Vísir - 10.07.1953, Qupperneq 7

Föstudaginn 10. júlí 1953
YlSIB
pLilip ÍJorclan :
ANNA LUCASTA
28
„Nýfarin með Kötu.“
Spurningunfii um hver hafði' peningana fékkst ekki svarað.
Þau þustu út í bílinn. í öllum gluggum var krökt af fólki sem
var á gægjum til þess að sjá brúðina, en Theresa hugsaði um
hversu ömurlegt það væri, að maður hennar skyldi vera svo
djúpt sokkinn sem reynd bar vitni.
„Vesalings Anna,“ stundi hún og svo leit hún á Frank: „Að
eg skyldi lifa það að verða að ganga inn kirkjugólfið með þér!“
„Þessi fjölskylda," sagði Frank og þrýsti harða hattinum á
höfuð sér, „skortir alla sjálfsvirðingu — og virðingu fyrir
öðrum.“
Og svo fór bíllinn af stað og krakkahópurinn, sem safnast
hafði saman á götunni, dreifðist í allar áttir.
21. kapituli.
Skamma stund ríkti kyrrð og dauðaþögn í húsinu. Jafnveí
skrautpappírslengjurnar í lofti bærðust eklci. Litlu brúðhjónin
á tertunni horfðu með eftirvæntingu og kankvísum svip hvort
á annað.
Svo kom Joe Lucasta allt í einu í ljós við stigagatið uppi.
Hann riðaði dálítið, en fór svo að ganga hægt niður stigann.
Hann gekk um herbergin, sem Theresa hafði búið sem bezt hún
gat í gleði sinni og hamingju, og starði á allt með kaldhæðnis-
legu glotti. Það var tilhlákk í rauðum og þrútnum augum hans,
en það var allt annars eðlis en tilhlakk Theresu, það var til-
hlakk þess, sem hatar, og hyggur á hefndir. Hann gekk hægt
gegnum setustöfuna, og þrátt fyrir að hann slagaði dálítið, tókst
honum að sneiða fram hjá borðum og bekkjum, án þess að reka
sig á neitt. En við stóra borðið í miðju nam hann staðar, og
starði á litlu brúðhjónin. Og hann lyfti hönd sinni með mein-
legu glotti og sló með fingri á litlu silfurbjölluna svo að hún
sveiflaðist til og silfurskær hljómur kvað við, og enn glotti Joe
Lucasta. Vart hafði hljómur litlu bjöllunnar þagnað, er annar
hljómur heyrðist úr nokkurri fjarlægð, það var ómur kirkju-
klukkna, sem hringt var. Það var ekki líkhringing, öðru nær,
það var gleðihringing, brullaupshringing. Hann lagði við hlust-
irnar og hann minntist þess, að endur fyrir löngu hafði slíkur
hljómur látið honum vel í eyrum. Hann hafði líkt því við engla-
söng, er hann þá heyrði, en hann sagði nú við sjálfan sig, að
það hefðu verið djöflar í engils líki, sem svo fagurt sungu —
og enn mundi svo vera.-------Hann sá Önnu fyrir hugskotsaug-
um sínum, fyrir altarinu, sá prestinn, er hann hóf raust sína
fyrir hjónavígsluna, og hafði yfir orðin um það, að ef „nokkrir
meinbugir“ væru á því hjónabandi, er hér væri til stofnað, væri
enn tækifæri til að gefa sig fram.
Og sá er um meinbugi vissi átti að gefa sig fram eða halda
friðinn æ siðan.
En Anna, er hún hlýddi á orð prestsins, og er hlé varð á máli
henni litið upp, og hún þóttist sjá hréyfingu á gluggatjaldinu í
herbergi foreldra sinna, en éf pabbi hennar hafði verið þar á
gægjum þá gerði það ekkért til — hún vár nú kona Rudolfs og
hann gat ekki gert henni neitt.
