Vísir - 03.06.1953, Side 4

VÍSIR
V16X3L
D A G B L A Ð
Ritstjóri: Hersteinn Pálsson.
Auglýsingastjóri: Kristján Jónsson.
Skrifstofur Ingólfsstræti 3.
Útgefandi: BLAÐAÚTGÁFAN VÍSIR H.F.
Afgreiðsla: Ingólfsstræti 3. Símar 1660 (fimm línur).
Lausasala 1 króna.
Félagsprentsmiðjan h.f.
VÍOSJÁ’ VÍSIS:
„Við lifum ekki á ránum“,
segir kínverski hershoiíinginn í Burma.
Sneitt hjá meginatriðum.
A íþýðublaðið gerir í gær tilraun til þess að svara forustu-
grein Vísis í fyrradag, þar sem því var haldið fram, að
Alþýðuflokkurinn væri nú aftur að gerast þátttakandi í lands-
málunum eftir þriggja ára hvíld, sem hafizt hefði með kosn-
ingaósigri flokksins haustið 1949. Var bent á það hér í blaðinu,
að þeissi breyting á högum og hátterni flokksins hefði átt sér
stað í haust, þegar Stefán Jóhann var felldur við formanns-
Jkjör og Hannibal kjörinn í hans stað. Þegar Hannibal tók við
stjóm flokksins, var eins og hleypt hefðd verið af rásbyssu,
því aS samstundis hófst kapphlaupið við kommúnista, svo
sem í ljós kom, þegar farið var út í verkfallið í desember.
Ríkisstjórnin óskaði þá eftir því, að frestað væri að hefja vinnu-
.stöðvunina nokkra daga, meðan hún léti athuga þær ráð-
stafanir, sem hún gæti gert, og þann árangur, sem af þeim
mætti vænta. Því var neitað.
Engu af þessu getur Alþýðublaðið neitað, og þar með -er
þaö sannað, sem var mergurinn málsins í forustugréin Vísis
á mánudaginn, að formannsskiptin í Alþýðuflokknum táknuðu
það, að nú mundi verða farið að keppa við kornmúnista í
ábyrgðarleysi. Þa' ar og annað meginatriðið í forustugrein
Vísis, að kosningaósigur Alþýðuflokksins mætti rekja til stefnu
hans, er kom berlega fram á þeim árum, þegar hann var i
stjórn og hafði meira að segja um skeið stjórnai-fourustuna á
hendi. Hann vildi viðhalda öllu, sem áður hafði verið, hann
vildi ekki reyna neinar nýjar leiðir-, sem Sjálfstæðisflokkur-
:inn hafði fyrstur flokka gert sér ljóst að fara yrði, ef einhver
■von ætti að verða til þess, áð ekki bæri upp á sker.
Þegar þjóðin sýndi Alþýðuflokknum fram á það 1 kosn-
ingunum 1949, að úi’ræði hans teldust ekki lengur nothæf,
lagði flokkurinn niður rófuna og fór í fýlu. Hann vildi ekki
aðhæfa sig nýjum aðstæðum, og á honum hefur engin breyting'
orðið, fyrr en á síðasta hausti, þegar hann taldi sig hafa fundið
lausnarann. Reynslan af honum er ekki orðin löng, en hún er
dýrkeypt. Væntanlega sjá kjósendur isvo um, þegar gengið
verður að kjöi'borðinu sunnudaginn í tíundu viku sumars, að
þjóðin glati ekki of miklum verðmætum vegna ábyrgðarleysis
hins nýja foringja, frumhlaupa hans og hugsunarleysis.
Vísi keniur ekki til hugar að halda því fram, að verkalýður-
inn hafi háð verkfallið ,,upp á sport“, eins og Alþýðublaðið
vill vera láta í gær, en blaðið heldur því fram, að verkföll
geti vei'ið sport ófyrirleitinna foringja, er telja þau beztu leið-
ina, til þess að hljóta einhverja upphefð, sem fáir hafa gagn af
xiema þeir sjálfir.
