Vísir - 28.04.1953, Blaðsíða 7

ÞriSJiidaginn. 2B. apríl 1953
VtSIR
f
mmí>
•HMiHMUHinniniiuiHnHniRHnniHHnnHM
^Amss.
„Hvað þú ert yndisleg, Sára. Þú minnir mig á veilíbyggt blóm,
þar sem þu liggttr þarna — en svo fögur, aðdáanleg. Veiztu
það, Sara, að þú hefur haft meiri áhrif á mig en nokkur kona
önnur. Heimskur var eg, þegar eg sleppti þér. Én menn fara oft
heimskulega að ráði sínu, þegar þeir eru ungir. Sjálfságt gera
menn margt, sem þeir iðrast svo eftir allt sitt líf. Og það er víst
engin furða, að Himnafaðirinn veitir mönnum ekki alltaf tæki-
færi, til þess að bæta um fyrir misgerðir, en í því efni má eg
heita sérstaklega heppinn, því að vissulega hefur mér gefist
nýtt. tækifæri nú. Nú höf-um við hitzt aftur og eg veit nú, að þú
ert eina konan, sem eg nökkurn tíma hefi elskað. Eg játa í
hreinskilni, að það hafa verið aðrar konur í lífi mínu, en engin
þeirra hefur verið lík þér, enga þeirra hefi eg elskað sem þig,
Sara, hjartað mitt,“ — og hann færði sig nær eins og. til þess að
kyssa hana á munninn, og það lá við að hún ýtti honuin frá
sér, neytti til þess þeirrar litlu orku, sem hún bjó yfir, en hún
áttaði sig á því, þótt hún hefði nú andstyggð á honum, að hyggi-
legast væri, að láta sem henni mislíkaði ekki svo mjög — því
að hún mátti ekki bregðast Sir Harry — og ekki landi sínu. En
er hann sleppti henni heyrði hún kallað í dyrunum:
„Leitt ef eg trufía ykkur.“
Það var Iris, sem þar stóð.
Mark spratt á fætur. Ef hann var undrandi eða reiður lét
hann það ekki í Ijós-.
„Komdu inn, Iris, — þú hefur vafalaust komið til þess að
láta samúð í ljós við Söru — og óskir um bata.“
„Já, eg kem líka til þess, en eg fer kannske öðru vísi að því.“
Hún m'ælti í léttum tón fyrst, en það var sem kuldínn í rödd
hennar ykist með hverju andartakinu. „Eg. hélt, að þú héldir í
hendur. Söru í viðurvist annarra, þar sem þú gætir það ekki
þar sem þið væruð tvö ein. saman. — Það var að mihnsta kosti
það, sem þú sagðir.“
Hún var reið. Söru var ljöst, að hún var bálreið, en var að
reyna að bæla niður reiði sína. Það var sem neistar hrykkju
úr augum hennar og hún var alltaf að kreppa hnefana. Hún
virtist hærri en vanalega. Einhvern vegiirn minnti hún á hýenu,
sem er reiðubuin að stökkva á bráð sína.
„Iris mín, gengurðu ekki.feti lengra en sæmilegt er,“ svaraði
Mark kuldalega. „Hvað varðar þig, um það, ef eg held í hönd
Söru — og ef þú hefir svo mikinn áhuga fyrir hegðan annarra,
því þá ekki að byrja á að hafa eftirlit með manni þínum.“
Sara sá, að. einnig Mark var reiður, en eins og jafnan talaði
hann í hæðnistön. Hann horfði hörkulegá, ögrandi á Iris. Hann
virtist ögra henni að halda áfram og jafnframt vara hana við
að fara of langt, því að ef hún gerði það mundi það bitna á
henni sjálfri fyrst- og fremst. Þegar Iris horfði á hann sann-
færðist Sara um, að það mundi ekki verða auðvelt að leika á
hann — láta hann halda, að hún væri ástfangin í honum, með-
an hún gæfi gætur að framferði hans. En hún hratt þessum
hugsunum frá.sér. Hún mátti ekki vera huglaus-, heldur stappa
í sig stálinu til þess að inna það áf höndum,. sem hún hafði tekið
að sér. Og eftir stutta stund lauk hinu þögla einvígi þeirra
Marks og Irisar, en þau höfðu nú staðið stundarkorii þögul og
horít hvort á annað. Iris yppti nú öxlum og mælti:
„Það. skiptir mig víst engu, hvað þú gerir, Mark. En skemmt-
un var mér af að sjá til þín, með tilhugsun um það, sem þú
sagðir hérna um kvöldið."
