Vísir - 28.07.1953, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 28. júlí 1953.
TfSÍB
„Þér viljið ekki svara mér. Það er kannske heldur ekki von,
en mér líður mjög illa og¦'fáir eru vinirnir, sém við mig vilja
kannast."
„Eg var rétt að hugsa mig um, hvað hún kallar þennan mann,
sem hún er alltaf að hugsa um og tala um."
„Reyndu að muna það," sagði hann og stóð á öndinni, nasir
hans þöndust út og augun stækkuðu.
„Loks man ég það," sagði Steinhildur.
„Já, manst það," sagði hann og greip andann á lofti.
„Hann heitir Georg."
„Guð blessi hann. Gerir/hún það. Það er mitt nafn, hafi eg
gleymt að segja, að eg er maðurinn hennar. Svo hún hefir þá
minnzt hlýlega á mig, þó hún láti ekki alltaf líklega?"
„Já, ög litla dreriginn ýkkar, sem þið misstuð."
„Litla drenginn okkar. Segir hún það lika? Hún sagði þó
stundum, að eg væri ekki faðir hans. En þá var eg fullur og
ónýtur til bjargar. Hún hefir aldrei haft það nógu goít hjá mér,
það finn eg vel." . Þriitnir hvarmar hans urðu votir af tárum.
„Eg vildi óska, að þér vilduð nú vera góð stúlka og segja mér
um alla, sem hún minnist á."
„Já, það get eg. Hún minnist á bróður sinn, móður sína og
litlu drengina ykkar, sem eru hjá góðu fólki."
„En éngan annan?"
„Nei, engan."
„Hún á þó son, sem ekki er mitt barn."
„Já, það skeði allt áður en þið þekktust, annars hefði það
aldrei komið fyrir."
„Segir hún það?"
„Auðvitað, maður."'
„Svona er eg slæmur maður. Eg hefi alitaf haldið, að hún
tæki alla fram yfir mig, jafnvel Odd garrila."
„Hún er bara stríðin," sagði Steinhildur seinlega. .
„Æ, það verður svona af bágindunum. Allt er þetta mér að
kenna. Ea segið mér eins og er. — Er vínlykt af mér núna? —
Eg sver, að eg er ekki mikið fullur. Eg þakka þér inmléga-
fyrir unga, góða stúlka, og þó við sjáumst aldrei framar verð- j
um við vinir, þess vegna segi eg þú. — En hvar er nú kerlinginl
mín aftur?"
„Á stofu fimm."
Georg gekk eftir ganginum og hvarf inn í 'stofuha. Stein-
hildur sat eftir og brosti. Hugur hennar hvarflaði yfir hraf 1
af því, sem Oddfríður hafði látið sér um munn íara. Minnst
af því mundi hún og þó var það ennþá færra, sem haíandi var
eftir. Hún hafði sagt allt það bezta, sem hún gat rifjað upp
úr umtali hennar um Georg — og kannske vel það. — Hitt lét
hún liggja milli hluta, sem miður var sagt.
Steinhildur tók kápuna sína og gekk út. Þegar hún kom aftur
inn í stofuna, var þar engin heimsókn. Oddfríður sat framan
á rúminu sínu og var öll eitt bros.
„Þú hefðir átt að vera inni, kjáninn þinn", sagði hún við
Steinhidli. „Maðurinn minn kom í heimsókn. Hann hefir ekki
drukkið neitt að ráði núna, bara unnið, — og ætlar að halda því
áfram, ef eg lofa því að hætta við að skilja við hann."
Steinhildur anzaði engu en fór að hátta.
„Þú ert mikið viðundur, geyið mitt," sagði Oddfríður. „Senni-
lega hefðir þú lifnað við, ef þú hefðir séð hann Georg. Hann
bíður með spenningi eftir að f á mig heim. Svona er það sætt
hjá okkur núna. Annars getur vel verið, að eg taki hann á
löpp, kærastan hennar Elínar, ef hún kemst aldrei á fætur."
„Æ, eg er búin að biðja þig að láta ekki svona Oddfríður,"
sagði Elín og grátkippir voru í kringum munninn.
