Vísir - 28.07.1953, Page 7
Þriðjudaginn 28. júlí 1953.
YfSIS
(Ju&lau^ i^enedillódóttii’:
Á siofu fimm
„Þér viljið ekki svara mér. Það er kannske heldur ekki von,
en mér líður mjög illa og fáir eru vinirnir, sem við mig vilja
kannast.“
„Eg var rétt að hugsa mig um, hvað hún kallar þennan maim,
sem hún er alltaf að hugsa um og tala um.“
„Reyndu að muna það,“ sagði hann og stóð á öndinni, nasir
hans þöndust út og augun stækkuðu.
„Loks man eg það,“ sagði Steinhildur.
„Já, manst það,“ sagði hann og greip andann á lofti.
„Hann heitir Georg.“
„Guð blessi hann. Gerir hún það. Það er mitt nafn, hafi eg
gleymt að segja, að eg er maðurinn hennar. Svo hún hefir þá
minnzt hlýlega á mig, þó hún láti ekki alltaf líklega?“
„Já, og litla drenginn ykkar, sem þið misstuð.“
„Litla drenginn okkar. Segir hún það líka? Hún sagði þó
stundum, að eg væri ekki faðir hans. En þá var eg fuliur og
ónýtur til bjargar. Hún hefir aldrei haft það nógu gott hjá mér,
það finn eg vel.“ Þrútnir hvarmar hans urðu votir af tárum.
„Eg vildi óska, að þér vilduð nú vera góð stúlka og segja mér
um alla, sem hún minnist á.“
„Já, það get eg. Hún minnist á bróður sinn, móður sína og
litlu drengina ykkar, sem eru hjá góðu fólki.“
„En engan annan?“
„Nei, engan.“
„Hún á þó son, sem ekki er mitt barn.“
„Já, það skeði allt áður en þið þekktust, annai's hefði það
aldrei komið fyrir.“
„Segir hún það?“
„Auðvitað, maður.'“
„Svona er eg slæmur maður. Eg hefi alltaf haldið, að hún
tæki alla fram yfir mig, jafnvel Odd gamla.“
„Hún er bara stríðin,“ sagði Steinhildur seinlega.
„Æ, það verður svona af bágindunum. Allt er þetta mér að
kenna. En segið mér eins og er. — Er vínlykt af mér núna? —
Eg sver, að eg er ekki mikið fullur. Eg þakka þér innilega
fyrir unga, góða stúlka, og þó við sjáumst aldrei framar verð-
um við vinir, þess vegna segi eg þú. — En hvar er nú kerlingin
mín aftur?“
„Á stofu fimm.“
Georg gekk eftir ganginum og hvarf inn í stofuha. Stein-
hildur sat eftir og brosti. Hugur hennar hvarflaði yfir hrafl,
af því, sem Oddfríður hafði látið sér um muhn fara. Minnst
af því mundi hún og þó var það ennþá færra, sem hafandi var
eftir. Hún hafði sagt allt það bezta, sem hún gat rifjað upp
úr umtali hennar um Georg — og kannske vel það. — Hitt lét
hún liggja milli hluta, sem miður var sagt.
Steinhildur tók kápuna sína og gekk út. Þegar hún kom aftur
inn í stofuna, var þar engin heimsókn. Oddfríður sat framan
á rúminu sínu og var öll eitt bros.
„Þú hefðir átt að vera inni, kjáninn þinn“, sagði hún við
Steinhidli. „Maðurinn minn kom í heimsókn. Hann hefir ekki
drukkið neitt að ráði núna, bara unnið, — og ætlar að halda því
áfram, ef eg lofa því að hætta við að skilja við hann.“
Steinhildur anzaði engu en fór að hátta.
