Vísir - 27.08.1955, Blaðsíða 11

Vísir - 27.08.1955, Blaðsíða 11
Laugardaignn 27. ágúst 1955. TlSTS H’ Möðrískaldri skolfingu spuröi hann sjálfan sig, hvers vcgna hann dveldist lengur i þessu herbergi. Hann steig yfir hnífinn og hijóp Tiiður stigann og út um frani dyrnar, ])ví næst hljóp hann af stað þangað, til bcrgmáliö af fótataki .hans. hljóðnaði í myrkri nætur- innar. Ilann nam ekki staðar til að líta mn öxl. þetta kvöld, sem fyrr var Cabucho á rölti fyrir neðan glugga Séven'ne. Hann vissi, áS liún átti von á manni sínum, og var því ekkert undrandi á því, þótt hann sæi Ijósglampa gegnum sprungur á gluggahlerum hennai*. En þcgar hann sá mann þjóta út úr húsinu og hvcrfa út í myrkrið og skógamtnnana, varð honum ínjög bilt við. Ilann áttaði sig ekki, fyrr en það var orðið of se-int aö hefja cltingai'ieikinn. Hy.að hafði komið fyrir? Ætti lumn nð íai*a inn? Dyr hússins stóðu opnar. Að lokum ákvað haun að fara inn og athuga, livað um væri að vera. llann þreifaði sig áfrani upp stigann og -stanzaði fyrir. fi’amau svcfnlierbct'gisdyrnai'. Svo opnaði hann með hægð og sá föt Séverine liggja í hrúgu á gólíinu. Hann nefndi naín hennar lagt,- en í sömu svifum sá hánn blóð á gólfinu, og um leið varð honum ljóst, að hér hafði hamleikui* gerzt. Hann þaut fram og lirópaði: „Guð minn góður!“ Hún liafði vcrið myrt og líki hennar varpað nöktu á gólfið. Hann lyfti henni upp, lagði hana rólega i rúmið og lagði lak yfii* hana. Hendui* hans og brjóst ataðist blóði. í sama Ijili gengu Goubaud og Misard inn í herbergið. Roúbaud hafði dvalizt. stundarkorn við að rabba við hliðarvörðnn. Nú störðu þeir báðir á blóðugar hendur Cabuehcs. — Myrt á sama liátt og Grandmorin dómari, sagði Misárd, eftir að hann hafði skoðað sárið á hálsi Séverine. Roubaud hristi Jiöfuðið, án þess að segja nokkuð. Hann gat ekki haft augum af skelfingarsvipnum, scm var á andliti Sévcrinc, og-.hinni ógnarþrungu, skelfandi spurn í galopnúm, bláum aug- unihennar. TÓLFTI KAFLI þrcmúr mánuðum scinna, á hlýju júnikvöldi, sat Jacques við gangráðinn á hálf sex lestinni fi*á París til Lc Havre. Hin skín- andi eimvél, nirnier 608, sem hann sagði i gamni, að hann hefði fengið jómfrú, var ckki auðvcld í moðfcrð. Hún var kenjótt og þrjózkufull, eins og ung hryssa, sem ckki cr orðin vön aktýgjun um og hann varð stöðugt. að hafa oftirlit með henni. En voðrið var svo dásamlcgt þetta kvöld, að hann varð hirðulaus um hana, og meðan hann andaði að sér angandi sumarloftinu, lét hann hana ráða ferðinni. Engin iðrun kvaldi hahn. Hann var við ágæta heilsu og sálarró hans var fullkomin. Enda þótt hann væri allt armað-cn ntalgofinn, þegar hann var við starf sitt, gat hann ekki ncitað sér um að striða Pecqueux, sem enn þá var kyndarj hjá honunf. — ]>ú ert jafn-glaðvakandi og maður, sem aldrei hefur drukkið mmað cn blávatn, sagði hann. Og.-satt var það. Gagnstætt venju var Pccqucux a.Usgóður og þar af leiðandi i vondu skapi. Maður vcrðui* uð vcra glaðvakandi, cf maðúr aitlar sér að fylgjast með því, sem fram fer, svaraði hann stuttai-alcga. .Tacques ícit -til hans óg sámvizkán var'ékki úpþ' á 'þaðI hrein- £ & SuwcughA Jista. Undanfjúna viku, hafði iiann láfið undan álcitni Philomcne, vinkonu Pecciueux,-en hún hafði’lengi liaúgið ujgm í honurcp eins og.