það ekki nógu einmánalegt hjá mér fyrir það?"
„Þú ert svo kjarklaus, Elín, að þú sálast fyrir tímann úr ein-
tómu volæði. Hafðu það eins og eg, farðu á fætur hvað sem
læknirinn segir. Sjálf getur þú ráðið hitanum, bara sagt þeim,
það sem þér sýnist. Ekki fer hún Gróa að skipta sér af hitanum
og ef hjúkrunarneminn kemur, tala eg um strákana við hana
meðan á mælingunni stendur. Nú jæja, það er ekki nema ef
daga, meðan allt lék í lyridi, og þó var eitthvert hik á henni.
—- Ékki var'að vita, að hún hefði orðið veik, hefði hún gætt sín
bétur, og hverjir voru þá h'ennar góðu dagar, ef hún hafði mis-
boSið heilsu sinni? Myndi það ekki sækja í sama farið, ef hún
kæmist á fætur aftur?
— Ó, allur þessi efi, hugsaði Elín. Hversu oft hafði hann ekki
þrýst sér inn í sál hennar, — kvalið og pínt hana. — Því var
lífið svona lokað mönnum? Því rriáttu þeir ekki njóta þess án
takmarkana, án ótta við sjúkdóma, böl og fátækt. — Já, — því —
því? — Já, því mátti það ekki vera manninum ein óslitin nautn
á meðan það entist?
Elín lokaði augunum. Líkami hennar var spenntur í fjötra.
Girndin logaði upp í henni. í augnablikinu þráði hún að svala
henni, þó það kostaði hana lífið. — Þó hugsaði Elín þetta ekki
alveg í alvöru, en menn tóku oft svo stórt á, án þéss að trúa
því, hvað alvaran var nærri.
Mitt í þessum spenningi sínum fannst Elínu birta yfir augum
sér. Hún opnaði augun og greindi örlítið kerti með samsvararidi
Ijósi, en birta þess var sterkari og meiri en von var til. —
Hvers hörid hafði tendrað þetta ljós, sem nú var að • verða að
skari? hugsaði hún. — Og hver gaf því þetta jafnvægi, að vera
svo nærri henni í lausu lofti? — Elín vissi, að þegar það lognað-
ist útaf myndi það falla á enni hennar, en sársauka af völdum
þess óttaðist hún ekki.----------- Það datt —-------og það var ís-
kalt,------------ískalt eins og dauðinn.'
Eiín hrökk upp. Hana hafði víst dreymt. Hún hafði titring
fyrir hjartanu, hún var sVo hrædd. Hún andvarpaði og stundi.
Oddriður leit til hennar og það sást alvara í gráum, hörkuleg-
um augunum.
„Ósköp er heimskulegt hvernig þú lætur, Elín," sagði hún.
„Æ, láttu ekki svona Oddríður. Mér brá, mig dreymdi svo illa."
„Dreymdi. Eg held þú hafir nú varla náð til að sofna. Þú ert
að verða ímyndunarveik af þessari rúmlegu. Eg sá að þú gláptir
upp í loftið, svo fórstu að hljóða. Sennilega hefur þé fundizt
hann Sveinn þinn vera að taka framhjá þér."
í þetta sinn var Elínu sama hvað í kerlu söng. Jafnvel það að
hún missti af Sveini, gat nú ekki gefið henni nýtt viðhorf til
iifsins. — Ef hún hefði nokkru isnni beðið Guð myndi hún hafa
i»eynt það nú. — En jafnvelGuð myndi ekki sinna kalli hennar
nú, íyrst hún hafði aldrei komið meðan allt lék í lyndi.
,,Hver var að hringja?" sagði Gróa og kom í dyrnar.
„Æ, það var eg," sagði Elín. „Mér liður svo iíla."
„Jæja, kerlingin, líður þér iila. Þú fórst þó á fætur í dag án
leyfis."
„Viltu gefa mér eitthvað Gróa, eg hefi svo mikinn titring fyrir
hjartanu."