„Þú ert mikið viðundur, geyið mitt,“ sagði Oddfríður. „Senni-
lega hefðir þú lifnað við, ef þú hefðir séð hann Georg. Haim
bíður með spenningi eftir að fá mig heim. Svona er það sætt
hjá okkur núna. Annars getur vel verið, að eg taki hann á
löpp, kærastan hennar Elínar, ef hún kemst aldrei á fætur.“
„Æ, eg er búin að biðja þig að láta ekki svona Oddfríður,“
sagði Elín og grátkippir voru í kringum munninn. „Finnst þér
það ekki nógu einmanalegt hjá mér fyrir það?“
„Þú ert svo kjarklaus, Elín, að þú sálast fyrir tímann úr ein-
tómu volæði. Hafðu það eins og eg, farðu á fætur hvað sem
læknirinn segir. Sjálf getur þú ráðið hitanum, bara sagt þeim,
það sem þér sýnist. Ekki fer hún Gróa að skipta sér af hitanum
og ef hjúkrunarneminn kemur, tala eg um strákana við hana
meðan á mælingunni stendur. Nú jæja, það er ekki nerna ef
hún tekur hitann sjálf, blessuð hjúkrunarkonan, að hún vilji
lesa af mælunum. Þó gæti verið að áhuginh fyrir pólitíkinni
truflaði hana stundum.“
,,Æ, ég veit ekki,“ anzaði Elín mæftulega. „Mér.. fell ur ekki
að vera alltaf með þessa pretti eiiis og þú.“
„Jæja, eigðu þig og drepstu fyrir mér. En eg fer út á morg-
un eða hinn daginn og hitti Svein kunningja þinn.“
„Kannske eg reyni að stíga fram úr á morgun,“ sagðt'Elín.
„Eg er nú sem hitalaus, en honum lízt ekki á mig lækmnum."
„Nei:, honum leizt nú ekki heldur á mig, Elín mín, með’ blpð
í hráka og þegjandi hása. En það er kjarkurinn og dugnaður-
inn ,sem skapa mín örlög."
Næsta dag fór Elín fram úr. Hálfgerðar áhyggjur hafði hún
af þeirri breytni sinni, en hún undraðist hvað máttur hennar
var lítill. Henni fannst hún hafa svikið sjálfa sig á því, hvað
lérigi'hiih 'vár búih áð' liggja í rúminu. —Ög SVéiriri, hvað
muridi hann hugsa henni? — Og hún hugsaði um sína góðu
daga, meðan allt lék í lyiidi, og þó var eitthvert hik á henni.
— Ekki var að vita, að hún hefði orðið veik, hefði hún gætt sín
bétur, og hvefjir voru þá hennar góðu dagar, ef hún hafði mis-
boðið heilsu sinni? Myndi það ekki sækja í sama farið, ef hún
kæmist á fætur aftur?
— Ó, allur þessi efi, hugsaði Elín. Hversu oft hafði hann ekki
þrýst sér inn í sál hennar, — kvalið og pínt hana. — Því var
lífið svona lokað mönnum? Þvi máttu þeir ekki njóta þess án
takmarkana, án ótta við sjúkdóma, böl og fátækt. — Já, — því —
því? — Já, því mátti það ekki vera manninum ein óslitin nautn
á meðan það entist?
Elín lokaði augunum. Líkami hennar var spenntur í fjötra.
Girndin logaði upp í henni. í augnablikinu þráði hún að svala
henni, þó það kostaði hana lífið. — Þó hugsaði Elín þetta ekki
alveg í alvöru, en menn tóku oft svo stórt á, án þess að trúa
því, hvað alvaran var nærri.
Mitt í þessum spenningi sínum fannst Elínu birta yfir augum
sér. Hún opnaði augun og greindi örlítið kerti með samsvarandi
Ijósi, en birta þess var sterkari og meiri en von var til. —
Hvers hönd hafði tendrað þetta ljós, sem nú var að verða að
skari? hugsaði hún. — Og hver gaf því þetta jafnvægi, að vera
svo nærri henni í lausu lofti? — Elín vissi, að þegar það lognað-
ist útaf myndi það falla á enni hennar, en sársauka af völdum
þess óttaðist hún ekki.-------Það datt----------og það var ís-
kalt,---------ískalt eins og dauðinn.
Elín hrökk upp. Hana hafði víst dreymt. Hún hafði titring
fyrir hjartanu, hún var sVo hrædd. Hún andvarpaði og stundi.
