Vísir - 01.07.1954, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 1. júlí 1954.
VlSIR
«
MSftiw* F. emn Wfgch Mmon.
94
„Eg þekki enga konu með því nafnisagði de Menthon án
þess að láta sér bregða. Hann kynnti sig og félaga sinn.
Þegar Asa heyrði nafn de Menthon vakti það vitanlega
þegar athygli hans hve líkt það var „Mention“. Hann bauð þeim
að setjast og spurði hvað hann mætti bjóða þeim.
„Er til koníak?" *
„Því miður, Bretarnir drukku það upp. En romm er til.“
„Romm, romm, hvergi neitt til nema romm, en Ííka yfirfljót
anlegt. Við vorum nærri drukknaðir í rommi á Saint Domin
gue. Ef við einhverntíma sjáum okkar fagra Frakkland aftur
strengjum við þess heit, að bragða aldrei romm framar.“
De Berthelun tók upp forláta tóbaksdósir og bauð hinum
nýju vinum þeirra í nefið. '
„Það virðist svo, herrar mínir,“ sagði de Menthon hægt, „að
þið séuð báðir kunnugir Madame de Lameth?“
Asa ásetti sér, að láta ekki veiða neitt upp úr sér um fortíð
Hildu.
„Hún er vissulega gamall vinur Peabodys læknis.“
„Aha, þetta er leyndarmál, sem fangar hugann. Þér kynntust
henni —?“
í Boston — eg hjúkraði Hildu Mention í veikindum nokkra
daga.“
„Men-shun,“ sagði Frakkinn. Hann bar nú þannig fram nafn-
ið Mention. Og hann lyfti brúnum nákvæmlega á sama hátt og
Hilda stundum. „Hvernig stafar hún nafnið?“
Asa stafaði það fyrir hann.
„Og nú er hún Madame de Lameth.“
Bandaríkjamennirnir og Frakkarnir litu hverjir á aðra þann-
ig, að augljóst var að enginn var í vafa um sambandið milli
Hectors og Hildu.
Asa hélt áfram:
„Og nú hefir hún um dálítinn tíma verið til aðstoðar í sjúkra-
húsi mínu.“
„Hefir hún nokkurn tíma talað um uppruna sinn?“
„Mjög sjaldan. Mun vera ófróð um þá hluti. Hún varð mun-
aðarlaus á barnsaldri, — eftir að skip strandaði við Kanada, að
eg hygg.“
„Aha, mjög rómantískt,“ sagði Frakkinn. „Og mjög dular-
fullt. Og það fer ekki fram hjá neinum hversu lík nöfnin Men-
tion og Menthon eru. Og, þar sem eg á engar systur, en allmarga
frændur, sem eg þekki alla, —• en. kannske afi —“
Hann þagnaði skyndilega og brosti.
„Kannske þér vilduð sýna mér þá vinsemd að kynna okkur?“
„Vissulega, með mestu ánægju. Þetta er mér ráðgáta eigi
síður en yður. Sannast að segja bjuggumst við við að hitta
Madame de Lameth, en hún mun hafa farið í göngu sér til hress-
ingar með manni sínum. Þau hljóta að koma bráðum.“
„Við skulum vona það. Við verðum að hverfa á brott fljótlega
og við verðum lengi ríðandi aftur til York Town.“
Óspart var drukkin rommblanda og farið að ræða um hernað-
araðgerðir og horfur. Allir vou þeir sannfæðir um, að fjand-
mennimir myndu brátt verða að gefast upp.
Allt í einu barst að eyrum hljómur kirkjuklukkna.
„Fari i logandi," sagði dé Menthon argur á svip. „Við verðum
að hverfa aftur til skyldustarfa, eo verið vissir um það, herrar
mínur, að við munum koma bráðlega aftur. Gerið svo vel að
bera kveðju mína til Madame jg míns gamla vinar Lameths.“
Asa var líka leiður á biðinni og þegar Frakkarnir voru farn-
ir skrifaði hann nokkur orð á miða til Hildu, að hún væri leyst
Erá skyldustörfum í tvo sólarhringa og lengur, ef hún þyrfti
Erekáíi hvíldar með.
Ungfrú Stevens hafði tekið að sér að sjá um alla hjúkrun i
Ejarveru hennar.
• Kvöldstjarnan.
Hlý, fersk kvöldgolan lék um þau, þar sem þau lágu í rjóðri
nokkru í skóginum. Hector hafði hneppt frá sér jakkanum og
höfuð hennar hvíldi við barm hans. Undir jakkanum var hann
aðeins klæddur þunnri silkiskyrtu.
„Hjartað mitt, eg get heyrt hjartað í þér slá.“
„Og veiztu hvað það segir?“ sagði hann og strauk lokka
hennar.
„Nei? Eg skal þá segja þér það. í hvert sinn er það slær, segir
það: Eg elska þig, eg dái þig, eg elska þig, eg dái þig, og það
mun það gera alla mína daga.“
„Og þreytast aldrei á því, að segja það?“
Aldrei.
Hann varð þess var, að vangi hennar var óeðlilega heitur.
„Elskan mín, ertu ekki vel frísk?“
„Jú, jú, eg'er vel frísk, og ánægð, af því að þú ert hjá mér.“
„Eg tók eftir því, að ljómi augna þinna var dálítið annar-
legur í kvöld og þú varst rjóðari en vanalega.“
„Það getur ekki stafað af öðru en gleðinni yfir að vera aftur
komin til elskhuga síns.“
Hector hallaði sér aftur makindalega. Hann hafði brotið sam-
an jakka sinn og hafði undir höfðinu sem svæfil.