A kTöMvökmtiii
Hraðinn á mörgum hraðlést-
lim í Bretlandi hef ir vérið auk-
inri upp í 145 km. á klst, og
ferðalögin þannig stytt frá 10
mín. upp í hálftíma.
e
í Springfield í Ohio var John
Rigby, lögregluþjónn, þrisvar
búinn að fá viðurkenningu
fyirr að koma upp um þjófn-
aði. Hann fekk síðar 30 mánaða
fangelsi fyrir innbrot.
Suðurskautslandið nær yfir
15 milljón ferkm. svæði, en
tveir þriðju hlutar þess eru með
öllu ókannaðir.
Eftirfarandi skilti hangir yfir
afgreiðsluborðinu á „bar" ein-
,Finnst þér.um í Róm:
„Lán eru aðeins veitt við-
skiptavinum, sem komnir eru
yfir sjötugt og koma í fylgd
með foreldrum sínum."
ar í Englandi og kom aldrei til
Rússlands.
Te var fyrst noíað sem lyf í
Kína. Þess er getið í kínverskri
hún tekur hitann sjálf, blessuð hjúkrunarkorian, að hún vilji fræðibók, sam'er um 4 þús. ára
lesa af mælunum. Þó gæti verið að áhuginri fyrir pólitíkinni' göm'ul,
truflaði hana stundum." , '
jÆ, ég veit ekki," anzaði Elín triæðulegá. „Mét.fellur ekki
að vera alltaf með þessa pretti eins og þú."
„Jæja, eigðu þig og drepstu fyrir mér. En eg fer út á morg-
un eða hinn daginn og hitti Svein kunningja þinn."
„Kannske eg reyni að stíga fram úr á morgun," sagði./Elín.
„Eg er nú sem hitalaus, en honum lízt ekki á mig læknirium.'t
I Fairfield í Kaliforníu var
Ralph Fong bóndi tekinn hönd-
um fyrir að reyna að leigja tvo
menn til þess að skjóta konu
sína. Hann. ætlaði; að :krækja
sér.; i. 10 .þús.-. doliará' vát'rygg-
„Nei,honum leizt nú ekki heldur á mig, Elín mín, með'bió.ð ingarfé.;Hanri gaf'þa.slcý.ringu,
í hráka: og þegjandi hása. Enþað er kjarkurinn og dugnaðui--' <.að hann..eisk.aðí;.:konu; síria. of
inn ,sem skapa mín örlog," - '¦':¦¦. mikið til¦ þess áðv skjóta . hana
Næsta dag fór Elín fram-úr. Hálfgerðar áhyggjur hafði hún sjálfur!
af þeirri breytni sinni, en hún undraðist hvað máttur hennarj ©
var lítill. Henrii fannst hún hafa svikið sjálfa sig á því, hvað' Karl Marx, „faðir" rússneská
lérigí' huri 'vár :búih áð1' liggj'a' :í rúminu. — ¦' Ög Svéiriri, hvað kommúnismans, var Þjóðverji,
muridi hann hugsa henni? — Óg hún hugsaði um sína góðu j en dvaldi mikinn hluta ævinn-
Chut áimi iÉfcá£
Fjölmargt var í bæjarfrétt-
um Vísis 28. júlí 1918 og skulu
hér birtar nokkrar.
Skip.
Seglskip, rússneskt, er ný-
komið hingað með saltfarm til
landsverzlunarinnar. Tvö segl-
skip eru nýkomin til Hafnar-
fjarðar frá útlöndum, annað
með timburfarm til h.f. Dvergs.
Tvö norsk selveiðiskip komu
hingað norðan úr íshafi í f yrra-
dag á heimleið, og er nú veiði-
tímanum lokið þetta árið.
Smjörlíki
verður framvegis selt gegn
seðlum hér í bænum, en
skammturinn hefir ekki verið
ákveðinn enn, og ekki farið að
útbýta seðlum. Sagt er, !að eitt-
hvað hafi komið af svínafeiti
með Lagarfossi frá Ameríku,
en ekki hefir verið ákveðin
nein úthlutun á hénni.
Eggert Kolbeinssori ;
heitir elzti máSur bók-
menntafélagsins . núlifandi.
Hann á heima á Lónsmýri í
Jökulfjörðum, er 88 ára að
áldri og hefir-.verið meðlimur
félagsins í sámfleytt 61 ár.
