Vísir - 17.01.1955, Blaðsíða 3

Mánudaginn 17. janúar 1955
VlSIR
$
liJíjJij
SkrifiS
kreimasiðuiiai
um áhugamál
yCar.
Megitm við dkki
vera með?
í enskum kvennaskóla gerð-
ist það fyrir nokkru, á öðrum
degi námsyetrarins, að við 500
ruigiun stúlkxun blasti, er þær
gengu inn í skólann, gríðarstór
áletrun:
,,Hvað er þetta, — megum
við ekki vera með?“.
Var þetta málað með stórum
stöfum á húsþak, um 5 metra
frá. jörðu. Tilraunir húsvarðar
skólans til að afmá stafina hafa
ekki heppnast sem bezt.
Skólastýran kvaddi til lög-
regluna og bað hana rannsaka
málið, og yfirheyrðu þær
. stúlkurnar, sem neituðu sak-
leysislega — og feimnislega að
þær vissu ekkert um þetta. En
lögreglan komst að öðru, -—- að
skólastýran hafði bannað pilt-
urn að taka þátt í jóladans-
leik þeirra. — Lögreglan hall-
aðist helzt að því, að náms-
piltar hefðu haft þessi stráka-
pör í frammi, vonsviknir yfir
að fá ekki að dansa við stúlk-
Ger&ist kaupsýskikona er
unnustinn sveik hana.
Furðuleg saga dugmikillar
enskrar stúlku.
Fyrir þremur árum lagði
ungfrú Gwen English, þrítug
ensk stúlka, Ijómandi lagleg,
af stað til Suður-Afríku, en
þar beið unnustí hennar.
En þetta fór á aðra leið.
Unnusti hennar, sem hafði talið
hana á að koma, hafði fengið
öðrum hnöppum að hneppa á
meðan og kynzt annarri stúlku.
urnar.
Anna er víð-
fræg 11 ára.
Þótt Anna Braillard í Zúrieli
sé aðeins ellefu ára, er hún
orðin fræg fyrir ritstörf.
Hún hefur skrifað sjö smá-
sögur, sem gefnar hafa verið
út, og allar náð mikilli hylli
barna. í New York eru baskur
hennar t. d. meðal metsölu-
bóka. En ein þeirra, sem heitir
Dandinet,, hefur selzt í 35,000
eintökum og er að koma út í
þriðju útgáfu.
Hún hefur haft svo rniklar
tekjur af bókum sínum, að hún
er búin , að kaup sér all-
an svefnherbergisbúnað, auk
Nú voru góð ráð dýr. Þarna
stóð Gwen uppi með farangur
'sinn, einmana og yfirgefin, og
hefði engurn þótt merkilegt,
þótt hún hefði farið grátandi
heim til mömmu, eins og ekki
er ótítt við slík tækifæri. En
hún var ekki alveg á því. Nú
hafði hún fengið verkefni að
glíma við, og hún sór þess
dýran eið að gefast ekki upp.
Ekki verður anhað sagt en að
henni hafi gengið vel, því að í
dag, þremur árum síðar, er hún
forstjóri stál-umboðsfyrirtækis
sem veltir um 75 millj. krón-
um árlega, og allir starfsmenn
hennar eru konur. Þetta ævin-
týri hófst á því, að hún var á
gangi í Jóhannesarborg, of
stolt til þess að snúa heim aft-
ur, er hún hitti vin sinn á
götu, sem kvaðst vera farinn
að verzla með stál, en þá var
mikill stálskortur í Suður-
Afríku. Þetta er afbrag'ðs fyr-
irtæki, sagði vinur hennar, alla
vantar stál.
Gwen English átti 20 pnud
í vasanumýog hún tók á leigu
skrifstofu fyrir 7 pund á mán-
uði. Hún settist niður við skrif-
toorð sitt og hringdi í eitthvert
fyrirtæki, og spurði, hvort ekki
vantaði stál. Jú, það vantaði
stál, og síðan var því lýst,
hvers konar stál það væri.
Gwen skrifaðd þetta samvizku-
samlega niður. Síðan hringdi
hún í annað fyrirtæki. „Eigið
þér nokkuð stál?“ Stál var til
eða hægt að útvega það, og
síðan hafði Gwen milligöngu
um viðskiptin. Jókst þetta síð-
an koll af kolli. Hún vann ein
að þessu í heilt ár og lagði fé
sitt í fyrirtækið. Nú vinna hjá
henni fjórar stúlkur, en ekki
nema einn karlmaður, sem
sópar gólfin og bý.r til te.
Blaðamaður spurði hana að
því, hvort hún væfi óbeinlín-
is að hefna sín á karlmönnun-
urn með því að hafa þá ekki í
vinnu.
