Vísir - 12.01.1955, Blaðsíða 10

vism
Miðvikudaginn 12. janúar 1955.
JERE WHEELWRIGHT
— Herra Blackett verður auðvitað málaflutningsmaðurinn,
þér og Ambrose verðið sjómennirnir, og eg verð þjónninn?
— Einmitt, lávarður minn.
— En hvað um Anthony?
— Það er bezt að láta hann eiga sig. Eg hef fengið bréf frá
honum, þar sem hann segir, að auk sársins hafi hann fengið
hita og að batinn komi seint.
— Þetta eru slæm tíðindi.
— Ekki eins slæm og í fljótu bragði virðist, því að hvernig
ætti hann að komast með okkur yfir sundið og skilja Margaret
eftir. Jæja, búið yður nú út, lávarður minn, við megum engum
tíma eyða til ónýtis, ef við ætlum að hitta herra Culpepper.
— Eg Þarf ekki annað en að gyrða mig sverðinu og fara í
yfirfrakkann.
— Ef það er allt og sumt, þá get eg sagt ykkur fleiri fréttir.
Eg komst.að því hjá manni vestan af landi, að þekktup skilm-
ingameistari hefði skóla nálægt Savoy og að þjónar Otterbridge
lávafðar sæktu mjög þann skóla. Eg trúði honum ekki fyllilega,
.svo að eg fór og athugaði málið sjálfur. Og svö virðist sem
herra Otterbridg'e sé orðinn hræddur við okkur. Því að hann
hefm- ráðið í þjónustu sína þrjá skilmingameistara til að vernda
sig. Hversu snjallir þeir eru veit eg ekki, en mér er líka sagt,
að Michael, sem við héldum að væri lítilfjörlegur þjónn, væri
einn af, beztu skilmingamönnum á Englandi Og skilminga-
meistarimr sagði mér, að hann treysti sér ekki á móti honum.
— Þessu er erfitt að trúa, Francis, en þó má sjá, að hann er
vel vaxipn. ,
— Nú.sé eg, að herra Blackett er orðinn óþolinmóður að bíða
eftir okkur. Við skulum fara og hitta Culpepper.
Ambrose hleypti þeim út um hliðardyr og kveikti á blysi tii
að lýsa þeim. Francis fór á undan, samkvæmt eigin ósk, og
kannaði hverja götu og husasund, áður en þeir gengu það.
Herra Blackett réði leiðmni og stefndi í áttina til Westminster.
Á þe^ssu svæði voru ódýrar ölknæpur, sjómenn og háværar
konur. En þeir gengu. hratt og sverðsslíðrin sáust niður undan
kápunum og var þáð nóg til.þess, að þeir fengu að fara óáreittir.
Einu sinni þúrfti herra Blackett að spyrja til vegar og gekk til
manns, sem var sjóarlegur útlits og fötin ötuð fiskhreistri.
Hánn benti þeim á hliðarstræti, sem var þrengra og dimmra
en þau stræti, sem þeir höfðu áður farið utn. Hann fékk smá-
peninga fyrir og fór óðara með þá til næstu bjórknæpu. Þeir
fóru inn í strætið og komu fram á fljótsbakkann. Einhver
hreyfði sig þar á bak við skýli, og Francis dró sverð úr slíðrum
og heimtaði að sá, sem þar var á bak við, gæfi sig fram. Það
heyrðist lágur hlátur og herra Culpepper kom fram í birtuna.
Franeis setti sverðsoddinn fyrir brjóst honum og stóð þannig,
þangað til John þekkti hann.
— Fallegur hlutur að tarna, sagði dyravörður drottningar-
mnar og stóð hinn rólegastí meðan Killigrew hélt sverðsoddin-
um fyrir brjósti honum. —, Eg vona samt, að þér hafið ekki
I . ... . A"
skemmt bezta einkennisbúninginn minn, því að það er óheppi-
legt að koma fram fyrb^drottninguna í rifnum einkennisbúningi.
Francis leitaði um hvern krók og kima, ef einhverjir skyldu
liggja þar í launsátri.
— Það er engin hætta á ferðum. Eg kom hingað í bát og
þjónar mínir réru. En eg er með slæmar fréttir.
— Hvenær höfum við fengið góðar fréttir? tautaði Francis og
slíðraði sverðið. Á eg ,að fara, lávarður minn?
Jarlinn hristi höfuðið, og Culpepper sneri nú máli sínu til
hans. — Lávarður minn! Þegar eg talaði við þjón yðar í morg-
un, hafði eg ekki hugmynd um, að eg mundi nokkrum mínútum
seinna heyra samtal, sem olli því, að eg hefði viljað þjóta strax
á yðar fund. Elizabet prinsessa var yfirheyrð í dag. Það var
Ráðið, sem gerði það. Hún neitaði að hafa haft nokkurt sam-
band við uppreistarmenn. en flokkur okkar var of fámennur
til að geta bjargað henni. Drottningin hefir skipað svo fyrir,
að þjónar hennar yrðu sendir brott og hermenn hafa verið
settir til að gæta hennar. Hún verður flutt til Kastalans í birt-
ingu í fyrramálið, eða strax og vel stendur á flóði, því það á
að flytja hana eftir ánni, til að koma í veg fyrir uppþot á göt-
unum.
Nú varð uppi fótur og fit. Minnstu munaði að Ambrose
missti blysið og hofmannssvipurinn þurkaðist af andlitinu á
Culpepper.