Þau gengu hlið við hlið að húsinu og þá veitti hún því athygli,
að miða hafði verið stungið undir dyrnar. Það var einkennilegt,
að þessi miði skyldi vera þarna, þegar allir nágrannarnir myndu
koma og óska þeim til hamingju. Eldingarsnögt greip hún mið-
ann, er Rudolf leit til hliðar, án þess hann veitti því athygli,
og svo sneri hann sér við og mælti hamingjusamur og brosandi:
„Eg ætla að bera þig yfir þröskuldinn.“
„En þetta er ekki oklcar heimili,*1 sagði Anna og kreppti hnef-
ann um miðann, og einhver nístandi ótti, sem hún gat ekki
gert sér grein fyrir, náði tökum á henni.
„Það er að minnsta kosti brúðkaupsdagurinn okkar“.
Og svo bar hann hana inn of ætlaði eklci að vilja sleppa henni.
„Bráðum eigum við okkar eigið hús og þá geri eg þetta aftur,“
hvíslaði hann.
Anna horfði á hann gripin viðkvæmni, sem ekki var sárs-
aukalaus. Og með leiftrandi augum oy bros á vör, en nístandi
kvíða í hjarta, hvíslaði hún:
„Eg er svo hamingjusöf, Rudolf.“
„Guði sé lof,“ sagði hann, „það er eg líka.“
„En nú er bezt að þú setjir mig niður. Við eigum langa ferð
fyrir höndum, og við verðum að komast af stað.“
Hann setti hana í þægilegasta stólinn og mundi nú fyrst eftir
því, að hún hafði varpað af sér öðrum skónum á tröppunum í
kæti, er hann bar hana inn, og fór hann eftir honum, en á með-
an hann sótti hann las hún miðann. Það stóð ekkert á honum
nema þetta:-
„Blómin anga — og litli bærinn bíður.“
Kvíði hennar hafði þá ekki verið ástæðulaus. Danny var kom-
inn. Hún flýtti sér að fela miðann í stólnum. — Rudolf kom
aftur og þegar hann stikaði til hennar með skóinn í annari hendi
sinni minnti hún hann á prinsinn í ævintýrinu. — Danny var
kominn, — mundi hann kominn til þess að spilla öllu?
Anna rétti fram fót sinn og hann smeygði skónum á hann.
Hún stóð upp. Kvíðans vegna varð hún að reka á eftir honum.
Hún gat ekki dulið hve órótt henni var innanbrjósts. En hún'
vonaði, að hann tæki ekki eftir því.
„Elskan mín —,“ sagði hún, „við verðum að flýta okkur. Þú
verður að ná í dótið þitt og eg þarf að hafa fataskipti.
„Þú ert óró?“
„Það er ekkert, Rudolf. Við höfum svo nauman tíma.“
En hann tók utan um hana.