Fúkyrði ætti Alþý'ðublaðið að spara sér. Þau lýsa engu nýju
um það innræti, sem nú þykir eítirsóknarvei’ðast í Alþýðu-
flokknum, en gefa þó í skyn, að komið hafi verið við einhverja
kviku, og er það bendihg um, að ekki hafi verið skotið framhjá
markinu. En flokkur með fortíð Alþýðuflokksins og þær fram-
tíðarvonii;, sem tengdar eru hinum nýja foi'ingja, má eiga von
á því, að oft verði að honum vegið, svo að undan svíði. En það
eru sjálfskapai'víti.
Á mála hjá Santbandinti.
TT'úkyrðahrota Alþýðublaðsins heldur áfram í dag, og er nú
oi’sökin sú, að Vísir benti á það, að tveir af starfsmönnum
Sambands íslenzkra samvinnufélaga — frambjóðendur Ál-
þýðuflokksins — hefðu nýlega verið á ferð á ísafirði, og væri
það einkennileg tilviljun, að starfsmenn þess fyrirtækis væri
einmitt á ferð í þessu kjördæmi, þar sem ákveðið hefði verið
að lána atkvæði Framsóknarmanna til þess að halda Hannibal
á þingi.
Hér hefur sýrulega yerið,..kojpiðt við snöggan blett á ,A1-
þýðuflökksmönnútm, því að Áfþyðublaðið verður ókvaéða • viff,
og fyllir það a.lla forustugreinina, sem það hefur um þetta
að segja. Segir blaðið', að þótt Sambandið ráði mikilhæfa stárfs-
menn í þjónustu sína, fylgi sannfæring þeirra alls ekki með í
kaupunum. Nei, vitanlega fylgir sannfæring þeirra ekki með í
kaupunum, en Alþýðublaðið leggur bara blessun sína yfir
gróðabrallstilraunir Sambandsins, þegar þurfa þykir, eins og á
dögunum, þegar upp komst um leiguna á olíuskipinu. Það eru
Jaunin fyrir það, að flokksmönnum Alþýðublaðsins er séð far-
borða.
Alþýðublaðið verður að rembast meix'a, ef það ætlar að
afsanna bið furðanlega nána sarnband milli flokks þess og-
Sambandsins. í
Li Mi nefnist hershöfðingi sá,
sem stjórnar her þeim sem hafst
hefur við í Burma, síðan þjóð-
ernissinnarxiir kínversku hiðu
ósigur fyrir kommúnistum í
Kína 1949.
Það hefur m. a. verið rætt á
allshei'jarþingi Sameinuðu
þjóðanna hversu koma mætti
þessum herafla burt — því að
vegna veru hans í Norður-
Burma væri landið eitt af
„bættusvæðurn" heims.
Li Mi er ýmist með her-
í sveitum sínum, eða á Formósu,
en þangað bregður hann sér
loftleiðis við og við til skrafs
og ráðagerða viö Chiang Kai-
shek og aðra helztu forystu-
’xtenn þjóðernissinna.
Fréttaritari kunns vikurits
bregður upp mynd áf Li Mi,
er hann ræddi við hanrx a
Formósu. Á arni logaði rósa-
viður, en á aðra hönd hers-
höfðingjans, sem sat í hæg-
’ndastól úr bambusviöi, vora
tveir páfagaukar í búri. Hers-
íiöfðinginn er maður íi íður
sýnum og' karlmannlegu •, og
örin í ar.dliti hans beva vitni
''m, ao hann hefur barist i
návígi. Hermenn hans kalla sig
„andkommúnistiska Yunnan-
herinn“ og „frelsishersveitirn-
ar“. Því hefur m. a. verið hald-
ið' fram, að þarna eigi þær að
bíða, þar til þjó'ðernissinnar
’xefja sóltn gegn kommúnisturi,
og ráðast inn í sitt garnla föð-
urland að sunnanverðu.
Útlendir bófar.
En í augum Bu rmastjói nái'-
innar, sem ekki er traust í
sessi, eru innrásarhermenn
i„útlendix bófar“, sem sjálfstæði
; og öryggi Burma stafar hætta
af, eru þarna í trássi við lög
og í’étt, ræna og rupla, og —
sem verst er — g'efa kínversk-
um kommúnistum átyllu til að
hóta innrás í landið.