Ungbörn eiga ekki að
gráta lengi afskiptalaus.
Enskur prófessor vlif fáta hugga uei§-
börn, sem vakna á nóttiiini og sfcæía,
Ef ungbarn vaknar á næt-
urnar og byrjar aS gráta, takið
það þá upp, vaggið bví og gæl-
ið við það þangað til bað fer
aftur að sofa.
Það er rangt að beita þeirn
ráðum að láta barnið halda á-
fram að skæla, því að með þvi
skrifborðs og brúðna. Bráðlega
ætlar hún að bjóða foreldrum
sínum í langt ferðalag. Hún
samdi Dandinet á aldrinum
5—8 ára, og hefur nú aðra bók
í smíðum. Þegar hún vinnur
við skriftir, á hun mjög erfití
með svefn, og matarlystin
hverfur að mestu, segir móðir
hennar og lízt eiginlega ekki á
blikuna.
„Ónei,“ svaraði Gwen, „en eg
hef komizt að raun um, að þeir
eru til einskis nýtir.“

Gwen English.
Þetta er Ástríður, prinsessa,
22ja ára, sem nú er húsmóðir
á Skaugum, setri Olafs ríkis-
arfa í Noregi.
„Eruð þér karlmannahatari?“
spurði blaðamaðurinn.
„Því fer fjarri", mælti
Gwen skelfd. Hún kvaðst
gjarnan vilja giftast, ef því
væri að skipta, en taldi, að
karlmenn ættu erfitt með að
skilja löngun hennar til þess
að vera sjálfstæð.
„Ef ég giftist, myndi ég
vilja halda' áfram fyrirtæki
mínu, svo að ég held, að mað-
urinn minn þyrfti að vera
kaupsýslumaður líka, til þess
að hann skilji sjónarmið mitt.“.
Gwen: . English er f jarska
barngóð, og á hverjum sunnu-
degi fer hún með örkumlabörn
í skemmtiferðir. Hún er mikil
tungumálakona, talar hol-
lenzku, frönsku, og hrafl í
i pólsku og þýzku.
verður það óvært og rellið og
sennilega geðstirt.
Þetta segir prófessor Illing-
worth, sérfræðingur í bama-
sjúkdómum við háskólann í
Sheffield. Þessar skoðanir
hans þykja stinga í stúf við
hinar nýtízkulegu hugmyndir
sálfræðinga, sem mjög hafa
rutt sér til rúms upp á síðkast-
ið.
„Börn gráta til þess að fá að
njóta umhyggju og ástríkis eða
vegna þess, að þau eru einmana,
hrædd, svöng, eða þeim leið-
ist. Það er háskalegt andlegu
heilbrigði ungbarna, að þau
gráti tímum saman, eða að
móðir sé fjarri þeim lengi í
einu.“
Próf. Illingworth hefur ritað-
grein í British Medical Journal
(Brezka læknablaðið) um.
betta, og segir m. a. á þessa
leið;
„Aðskilnaður móður og
barns fyrstu þrjú ár barnsins
getur haft varanlega áhrif á
skapferli barnsins, gert það
ásækið, tillitslaust , og eigin-
gjarnt. Það er ekki fært um aö
sýna meðtak ástríki, og það
skeytir ekki um rétt annarra.
þá er mjög sennilegt, að lang-
varandi grátur, þegar móðirin
neitar að skipta sér af barninu,
geti haft mjög skaðleg áhrif á
barnið og síðar meir orsakað
alvarlega skapgerðarbresti. Það
á ekki -að ala börn upp undir
járnhæl, heldur eiga foreldrar
að koma til móts við börnin,
því að þá sýna börnin ástríki á
móti. Hi'ns vegar á maður ekki.
að hlaupa til og taka upp barn,
þó að það skæli svolítið e'ða það
liggur rólegt. Með því móti
skemmir maður barnið með of
mikíu eftirlæti, og það er líka
slæmt“, segir próf. Ulingworth.
íínnvvwvwvvwwvwvww
Sjá annað
kvennaefnl á
bls. 9.
Stuíl írauiIiaMssaga
Litli bróðir sneri affnr,
Framhald.
Aftur ákvað Mario að láta
sína eigin dómgreind ráða, og
það reyndist líka rétt. Stóríax-
inn sendi eftir honum hérum-
bil kl. 10 Um kveldið. Einn af
lífvörðunum tók upp dýrmætt
leðurhylki -ætlað til ferðalága
og tók fram hina fégurstu tafl-
menn handskorna, úr fílabeini,
Þóttist Marino aldrei fyrr hafa
séð svo forkunnarfagurt mann-
tafl. Hann handlék riddara með
ást og aðdáun.
