Vísir - 13.09.1954, Page 10

f
10
— Mér væri sönn ánægja að fá að gefa frúnni nýjan kjól.
Orlovska sagði: — Bóndadurgur! og um leið leit hún loks
framan í mig. Hún leit tvisvar á mig. í síðara skiptið gat eg lesið
út úr andlitinu að hún þóttist kannast við mig,
Þeir segja að menn sem eru að drukkna, sjái alla sína fyrri
ævi í einu vetfangi. Hvort sem það er satt eða ekki sá eg að
minnsta kosti mina ævi í þessari svipan, en þar var Orlovska
hvergi. Hótel Europeski í Varsjava 1939? París, Berlín, Róm,
Budapest 1941?
Orlovska gat ekki hafa verið í aústurlestinni frá Wien. Strak-
hov hafði sagt að hún hefði verið með sér til Hegyshalom.
Kannske hélt hún að eg væri Marcel Blaye? Nei, það var
vitleysislég tilgáta. María sá að eg var ekki Blaye, og hafi Or-
ovska verið hjákona hans gat hún varla farið mannavillt.
En það var enginn vafi á áð hún kannaðist við mig. Fyrst las
eg vafa úr andlitinu og svo ódulda undrun. Síðan fór hún að
segja eitthvað. En hún hafði ekki stunið upp nema fáeirtum
orðum þegar hún lyppaðist niður í yfirliði. Ef til vill hefur hún
meitt sig þegar hún datt í fyrra skiptið.
Hefði eg ekki gripið í handlegginn á henni þá hefði hún dott-
ið kylliflöt í seinna skiptið líka. Því að Lavrentiev hafði enga
gát á henni. Hann hafði sest við borðið sitt og hélt áfram aðí
Þjóra.
Hiram Garr hafði sent mig í „Arizona“. svo að eg hitti Önnu
Orlovsku. Og hvort eg hitti hana! Þarna stóð eg umkringdur. af
gapandi gestum, þjónum og sparkstelpum, með greifafrúna með-
vitundarlausa í fanginu. Ilonka stóð hjá mér og- skalf eins og
hrísla. Ofurstinn, stútfullur, var sá eini sem tók þessu rólega.
Eitthvað varð eg að gera svo eg hrtópaði: — „Fepincer"! og
yfirþjónninn kom hlaupandi, en glergljáinn hvarf úr blóð-
hlaupnum glyrnunum á honum. Það komst hreyfing á alla við-
standa þegar eg kallaði. Nú fóru allir að skvaldra, hljómsveitin
feyrjaði að spila, brytinn og þjónamir tóku Orlovsku að sér.
Vikaþjónn Lavrentievs tók í öxlina á mér og stjakaði mér út
Æið dyrunum.
Eg fékk Ilonku nokkra seðla um leið og eg fór og bað hana
um að borga reikninginn í vínkránni og eiga það sem yrði af-
gangs. Hún tók í handlegginn á mér, en vikaþjónninn sagði
henni að hypja sig á burt.
— En hvað þetta var leiðinlegt, sagði hún. — Þér eruð sjálf-
sagt óvanur að dansa.
Það átti helzt við að fara að segja mér þetta þegar svona stóð
á. En svo stakk hún einhverju í vasa minn áður en hún sneri
frá, og fór í vínstoíuna án þess að líta til hægri eða vinstri.
Við stóðum við í fatageymslunni og eg fékk hattinn minn og
frakkann. Þaðan voru smáþrep niður að anddyrinu. Þau voru
úr gleri og rafmagnsljós undir. Þegar stigið var á þrepin heyrð-
is.t í spiladós. í fyrsta skipti sem eg kom til Budapest sþjlaði
hljóðdósin Rokaizimarsinn, nú var lagið grunsamlega líkt
Intemationalen.
Þegar við gengum niður þrepin sá eg lögregluna, sem Ilonka
hafði verið að tala um. Þarna var röð við innganginn, eins og
þeir væru að bíða eftir einhverjum. Tveir stórir lögreglubílar
stóðu fyrir handan akbrautina.
