Vísir - 13.08.1953, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 13. ágúst 1953
? ISIH
!ru'kPk%p^ívvuvyvvvv^JvuHJ%nAPV%J"W"k%<^^
UneifkMi í
112
Marseilles
eftir E3MLE XOJLA
vvwsmjv, A^vvvnjv^^^vv%n^vsrwn^vv%^wfV%Arfvvv%ru%^kFw^vvwPkfvtkPi»
yður. Þá mun hneykslið, sem hefir orðið, afmást og gleymast.
— Hér er um að ræða greinarmun góðs og ills frá ySar sjón-
armiði, sagði þingmaðurinn drembilega. — Blanche de Cazalis
er engin hneysa að því að hafa Philippe Cayol fyrir friðil. Um
hneysu er ekki að ræða fyrr en ef hún skyldi hugsa til að mægj-
ast viS samskonar fólk og þér eruð kominn af. Eg mun aldrei
leyfa þetta hjónaband, og án mins leyfis getur ekkert orðið af
því.
— „Samskonar fólk" og við höfum aðrar hugmyndir um vel-
sæmi. En eg skal ekki haldá þessu til streitu. Það er aðeins' skyld-
an sem hefir knúð mig til að gera yður þetta tilboð. Eg vil
stuðla að því að stúlkan fái uppreisn æru sinnar, en þér hafníð
því. Leyfið mér að segja, að frænka yður mun íaka þessu boði
minu á allt annan hátt, ef eg fær tækifæri til að koraa því á
framfæri við hana sjálfa.
— Jæja, svo að þér haldið það? sagði de Cazalis spottandi.
Hann hringdi og skipaði að frænka hans skyldi koma inn
samstundis. Blanche kom inn. Hún var mjög föl og augun rauð
og þrútin. Það var svo að sjá sem hún væri aðfram kornin. Hún
fór að skjálfa þegar hún sá Maríus.
— Blanche, sagði frændi hennar kuldalega, — þessi maður
þarna þiður þín formlega fyrir hönd þorparans, sem eg hefi
bannað öllum að nefna á nafn í þín eyru. Segðu manninum það
sem.þú sagðir við mig í gær.
Blanche riðáði. Hún þorði ékki að líta á Maríus. Hún ein-
blíndi augunum á frænda sinn og muldraði ráðþrota: —- Eg.sagði
þér að mér hefði verið rænt með ofbeldi og neydd til að giftast,
og að eg muni neyta allra bragða sem mér er unnt til að koma
fram refsingu fyrir hinn svíyirðilega glæp sem hefir bitnað á
mér. % . _.'¦¦"_
Hún þuldi orðin eins og lexíu sem hún hefði lært utan að.
Blanche fór að dæmi Sankti Péturs. Hún afneitaði herra sínum.
De.Cazalis hafði ekki sóað; tímanum. Undir eins.og frænka
hans; var gengin honum á vald, hafði hann byrjað að troða í
hana kenningumsínum og hleypidómum. Honum var augljóst
að með því eina móti gat hann unnið málið. Það var óhjákvæmi-
Jegt að-fá hana til að bera Ijúgvitni. Og nauðsynlegt að fá hana
til að kæfa þær tilfinningar sem, hrærðust í hjarta hennar,
áður en hún gæti orðið auðsveipt verkfæri í hendi hans.
Hann talaði yfir henni í fjóra tíma. Ekki í bræði heldur með
ísköldum hroka. Hann minnti hana á að hún væri af fornfrægri
ætt, hann talaði um völd sín og áhrif, um auSævi sín. Annars
vegar teiknaði hann myndina áf' hjákátlegu dæmi um stúlku
sem tæki niður fyrir sig.og giftist dóna. Hins vegar sýndi hann
fram á hlunnindin og hamingjuna sem hlytust af góðu hjóna-
bandi. Hann réðst á stúlkuna þar sem hann vissi að hún var
véikust fyrir, sló á strengi hégómagirndarinnar, hóglífisiöng-
unarinnár — og eigingirninnar. Hann þreytti hana, braut mót-
stoðuafl hennar á bak aftur, ruglaði hana og þústaði hana til
að verða eins og hann vildi hafa hana — skríðandi og vilja-
lausa.