„Sýndu að þú sért betri
skákmaður en ég,“ sagði Stór-
laxinn, „og þá mátt þú eiga
manntaflið.“
Skák var hrein ástríða fyrir
Stórlaxinn og var það eina,
sem hann gerði sér til dæægra-
dvalar. Hann varð því nær
mannlegur, þegar hann tefldi.
'sagði hinh
Hann var góður skákmaðuf.
Mario tapaði fyrstu skákinni.
Hinn léit á hann grunsamlega,
honum flaug í hug að Mario
hefði yiljandi tapað skákinni.
Mario ;lás hugsani.r hans-; og
hristi .höfúðdð. ■.
ý'gÞáðbef; gö.tí;1,
hrottáléga'í máii. „Þéss háttar
skalt þú ekki leika, er þú teflir
við mig|“
Mario vann aðfa skákina og
þá þriðju. Þegar klukkan var
2 eftir miðnætti kom einn líf-
vörðurinn inn með bjór og
samlokur.
„Hver kenndi.,þér að tefla?'*
spurði Stórlaxinn.
„Afi minn,“ svaraði Mario.
„Vetrarkvöldin eru löng uppi
í fjöllunum. Og það er ekkert
annað að gera. Þegar afi minn
dó tefldi ég við blessaðan karl-
inn hann föður Garino. Það var
nú skákmaður í lagi. Honum
fataðist aldrei. Eða svo íannst
mér. Ég gaf upp alla von um að
sigra hann.“
„Afi þinn — hvað hét hann?“
Augu Stórlaxins voru sviplaus
venjulega, en nú blossaði í þeim
bjart áhugaljós er hann spurði.
,,'Afi minn — það er að segja
móðurafi minn — yar fransk-
ur,“ syaraði. Mariq og fyrtist
:víð þessár spurningar, „Hann
hét Béraud“.
Það var ósatt. Stórlaxinn
vissi að það var ósatt og Mario
vissi að hann vissi það. Keiðin
leiftraði aúgnablik í augum
hans en svo sagoi hann öfur
rólega: .jÞessvegna talar þú
ítölskú rneð frönskúm hrejm.“
„Já.“
„Lof mér að heyra það“.
„Á landamærunum“ sagði
Mario á frönsku, „tala jafnvel
fjárhundarir tvö tungumál.
Hvaðan ert þú?“
„Eins og þú“, svaraði Stór-
laxinn. reiðilega, „kem frá
landi, þar sem það_ þykir sið-
leysi áð spyr ja of margra
spurninga. ■ En hér“ —, sagði
hann enn fremur og leit illi-
lega á Mario — er. það verra
en siðleysi, það er hættuleg't.“
„Ég skal minnast þess“,
Þegar dagur rann hafði
Mario unnið 4 skákir af 7. „í
framtíðinni‘V 'sagði Stórlaxinn,
„skalt þú vera í fylgd með
mér. Ég skal segja Rocco. frá
því. Þú ért góður“, sagði hann
ennfremur, ,,of snemmt er þó
_að segja enn, að þú sért betri
skákmaður en'. ég“.
Mario var nú í lífvérði Stór-
laxins og ferðaðist með honum
um öll Bandaríkin, tvisvar til
Kanada og margsinnis til Kúbu.
Þar átti Stórlaxinn heimili, sem
var sánnkölluð höll. Mario
fékkst nú ekki lengur við
smygl. Undirtyllurnar, svo sem
Rocco, tóku á sig áhætturnar.
Stórlaxinn stjórnaSi og lagði á
ráðin um alla starfsemina, sem
var eins og stórt net og fjöl-
þætt. Starf stofnunarinnar var
svo lipurt og slyndrulaust, að
ótrúlegt var að nokkuð ólög-
legt færí fram. 18 mánuðir
liðu fljótt fyrir Mario og aldrei
tefldi hann skemur þá en þrjár
klukkustundir daglega. Þeir
tefldu í lestum, í bifreiðum á
liraðri ferð, á lystisnekkjum. og
í húsum og íbúðum, sem Stór-
laxinn hafðd víðsvegar, í New
York, Los Angeles, Florida, Höt
Springs og Kúbu.
Mario haf'ði 100 dali í kaup
á viku, en það var þegjandi
samkomulag,' áð ýnni hann 3
skákir í röð sama daginn
skyldi hann fá .500 dali í auka-
gétú. En það kom ekki oft
fvrir, og þá aðeins er Stórlax-
inn hafði áhyggjur af ein-
hverju, eða væri með hugann
vi'ð annað:.
Því nær ; hver eyrir sem.
Mario vann sér inn, var lagður
í banka í austanverðri New
York. En það var sérgrein þess
« 3
V
] \ýj.
'■%X
fð'ú