VÍSIR
Mánudaginn 13. september 1954.
Eg ætlaði út um dyrnar og gefa mig á vald lögreglunni, en
vikaþjónn Lavrentievs fór með mig inn í dyravarðarkléfann við
dyrnar og sagði mér að fá mér sæti.
— Má eg sjá vegabréfið yðar, sagði hann svo.
Eg rétti honum vegabréfið sem Hiram hafði fengið mér. Hann
las nafn og heimilisfang upphátt.
— Þér eruð svei mér bíræfinn, sagði hann og hló. Hann fleygði
vegabréfinu á lærið á mér.
Eg hefði getað sagt bæði eitt og annað en kaus að þegja.
— Eru þið vanir að drekka ykkur fulla og velta ofurstanum
á dansgólfunum í Sviss?
Eg þagði áfram.
— Þér voruð heppinn að Lavrentiev ofursti skyldi ekki skjóta
yður strax, sag'ði þjónninn. — Hann er talsvert bráður.
Þögn. Eg fór að velta fyrir mér hversvegna hann athugaði
ekki hvort eg væri vopnaður. Hann hlaut að geta séð skamm-
byssuhylkið í frakkavasanum. En hann mmi hafa talið að eg
þyrði ekki að gera neitt illt af mér þegar svona margir lögreglu-
þjónar voru nærstaddir.
— Jæja, þá er bezt að þér komið, herra Stodder, sagði hann.
—• Yður er víst mál að komast í rúmið.
Þá hló eg. Eg vissi nægilega mikið um Stalin-ut nr. 60 til þess
að vita að athugasemdin var spaugileg.
Vikaþjónninn stakk hausnúm út í gættina og kallaði:
— Joszef, Jöszef! En ármaðurinn kom inn en ekki lögregla.
—• Útvégið herra Stodder bíl, Joszef. Það var ekki gott að
vita hvérn hann var að gabba, en eg sá að hann deplaði augunum
framan í ármanninn.
— Eg hélt að þér vilduð heldur aka í bíl, herra Stodder.
— Það var hugulsamt af yður, sagði eg. — Mér þykir vænt
um að þér skuluð sýna mér svona mikla umhyggju.
Jæja, ármaðurinn kom aftúr og vikaþjónnimi fylgdi mér út
og þar stóð bifreiðin við gangstéttina. Lögregluþjónarnir viku
til hliðar svo að eg gæti komist leiðar minnar. Eg fór inn í bíl-
inn og rýmdi til fyrir þjóninum, en hann skellti hurðinni, bar
höndina upp að húfunni og sagði „Hotel BristoI“ við bilstjórann.
Eg varð svo hissa að nærri var liðið yfir mig. En eg varð að
komast á burt áður en Orlovska fletti ofan af mér. Bílstjórinn
stóð fyrir framan bílinn og sneri sveifinni. Þetta var gamall
skrjóður.
— Flýtið yður nú, sagði eg. — Eg verð að komast fljótt á gisti
húsið. Eg talaði ungversku og stóð á sama um hvort nokkur
heyrði til mín.
Eg hefði átt að .skilja hvað vár. að gerast, Eg hefði átt að
skilja það frá því augnabliki að Lavrentiev sneri frá mér og
settist við borðíð sitt. Mér var sparkað út úr „Arizona" sem
hverjum öðrum útlendum fyllirafti. Þeir höfðu verið að leita
að náunga þarna í „Arizona“ um nóttina. En þeir höfðu ekki
kunnað að leggja tvo og tvo saman. Maður sem myrti Strakhow
majór hefði í fyrsta lagi ekki þorað að koma í „Arizona“, og
því síður að bregða fæti fyrir Lavrentiev ofursta.
Anna Orlovska var sú eina sem hafði þekkt mig, en svo leið
yfir hana áður en hún gat stunið upp nokkru orði. Eina von
mín var sú að komast á burt áður en hún leysti frá skjóðunni.
Hiram Carr hafði verið áfram um að eg hitti hana, en hann
gerði sér ekki ljóst hverjar afleiðingarnar gátu orðið.