„Það er fyrirtak, ef það er þér til skemmtunar," sagði hann
í. léttym tón. „og 'getið þið stúlkur nú rætt ykkar í millí frjáls-
lega, því að eg mundi vafalaust roðna upp í hársrætur við að
hlusta á tal ykkar.“
Og han nfór burt hlæjándi.
En Iris hélt ekki k.yrru fyrir, sagði aðeins, að 'hún vonaði að
þetta liði fljótt hjá, og fór. Sara tók eftir dökkum baugum
undir augum hennar. og ,lagðis í hana, að hún mundi ekki hafa
sofið vel. En hvað hafði; gerzt um nóttina? Vafalaust eitthvað
— og ekki í; La Torrette, því að þar hafði enginn: Verið mikinn
hluta riætur; Og híún minntist aftur raulsins og þess, sem Ber-
nire hafði ságt.
Berniee hlaut að vita það. Hún hlaut að hafa vitað hver
bað var, sem veitti henni eftirför og sló hana í h'öfúðið eða hratt
hnni fram af brúninni. Og í dag ætlaði hún að segja Söru allt
af létta. — En morguninn leið og Berniee. kom ekki. en Sara
var lasnari en svo, að hun treysti sér til ; að farr;: á fsetúf ' og
tala við hana, en hún viss 'frá einni þernunni, að -Berniee var
komin á fætur. Gerði hún sér enga grein fyrir því, að hun beið
í eírirvæntingu sirini, og bað'. þernuna um að skila til £ru Le-
brún,- hvort hún vildi ekki koma til sín.
Hálf klukkustupd leið og loks -kom Bernice.
0.,.þegar hún.kom.InLfið'Lhún; ekki dyrunum á'feftir' sér. Ög’
h- : nam staðar viðrrjim-iKenriar.- án þess að horfa á-hana. Roði
hnfði hlaupið í kinnar. henni, eh hvers vegna vissi hún ekki.
Sara greip í hönd vinköm; sirinai', .
„Bernice, af hverju komstu ekki fyrr? Þú lofaðir að segja
mér allt af létta — um allt, sem þú sást og heyrðir. Þú verður
að segja mér það. Það er mikilvægt, að eg fái að vita allt um
það.“
Þögn ríkti um stund. Enn leit Bernice beínt fram og það var
eins og afturganga tæki til máls:
Sara, eg veit ekki um hvað þú ert að.tala. Hvað ætli eg hafi
séð og heyrt — hvað gat eg séð og heyrt? Þig hlýtur að hafa
dreymt. Eg sVaf í alla nótt, háttaði snemma, og vaknaði- ekki
fyrr en í morgun.“
19. kapítulí.
Sara kipptist við og settist svo upp. Hun horfði á vinkonu
sína, eins og hún gæti ekki trúað sínum eigin augum. „Hvað
varstu að segja, Bernice? Ertu gengin af göflunum? Þú veizt
eins vel og eg —“
En hún þagnaði skyndilega, er hún sá sálarkvölina í augum
hennar. Tillitið í þessum augum bar angist vitni — það var
eins og með. þessu skelfingar- og angistartilliti sínu væri hún
að biðja hana um, að halda ekki áfram í þessum dúr — og á
þessu andartaki — þessu broti úr sekúndu, veitti Sara athygli
hálfopnum dyrunum. Henni skildist, að hættan, sem vofði yfir
þeim — hafði enn færzt nær.
