Vísir - 17.01.1955, Blaðsíða 10

VISIR
Mánudaginn 17. janúar 1955
mat, maður sæll, og sjáið fyrir tyeimur hestum, svo að við
getum komizt til Reading. Haíið hraðann á, maður sæll, því að
mig verkjar í fæturna, eftir langa og erfiða göngu, og þar á
ofan eru kverkarnar þurrar, í stuttu máli/ þorsti, hungur og
reiði, allt samanlagt, veldur því að ég er að bana kominn.
. Gestgjafanum varð starsýnt á búnað komumanna, skilm-
ingasverðið og gullkeðjuna, og var ekki að draga það að bjóða
gesti sínum inn í viðhafnarstofuna, en John, sem var all óþolin-
móður, en fór loks að láta sér skiljast allt, gekk í humáttina á
eftir auðmjúkur á svip, en úr öllum áttum mættu honum fyrir-
litningarbros þjónaliðsins. Francis kastaði sér niður í bezta
hægindastólimi og teygði úr skönkunum í áttina að eldinum,
ög af einskærri öfund hefði John glaður gerzt banamaður hans
þá þegar, en gestgjafinn var allur á iði í kringum hann.
— Sendið hestasvein yðar til þess að athuga, hvort nokkur
hafi séð til hesta minna. Raunar býst eg við, að þeir spyrni
hófum í jörð einhversstaðar nálægt London nú. Eg keypti þessa
hesta í gær á Smithfield markaði og ætlaði þá til reiðar til
heimilis mins á Vesturlandinu, og lagði af stað eftir miðdegis-
verð, og var áform mitt það eitt, að komast eins langt og eg
gæti þann daginn. Þá vill það svo til, að steinvala situr föst
við hóftunguna á hesti mínum, og hann fer að haltra, og hvergi
getum við rekizt á smið eða smiðju. Svo vill til, er þetta hefir
gerzt, að framundan er steinhrúga mikil, og hestur minn hendist
yfir hana, þótt haltur væri, og hrasar, en eg dett af baki. Þjónn
minn stígur af baki, mér til aðstoðar, að hann sagði, en hest-
arndr notuðu tækifærið, og voru horfnir á svipstundu, og
þjónninn helvítis asninn sá arna, hefir ekkert fram að færa
nema asnalegar afsakanir. Færið mannaumingjanum öl að
drekka,, í hamingju bænum, þvi að ella verð eg að hlýða á
afsakanir hans í allan dag.
Og fyrir John Aumarle, jarl af Bristol, var lagt brauð og
mjaðarkanna, en fyrir húsbónda hans krásir girnilegar, og
gómsæt ýín, og í því er John bar fyrsta brauðmolann að vörum
sér, kallaði Francis háum rómi, að senda skyldi fógetann á sinn
fund.
— Sendið fógetann á minn fund, tafarlaust. Eg má engan
tíma missá og get því ekki leitað að hestum mínum, en eg ætla
ekki að hætta á neitt með það, að einhverjir herjans hesta-
þjófar hremmi hesta mína. Það verður að gera ráð fyrir því,
að hestaþjófar séu á hverju strái og bíði tækifæris til þess að
hremma þannig góða gripi, sem eru annara eign.
Og John varð að biða, þar til fógetinn var kominn á vett-
vang, og Francis hafði í löngu máli lýst fyrir honum hestum
þeim, sem aldrei höfðu verið til, og meira að segja lýsti hann
beizlum, hnökkum, og jafnvel hnakkgjörðum svo nákvæmlega,
að segja mátti að.hann gleymdi ekki einu sinni sylgjum.
— Hér er fé nokkurt, til hvatningar leitarmönnum. Þegar
þér hafið náð hesíunum — og eg vona svo sannarlega, að þér
hafið upp á þeim, því svo auðug'ur er eg ekki, að eg geti dreift
hrossum út um allar byggðir —- skuluð þér senda boð til herra
Harry Hprsfield, að Bridgewater í Somerset, og mun eg . þá,
senda mann eftir þeim, en ekki þennan skálk hérna.