Oddríður leit til hennar og það sást alvara í gráum, hörkuleg-
um augunum.
„Ósköp er heimskulegt hvernig þú lætur, Elín,“ sagði hún.
„Æ, láttu ekki svona Oddríður. Mér brá, mig dreymdi svo illa.“
„Dreymdi. Eg held þú hafir nú varla náð til að sofna. Þú ert
að verða ímyndunarveik af þessari rúmlegu. Eg sá að þú gláptir
upp í loftið, svo fórstu að hljóða. Sennilega hefur þé fundizt
hann Sveinn þinn vera að taka framhjá þér.“
í þetta sinn var Elínu sama hvað í kerlu söng. Jafnvel það að
hún missti af Sveini, gat nú ekki gefið henni nýtt viðhorf til
lífsins. — Ef hún hefði nokkru isnni beðið Guð myndi hún hafa
i*eynt það nú. — En jafnvel Guð myndi ekki sinna kalli hennar
nú, fyrst hún hafði aldrei komið meðan allt lék í lyndi.
„Hver var að hringja?“ sagði Gróa og' kom í dyrnar.
„Æ, það var eg,“ sagði Elín. „Mér líður svo illa.“
„Jæja, kerlingin, líður þér illa. Þú fórst þó á fætur í dag án
leyfis.“
„Viltu gefa mér eitthvað Gróa, eg hefi svo mikinn titring fyrir
hjartanu."
Hraðinn á mörgiun hraðlest-
lim í Bretlandi hefir vérið auk-
inn upp í 145 km. á klst., og
ferðalögin þannig stytt frá 10
mín. upp í hálftíma.
•
í Springfield í Ohio var John
Rigby, lögregluþjónn, þrisvar
búinn að fá viðurkenningu
fyirr að koma upp um þjófn-
aði. Hann fekk síðar 30 mánaða
fangelsi fyrir innbrot.
ð
Suðurskautslandið nær yfir
15 milljón ferkm. svæði, en
tveir þriðju hluíar þess eru með
öllu ókannaðir.
•
Eftirfarandi skilti hangir yfir
afgreiðsluborðinu á „bar“ ein-
um í Róm:
„Lán eru aðeins veitt við-
skiptavinum, sem komnir eru
yfir sjötugt og koma í fylgd
með foreldrum sínum.“
®
Te var fyrst noíað sem lyf í
Kína. Þess er getið í kínverskri
fræðibók, sem er um 4 þús. ára
gömul.
í Fairfield í Kaliforníu var
Ralph Fong bóndi tekinn hönd-
um fyrir að reyna að leigja tvo
menn til þess að skjóta konu
sína. Hann ætláði að ikrækja
sét; i. i 0 þús. dollara vátrygg-
ingarfé. Hann gaf þá skýringu,
að ham' elsk.aði konu sína »f
mikið til þess áð skjóta hana
sjáífur!
®
Karl Marx, ,,faðir“ rússneská
kommúnismans, var Þjóðverji,
en dvaldi mikinn hluta ævinn-
ar í Englandi og kom aldrei til
Rússlands.
Chui Mmi
Fjölmargt var í bæjarfrétt-
um Vísis 28. júlí 1918 og skulu
hér birtar nokkrar.
Skip.
Seglskip, rússneskt, er ný-
komið hingað með saltfarm til
landsverzlunarinnar. Tvö segl-
skip eru nýkomin til Hafnar-
fjarðar frá útlöndum, annað
með timburfarm til h.f. Dvergs.
Tvö norsk selveiðiskip komu
hingað norðan úr íshafi í fyrra-
dag á heimleið, og er nú veiði-
tímanum lokið þetta árið.
Smjörlíki
verður framvegis selt gegn
seðlum hér í bænum, en
skammturinn hefir ekki verið
ákveðinn enn, og ekki farið að
útbýta seðlum. Sagt er, að eitt-
hvað hafi komið af svínafeiti
með Lagarfossi frá Ameríku,
en ekki hefir verið ákveðin
nein úthlutun á henni.
Eggert Kolbeinssori
heitir elzti máður bók-
menntafélagsins núlifandi.