ástsjúk licða. Hánn hafði Jangað lil. jjð. vita,. ‘li.yorU hann vfferi fyUiiega ]ækn.aður af áráftu jsinni. Tvisvar sinnum hafði Philo- méne geíið sig iionum á vdí'd, án þess hann fengi nokkra löngun til. að gera henni nokkurn niiska. Og glcði hans þcssa stundina .stafaði einmitt af þvi, að liann áleit sig vera að fullu læknaðan. l’m lcið og Pecqueux opnaði hólfin til að moka meira kolum :i. i'étti hunn út höndina. Kyntu ekki of mikið, sagði hann: — Hún gengur nógu hratt cins og fci*. Kyndarinn tók að nöldra. . Ifafi nokkurntimá vciið til keipakind, þá er hún það! ]>á var Lison öðru visi. Jacqués k'aiis að láta sem hann licyxði ekki. En-hann vissi, að síðan Lison cyðilagðist, var trúnaðarti*aust þeirra gagnvart hvor öðrum og vélinni liorfið. Nú orðið rifust þeir út uf livað litlu .seni var, cf sltrúfa var sltrúfuð of laust c.ða fast og út nf liverri kóla- skóflu, sem kastað vnr i hólfin. Með s.jálfuin sér ákvað hann að ■fara varléga í sakírnar gagnvart Philomére. það var ekkcrt vit. á kvöídviökunnL Oðalsbóndi skozkúr hittí bónda á.förnum vegi að morgni. dags og sagði við hann: „Þú ert orðinn ári lotinn, Sandy. Hvers vegna ert þú ekki beinn og upp- réttur eins og eg?“ „Litið þér. bara á akurinn,“ sagði Sandy. „Þér sjáið korn- akurinn þarna, góði maður.“ „Já, það geri eg reyndar,“ sagði óðalsbóndinn. „Jæja, þá sjáið þér að öxin, sem eru þung af korni hengja höfuðin. Þau sem hafa tóm höfuð eru bein og upprétt.“ • Zsa Zsa Gabor var mjögr móðguð eitt sinn er hún var á- í að segjá strið 'á liendur mumii, sem hann varð að vinna moð daglega. í ganila daga háfði Pccqucux verið þakklátur fyrir vináttu sökuð fyrir það að hafa kallað Jacques, enda sá. Jacques oft. í gegnum. fingur við hann og lofaði | eina starfssystur sína í New, honum að fá sér-dúr, þegar hann langaði til og gaf Ivonum leif- jYork kisu. arnar af ncsti sínu. Og þeir höfðu með sameiginlegri áhyrgðar- tilfinningu boðið Ivorgín þeim; hættum, scm fylgdu starfi þeirra. En þessi skröltandi eimvagn gat orðið vcrri cn viti, ef þcir, sem þar stðrfuðu, voru fjandmenn. ]>að var ekki lengra en vika síðan járnbrautarfélagi hafði orðið að stía sundur vélstjóra »g kynd- ara, sem voru að dci]a út af kvenmanni. Kyndarinn liafði neitað að hlýða vélámanninum og þá hafði vélamaðurinn ráðizt á hann og glcymt, þvi, að liann bar áhyrgð á langri lest al' vögnum, full- um aí íarþegum. Pecqueux opnaði Jiólfin tvivsvar sinnum svo barkalcga og dólgslcga, að auðséð var að hann vildi vekja deilur. Jacques lét. scm hann tæki ekki eftir því. Ifann stillti tæki sínu þannig, aö þrýstingurinn yrði ckki of liár og lét svalan blæinn lcika um andlit sitt. Klukkan finnn mlnútur yfir ellefu, þegár lcstin kom til Le Havre, voru þcir báðir komnir í bezta skap. Um lcið og þcir gcngu frá eimvagnaskýlinu í áttina til svefnskálans, heyrðn þeir kallað á eftir sér. Ósköp liggur a? Hvers vegna komið þið ekki inn? Philoméne hafði sýnilega vcrið i húsi hróður síns óg hcðið oft.ir Jacques. I-Iún varð áhyggjufull á svipinn, þcgar hún sá Pocquoux, en ákvað þó að bjóða honum inn Hka. — Láttu okkur i