— Hvað er að? öskraði eg til bílstjórans. — Við verðum að
komast af stað!
Hann sneri sveifinni eins og hann gat og bölvaði á ung-
versku svo að undir tók. Eg hljóp út úr bílnum og inn í fram-
sætið til að gefa benzín.
Engar aðrar bifreiðar voru nálægt. Eg fór til eins lögreglu-
þjónsins. Af því að þeir héldu að eg væri fullur, slagaði eg eins
og eg gat til þess að halda þeim í trúnni. Og ungverskan mín
slagaði líka, held eg.
— Yðar hágöfgi kapteinn, sagði eg. — Ungverska fólkið er
dásamlegasta fólkið í veröldinni, eg er bergnuminn yðar há-
göfgi — leyfist mér að biðja yður um aðstoð?
Amerískur lögregluþjónn mundi líklega hafa sagt: „Farðu
til helvítis!" en Ungverjinn brosti með vorkunnarsvip.
Á kvöldvðkunnl.
Hann sat í járnbrautarvagn-
inum og horfði undrandi á ungu
stúlkuna, sem sat andspsenis
honum.
Fyrst bar hún á sig varalit,
svo púðraði hún sig, því næst
fór hún að hreinsa neglurnar,
þar á eftir tók hún upp greiðu
og fór að greiða sér, og að
lokum fór hún að reita augna-
hárin — en þá gat hann ekki
setið á sér lengur.
Hann tók upp vasapelann
sinn, skrúfaði af honum tapp-
ann, hneigði sig kurteislega
fyrir henni og sagði:
— Þarf ekki ungfrúin líka
að skola hálsinn?
•
Einn af einkariturum Aden-
auers kanslara kom til hans og
sagði honum, að leiðinlegt at-
vik hefði komið fyrir í Bonn.
Kona nokkur hefði skilið
ungbarn eftir fyrir framan
þinghúsið og fest miða á föt
barnsins, sem á var letrað:
„Faðir barns þessa er þingmað-
ur.“
„Þetta er mjög óeðlilegt“,
sagði Adenauer. „Getið þér
hugsað yður þingmann, . sem
getur afgreitt nokkurt mál á
níu mánuðum?“
• . '
Þessi saga er frá þeim tíma,
er stríðið braust út 1939. f
mjög afskekktu afrísku þorpi í
einni af nýlendum Breta fékk
brezki sendiherrann þar svo-
hljóðandi skeyti frá nýlendu-
stjórninni: „Stríð hafið stop
takið fasta alla fjandsamlega
þegna“,
Næsta dag sendi hann eftir-
farandi skeyti:
„Hef tekið til fanga fimm
Belgíumenn, þrjá Frakka, tvo
ítali, einn Austurríkisman og
fimm Ameríkana stopp vinsam-
legast látið vita með hverjum
við berjumst.“
•
Sem betui| fer er ekki öll
gömul, kínversk vizka gleymd
og grafin ennþá.
Sjómaður einn fór nýlega í
land í Sjanghai og heyrði tvo
kúlía rífast svo hressilega, að
hann bjóst við þá og þegar að
sjá þá rjúka saman.
—• Hvenær byrja þeir að
slást? spurði hann mann, sem
stóð hjá honum.
— Aldrei, anzaði hann —*
því að sá, sem slær fyrsta högg-
ið, játar um leið, að hann hafi
ekki fleiri rök fram að færa.
€. & Stífhcugkj:
TARZAN m
Tarzan lagðist ó stífluna af öllum
íínum þunga og að lókum lét hún
fjndan,
Um leið og stíflan sprakk stökk
Tarzan upp á sillubrún með vegg-
skjöldinn, — og nú var hann hólpinn.
Tarzan hafði aðeins náð að komast
undan áður en vatnið beljaði fram
og hreif allt með sér, sem á vegi varð.
Fenjabúamir ráku upp hræðileg
neyðaróp, þegar vatnsflaumurina
pteyptist yfir þá, , _ti __________|