Vísir - 23.12.1954, Blaðsíða 5

5
Fimmtudaginn 23. desember-. 1954
iji. 1 .....' ... n 111 .... . M
VÍSIR
(jd!
QULt jót!
Kexverksmiðjan Frón h.f'.
Landssmiðjan.
gmfjót!
Ford-umboðið. Kr. Kristjánsson h.f.
Laugaveg 168—170.
Farsælt nýtt ár! “ i
Þökk fyrir viðskijítin á liðna árinu.
Borgarþ v ottahúsið.
Q(M9 jót!
gjit9 /óff
Veitingastofan Veg-a,
Skólavörðustig 3.
Verzlun Guðm. Guðjónssonai-,
Skólavöi’ðustíg 21.
Byggingarfélagið Brú h.f.
Ðavið S. Jónsson & Co.
Verzlanfrír ,4rna~ Pálssonar, Miklubrauf 68
Verzl. Höfði, Laugavegi 81
"" a&f ját
og farsæl’t komandi ár!
Cra- og skartgripaverallii'in,-
Magnúsar ÁsimutússoiMtts
Ingólfssfræii 3.
ícóilcý jo
í
_1_Q
gott og farsælt nýár!
Jón- Símona.rs®n Ihuf'.
Bi'æðraborgai'stig 16.
í°
Saxnhand: ísL samvimwtfélláfa..
jol.
Bókaverzluii: Sígfúsar Eymunássonar Kff.
ulec^ jo:p, f
og farsælt nýtt: ár!
var ung, bláeyg mey.
hildur á Dalshöfða.
Iírafn-
! Helllas.
Stúlkan hafði kömið gangandi
smalagötumar fram með hlíð og
mætt piltinum í livaiiiminum
neðan við Dalshöfða. Jarpir lokk-
ar bylgjuðust niður um hvítan
hálsinn, augun vora vcrmandi og
mild, vaiimar rauðar, brjóstin
þrýstin og vöxturinn fagur og
eggjandi. í návist hennar fann
hann áður óþekkta tilfinningu
titra í bi-jósti sínu, og sál hans
fylltist ljúfsárum unaðþ. og-sælu-
kennd.
A þcirri stundu hafði ástin
knúiö dyra, og jafnskjótt hafði
veröldin breytt um svip og Inrzt
hönum svo uiidurfögúr og heill-
andi. Allt, sem augu hans litu,
var umvafið töfrasveim. Grasið
varð grænna en fvmim, blómin
litauðugri. himinninn lieiðari og
blárri, og framundan sá hann
hamingjulH-autina beina og
hindrúnarlíiusn, eins og menn
ímynda sér veg eilífðarinnar
bömum gúðs.
En frá því þetta sæla sutnaræv-
intýr gerðist, hefur komið haust,
og nú var kominn vetur. Skugg-
ar og nepja skammdegisins hafa
slegið föiva á fleira cn grös og
blóm merkurinnar, hrímnætur
hafa kalið hjörtun. — það er
langt siðan Hrafnhiidur og Kári
hafa mætzt á smalagötunni
frammi með lilið og átt ástár-
fundi í hvamminum við Dals-
höfða.
Eftir því, sem á sumarið leið
urðu fundir þeirfa sífellt færri og
strjálli, og ú haustnóttum var ást-
árblik augna hennar dvinað og
sumarylur hjartans kulnaður.
- Svo svipul og hverful var ástin
— cinnig í þessunt kyrrláta af-
dal, þar sem tryggðrof toldust til
höfuðsynda.
En engan áfellisdóm lilaut
Hrafnhildm'. þótt hugur hennar
heindist ti) unga pr stssonarins
á Feiii, þvi að cngir höfðu um
kæi'loika Kára vitaö — útán þjiu
tvö. Kári har harnt sinti í‘hljóði,
og engan grunaði að það væri
ástarsorg, sem orsakaði ráðó-
breytni hans, og því var hrottför
haivs öllum óleyst. ráðgáta — og
rnundi alitaf verða.
Fyrir nokkrum vikum, þegar
iýst, va.i' í FcHskirkju með Hrafn-
hildi á Dalshöfða og prestssynin-
um,-var Kári í Dcihlarkoti við
kirkju, o.n engiiin sá honum
bregða. Raunar liafði liann áður
grun urn það, að iiverju fór, en þó
var scm innra með honúm brvsti
streagur á þesari stundu, og ver-
öldin myrkvaðist Öðru sinni
hr.eytti hún um svip: Eft.ir þetta
yar hún ekki lengur fögur og
þe.Ulandi, iieidui' grá og nistings--
köld. Gra.sið va.r fölnafl og hlóm-
ín, blikmið: himinnimi hrannað-
ur og ]mng.búinn, og framundan
sá hann Jirantina klungrótta og
þyrnmn striiða, eins og menn i-
myrnla, sér veg eiiífðarinnar glöt-
uiu sálium.
Og sem liann stóð hér á heið-
inni. ofj renndi angmn yfir Gmtp-
árdalinn í síðasta sinn. sóttu
minningarnar að lionum: minn-
ingar um sælu op gleði — harm
og kvöl. En einnig þær vildi liann
kveðja um ieið og dalinn, og
ganga inn í ríki hins ókunna,
sem uppilstnri til nýs lífs — ó-
háöur því iiðna.
Vissulega gat. hann sparað sér
þessi brimsöltu tár, sem runnu
niðar kinnar hans og laeddust
inn í munnvikin: Hanxv sló stef-
Kjötbúðin Borg’.
gítiL, jót!
lo
gtsjtg jót!