Og eftir fjögra tíma kvalir var Blanche yfirbuguð. Það er
líka hugsanlegt áð höfðingjablóðið í henni hafi gert uppreist,
er hún hugsáði til hinna: ruddalegu ástaratlotá Phihppes, og
frændi hennar jós nístandi háði yfir „almúgaástirnar". Kannske
hefir meðfædd hégómagirnd hennar vaknað til nýs lífs við til-
hugsunina um dýrindis klæði, metorð og veraldarskraut. Og
svo var líka vilji hennar of veikur og hjárta hennar of rrteyrt
til að standast gegn vilja frænda hertnar. Hver einasta setning,
sem hann sagði hitti veikan blett á henni, kýtti henni, marði
hána og fyllti hana kveljandi óró. Veikleikinn hafði knúð hana
til að elska og fylgja Philippé og giftast honum. Nú hafði sami
veikleiki snúið henni gegn honum, því að skaplyndi hennar
var ekki sterkara en áður. Hún tók allt gott og gilt. Hú.n lofaði
öllu. Hún var fús til að flýja á burt firá þeirri sektartiifinningu,
sem lestur frændá hennar vakti hjá henni.
Maríus lamaðist allur er hann heyrði hin hræðilegu orð sem
hún sagði. Nú fyrst varð hann alvarlega skelkaður. Haim múndi
hvernig stúlkan hafði verið í húsi Ayasses garðyrkjunianns.
Hann mundi hvernig hún hafði fleygt sér um hálslnn a Phil-
ippe og þrýst sér að honum, föl, treystandi og ástfangin.
— O, ungfrú, hrópaði harin beiskur. — Þessi svívirðilegi
gla^pur, sem þér hafið orðið fyrir. virtist alls ekki valda yður
kyala dagirm sem þér grátbænduð mig um að fá sanibykki og
fyrirgefning frænda yðar. Haíið þéi4 gert yður ljóst að fláræðíi
yðar leiðir af sér tortíming þess manns sem þér — ef til vili
— elskið ennþá, og sem er maðurinn yðar fyrir Guði?
...Bíjanche hresyfði hvorki legg, né. Iii3, rjúu, kreisti sama«,v-air>-
irnar. Hún starði út í bláinn en sá engau aerstakan,
— Eg veit hvað þér eigið víjS, sagði hún hikandl — Sn eg
hefi engu logið. Hann yfirbugaði mig. Hann ginnti mig og sví-j
virti -mig, og frændi minn mun hefna heiðurs ættarinnar. (
Maríus rétti úr sér. Það var eins og hann yrði stærri ög dökka j
andiitið fríkkaði. Hann leit kringum sig og sagði fyrirlitlega:'
— Eg er staddur í bústað de Cazalis-ættarinnar. Eg er á1
heimili ættingja hinnar miklu, frægu fjölskyldu, sem allir
Provencebúar hafa haft í heiðri. Eg vissi ekki að fals og lygi
býr innan þessara veggja. Eg bjóst ekki við að hitta ragmennsku
og ómennsku bleyðunnar hérna. Æ-nei. Þér verðið að hlusta á
mig þangað til eg er búinn!
Hann sneri sér að þingmanninum og benti á Blanche sem skalf
eins og strá í vindi. Hann hélt áfram:
— Þetta barn er saklaust. Eg fyrirgef því ístöðuleysið. En
þér, herra de Cazalis, þér eruð eitt mesta ómennið sem eg þekki.
Þér eigið að vernda börn og þvingið þau til að verða lygarar
og bleyður. Sannarlega eruð þér ekki skiigetinn sonur föður yðar.