Eins og kunnugt er varð sá
áx-angurinn af umræðúnum a
allsherjarþinginu, að Li Mi vai
„afneitað" og her hans ráðlagt
að fara úr landi eða láta aí-
vopna sig og kyrrsetja. Li Mi
neitaði og stóð upp í hárinu á
hinum fjölmenna þjóðahóp,
sem ef í samtökum S.Þ. í við-
talinu við bandaríska frétla-
ritarann sat hershöíðinginn,
scm hafði notið hvíldar veg \u
hjartasjúkdóms, með fimm ára
snáða sinn á kné sér, og sagði
söguna frá sinum bæjardyr-
um:
Dæmdir án réttarhalda.
„Við vorum sakfelldii' án
réttarhalda. Hvers vegna sendu
S. þ. ekki nefnd manna á vett-
vang' til þess að kynna sér mál-
ið og sjá með eigin augum
hvað ’við aðhöfumst, í stað
þéss a£j slcipa okkur burt?“
Það var vorið 1950, eftir
hina miklu ósig'i’a þjóðernis-
sinna, sem Li Mi tókst að
bjai'ga 2000 mönnum — leifum
13. hei's þjóðei'nissinna -— úr
klóm kommúnista, og hörfaði
til Shanfjallanna í Bui'ma,
sunnan Yunnan-landamæranna.
í maí árið eftir réðst Li Mi
með nokkurra þúsunda manna
lið á kommúnista, en hcnum
höfðu bæzt margir sjálfbooa-
Hðar úr landamærahéruðun-
Framh. á 7. síðu
Margt er
Eiffelturnmn verður þrílitur.
Það tekur 3 ár að mála hann — kostar
30 milljónir franka.
Upp á öllu taka menn, og nú
á Eiffeltui-ninn að verða
„skjöldóttur“.
Það verður reyndar ekki fyrr
en árið 1955, því að þfjú ár
tekur að mála hann. Kostnað-
urinn við verkið er áætlaður
30 milljónir franka, en svo
Jiaglega verður verkið af hendi
.innt að úr f jarlægð virðist tu.rn-
inn einlitLtr. En þegar nær er
komið, kemLtr í ljós, að efsti
hlutinn er appelsínugulur, mið-
hlutinn gulbrúnn qg sá neðsti
dökkbrúnn. Kunnugir fullyróa,
að þetta verði svo stórkostieg
litasamsetning, að Eií'feitux .tinn
muní litá út eins ,og „tízkv.-
brúða.“
Fyrirtækið sem rekLir turn-
inn hefur orðið fyrir talsverðu
aðkasti, vegna þess hve hana
hefur litiö sóðalega út, en aðM -
ástæðan fyrir því er, að um
leið og einnj. málningarumferð
er lokið, hefur öl! málningin
verið flögnuð aí þar sem byrjað
var, og verkið því verið eins
konar eilífóarvinna. En rtú
hyggjast málningarsérfræðing-
ar hafa eygt lausnina. og á nú
að mála turninn í þremur lit-
um. Og á hann þannig að lita
út sem „íklæddur einkennis-
búningi“, sem lýsist eftir því
sem ofar dregur.
Þegar er byrjað að mála
efsta hlutann, miðhlutinn verö-
uf málaður næsta ár, og verk-
inu á að verða lokið 1955, því
að veðráttan kemur í veg fyrir
að hægt sér að klifra upp unt
grindLtrnar nema vor og haust,
og á sumrin er ekki hægt áð
hafa allt löðrandi í málningu
vegna ferðamanna. „Aðstand-
endur“ turnsins hræðast þó
ekki, að „skjöldótti“ liturinn
muni hneyksla nokkurn, þótt
það .hafi véx'ið einlæg ósk og
krafa margra Parísarbúa alit
frá árinu 1889, þegáx turninn
var reistur, að hann yrði rifinn
til grunna. En úti í heirni líta
menn tu.rninn sem einkennis-
merki Parísarborgar, og hann
dregur til sín fleiri feröamenn
en nokkurt annað „fyrirtæki“
þar í borg eða —- 1.250.094 á
siðastli'ðnu ári. Tekjurnar af
tuxninum og veitingastöðum,
sem í honum eru starfræktar,
nema 235 milljónúm fránka á
Ýátnk’!tíma. ! '"',I 'i“ " !l
Miðvikudaginn 3. júní 1953:
Þáð er erfitt að keppa við
vihnulaunin, sem greidd ertt fyrir
vinnu á Kefiavíkurflugvelli, og
draga nú framkvænidir þar mik-
j.íð vinnuafl til sin, scm þörf væri
fyrir annars staðar. En svo itá
laun eru nú fyrir alls konar vinnu
i þar, að fæstir atvinnurekendui’
j hér i Reykjavik geta 'greitt sam-
bærileg laun. Klæðskeri skrif-
ar Bergmáli eftirfarandi linur:
Tapaði lærlingnum.