„Eg hélt, að þú hefði farið út í gærkvöldi,11 sagði Sara loks
veikum rómi. „Þú og maðurinn þinn. Eg er viss um, að þú
sagðir mér eitthvað í þá átt.“
Það var eins og titringur færi rétt sem snöggvast um hinn
granna líkama Bernice. Svo rétti hún úr sér.
„Þig hlýtur að liafa dreymt þetta,“ sagði hún. „Við Henri
ætluðum okkur alls ekki að fara út. Eg var þreytt, eins og eg
sagði þér, og fór snemma að hátta. Til allrar hamingju svaf
eg eins og steinn í alla nótt.“
En hún leit alls ekki út eins og hún hefði notið næturhvíldar.
Og það bætti ekki úr skák, að hún hafði reynt að mála sig —-
reynt að setja á sig grímu til þess að leyna sínu sanna útliti,
en mistekizt það herfilega. Hún var eins og illa máluð brúða
og hendur hennar titruðu. Sara ætlaði að taka í hendur hennar,
reyna að sefa hana og hugga — eri hætti við það — vegna þess
að dyrnar voru opnar.
„Þú ert heppin að hafa sofið Vel,“ sagði hún næstum hrana-
lega. „Mér líður . illa — og þó sVaf eg eins og steinn. Kannske
eg hafi sofið of lengi. Það er víst ekkert betra.“
Bernice tautaði eitthvað og þær horfðu hvor á aðra um stund
— hvor um sig virtist vilja segja eitthvað um daginn. og veg-
inn, án þess að geta komið upp orði — en loks sagði Bernice:
„Mark hefir miklar ábyggjur af þér. Hann er indæll, finnst
þér ekki? Mér þykir vænt um, að hann er hérna, því að hann
getur farið með þig um 'eyna. Þú átt góðan vin, þar sem Mark
ef, Sara. Eg er viss uiri, að þú getur treyst honúm.“
Eri í gærkvöldi, þegar hún var í hálfgerðu óráði, hafði hún
sagt:
— Hvað finnst yiur ?
Frh. af 4. sífiu.
orðið sjálfum sér né þjóð sinní
til sóma í máli .þessu.
Það er vitanlega mikilsvert:
að gera dönskum almenningi
Ijósan málstað okkar í hand—
ritamálinu, en þau skrif verk.u
bezt ef þau koma frá Dönum;
sjálfum, Úrslit málsins velt®.
þó vitanlega á skilningi hinna
dönsku stjórnmálaleiðtoga. —•
Þar koma fyrst og fremst tií
greina persónuleg viðtöl. Á-
þeim vettvangi hefur Nordai:
sendiherra unnið málstað okk-
ar mikið gagn.
Danskir valdamenn vita
mæta vel, að íslendingar eri»-
einhuga í þessu máli. Þar sem .
„Vísir“ mun einkum hafa leitaö*
álits míns vegna setu minnar £
Norðurlandaráðinu, vil eg taks.
það fram, að ég ræddi hand-
ritamálið við ýmsa valdamestu
stjórnmálaleiðtoga í Danmörkuc
og voru þeir allir mjög vin-
veittir okkur í málinu. Má þar
fyrstan telja Hans Hedtoft,.
formann langstærsta flokks
Danmerkur, sem nú er forsetL
Norðurlandaráðsins.
Það er ágætt að skrifa greinar'
bæði í dönsk og íslenzk blöð til.
skýringar málstað okkar, en.
það er líka hægt að skrifa of
mikið ' og verða þannig göðu
máli til tjóns. Meðan við vit—
um það, að margir áhrifamestu:
menn Dana vilja verða við ósk-
um okkar, þá er það málstað
okkar ekki til gagns að blanda
inn í skrif um málið svívirð-
ingum um Dani almennt, eins
og því miður hefur komið fyrir,
en slík skrif eru einmitt kær-
komnust þeim Dönum, sem eru-
okkur andvígastir
A k.völdvöl&tumi
A: „Nú héfír vísindamömi-
Móðirin við lítinn son sinn,
sem er eitthvað að rölta um
eldhúsið: „Hvað vantar hig?“ ekkert bragði finnst af.“
„Ekkert,“ svaraði siúfurLhii.
