Vísir - 22.10.1954, Page 10

10
VtSIR
Föstudaginn 22. október 1954»
er um að vera, Ambrose? Komið inn, maður og standið ekki
þarna eins og illa gerður hlutur.
— Það eru skilaboð frá Otterbridge lávarði.
— Otterbridge? Eg hélt, að hann hefði farið frá London dag-
inn, sem ég var látinn laus, til þess að geta verið hjá drottn-
ingunni.
— Hann kom aftur með henni til Lundúna, lávarður minn, og
hann óskar eftir því, að þér heimsækið hann í Woolsack eftir
hádegi á morgun.
— Það mun ég gera með mestu gleði. Ó! Hver skollinn!
Gestirnir mínir . . . !
Anthony glotti. — Það er óhætt að skilja þá eftir í minni
vörzlu. Það skal ekki væsa um þá. Því lofa ég. Anthony þinn
og Francis munu syngja lof um þig í lítil og falleg eyru.
} V. kafli.
John vaknaði og gægðist undan sænginni í dögun og hringdi
bjöllunni mjög ákaft. Þegar Ambrose kom, var honum skipað,
í fremur höstum rómi, að sækja herra William — og flýta sér.
Þennan morgun kom John þjónum sínum mjög á óvart með
því að vera sérlega vandlátur um búnað sinn. Hann heimtaði
búninga sína, til þess að geta valið sjálfur, en áður hafði hann
verið mjög hirðulaus um klæðnað sinn.
Herra William kom í flýti með nokkra geispandi þjóna, sem
báru búninga hans fram, William kom með uppástúngur um
það, í hverju jarlinn ætti að vera, en ráðleggingum hans var
ekki sinnt í þetta skipti. Jarlinn kaus gráa litinn. Hann bjó sig
gráu flaueli frá hvirfli til ilja, valdi sér sverð með silfurhjölt-
um, brá silfurfesti um hálsinn og vildi fá gimsteip í húfuna.
Það ólli miklum vangaveltum að velja gimsteininn.
Þá rriinntist Ambrose þess, að Roger átti rúbínstein, sem gat
verið mjög þénanlegur við þennan búning, og hann var þegar
í stað sendur til að fá hann lánaðan. Hann kom aftur sigri hrós-
andi og á eftir honum kom Roger með úfið hár, sveipaður laki.
— Hver skollinn sjálfur gengur á hér? spurði hann. Því næst
virti hann bróður sinn vandlega fyrir og lét fallast niður í
stól. — Eg hef vanmetið þig, bróðir, það veit guð, að ég hef
vanmetið þig. Aldrei hefði mér dottið í hug, að nokkur Aumarle
mundi nokkru sinni klæða sig í grá föt, nema ef hann ætlaði
á grímudansleik. En þú kemur mér sannarlega á óvart. Það
verð ég að segja. Þú ert eins og jólasveinn. Og ekki spillir rúbín-
inn.
John tók af sér húfuna og skoðaði gimsteininn með forvitni.
— Finnst þér hann ekki eiga við þennan búning? Eg ber svo
lítið skyn á búningslistina.
— Kæri bróðir! Þú þykist vera viðvaningur, en reynist út-
fai'inn og fyrst þú hefur látið rífa mig upp úr rúminu hálf-
sofinn löngu fyrir fótaferðartíma, má ekki minna vera, en að
ég fái brauð og öl, ef það skyldi verða til þess, að þú fengir
líka matarlist.
— Þó það nú væri. Þér heyrið og hlýðið, Ambrose! Hann
sendi þjónana eftir morgunverði og fór að girða sig sverðinú.
Roger bandaði frá sér með hendinni.
— Ó, ungfrú Anna! Ó, ungfrú Anna! Hvílíkum breytingum
hefur þú ekki valdið hér!
— Nú! svo að Anthony og Francis hafa þá verið dálítið laus-
málgir ...
— Nei, John, þeir tala ekki um það, sem þér einum við
kemur, að minnsta kosti ekki í mín eyru! Eg frétti í gær, að Sir
Hilary Hundson væri kominn og þess vegna datt mér í hug,
að dóttir hans hefði komið með honum til að horfa á drottning-
una halda innreið sína í London. Og þegar ég sá þig svona
skrautlega búinn og sá, að morgunverðurinn þinn var óhreyfð-
ur, vissi ég, hvað klukkan sló.
— Hefurðu séð hana?
— Já, ári eða svo eftir að þú varst settur í kastalann. Og
ég hef ástæðu til að muna eftir því. Það var í brúðkaupi Bevin
Marleigh’s og hún var þá um þrettán ára gömul og virtist
fjarskalega feimin og hiédræg, en samt laumaði hún lifandi
froski niður með skyrtukraganum mínum með þeim afleiðing-
um, að ég gerði mikið uppistand og var varpað út í yzta myrk-
ur og barinn.
— Það getur skeð, að ég sé búinn að hefna þín.
— Hvernig þá?
Og hann sagði honum söguna um stígvélin.
Roger hló sig máttlausan. — Þetta var ágætt, sagði hann.
— Þetta var ágætt! Þetta var betra en mér hefði nokkurn tíma
getað dottið í hug. Þú hefur knésett hana meira en nokkur
annar hefur getað, því að hún er stolt stúlka og drembilát og
það þarf að lækka í henni rostann annað slagið. En ég fyrir
mitt leyti vildi heldur taka að mér að semja hlébarða en hana.