„Það er orðið erfitt aö reka
| vinnustofur hér í Reykjavik, þvi
1 nú i'æst enginn ærl&gur ungur
ntaður til þess að leggja stund á
. iðnnám. Það er Keflavíkurflug-
völlur og háu launin þar, sem
heilla unglingana. Eg vur fyrir
nokltru biúnn að ráða til mín á-
gætan pilt til þess að læra nyt-
sama iðn, klæðskeraiðuina. En
pilturinn átti kunningja, >em at-
vinnu höfðu í Keflavik, og þegar
hann heyrði um launin, og að
engar kröfur værú gerðar um að
verkantaðurinn kynni neitt lil
neins, stóðst hann ekki mátið.
Og er það
,ekki von?
j Nit vinnur hann í Keflávík fyr-
ir 5—tí þítsund krónur á mánuði,
! að því er hann segir sjálfur. Er
það nokkur furða þótt ungir jtiit-
ar nenni ekki að leggja stund á
iðngrein, þar sem byrjunarlaun-
■ in eru lág, þegar þeir geta fengið
þessi rosalaun, án þess að kunna
nokkurn skapaðan hlut? Þeit'
liugsa vafalaust á jvá leið, að nóg-
tir sé timinn síðar til þeSs að
læra eitthvað gagnlegt. Fyrst sé
að moka inn dálitlu að pening-
um, og helzt yerða rikur á svip-
stundu.
Þó tel eg þetta
óheppilegt.
Ástæðan til þess að eg skrifa
þéssai’ linur, sem enginn tekur
auðvitað mark ó, er, að cg tel
þetta kaupyfirboð hjá atvinnu-
í’ckendtim í Keflavík mjög ó-
heppilegt. Það er eðli.legl, að allir
vilji fá sem mest kauj), en það
getur verið of dýru verði keypt
fyi’it’ þjóðarheildina. Eg tel að
það þurfi kannske ekki að -skaða
svo mikið, þótt erfitt verði að ná
í klæðskeralærling, en samá er
upp á teningnum varðandi ýntsa
fi'amleiðsluvinnu, sem þjóðiii
getur illa án verið.
Úthluta vinnuafii?
Það er gréinilegt, að aðalat-
vinnuvegir landsmanna, iandhún-
aður og fiskiveiðar, geta ekki
. greitt kaup nenta í samræmi við
sölu afurðanna, og geta því aldrei
keppt tim vinnuafl við fratn-
1 kvæntdir, þar sem ckkert virðist
luigsað um itvað þær kosti. Það er
sjálfsagt úr vöndu að ráða, en
mér íinnst að frá fyrslu liefði
j átt að taka þessi inál föstum tök-
I tmi. Og þegar vitað var að x
Keflavik átti að 'hefja stórfelldar
framkvæmdir, hefði opinberir að-
ilar átt að gera samninga uttt live
trtikið vinnuafl nftelti fara lii
þeirra framkvæmda. Skyldi rg
vera éinn unt þessa skoðfin?"
Mér finnst bréfið eftirlcklar-
vert, óg vel gæti verið að fleiri
vildu láta til sín heyra. Li. kr.
Spakmæli dagsixxs:
Æ sér gjöf til gjalda.
Gáta dagsins
Nr. 438.
Þegar svölur týr við tvær
tengjast bak og fi’aman,
húðina þá fagxa fær,
fugls ber nafn allt saman.
Svar .við gátu ar. 437.
.■iiiHripJ' * ■» ■J|i|'