Ef þér byðuð mér hönd Blanche de Cazalis bróður mínum til
handa núna, mundi eg ekki taka við henni. Eg mundi neita að
samþykja þann ráðahag, því að eg hefi aldrei logið. Eg hefi
aldrei. framið verulegan illverknað, og eg mundi skammast;
mín ævilangt ef eg ætti að tengjast fólki á borð við yður! |
De Cazalis varð orðlaus. Hin réttláta reiði Marmsar lamaði
hann. Þegar Maríus tók til máls hafði de Cazalis kallað á dólgs-
legan þjónssvola, sem stóð enn á þröskuldinum. Þegar de Caza-
lis gaf svolanum merki um að. kasta. Maríusi út, hrópaði hann
svo ferlega að það gekk gegnum merg og bein:
— Eg sver að ef þessi maður stígur einu skrefi nær þá hrópa
egmorð! Lofið mér að komast framhjá honum- Það er mögu-
legt að einhverntíma verði eg þess um koimnn að Iáta þennan
sannleika dynja á yður svo fleiri heyri!
Hann fór, rólegur og stilltur. Nú sá hann ekki framar sekt
Philippes. Bróðirinn var í hans augum orðinn fórnarlamb, sem
hann varð að hefna hvað sem öðru leið — og bjarga. í þessari
einföldu og ósamsettu sál gat hver minnsti vottur um fals,
minnsta ranglæti vakið stórviðri. Undir eins og de Cazalis
hafði sett kjaftakyörnina í gang eftir flóttann, hafði Maríus
vaknað við og tekið svari flóttahjónanna. Og núna, er hann
hafði heyrt hinar svívirðilegu lygar Blanehe: og séð hvernig
frændi hennar notaði sér þær, mundi hann aðeins eitt: að hann
var nógu voldugur til að taka.máliðí sínar hendur og segja
sannleikann á strætum og gatnamótum.
Fine stóð fyrir utan húsið og beið. Hann gat séð að henni
hafði verið órótfc.
— Jæja? flýtti hún sér að segja er hún sá hann.
— Jæja? svaraði Maríus. — Þetta fólk er svívirðilegir lyg-
arar og drembilátir bjálfar.
Hún andaði djúpt. Blóðið streymdi fram í kinnar henni.
0
A kvöldwökiiiiiii,
Einu sinni var sölumaður.
Hann var nýr í starfinu, en þó
hafði hann heyrt margar gam-
ansögur um bændadætur. Þess
vegna flýtti hann sér ekkert til
borgarinnar, þegar hann var að
koma úr söluferð um Norður-
land, heldur leitaði gistingar á
bóndabæ. Honum var vel tek-
ið, var boðin gisting um nótt-
ina, og komst að því með kæn-
legum spurningum að þau hjón-
in ættu gjafvaxta dóttur.
Þar sem aðeins var um tvö
svefnherbergi að ræða á bæn-
um, og hjónin sváfu í öðru, var
sölumanninum vísað til sæng-
ur í hinu. Síðan gengu allir til
hvílu um klukkan níu.
Morguninn eftir fór bóndinn
á fætur; kona hans fór á fætur
og sölmnaðurinn fór líka á fæt-
ur, óg rétt á eftir kom bónda-
dóttirin heim úr alþj'ðuskólan-
um.
® '
. Fágurri kömi: yeitist jafnan
auðvelt að gera'mánn-að íífli.
Hún nýtur svo mikillar aðstoð-
ar hahs.
'•'
MGðiu'inn, ,.er heldur því fram,
áð tvö höfuð.sé betri en eitt, er
hattaframleiðandinn.
• ,
Skotinn (móður og másandi):
„Jæja, Mally, eg sparaði
krónu."
Konan: „Og hvernig fórstu
aðþví?" , .
Skotinn: „Eg hljóp alla leið-
i^a á eftjr s-tTOfe^agnánuiri.''
Konan: „Dæmalaus kjáni
getur þú verið. Ef þú hefðir
hlaupið á eftir leigubíl, hefðir
þú sparað meira en 10 krónur."