Þakka yður fyrir Ambrose, nú veitir mér ekki af sopa af öli
til að væta kverkarnar.
John gekk til dyranna, en Roger kallaði á hann. — Ætlarðu
nú að spila út úr höndunum á þér því, sem þú hefur þegar
áunnið. Ef hún sér þig ganga fram og aftur fyrir framan dyrn-
ar hjá henni, heldur hún, að hún hafi þig þegar á valdi sínu.
Nei, heimsæktu heldur Sir Hilary við gott tækifæri í allri þinni
dýrð og þá má mikið vera, ef við Francis og Anthony getum
ekki tafið fyrir gamla manninum, svo að þú fáir tækifæri til að
hvísla nokkrum ástarorðum í eyru dótturinnar. En þú mátt
bara ekki ganga of langt, því að ég Vil ekki, að henni sé gert
mein.
— Gert mein! Eg hef ekki í hyggju að gera henni mein.
— Nei, ég veit, að þú ætlar þér það ekki. En gleymdu því
ekki, að þú ert jarlinn af Bristol og hún er aðeins dóttir fá-
tæks riddara. Otterbridge lávarður hefur vafalaust einhverjar
aðrar ráðagerðir á döfinni.
Roger krosslagði fæturna og setti upp alvörusvip: — Ef jarl-
inn af Bristol fylgir réttu máli, munu þrjú þúsund manns af
jarðeignum hans rísa uþp og fylkja sér undir merki hans. Þess
vegna er gifting þín málefni, sem ekki einungis snertir Otter-
bridge lávarð, heldur einnig ráðið. Báðir mundu að öllum lík-
indum vilja hafa hönd í bagga um það, hvérri þú kvænist til
þess að tryggja öryggi ríkisins.
-—• Það þykir mér tíðindi!
— Þetta eru kannske meiri tíðindi, en þig grunar. Anthony
hefur sagt mér, að þú ættir að ferðast til Gloucestershire. Það
er tilgangslaust fyrir þig að sækja um leyfi til ráðsins til ferð-
arinnar, því að þú færð það ekki.
— Og hvers vegna ekki?
— Vegna þess að þeir skilja þig ekki og þar af leiðandi
treysta þeir þér ekki. Það getur verið, að Cecil skilji þig, en
ég efast um alla hina.
John fylltist kvíða, ekki sízt þar sem allt virtist mæla með
því, John hefði á réttu að standa.
— Eg mun bráðlega fara frá þér, John, sagði Roger og gretti
sig.
— Hvað ertu að segja?
Á kvöldvÖkunni.
Þekkirðu Smiths-fólkið? Nú,
ekki það. Eg var boðinn þangað
til að borða í kvöld. Og hugs-
aðu þér, er það ekki einkenni-
legt! Feðgarnir eru fæddir ná-
kvæmlega á sama degi og sama
klukkutíma:
Það er ómögulegt. Þeir hlytu
þá að vera tvíburar.
•
Maður nokkur dó, lét eftir
sig 100,000 sterlingspund og
arfleiddi Englending, íra og
Skota að peningunum með því
skilyrði, að hver þeirra um sig
léti tíu punda seðil í kistuna.
Englendingurinn lét sinn seðil
í kistuna og sömuleiðis írinn,
en Skotinn lét í kistuna ávísun
á þrjátíu pund og tók báða tíu
punda seðlana.
•
Hann: — Eg gæti trúað að
þú værir reið við mig, vina
mín, af því að eg kom heim
með þetta bláa auga í gær-
kveldi.
Hún: — Alls ekki, væní
minn. Þú manst kannske ekki
eftir því, en þegar þú komst
heim, varstu alls ekki með blátt
auga.
•
Reykvíkingur var á ferðalagi
norður í landi, kom inn í veit-
ingahús í smáþorpi og sagði við
f rammistöðustúlkuna:
— Mig langar í vel heitt
kaffi, tvær smurðar brauð-
sneiðar, tvö linsoðin egg og fá-
ein vingjarnleg orð.
Stúlkan fór og kom aftur að
vörmu spori með kaffið, brauð-
sneiðarnar og eggin. Hann leit
framan í stúlkuna og sagði:
— Þetta er nú gott og blessað.
en nú vantar bara vingjarnlegu
orðin:
Þá leit hún á hann, alvarleg
í bragði og sagði:
— Væri eg í yðar sporum,
mundi eg ekki borða eggin.
•
Charles G. Smeltzer, frá East
St. Louis, var ákærður fyrir að
hafa stolið flugvél, flogið henni
95 mílur og lent án þess að
skemma flugvélina nokkurrt
skapaðan hlut. Fyrir réttinum
kvaðst hann aldrei hafa flogið
fyrr. Hann hefði labbað út á
flugvöll, sezt uþp í flugvélina,
farið að fikta við hana af rælni,
.,og áður en eg vissi af, var hún
komin upp í loftið.“
C. d. Suttcufkó:
- TAKZAM
ím
Tarzan t<jk vopn sín og rauða
klæðið og stökk inn á leikvanginn.
Lazar hvessti á hann augun um
leið og hann sagði háðslega: „Þessi
nautabani telur sig vera hraustasta
nautabana í heimi“.
Mannfjöldinn rak upp mikinn hlát-
ur, en Tarzan varð öskuvondur.
Hvers vegna var Lazar að gera hann
hlægilegan?
Vinir Tarzans urðu einnig undr-
andi. „Það vakti eitthvað sérstakt
fyrir honum“, sagði Holt.