Og' um leið benti hann á John, öllum viðstöddum til mikils
gamans.
— Laumist hann hingáð aftur, fógeti góður, treysti eg því,
að þér setjið hann í svartholið, því að vissulega verður hann
ekki minn þjónn eftir að eg er heim kominn. Eg veit sannast
segja ekki hvers vegna eg er að draslast með hann heim,
nema ef það væri vegna þess, að móðir hans var eldabuska
móður minnar, og eg er ekki svo hraðmælskur, að eg geti
sannfært hana um, að eg hafi haft gildar ástæður til að skilja
strák hennar eftir í London, en hún býst við því vesalingur,
að eg komi heim með hann sem sigurvegara. Eru hestarnir til?
Lofið mér að sjá reikninginn.
Það var þrefað rrokkra stund um verðið, einkanlega hvað
greiða skyldi fyrir dreng, sem átti að fara með þeim til þess
að koma heim með hestana, en vitanlega vildu þeir engan fylgd-
armann. John gaf stöðugt gætur að þjóðveginum frá London,
og var hvað eftir annað kominn á flugstig með að hafa afskipti
af deilunni, en minntist þess í tæka tíð, að hann varð að halda
áfram að leika hlutverk þjónsins. •— Loksins varð það að sam-
komulagi, að enginn drengur færi með þeim, og mættu þeir
skilja hestana eftir hjá gestgjafa nokkrum í Reading, sem eig-
andi hestanna hafði samvinnu við.
Og' svo lögðu þeir af stað út úr borginni ríðandi.og fór Francis
f-yrir, en John reið nægilea langt á eftir honum með miklum
auðmýktarsvip.
Þegar þeir voru komnir svo langt, að ekki sást til þeirra
frá bænum, hægði Francis á sér og beið þar til John hafði náð
honum. — Við skulum rabba saman, lávarður minn; það vekur
engan grun, þótt herra og þjónn ríði hlið við hlið í svip, þar
sem ekki þarf að vera annað viðræðuefni þeirra milli, en veðrið
eða hvaða leið skuli fara. Jæja,. hvernig féll yður þetta fyrsta
ævintýri okkar?
— Dável. Reynslan, verður mér ekki lítils virði og verðui'
kannske til að draga úr hroka mínum. Mér hefði ekki til hugar
komið, að eg gæti verið svo lúpulegur, sem eg auðsjáanlega
var í augum þjónaliðsins í gistihúsinu.
— Þér voruð það alls eigi. En fólkinu fannst þetta, af því
að eg taldi þeim trú um, að þjónn minn væri, asni og væskill
og eg veit ekki hvað. Hefði eg ekk skopazt að yður og smánað
hefði kannske einhver grunur vaknað um, að þér væruð ekki
sá, sem við sögðum, að þér væmð, en Francis Killigrew er
Harry Horsefield algerlega sammála um það, að lélegri þjónn
er ekki til í öllu Englandi en þér. Þjálfaður þjónn hefði að
minnsta kosti boðizt til þess, að draga skó af fótum mér og
sækja mér vín. þótt þjónustufólkið án efa hefði þá brugðið
við og gert það.
—• Eg spillti kannske öllu?
— Alls ekki, þér’lékuð hlutverkið prýðilega. En við getum
samt ekki verið alveg sannfærðir um, að gestgjafann hafi ekki
grunað neitt.
—- Hvers vegna skyldi hann gruna nokkuð?^ Það lá við, að
mér fyndist þetta allt heilágur sannleikur.
— Við sögðumst hafa sétlað að fara ríðandi frá London til
Bridgewater, en þangað ætlum við okkur alls ekki, herra minn,
eins og þér vel vitið, en samt vorum við þeir bjáifar að fara
ekki í almennileg reiðstígvél, og notuðumst við okkar vanalegu
leðurstígvél.
