Vísir - 30.06.1954, Síða 7

Miðvikudaginn 30. juní 1954.
VÍSIR
'f
%*.***.*#%*♦*•*•*.*•*.*
SHit bé'isÉb'Í
iiia ■■■■ iM ■■■■ ■■■■ iiii ■■■■ is ■■■■ i|i ■■■■

ChýiHH tieit Aina
* v
»*.*
■■■■
Eftín JF. van' WýéK
s:j'
p
v*
$*
§s
|s
ki
J:l
*•* B •*
K H ■■■■ M ■■■■ P ■■■■ ES ■■■■ !1 ■■■■■ !! ■«■■ ■ ■■■■ BG ■>■■ ® ■■■■•:
ivXviwXvMv
enda lá vel á honum. Hann hafði fengið talsverðar birgðir
hjúkrunargagna og lyfja með hermönnunum, sem voru ný-
komnir frá Newport — sannast að segja miklu meiri en hann
gat gert sér vonir um. Hann var á leið til sjúkrahúss, sem sett
hafði verið upp í sky-ndi, í rjóðri, þar sem há gúmmitré voru
til skjóls á þrjá vegu.
Hann ætlaði ekki að trúa sínum eigin augum, — það var
eiiginn annar en hans gamli vinur og félagi Pétur Burnham,
sem þarna var kominn og var að sýna allt nokkrum frönskum
liðsforingjum. Og nú kom Pétur auga á hann og stóð þarna og
gapti og góndi eins og Asa. Svo hlupu þeir hvor á móti öðrum
og féllust í faðma. Svo fóru þeir að skellihlæja og spurning-
arnar streymdu af vörum beggja.
■Hve furðulegt, að hitta þennan háa, rauðhærSa siána aftur —
og hann var kvæntur danskri kvinnu af aðalsæti!■ Hver skyldi
trúa?
Og Pétur leit alveg eins út og þegar þeir skildu, nema að hann
hafði þetta ljóta ör á vinstri hendi, en það var ekki hægt að
spyrja um allt í einu vetfangi.
Þeim kom saman um að neyta miðdegisverðar saman undir
eins og skyldustörf beggja leyfðu.
Öðrum uxavagni var nú ekið inn í rjóðrið og voru á þeim
vagni ámur fullar af lindarvatni, sem eins erfitt var að fá og
skíra gull.
Hilda litla de Lameth hafði reynst vel sem hjúkrunarkona
og hinum særðu hermönnum fannst alltaf bjart í kringum sig,
þegar hún var nálæg.
Asa fannst það næstum furðulegt, að ekki voru nema tíu
dagar liðnir frá því er þær fóru að sinna, hjúrkunarstörfunum,
hún og Sabra Stanton.
Hann hafði tekið þá ákvörðun, að leita ekki eihkaviðtals við
Söbru að fyrra bragði, í von um, að hún stígi sjálf eitthvert
skref í þá átt, en ekkert hafði orðið af því
Hann kom að Hildu, þar sem hún var að sinna hermanni
frá Virginíu, sem háfði fengið sár á vinstri öxl.
„Og hvar er ungfrú Stevens? Væntanlega er hún einhvers-
stáðar í nálægð þinni?“
„Eg veit ekki, hún var hérna rétt áðan.“
Hún fekk sér slurk af vatni og sagði svo glettnislega:
„Eg vona, að eg megi sleppa svolítið fyrr- í kvöld en vana-
lega. Sjáðu til, maðurinn minn ætlar að ríða hingað í kvöld
cg við þurfum margt að spjalla.“
„Skiljanlega,“ svaraði Asa, „eg vona að þú kynnir mig fyrir
þessum heiðursmanni.“
Hann fór nú í sjúkragöngu með Fletcher lækni, Að henni
lokinni beið Sabra Stanton hans, honum til mikillar furðu, fýrir
utan dyrnar.
„Má eg tala við yður einslega, læknir,“ hvíslaði hún. „Eg
hefi verið íjð tala kjark í mig að undanförnu til þess að ræða
við yður,“
Hann bað hana að koma með sér inn í hérbergi nokkurt, þar
sem þau gátu talast við í næði.