— Þessi misheppnaða uppreistartilraun hefir veitt Renard
og drottningunni kærkomið tækifæri. Wyatt hefir brotnað niður
í fangelsinu og ákærir Elizabetu prinsessu og Courtenay um
að hafa stutt byltinguna leynilega. Eg veit ekkert, hvað þau
hafa gert honum. Otterbi’idge lávarður sagði drottningunni, svo
eg heyrði, að Wyatt hefði líka ákært yður, en Sir John Page,
sem kom með honum, var ekki eins ósvífinn. Hann kom með
einhverja athugasmd um það, að þér hefðuð verið flæktur í
eitthvert annað fyrirtæki ásamt Wyatt og að þessum málum
vær blandað saman. En þetta nægði ekki til þess, drottningin
setti nafn yðar á listann yfir þá menn, sem á að draga fyrir
Ráðið til ákæru og yfirheyrzlu. Spænski sendiherrann var ekki
viðstaddur og þarna var því enginn til að verja yður. Eg vona,
að þér, lávarður minn, sendið honum orð, svo að hann gangi
í lið með Paget og hinum og mæli gegn fangelsun yðar. Annars
geta þeir orðið mjög strangir við yður. Drottningin var mjög
reið.
— Otterbridge lávarður hefir unnið glæsilegan sigur, sagði
Jon. — Hann hefir gert mig að skósveini konungsins á Spáni
og líkt og skósveinn verð eg nú að koma á hnjánum til spænska
sendiherrans og biðja hann hjálpar. Samt er eg þakklátur henn-
ar hátign, þakklátur fyrir náðun bróður míns, þótt hún kæmi
ekki að haldi.
— Það var ekki til þess ætlað, að það kæmi að haldi.
Jarlinn var undrandi.
—- Lávarður minn! Það var viljandi gert og vitandi vits, að
þeir fengu yður náðunarskjalið svo seint, enda þótt minnstu
munaði, að þér næðuð í tæka tíð, og að reið yðar til Canterbury
væri á allra orði í London. Þeir gerðu alls ekki ráð fyrir, að
þér næðuð til Canterbury i tæk-a tíð. Eftir að þér genguð fyrir
drottninguna, daginn áður en þér lögðuð af stað, var hraðboði
sendur til lögreglustjóranna í Kent, með leynileg skilaboð um
að hraða aftökunni og bíða ekki í neinni von um náðun. Eg
heyrði þetta með mínum eigin eyrum, því að eg var í næsta
herbergi og það var ekki tekið tillit til mín, fremur en eg væri
dautt húsgagn. Renard hélt því fram, að þér væruð ekki and-
vígur spænska ráðahagnum bg það gæti orðið styrkur að því,
ef hún léti undan og gerði ýður ánægðan. Hún hvæsti framan
í hann eins og köttur og sagði, að hún hefði sýnt svikurum allt
of mikla linkind. Hann hneigði sig brosandi og sagði eitthvað
á sínu eigin tungumáli. Þegar hún heyrði það, brosti hún og
aúgnaráðið var eins og í nöðru. — Gott, sagði hún á ensku. —
Þessi svo og svo drottinholli jarl skal fá vilja sínum fram-
gengt, jen hesti hans verða að vaxa vængir, ef náðunin á að
koma honum að haldi. En er hann nógu gáfaður til að skilja að-
0
A kvöldvðkunnl.
Pinay hinn kunni franski
stjórnmálamaður er óvenju-
lega höfuðstór. Eins og lög gera
ráð fyrir var hann í herþjón-
ustu, skylduþjónustu, á unga
aldri. En þá kom það fyrir að
engin hermannshúfa var honum
nægilega stór. Varð hann þvf
um nokkrar vikur að taka þátt
í heræfingunum með harðan
hatt á höfðinu. Þótti þetta.
spaugilegt fyrirbrigði þar um
slóðir.
•
Gömul kona ofan úr sveit var
stödd á stóru gistihúsi í stór-
borg. Þegar hún ætlaði að fara.
að hátta um kvöldið kom henni
í hug að Stundum kviknaði í
gistihúsum og væri því væn-
legra að vita hvar brunastiginn
væri. Hún sá ekki ánnað ráð
betra en að fara inn í næsta
herbergi til að spyrja fyrir um.
þetta.
,,Hvað er þetta!“ sagði rubb-
ungslegur karlmannsrómur, er
hún opnaði dyrnar, en þetta
var þá baðherbergi. „Þér Jiafið'
ekkert hér að gera. Eg er að’
lauga mig. Hvað viljið þér?
„Æ — eg — eg,í‘ sagði gamla.
konan stamandi. „Eg ætlaðí
bara að spyrja hvar br.unastíg-
inn væri.“
„Á fyrsta gangi til hægri„c
sagði röddin.
Gamla konan þakkaði mik-
illega fyrir og ætlaði nú í mestu
| rósemi að fara aftur inn í si.ttr
iherbergi. En þá. kemur æstur
karlmaður út úr baðherberginu,
vafinn í baðhandklæði og:
hrópar:
„Hverskonar asi er þetta,.
hvar er kviknað í? — hvar
er kviknað í?“
Grímssteðahoft
Ibúar á Grímsstaðarholti
og þar í grend þurfa ekki
að fara lengra en í
SVEINSBÚÐ
Fálkagötu 2
til að koma smáauglýs-
ingu í Vísi. Þar er blaðið
einnig til sölu.
Smáauglýsingar Vísis
borga sig bezt.
& SuwcughA i
Hún rak upp örvæntingaróp, því
þetta var Bulat, apinn, sem Tar-
in hafði sigrað. Ætlaði hann nú a'S

„Þér efuð óhult nú,“ sagði Tarzan.
Og þegat iþér eruð búin að neyta
góðrar máltíðar, skál eg fylgja yður
heim.
Tarzan fullvissaði frú Stoi'b um,
að hún væri óhult og sagði síðan:
„Takið þessar skálar og fyllið þær
með vatni.“
Frúin samþykkti það
en þegar hún kraup niður,
hræðiléga ófreskju nálgast sig.