Hann á heima á Lónsmýri í
Jökulfjörðum, er 88 ára að
áldri og hefir verið meðlimur
félagsins í sámfleytt 61 ár.
Stjórn .félagjsns hefir í viður-
kpnningarskyni getr hann gjald
frían félaga ' og sent honum
100 króna heiðursgjöf. Elzti
meðlimur félagsins hafði áður
orðið Bjarni Thorsteinsson
amtmaður og var hann með-
limur þess í 60 ár.
— Jóhannes Jósefsson
Framh. af 2. síðu.
4.
Erfiðleikum lífsins hefux'
Jóhannes mætt vel og drengi-
lega. Og þau markmið, sem
hann ungur setti sér, hefur,
hann leyst fagurlega af hendi.
Jóhannes hefur sagt:: „að érig-
inn stekkur hærra en hann
hugsar“. Fyrir ÍSLANDS hönd
hefur hann jafnan verið stór-
huga og sett markmið hátt.
Eklrert þótti honum of gott, er
ísland átti í hlut. Kvæði hans
um land og þjóð sýna það bezt.
En hann er skáld gott, þótt
fáir viti; enda hefur hann ekki
enn birt kvæðasafn. sitt. Hann
talar og ritar fegurra mál, en
margir langskólagengnir inenn.
Jóhánnes er sjálfmenntaður.
Eru lærdómsmenn að vonum
undrandi á því hve mikillar
þekkingar hann hefur áflað sér
á mörgum sviðum. Hárih er
gagnmenntaður, og gætu
skólamenn vorir mikið af hon-
um lært, ekki sízt í þjóðlegum
fræðum. —
5.
Eg læt hér staðar numið,
þótt vitanlega sé margt enn eft-
ir ósagt. En þettá áttu ekki að
vera nein eftirmæli. Jóhannes
er enn rnitt á meðal vor, full-
ur starfsáhuga, þótt lasinn hafí
verið í vetur. —
Það kann að vera að einhver
hafi skemmtun af ritsmíð þess-
ari, en þó veit ég að „afmælis-
barnið“ mun láta sér fátt um
finnast. Hann er lítt gefinn
fyrir lofið eða umtal um sig.
Hann veit manna bezt, að laun-
in liggja ávallt í starfinu sjálfu.
Mun ég því ekki hrella hann
meira, með þessum afmælis-
skrifum. Jóhannes dvelur um
þessar mundir við laxveiðar í
Borgarfirði, og getur þvi vaila
stöðvað þessa blaðagrein, né
aðrar, sem um hann eru ritaðar
á þessum tíihamótum ævi hans;
eins og hann gerði á sextugs-
afmælinu.
JÓHANNES er svo sjaldgæf-
ur afreksmaður og íslending-
ur að jafnokar hans fæðast
varla með þjóð vorri, nema
einu sinni á öld.
Um leið og ég óska Jóhannési
„BORGAR-stjóra“ til ham-
ingju, með sjötugsafmælið,
þakka ég honum fyrir afreks-
verkin, vináttuna og þjóðþrifa-
störfin, um leið og ég vænti
að hann fyrirgefi mér þetta
„frumhlaup“, að minnast hans
opinberlega, á þessum tíma-
mótum.----------
. BENNÓ.
Á þessum merkisdegi í lífi
Jóhannesar Jósefssonar langar
mig til þess að verða í hópi
þeirra, sem senda honum hrig-
heilar kveðjur.
Eg þakka Jóhannesi, þessum
ágæta íþróttavíkingi, farsælt
starf í þágu íþróttamenningar
þessa lands, ekki sízt fyrir þann
þátt, er hann átti í þágu ung-
mennafélaga landsins. Ilans
starf þar verður seint full-
metið. Þá vildi ég leyfa mér að
þakka honum persónulegá v35-
kynningu og drengskap. Gjarna
vildi ég hafa verið í Reykjavík
í dag til þess að þakka honum
sjálfur, en því miður er það
ekki svo, og verð ég að láta
þetta nægja. — Heill þér
sjötugum, Jþhannes.
Rauíarhöfn 28. júlí.
Lórus Salómonsson. ,