„Eg bjóst við því, að þér munduð koma til mín fyrr —
ungfrú Stevens, eða á eg að segja — ungfrú Stanton?“
Hann virti hana fyrir sér meðan hann beið eftir svari hennar
og þrátt fyrir að hár hennar væri í óreiðu og hinn einfaldi bún-
ingur hennar velktur og blettóttur, fannst honum hún fegurri
en nokkufn tíma fyrr. Það fór heldur ekki fram hjá honum,
að svipurinn bar því vitni, að hún hefði þroskazt mikið.
Hún var óstyrk mjög og var sem henni veittist erfitt að segja
það, sem henni bjó í brjósti, en loks tók hún til máls:
„Peabody læknir, — Asa meina eg, mig langar að spyrja þig
einnar spurningar, sem er mjög mikilvæg fyrir mig. Viltu svara
henni einarðlega og í fullri hreinskilni, hvort sem þér veitist
það létt eða þungt?“
„Já, Sabra.“
„Er það rétt, að þú hafir kvongazt?“
Hann fölnaði og mælti hljómlausri röddu:
„Já, sjáðu til, eg —“
„Þakka yður fyrir,“ stundi hún upp. „Þakka yður fyrir,
læknir, það var aðeins þetta, sem eg vildi vita.“
Lucius hafði þá sagt satt. Grunur hennar um, að ekki væri
allt með felldu um bréfið frá stúlkunni í Machias, hafði þá ekki
við neitt að styðjast.“
Svipur hennar gerbreyttist.
„Og svo var annað. Eg held, læknir, að frú de Lameth reyni
miklu meira á sig en kraftar hennar leyfa. Eg hefi kynnzt
sveitakonu, sem vill koma í hennar stað meðan hún hvílir sig.“
„En Sabra, það er svo margt, sem eg vildi segja þér — og
spyrja þig um — varðandi mig, okkur.“
„Við höfmn ekkert um að tala, nema það væri Madame de
Lameth. Gerið svo vel, læknir, að skipa henni að taka sér
hvíld í nokkra daga.“
Asa var vel ljóst, að einhverjar veigamiklar ástæður hlutu
að liggja til grundvallar því, að Saþra kom þannig fram, en það
var sem torráðin gáta í augum hans.
„Þakka þér fyrir,“ sagði hann, er hún gekk til dyra, „að hafa
gert mér aðvart um, að Madame de Lameth sé hvíldar þu-rfi-.
Og við læknarnir erum ykkur báðum mjög þakklátir, því að
þegar eiga margir hermenn ykkur líf sitt að launa.“
„Það þykir okkur vænt um að heyra, læknir, sagði hún.
„Góðar, stundir.“
Svo gekk hún hægt frá honum, hljóðlega, alvarleg á svip.
Markgreifinn de Menthon.
Piei're Louis Marie Philippe de Menthon, höfuðsmaður
Agensis-herfylkisins, stöðvaði hest sinn fyrir framan Raleigh-
gistihúsið.
„Eg get sagt yður, vinur minn,“ sagði hann við félaga sinn,
de Berthelun liðsforingja í Gatinaix-herdeildinni, „að eg fagna
yfir að hafa fengið þetta tækifæri til þess að koma til þorpsins
Williamsburg.“
„Já,“ sagði félagi hans kurteislega og með spurnarhreim.
„Síðan við lentum í Virginíu hafa ýmsir sagt mér frá fagurri
konu, sem er sögð gift“ — seinasta orðið sagði hann með ein-
kennilegri áherzlu, — „ungum frönskum aðalsmanni, de La-
meth — þér kannist við ættina.“
Um leið og hann steig af baki, sagði hann:
„Pardieu! Hvorki fleiri né færri en fimm liðsforingjar í
Deux-Ponts herfylkinu, hinn geðfelldi, rauðhærði bandaríski
læknir, og tveir bandarískir liðsforingjar, hafa látið í ljós furðu
yfir, hversu þessi kona sé lík mér.“
„Það hlýtur að verka dálítið ónotalega,“ sagði de Berthelun
brosandi, „ekki sízt þar sem um unga og fagra konu er að
ræða.“
„Jæja, við skulum nú vona, að við hittum konuna.“
Þeir gengu inn í veitingasalinn. í þeim svifum vakti það at-
hygli þeirra, að einhver velti um glasi eins og í fáti, en það
var Asa Peabody, sem hafði orðið svo mikið um, er hann sá de
Menthon, sem hann starði á eins og tröll á heiðríkju.