„Anna, hvað hefur komið yfir þig?“
„Ekkert.“
En kvíðinn var svo augljós, að ekki var um að villast. Og
hún greip í hann, haldin dauðans angist:
„Þú ert viss um, að þú elskar mig?“
„Hvernig geturðu efast um það?“
Á kvöldTÖkunni
- VIÐ5JA
(Framh. af 5. síðu) ^
Opinberlega hefur ekki verið
um það rætt í Washington, a2S
setja Rhee af, og koma að völd-*
um öðrum leiðtoga, sem hægarai
væri að semja við. En í raun-<
inni er mönnum alls ekki ljósti
hvernig stjórnmálaástandið
yrði þá — og slík umskifti gætu(
vart orðið nema með sarnþykkí
og hjálp Suður-Kóreuhersi,
sém var skipulagður, þjálfað-
ur og búinn vopnum af Banda-»’
ríkjunum. En jafnvel þeir,
sem hafa látið sér slíkt til hug-«
ar koma, segir eitt af kunnustn
vikuritum Bandaríkjanna,
verða að játa, að það væri broti
á hefð, ef Bandaríkin færu
-þessa leið, sem væri í fyllstá
máta ólýðræðisleg." Suður-<
Kórea eigi ef til vill í mörgu
sammerkt með lögregluríkjum,
en flest virðist benda tií, að
þegar um það sé að ræða hvorfi
halda skuli styrjöldinni áfram'
eða ekki, hafi Rhee meirihlutá
þjóðarinnar með sér. jj
Nýju fötin
Fjallkonunnar,
Einn af frægustu læknum
Englands var nýlega í sumar-
leyfi sínu í Skotlandi. Kom það
Einn af forfeðrum liertog-
ans af Norfolk var alræmdur
hans, skildi það svo, sem væri hann næstum að bíða eftir, að, þá fyrir, að sonur aðalsmanns í
einhver gæfi sig fram. Fyrir fimm dögum hafði hún sárkviðið' grenndinni hafði gleypt sex
fyrir þessari stund, en síðan er Rudolf fór á eftir henni til þess ■ pence, og var læknirinn beðinn
að biðja hana að snúa aftur, hafði hún vitað, að ekkert var að hjálpar. Eftir mikið umstang
óttast. Enginn gat sagt neitt nú, sem mundi breyta viðhorfi Rud- . tókst honum að ná skilding'n-
olfs í hennar garð. — Og það var dauðakyrrð í kirkjunni, nema um upp úr drengnum og rétti
að við og við heyrðist í mömmu, eins og hún væri að reyna að föðurnum.
koma í veg fyrir, að allir yrðu þess varir hve klökk hún var. j „Kemur ekki til mála,“ mælti
Hún vissi að Stella, Frank og Kata voru þarna líka, en annars faðirinn. „Þér eigið hann fyrir
fannst henni allt fjarri veruleikanum, nema ljósið sem logaði fyrirhöfnina af þessu!“
á altarinu og maðurinn, sem kraup við hlið hennar — eins og
það tilheyrði henni — hitt væri einhverrar annarrar og ann-
arlegrar veraldar.
„Það, sem guð hefur sameinað á maðurinn ekki að sundur-' drykkjumaður og slarkari.
skilja,“ sagði presturinn, er nú sneri sér að Rudolf og bætti við: Honum var einu sinni boðið á
„Hringurinn“. (grímudansleik, og leitaði hann
Og þegar Rudolf hafði dregið hann á fingur henni hafði prest- 'þá til eins vina sinna, leikara,
urinn yfir hin venjulegu orð, að hann lýsti þau hjón, sem ættu og spurði hann, hvernig hann
að lifa saman í sátt og samlyndi, þar til dauðinn aðskildi þau. j ætti að koma á dansleikinn, svo
Og þegar þau stóðu upp sneri Rudolf sér að henni og þrýsti að enginn bæri kennsl á hann.
henni að sér, hafningjusamur og stoltur, en Anna dró slæðuna | „Þú skal bara koma ófullur,“
frá andliti sér, og Rudolf kyssti hana blíðlega, og nú gat mamma svaraði v'inurinn.: „Þá grunar
ekki haldið aftur af tárunum lengur, en í sömu svifum hófst engan, hver þú ert!“
organleikurin og er þau gengu fram kirkjugólfið bað hún í hljóði:
„Guð gefi, að hún geti gert hann hamingjusaman."
Hin komu á eftir þeim. Síðdegissólin skein í allri sinni dýrð.