ötan iíi wm
Frh. af 4. s. "^
hverfi bækistöðva sinna. Veld-
ur dvöl þeirra því vaxandi óá-
nægju í Iandinu, og sums.staðar
hefur jafnvel verið efnt til úti-
funda, þar sem menn hafa bor-
ið spjöld með áletrunum um aðfc
herliðið verði kallað heim. ^
Ekki til í f'•
skammíana. V
Kínversku yfirvöldin í land-
inu hugsa sér þó ekki að látffi.
undan slíkum kröfum, og hafa
þau lagt hald á allar matvæla—
birgðir einstaklinga, og síðatt
hefur skömmtun verið tekiiíi
upp. En þetta hefur ekki bætt
úr skák, því að þegar birgðirn-
ar voru gerðar upptækar, var
herinn þegar búinn að taka svo
mikið til sín, að ekki var hægt-
að láta menn fá þá, skammta?.
sem þeim voru ætlaðir.
Er nú aðeins hægt að flytja;
matvæli frá Kína um Indlands„
en slíkir flutningar eru seinleg-
ir og mest af þeim matvælurrfc
lendir í geymslum hersins.
Kínversku yfirvöldin hafa þ6
glatt menn með því, segja þeirf
er komast frá Tíbet, að neita
því, að enginn Tíbets-búi skuH-
látinn svelta í hel!
H reðwait nsvaf s--
inim stoIKI?
Frettamönnum gafst í gær*
kostur á að sjá nótur yfir íagiS
Hreðavatnsvalsinn, e?Sa öllit
heldur danská stælingu hans.
Þykir liggja í augum úppi^;
að-hér sé um hreinan stuld að'
ræðá, en -höfundur er sagður
Sophus nokkur Brandshblt,,.
„copyright 1952".
TjáðiTage Ámmendrup, for-
stjóri íslenzkra tóna, blaða-
mönnum i gær, að væntanlega-
yrði mál höfðað á hendur hinu
danska útgáfufyrirtæki, fyrir
minigöngu STÉPS., fyrir aðr
hafa í heimildarleysi gefið, út
Hreðavátnsvalsinn og undir
öðru nafni.
Hreðavátnsyalsinn mun vera
saminn hér árið 1950, af Reynf
Geirs.
íhm áfani jteft™.
Rafmagnsstöð á Sctbergi.
Eftirfarandi frétt birtist í
Vísi 13. ágúst 1918. — „Hinn
alþekkti dugnaðarmaður, Jó-
hannes Reykdal, bóndi á Set-
bergi við Hafnarfjörð, hefir nú
komið upp rafmagnsstöð á Set-
bergi, til heimilisafnota. Nægir
stöðin til allrar lýsingar í íbúð-
arhúsi, vitihúsum og penings-
húsum og einnig til allrar hit-
uhar og eldunar. ¦— Mun stöðin
á Setbergi hvergi éiga sinn líka
hér á landi. — Eins og kunnugt
er, var það Jóhannes Reykdal,
sem kom upp fyrstu rafmagns-
Ijósastöðinni hér á landi, en það
yar Stöðin í Haf narifrði, sem
léhgi var eiha rafrhagnsljósa-
stöðin á landinu."
Prímusvíðgerðir.
Auglýsing úr Vísi fyrir 35
árum: —¦ Prímusviðgerðir öru
beztar í Austurstræíi 18.
¦¦*"¦'.;' i
Geysir hætíur að gjósa.
Erá því var greint í.Vísi fyii:
35. árum, að samkvæmt fréttúm
að austan sé Geysir næralveg
hættur að gjósa, og gjósi miklu
lægra en áður, þá ajaidan hann
beri það við.
g
Munið, ef íséi þœrfið »8
«S anglýsa, aS tefidð er á
m&U tmáanglýsingam f
_ Vjtai I.
Verziun Árifa J.
Sigurðssonar9
Smáanglýsingar Viiií
era ódýrastar og
fijétvirkastar.
••
Þúsxen&ir vtta <s8 gætm tMkm:
hrtíigimum frd
3I6URÞÖR, HafEtarsíxæíl *..
Margar gerötr fyrtrUgeiánm.
MAGNCS THORLAOU3
hæsíaréííaríogmaSnr ''.'.
Málflutiiingsskrifstofa
Aðiilstræti 9. — Sími 1875.