„Aisakið, herra minn, að eg stari svona á yður.“
„Og yður finnst þá líka, að við séum svona lík,“ sagði de
Menthon og brosti.
„Þa- það er stórfurðulegt,“ sagði Thatcher, sem sat við sama
borð og Asa. „Afsakið mig, herra, en þið hljótið að vera tví-
burar. Þér og Hilda eruð tvíburasystkini — enginn gæti dregið
i það í efa.“
Á kvoldvokunni.
Fátækur Skoti kom tií
prestsins síns til þess að spyrja
hvert maður, sem gifti sig og
yrði óhamingjusamur í hjóna-
bandinu gæti orðið ógiftur
aftur.
Nei, var svarið og hann fór
þá burt.
Eftir nokkurn tíma kom.
hann aftur til prestsins og bað
hann að gifta sig.
Ekki leið þó á löngu áður
en hann kom að nýju tii
prestsins síns og sagði acS-
hjónabandið væri alveg óþol-
andi og konan væri verri ere-
djöfullinn sjálfur. Presturinra
maldaði ,í móinn og sagði að
það væri óhugsandi.
„Jú, satt er það“, sagði mað-
urinn, „því að biblían segir að
ef maður veiti djöflinum við-
nám, þá flýji hann frá manni,
en ef henni er veitt viðnáns.
flýgur hún á mann.“
Margar eru gamansögurnar
frá Marseille og er Marcel
Pagnol, rithöfundurinn, upp—
spretta margra af þeim. Sögu-
hetjan heitir oftast Maríus,
Þessi er ein af þei-m.
Maríus kom á dýran veit—
ingastað og borðaði þar fínss
máltíð með ví-ni. Þjónninn kom
síðan með reikning upp á 2,
þúsund franka.
„Ég hef ekki einn eyri á-
mér, get ekki borgað!“ segir
Maríus. Gestgjafinn kemur þá?
hlaupandi. „Hvað er þetta'V
segir hann. „Þér borðið hér'
sannkallaða verðlaunamáltíð
og getið ekki borgað! Ég kalla
á lögregluna.“
„Nei, bíðið við“, sagði Maríus.
„Má ég spyrja um eitt“. „Já;.
hvað er það?“ — „Hvað kostar
það að sparka í afturendanre
á manni?“ — „Það kostar víst
12 þúsund franka. En hvað'
kemur það þessu máli við“.
— „Jú, það gerir það reyndar'V
sagði Maríus og sneri baki f
hann. „Nú getið þér sparkað í
afturendann á mér og þá á
ég 10 þúsund franka hjá yður.“
©
Bílasmiðurinn: „Kaliið þið
þetta vinnuhraða! Eg ætla bara
að láta ykkur vita, að þegar
förum að byggja bíl klukkan
12, á fyrsti slasaði maðurinn,
sem bílnum hef-ur verið ekið á
að liggja í sjúkrahúsi klukkan
12,30.

Cop> leK). Ed»»r Htc* Bur rou«hs. Inc —Tro Rr «. V. 8. Pe t. 0«.
Dlstr. by Unlted Feature Syndicate, Inc.
Hinir flýjandi Arabar gengu óaf-
vitandi í gildru Tarzans.
Og voru þá hinir hraustu hermenu
ekki lengi að leita hefnda.
í miðjum hópnum barðist Tarzan
með æði villidýrsins.
M'
Arabarnir bornir ofurliði vegna
hreysti svertingjanan.
Bráðlega var bardac?n<im lokið og