St'jórn.félagisris hefir í viður-
ker.ningarskyjii getr hann gjald
.frían félaga'Sóg sent lionum
100 króna heiðursgjöf. Elzti
meðlimur félagsins hafði áður
orðið Bjarni. Thorsteinsson
amtmaður og var hann með-
limur þess í 60 ár.
— Jéhannes Jósefsssn
Framh. af 2. síðu. j
4.
Erfiðleikum lífsins hefur
Jóhannes mætt vel og drengi-
lega. Og þau markmið, sem
hann ungur setti sér, hefur,
hann leyst fagurlega af hendi.
Jóhannes hefur sagt:: ,,að eng-
inn stekkur hærra en hann
hugsar". Fyrir ÍSLANDS hönd
hefur hann jafnan veriðstór-
huga og sett markmið hátt.
Ekkert þótti honum of gott, er
ísland átti í hlut. Kvæði hans
um land og þjóð sýna þáð bezt.
En hann er skald gott, þótt
fáir viti; enda hefur hann ekki
enn birt kvæðasafn. sitt. Hann
talar og ritaí fegurra mál, en
margir l'arigskölágerignir menn.
Jóhannes er sjálfmenntaður.
Eru lærdómsmenn að vorium
undrandi á því hve rhikillar
þekkingar hann hefur áflað sér
á mörgum sviðum. Háriri er
gagnmenntaður, og gætu
skólamenn vorir mikið af hon-
utn lært, ekki sízt í þjóðlegum
fræðum. -—
5.
Eg læt hér staðar nuriiið,
þót't vitanlega sé margt enn eft-
ir ósagt. En þettá áttu ekki að
vera riein eftirmæli. Jóhanpes
er enn mitt á meðal voi% full-
ur starfsáhuga, þótt lasinn hafi
verið í vetur. —
Það kann að vera að einhver
hafi skemmtun af ritsmíð þess-
ari, en þó 'veit ég að „afmælis-
barriið" munláta sér fátt um
finnast. Hann er lítt gefinn
fyrir lofið eða umtal um sig.
Hann veit manna bezt, 'að laun-
in liggja ávallt í starfinu sjálfu.
Mun ég því 'ekki hrella hann
meira, með þessum afmælis-
skrifum. Jóhannes dvelur um
þessar mundir við laxveiðar í
Borgarfirði, og getur þvi vaila
stöðvaS þessa blaðagrein, né
aðrar, sem um hann eru ritaðar
á þessum tífnamóturii ævi hans;
eins og hann gerði á sextugs-
afmælinu.
JÓHANNES er svo sjaldgæf-
ur afreksmaður og fslending^
ur að jafnokar hans fæðast
varla með þjóð vörri, riema
einu sinni á öld.
Um leið og ég óska Jóhannesi
„BORGAR-stjóra" til ham-
ingju, með sjötugsafmælið,
þakka ég honum fyrir' afreks-
verkin, vináttuna og þjóðþrifa-
störfin, um leið og ég vænti
að hann fyrirgefi mér þetta
„frumhlaup", að minnast hans
opinberlega, á þessum tíma-
mótum.------------.
. BENNÓ. I
Á þesáurii merkisdegi í lífi
Jóhannesar Jósefssonar langar
mig til þess að vefða í hópi
þeirra, sem senda honum húg-
heilár kveðjur.
Eg þakka Jóhannesi, þessum
ágæta íþróttavíkingi, farsælt
starf \ r þágu íþróttamenningar
þessa lands, ekki sízt fyrirþann
þátt, er harin átti í þágu urig-
mennafélaga landsins. Háns
starf þar verður seint full-
metið. Þá vildi ég leyfa mér að
þakka honum persónulega ifeð-
kynningu og drengskáp. Gjarna
vildi ég hafa veriS í Reykjavík
í dag til þess að þakka honum
sjálfur, en því miðúr er það
ekki svo, og verð ég að láta
þetta nægja. — Heill þér
sjötugum, Jóhannes.
Rauíarhöfn 28. júlí.
Lárus Salómonsson, (