friði, lirópaði Pecquéux. — Við crum of þreyttir 1 i 1 að Sinna hégónia í kvöhl. ]>ú ert ekki sérlcga kuri.eis, sagði Pliiloméne glettnislcga. Jaqucs er vingjarnlegri en þú, og eg cr viss um, að liann mun ekki hafna staupi aí víni, áður en hann fer að háttá. •Tacqucs ætlaði að neita hoðinu, en þá brcytti félagi lians ákvörðun sinni. Haná ákvað að fara inn og reyna að komast að því, hvort nokkuð væri milli þeirra. )>eir settust við cldhús- horöið, en Pliilöméne setti glös og víuflöskú á borðið. ,—•. ]>ið megið ckki hafa hátt, sagði hún. —• Bröðir minn sefur uppi á,lofti ög hönúni er ekki mn það gefið, að eg hafi gesti hjá mér á kyöldin. Um leiö og hún fyllti glösin, bætti hún við: Meöan er nian, hafið þið frétt að gamla frú Lebleu (ló i morgun? Eg vissi nlltaf, að það mundi fara með hana að búa í fmkherlTergjununi. Eg er hissa, að hún skyldi lijara þcssa fjóra mánúði hafandí ekkert að horfa á, nema þakið á næsta húsi. Og það sem út, yfir tók, hún gal okki njösnað um ungfrú Guichon og Jierra DaJmdic lengur. llún fói* yfir landamærin án þess að verða nokkurs Visari um þau. Hún skálaði niðui' sopa af kpníaki og sagði Idæjamii: „Þetta er bandsettur rógur,“ sagði hún. „Það eina, sem eg sagði var það; að ef hún eign- aðist einhvern tíma börn, þá. mætti hún senda mér einn af kettlingunum." Húsbóndinn: —- Hverskonarv orðbragð er þetta? Ert þú hús- bóndi hér, eða er eg það? Jónas: —- Eg veit að eg er ekki búsbóndi. Húsbóndinn: Nú úr því að þú ert ekki húsbóndi hér, hvers vegna talarðu þá eins og hel- vítis asni? • Frúin unga kemur hlaupandi þegar bóndinn ætlar að fara a$ raka sig: — Varaðu þig* a skeggkústinum þínum. Það er kannske málning á honum, eg málaði eldhúsborðið með hon- um í gær! • Ungu hjónin sitja við morg- unverðarborðið og lesa bæði í dagblöðum. Konunni bregðup skyndilega í brún við lesturinn og dæsir mikið. „Já, sei, sei,“ segir hún. „Hugsaðu þér, Pét- ur, hérna stendur að á Indlandi! þekki rnenn konurnar sínar ekkl. fyrr en eftir brúðkaupið! Er, það ekki hræðilegt!“ Eiginmaðurinn lítur upp ut- an við sig. „Hafðu ekki áhyggj- ur af þvi, gullið mitt,“ segir hann í huggunarrómi. „Það er ekki svo óalgengt —■ þetta get- ur korni'ð fyrir okkur alla.“ . : asfe i, l, ,ii'i iimi1 iiiiiffjw rn« s.: ' . ■■ u ]>au sváíu árciðaii-lcga - saman. En þau voru alltof hyggin) AíTri V^Á ÍVKF t.il að láta k-onxast upp um sig. Eg hef gran uni, að- frú Mo.uIin JÖLZt At/ AU'iljIdAl VloL liufi sóð til þcirra feitt kvöldið, en hún talaði ekkert. um.það. I-Iún V.k,V.%V.VJVWWVWW.V.* TARIAM 1S92 Skyndilega kom Tarzani í- þug að þetta Vær'i éf til viJJ nmðurinn, sem sjóræhihgjáskiþstjórinn héfðí spuht h'ánn um, — Eru^, þey.*. kánnske Phi’lip' Toll? — Já,. auðvitað,. eins og þér, senx' •éinn af j glæpamöhum skipstjórans, íhljótið að H'iía, sag'ði maðurinn reiði- Og þar séixx liánn :'áléit áð ég væri: ----------- ----------- — ...........— í: yðar þjónustú pyrttáði hann mig; rr.ér úr sjavarhéska, þar sem fleytWiÍ:ii^í'óg'áétláði síðan að táteá'Mig áf líTi. '.rhíh brbtnaði rofvíði'i: * ’ -u - •• ’*■* '' ’ — En ég-véx fáhfl tíahsV Yljfttí Tarzan sér H'aíih'’ 15'fárgkði 1X1

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.