„Það er í skálinn, þar sem eg
geymdi konfektið,“ mælti
mamma.
um tekizt að búa til kaffi, sem
B: „Þurfti ekki vísindamenn
til. Eg hefir drukkið slíkt kaffi
heima ánun saman.“
Menn voru fljótir að grípa til
skotvopna í „villta vestrinu'*
forðum. í borginni Endee í
Nýja-Mexíkó-fylki voru til
dæmis sérstakar útfarir á
hverjum sunnudagsmorgni fýr-
ir þá, er höfðu verið of seinh'
að grípa til byssu sinnar kvöld-
ið áður.
•
Tveir litlir snáðar voru að
' rseða kosti og galla á spari-
ísyssum.
„Eg held, að það sé barnalegt
að spara peninga á þann hátt,“
sagðí annar.
„Já,“ svaraði hinn, „það er
bezta leiðin. til að gera börn að
nurlurum.“
„Og þó er það mesti gallinn,“
mælti sá fyrri, „að sparibyss-
urnar freista foreldra til að
gerast óheiðarlegir.“
&
Samkvæmt manntali Banda-
ríkjanna árið 1950 hafði hver
Gunnar Gunnarsson,
rithöfundur
Mér er ekki fullkunnugtý
hvað gert hefur verið, en sumt
firin’sl mér orka tvímælis, eink-
um að stoð er'
fengin hér
h e i m a n að
til stuðnings
þ e i m ein-
kennilega máí
stað, að sterk-
ari aðilanum:.
beri óskorað
eignarhald á.
félagsbúi, er'
til var stofnað af veikari aðil-
anum forspurðum, enda aldrei
rekið með hag haris sérstaklega'.
fyfir augum og raunar þann.
veg, að menningarverðmætum
i ýmiss konar var með konung-
legum tilmælum og viðsjár-
kaupum stýrt og smalað til
miðstöðva erlendis, eri síðan við
skipti í búinu talin. morgungjöf
sæta, að ákveðið hefir verið, að j eða guð yeit hvað Qg þyí einka.
eign handhafg. Æskilegt virðist
að sem, flestúm Döpum yrði
ÁÍHHÍ
f bæjarfréttum Vísis fyrir 35
árum er fregn um vorpróf í
'Menntaskólanum á þessa leið:
Vorpróf
eru nýafstaðin í Menntaskól-
anuín og þýkir þáð tíðindum
enginn nemandi, sém hlptið
hefir vitnisburðinn 0 i einhverri
námsgrein skuli fluítur .ÚPP' úr
,,bekk“. Áður hefir það yterið
alsiða, að riéméndur ferigju 0 í
einni námsgrein, og -hafa : þeir
„komizt upp“ þrátt fyrir þaS,;
ef meðaleinkunn hefir orðið
nógu há, og muriu sumir nem-
endur beinlínis haía hagað
náminu þar eftir og oft og ein-
att lagt einhverja námsgreinina
algerlega á hylluna með það
fyrir augum, að þeir gætu samt
náð prófi. Þessí nýja ákvörðun
þínginaðúi' áð jafn&ðí' 340'.43! •-kerínafanná hefí'f vá’kið mikla
kjósdrida bak við sig. Hversu’óánægju meðal nemenda og
margir kjósendur eru að bai • þykjast þeir ekki hafa verið
hverjum þingmajmi okkar? ! viðbúnir þessari nýbreytni.
gert Ijóst, að handritamálið:
muni verða rekið hófsamlega
en af fullri festu þangað til
þeim rétti er náð, sem þeir
sjálfir mundu manna líklegastir
að halda til streitu, stæðu þeir
5 sporum vor íslendinga eða
líkt að vígi gagnvart sér stærri;
þjóð.
MARGT Á SAMA STAÐ
SlMl 3387