust á veitinga-
því að eg ber fullt traust til þín. — Og nú, Sara, eigum við að stofu sama kvöld, sagði einn
skoða litlu landareignina mina?“ Jkunninginn:
Sara óskaði þess með sjálfri sér, að hún hefði ekki verið nær- j „Mér þykir þú ætla að ryðja
stödd, er þessi viðræða átti sér stað. Það var eins og Iris væri þig — eg hélt þú hataðix hund-
breytt — væri ekki nærri eins hroka- og kuldaleg og hún hafði inn konunnar þinnar?“
virzt í fyrstu. Næstum auðmjúklega hafði hún nánast játað, „Já, meira en það eg hafði
að hún hefði alltaf elskað Ben. En hvað sem þessu leið hafði andstyggð á honum."
ekkert orðið til þess að leysa gátuna. Hún virtist enn flóknari „Og samt heitirðu 100 krón-
en áður. ■. . i.'i : s ■ '■ -n -i; :• um ’áð fundarlaunuih fyrir
Það.var bjart og fágurt veður. Svalur vihdur lék um- mann, hann.“
„Já, og hvað um það?“
„Ertu ekki hræddur um að
svo stór fundarlaun verði til
þess að konan þín fái hundinn
aftur?“
Hann' saup vænan sopa úr
glasi sínu — þau voru orðin
nokkuð mörg — og' sagði svo:
„Eg er ekki mjög hræddur uin
það —• nema einhver skyldi hafa
séð hvar eg holaði rakkanum
niður.“
Þýzkur píano-
Seikari efnir hér
til hljómleika.
Hingað til lands er kominn
þýzkur píanóleikari, Detlef
Krans frá Hamborg, er mun
halda hljómleika með frk.
Ruth Hermann í Gamla Ríó
n.k. föstudagskvöld kl. 7.
Þar munu þau leika saman
Vorsónötuna eftir Beethoven
og Sónötu í D-moll eftir
Brahms. Frk. Ruth Hermann
leikur Chaeosnu eftir Bach, en
Detlef kraus Symfoniskar
etúdur eftir Schumann.
Detlev Kraus er kornungur
maður, en þó getið sér mikinn
orðstír, ekki aðeins í heima-
lándi sínu, heldur og utan
endimarka þess svo sem á Spáni
og Hollandi. Hann hefur einnig
í huga hljómlistarför til Suður-
Ameríku á næsta ári og fleiri
ráðagerðir eru á döfinnx.
Gagnrýni þýzkra og spánskra
blaða, sem Vísi hefur box'izt er
lofsamleg í fyllsta máta og þar
er hann talinn í allra fremstu
röð hinna yngri píanóleikara og
listamaður, sem unnt sé að
vænta mikils af í framcíðinni.
Um frk Ruth Hermar.n þarf
ekki að ræða hér, hún er bæjar-
búum þegar kunn fyrir list
sína.
írlandsvinafélag
stofnað.
Stofnað hefur verið félag ír-
landsvina hér í bæ og hlaut það
nafnið ísland í fæðingunni.
í stjórn félagsins voru
kjörnir Einar ' Ól. Sveinsson
prófessor, Gunnar Friðriksson
forstjóri, Lárus Sigurbjörnsscn
rithöf., Sveinbjörn Jór.sson
fi'amkv.stj. B. L. og Ólafur
Hallgrímsson stói'kaupm.
Tilgangur félagsins er að
vinna að menningarsamskipt-
um milli íra og íslendinga og
auka vináttu milli þjóðanna.
Á fundinum var skýrt frá
því að von væri á írsku knatt-
spyrnuliði á komandi vori, xxn
líkur til að íslenzkir lvnatt-
spyrnuflokkur færi tii írlnnds
seinna í sumar.
Rætt var ennfremur um það
að fá hingað írskan leikfiokk
og írska landkymiingai'kvik-
mynd. Mál þetta er nú í atliug-
un. —

Trésmiðir haida
aðalfund.
Aðalfundur Trésmiðafélags
Eeykjavíkur var haldinn
nýlega.
Skýrt var frá úrslitum stjórn-
arkosningar, en allsherjar at-
kvæðagreiðsla um stjói'n fór
í \ ísi 19. marz 1918. eða fyrir • fx-am í félaginu.
35 ájriuh sióð þetta m. a..í bæj-J Kosnir voru af A-lista, sem
arfréftum: hlaut 24 atkvæðum fleira en
B-lisli: Pét'ur Jóhánnesson for-
CiHií
éÍHHÍ $GK
Smjör
maður, Jóhann Kirstjánsson
var selt hér í bænum á kr. j varaform., Bergsteim-i Sigurðs-
3.25 pundið og er það líklega son ritari, Sigurður Pétursson
ekki mikið lægra verð en gerist j vararitari, Benedikt Davíðsson
anr.ars staðar í heiminum, þar gjaldkeri. — Pétur var áður
sem smjör er dýi'ast.
Embætíi.
Sýslumannsembættið í Mýra-
og Borgai'fjai'ðarsýslu hefir nú
verið veitt Guðmxmdi Björns-
sjmi, sýslumánni i Bárðastralíd-
arsýslu, frá 1. apríl að telja.
ritari félagsins og Jóhann vaýa-
formaður, en formaður fyrr-
verandi félagsstjórnar var kos-
inn í trúnaðarmannaráð, en það
skipar stjórn félagsins og 12
ínenrr, sem aðálfundur kýs.
Einhig ýar kosin váhastjórn og
endurskoðendur.