— Eg husaði ekkert út í þetta.
— Og eg vona svo sannarlega, að það geri þeir ekki heldur.
Jæja, herra minn, knýið gæðinginn. áfram, því að við verðum
að komast til Reading á bikkjum þessum. TilsReading verðum
við að fara, þótt eg óttist, að þar bíði okkar nýir erfiðleikar.
Sagan hefir dugað okkur til þessa, en við megum ekki búast
vð, að hún komi okkur að haldi lengur. Við verðum að ná í
sómasómasamleg ferðaklæði og nýja reiðskjóta —- og betri. Við
viljum ekkj. láta elta okkur um þrjú gerifadæmi og vera born-
ir sökum sem hestaþjófar, né vera þannig til fara, að við vekj-
um athygli hvarvetna af því að okkur skortir reiðstígél, spor.a
og hað eina. Eg veitti athygli þjátrara npkkrum við veginn.
Honum varð starsýnt á okkur. Vafalaúst getur hanh lýst okkur
Á kvöldvokunni.
Stór dagblað i Kaíró bar ný-
ltga þessa spurningu fyrix les-
endur sína: Hver er Rita Hay-
worth? — 40 af hundraði svör-
uðu: Veit það ekki. 30 af hundr-
aði héldu að hún hefði verið
drottning á Egiftalandi og
væri löngu dáin. 25 af hundr-
aði gátu þess til að hún væri.
stjórnmálamaður, aðeins 5 af
hundraði svöruðu rétt. Hafðí.
leikkonan reiðst þessu, og sagði.
að þetta væri gert í hefndar-
skyni af múhameðstrúarmönn-
um af því að hún hefði skilið
við Aly Khan.
•
Eiginmaðurinn kom óvænt
heirn, og sá. hálfreyktan vind-
il í öskubakkanum á borð-
stofuborðinu.
„Hvaðan kemur þessi vind-
ill?“ spurði hann konu sína
með ákafa.
„Veit það ekki.“ .
„Ef þú segir mér það ekki
strax, þá skal eg berja þig.“
Þá kvað allt í einu við rödd
manns á bak við hægindastól-
inn.
„Frá Havana, auðvitað, herra.
minn.“
Smælki. ........
Nýr fangavörður í einu am-
erísku fangahúsi kallaði ei.tt
sinn fyrir sig einn af föngun-
um og sagði kæruleysislega:
„Jæja, hvernig líkar þér og
hinum föngunum við nýja.
f angavörðinn? “
„Okkur fellur miklu betur
við hann en þann gamla. Þér-
eruð líkari okkur.“
•
„Mamma, hvers vegna er
ekkert hár á höfðinu á honum
pabba?“
Móðirin: ,,Af því að hann.
hugsar svo mikið, væni minnV
„En af hverju hefir þú svona.
mikið hár, mamma?"
Móðirin: „Svona, svona farðu
nú að sofa og, vertu ekki með
þessar spurningar.“
•
Eva litla, sem var fimm ára,
lá í spítala eftir botlangaupp-
skui’ð, en þegar hún átti að fara.
h.eim grét hún óstöðvandi.
„Hvað er að þér, Eva litla?“
spurði hjúkrunarkonan. „Ertu
ekki ánægð að mega fara
heim?“
„Jú, en hvers vegna fæ eg'
ekki barn heim með mér?“
„Barn, hvað áttu við?“
„Þegar hún mamma fór á
spítala fyrir ári síðan, þá fekk
! hún barn heim með sér.“
C. £Z. SurmtcfhÁi
1729
Villimenn höfðingjans Mangs fóru Þár var fyrir annar fangi, bund-
nú sigr-r* hrósandi með Tarzan að inn, eins og hann, hvítur maður.
litlum kofa.
En fleiri höfðu fylgzt með því, sém
gerðist én mannæturnar gat grunað.
i. einri úr, flokki.
Bulats. Hann sá, er Tarzan var hand-
tekinn.