Stella hélt þéttingsfast um handlegg manns síns og það var auð-
séð á svip hennaiyað ekkert 'sem þarna hafði gerst hafði vakið fyrir dag nokkurn, að honum
neinar göfugar tilfinningar í hennar brjósti, og hún hvíslaði að leið meinilla, svo að hann fór
er betra,
annað!“
að eg fari eitthvað
Rithöfundurinn danski, Knud
Pheiffer, hafði einu sinni látið
sér vaxa alskegg. Þá kom það
manni 'sínurn, lævislega:
„Frank, tókst þú peningana?“
Hann horfði á hana með fyrirlitningu og tautaoi:
„Já, eg tók sannarlega niður fyrir mig, þegar eg------“
til læknis síns, til þess að láta
athuga sig. Meðan hann sat í
biðstofunni, kom maður einn
þar inn, en er hann kom auga á
— — — ‘ '1' ■ 'ÍPheiffer, várð honúm lað' orði:
Og það var eins og þau væru korúin Héim eftir nokkur áugna- J „Hver skrambinn! Þarf máð-
blik. Og þegar Rudolf lyfti Önnu upp úr sætinu í bílnum, varð.ur að bíða svona lengi hér! Þá
ÚHtí éÍHHí
Eftirfarandi mátti lesa í bæj-
arfréttum Vísis 10. júlí 1918:
Frá Akureyri
var Vísi símað í gær, að þar
nyrðra væri nú allgóð tíð, en
grasspretta á þurrlendi mjög
léleg. Fiskafli er ágætur á Eyja-
firði þegar beita fæst, og það
jafnvel alla leið inn á Akur-
eyrarpoll. — Síldar hefur orðið
vart í reknet á Siglufjarðar-
miðum.
Úrslitakappleikur
milli knattspyrnufélagsins
Víkings og Fálkamanna, sem
fram fðr í gæfkvöldi lauk þann-
ig að Víkingur vann sigur'með
1:0. í fyrri hálfleiknum vann
hvorugur á öðrum. Af beggja
hálfu var leikið af mildu kappi
og í liði Fálkamanna voru
nokkrir mjög liðlegir knatt-
spyrnumenn, sem áreiðanlega
eru ekki neinir viðvaningar.
Seglskipið Herta
kom hingað í gærkvöldi með
timburfarm til Arna Jónssonar
kaupmanns, þar á meðal með
I mikið áí bátsVið. Skipið kom
frá Halmstad urn Kaupmanna
höfn.
Ljóð það, sem hér fer á eftip
er birt í Ársriti Skógræktarfé-
lags íslands, og leyfir Vísir sér.
herméð áð endurprenta það. j
Er þess getið um höfundinn,
að hann sé mikill áhugamaður,
um skógrækt. j
Gróður mun vaxa í garði,
greni í fjallaskarði.
Þöll á velli þrumir,
— því trúa aðeins sumir.
Álmur sprettur við ósa,
ösp og birkið ljósa.
Víðir með vegsemd prýðir
vegu um fjallahlíðir.
Reynir angar í ranni,
runnur er sérhvers granni..
Lerki með íaufi ungu
Ijóðið vekur á tungu.
Sólber sé ég í hrönnum
sitja á kvistum grönnum.
Rifsberin rauðu hanga
rósar við ljósan vanga.
Fura grær uppi í fjalli,
fögur á klettastalli.
Einir teygir út anga,
úfinn um brekkuvanga.
Fjalldrapi frjáls um móa
feginn vill mega gróa.
Lyng er í hverri laut.
Lokið er kvæðaþraut.
3. S,
1
M
Ársþing LBK...
(Framh. af 5. síðu) 1
Dr. Victor Urbancic, fonn.,
Björgvin Guðmundsson, íón-
skáld, og Jónas Tómasson, tón-
skáld.
Laganefnd sambandsins er sú
sama og árið áður, en hana
skipa Þorsteinn Sveínsson, hdl.,
Steindór Björnssön frá Gröf og
Árni Pálsson, bílaviðgerðam.
ISLANDSMOTIÐ í 1.
flokki heldur áffam í kvöld
kl. 8,30 á Iþróftavellinum
þá keppa Víkingur — Þrótt-
ur. Dómari: Hreiðar Ár-
sælsson. (
Mótanef nd.
VALUR! (
: Mei'stáfáf ' :og 1. fl,
Æfing í kvöld kl. 9,
Þjálfari. )