„Það er orðið framorðið. Sérðu kvöldstjörnuna þarna? Hana
bar yfir greinarnar þarna, er við komum. Nú er hún að hverfa.“
„Hvaða stjarna?“
„Þessi stóra, hvíta — hún er ólík öllum hinum. Ljómi hennar
er meiri en hinna og hún er ekki dökkblá eins og hinar, hvít,
— það aðeins vottar fyrir bláma. Þetta er gleðinnar og hrein-
leikans stjarna og hún minnir mig á þig.“
Hilda hugsaði með sér, að Hector væri áhyggjufullur. Þannig
talaði hann ekki, nema til þess að dreifa áhyggjum.
Allt í einu settist hún upp.
„Hector, horfðu í augu mín. Segðu mér satt. Verður — búizt
þið við áhlaupi bráðum?“
Hann hélt áfram að horfa á hina hverfandi kvöldstjörnu og
svaraði næstum angurværri röddu:
„Jafnvel langar og leiðar styrjaldir enda með nokkrum
áhlaupum.“
„Það verður þá gerð árás á morgun?“
Hilda titraði frá hvirfli til ilja.
„Ó, Hector, verður þú að fara?“
Vottur furðu kom fram í svip hans.
„Þú skilur það, ástin mín, að liðsforingi í konunglega Deux-
Ponts-herfylkinu, sem þar að auki ber nafnið de Lameth, verður
að leiða menn sína í orustu, eins og pabbi við Minden, Charles
gamli frændi við Malplaquet og afi við Blenheim.“
Kuldahrollur fór um líkama Hildu.
„Grunur Hectors er víst réttur,“ hugsaði hún, „eg er víst
að fá inílúenzu, en hann má ekki gruna neitt. Þá mundi hann
engan frið hafa fyrir áhyggjum.“
„Vertu hugrökk, ástin mín,“ sagði hann. „Eftir nokkra daga
verður Cornwallis lávarður að gefast upp. Það er búið að hrekja
brezka flotann til New York og Cornwallis getur engan liðsauka
fengið. Bráðum verður öllum bardögum lokið hér í Virginíu og
svo höldum við kyrru fyrir, kannske lengi, þar til skipunin
kemur um að sigla heimleiðis. Og þú munt elska Frakkland
j eins heitt og eg, ma petite. Frakkland — fegursta land jarðar,
með skógum og fögrum ám, sem sireyma hægt fram til sjávar.
Og borgirnar, ástin mín, miklar, fagrar borgir og voldugir kast-
alar. Allt þetta munum við sjá saman.“
„Taktu þéttar um mig ástin mín, og segðu mér meira um
Frakkland.“
Og hinn ungi liðsforingi gerði sem hún bað og hann ræddi um
Á kvoldvokunni.
Tvær vinkonur ræddust við
eftir dansleik og voru í góðu
skápi. Önnur sagði:
„Heyrðu Sigga, er það virki-
lega satt að þú hafir ákveðið i
alvöru hverjum þú ætlar að
giftast?"
„Já, það er satt. Ég ætla
að giftast honum Jónasi".
„Jæja, hvers vegna ætlarðu
að fara að giftast honum, með
leyfi að spyrja?“
„Ég ætla að giftast honum
af því hann sættir sig svo
blessunarlega við það þó að ég
kjái framan í þá Jónsa og
Pétur.“
•
Trjábolur getur legið 10 ár
í vatni, hann verður ekki að
krókódíl að heldur. (Spakmæli
frá Afríku).
•
Gleymdu ekki að greina frá
útsýninni frá fjallinu þínu.
Þegar þá ert liöinn, klífur það
enginn.
•
Sálsýkifræðingurinn William
C. Menninger gaf þetta ráð
manni sem vildi tryggja sér
viðunandi elli: „Farðu að und-
irbúa ellina, meðan þú ert á
barnsaldri þannig að hún end-
ist til æviloka.“
•
Eins lengi og sögur fara af,
hafa Arabarnir í Túnis riðið á
undan asnanum sínum, ef um
flutninga hefir verið að ræða.
Á eftir komu konurnar klyfj-
aðar allskonar búsáhöldum.
Síðan 1942 hefur röðinni verið
snúið við og valda því jarð-
sprengjur, sem geta bakað veg-
farendum fjörtjóni.
•
Karlmenn, sem eru óhemjú-
samir í hjónabandinu eru líka
oftast neikvæðir gagnvart
trúarbrögðum. Hamingjusamir
eiginmenn lesa manna mest í
biblíunni.
•
Víða er pottur brotinn:
Þessi auglýsing birtist nýlega i
norska blaðinu Farmand: Pró-
fessor við Oslóarháskóla, 48
ára að aldri óskar eftir ann-
arri vinnu. 23 ára reynsla í vís-
indalegu starfi og sjálfstæð á-
byrgð á menntun og prófum
stúdenta til candidatsprófs.
Vildi feginn fá vinnu, þar sem
launin væru a.m.k. eins há eins
og nýliði í dósenttölu fær hjá
nágrannaþjóðinni.
£. Surmtyká z
Köfðli snúið aftúr’ til þötpsíris,
þéir miklá ráðsteniu; til bess nð
kjósa nýjan fbringja, eítirmánn’
konungsins, sem haf'ði faliið í bai-
daganum.
,Það er aðeins ekm maöur hæfur
ii læss að verða konv.ngur okkai“
hróþaði Kásula. „Hvíti maðt rinn sem
leiddi okkur til sigurs”.
Kasuls stökk bá á .ætur og lyfti
spjótinu háft og hóf a& súga dans,
með allskonar fettum og brettum,
kringum Tarzan.