Vísir - 27.08.1955, Blaðsíða 11

Laugardaignn 27. ágúst 1955.
TlSTS
H’
Möðrískaldri skolfingu spuröi hann sjálfan sig, hvers vcgna hann
dveldist lengur i þessu herbergi. Hann steig yfir hnífinn og hijóp
Tiiður stigann og út um frani dyrnar, ])ví næst hljóp hann af stað
þangað, til bcrgmáliö af fótataki .hans. hljóðnaði í myrkri nætur-
innar. Ilann nam ekki staðar til að líta mn öxl.
þetta kvöld, sem fyrr var Cabucho á rölti fyrir neðan glugga
Séven'ne. Hann vissi, áS liún átti von á manni sínum, og var því
ekkert undrandi á því, þótt hann sæi Ijósglampa gegnum sprungur
á gluggahlerum hennai*. En þcgar hann sá mann þjóta út úr
húsinu og hvcrfa út í myrkrið og skógamtnnana, varð honum
ínjög bilt við. Ilann áttaði sig ekki, fyrr en það var orðið of
se-int aö hefja cltingai'ieikinn. Hy.að hafði komið fyrir? Ætti
lumn nð íai*a inn? Dyr hússins stóðu opnar.
Að lokum ákvað haun að fara inn og athuga, livað um væri að
vera. llann þreifaði sig áfrani upp stigann og -stanzaði fyrir.
fi’amau svcfnlierbct'gisdyrnai'. Svo opnaði hann með hægð og
sá föt Séverine liggja í hrúgu á gólíinu. Hann nefndi naín hennar
lagt,- en í sömu svifum sá hánn blóð á gólfinu, og um leið varð
honum ljóst, að hér hafði hamleikui* gerzt. Hann þaut fram og
lirópaði: „Guð minn góður!“ Hún liafði vcrið myrt og líki hennar
varpað nöktu á gólfið. Hann lyfti henni upp, lagði hana rólega i
rúmið og lagði lak yfii* hana. Hendui* hans og brjóst ataðist blóði.
í sama Ijili gengu Goubaud og Misard inn í herbergið. Roúbaud
hafði dvalizt. stundarkorn við að rabba við hliðarvörðnn. Nú
störðu þeir báðir á blóðugar hendur Cabuehcs.
— Myrt á sama liátt og Grandmorin dómari, sagði Misárd,
eftir að hann hafði skoðað sárið á hálsi Séverine.
Roubaud hristi Jiöfuðið, án þess að segja nokkuð. Hann gat
ekki haft augum af skelfingarsvipnum, scm var á andliti Sévcrinc,
og-.hinni ógnarþrungu, skelfandi spurn í galopnúm, bláum aug-
unihennar.
TÓLFTI KAFLI
þrcmúr mánuðum scinna, á hlýju júnikvöldi, sat Jacques við
gangráðinn á hálf sex lestinni fi*á París til Lc Havre. Hin skín-
andi eimvél, nirnier 608, sem hann sagði i gamni, að hann hefði
fengið jómfrú, var ckki auðvcld í moðfcrð. Hún var kenjótt og
þrjózkufull, eins og ung hryssa, sem ckki cr orðin vön aktýgjun
um og hann varð stöðugt. að hafa oftirlit með henni. En voðrið
var svo dásamlcgt þetta kvöld, að hann varð hirðulaus um hana,
og meðan hann andaði að sér angandi sumarloftinu, lét hann
hana ráða ferðinni. Engin iðrun kvaldi hahn. Hann var við ágæta
heilsu og sálarró hans var fullkomin. Enda þótt hann væri allt
armað-cn ntalgofinn, þegar hann var við starf sitt, gat hann ekki
ncitað sér um að striða Pecqueux, sem enn þá var kyndarj hjá
honunf.
— ]>ú ert jafn-glaðvakandi og maður, sem aldrei hefur drukkið
mmað cn blávatn, sagði hann.
Og.-satt var það. Gagnstætt venju var Pccqucux a.Usgóður og
þar af leiðandi i vondu skapi.
Maður vcrðui* uð vcra glaðvakandi, cf maðúr aitlar sér að
fylgjast með því, sem fram fer, svaraði hann stuttai-alcga.
.Tacques ícit -til hans óg sámvizkán var'ékki úpþ' á 'þaðI hrein-
£ & SuwcughA
Jista. Undanfjúna viku, hafði iiann láfið undan álcitni Philomcne,
vinkonu Pecciueux,-en hún hafði’lengi liaúgið ujgm í honurcp eins
og.ástsjúk licða. Hánn hafði Jangað lil. jjð. vita,. ‘li.yorU hann vfferi
fyUiiega ]ækn.aður af áráftu jsinni. Tvisvar sinnum hafði Philo-
méne geíið sig iionum á vdí'd, án þess hann fengi nokkra löngun
til. að gera henni nokkurn niiska. Og glcði hans þcssa stundina
.stafaði einmitt af þvi, að liann áleit sig vera að fullu læknaðan.
l’m lcið og Pecqueux opnaði hólfin til að moka meira kolum
:i. i'étti hunn út höndina.
Kyntu ekki of mikið, sagði hann: — Hún gengur nógu hratt
cins og fci*.
Kyndarinn tók að nöldra.
. Ifafi nokkurntimá vciið til keipakind, þá er hún það! ]>á
var Lison öðru visi.
Jacqués k'aiis að láta sem hann licyxði ekki. En-hann vissi, að
síðan Lison cyðilagðist, var trúnaðarti*aust þeirra gagnvart hvor
öðrum og vélinni liorfið. Nú orðið rifust þeir út uf livað litlu .seni
var, cf sltrúfa var sltrúfuð of laust c.ða fast og út nf liverri kóla-
skóflu, sem kastað vnr i hólfin. Með s.jálfuin sér ákvað hann að
■fara varléga í sakírnar gagnvart Philomére. það var ekkcrt vit.
á kvöídviökunnL
Oðalsbóndi skozkúr hittí
bónda á.förnum vegi að morgni.
dags og sagði við hann: „Þú ert
orðinn ári lotinn, Sandy. Hvers
vegna ert þú ekki beinn og upp-
réttur eins og eg?“
„Litið þér. bara á akurinn,“
sagði Sandy. „Þér sjáið korn-
akurinn þarna, góði maður.“
„Já, það geri eg reyndar,“
sagði óðalsbóndinn.
„Jæja, þá sjáið þér að öxin,
sem eru þung af korni hengja
höfuðin. Þau sem hafa tóm
höfuð eru bein og upprétt.“
•
Zsa Zsa Gabor var mjögr
móðguð eitt sinn er hún var á-
í að segjá strið 'á liendur mumii, sem hann varð að vinna moð
daglega. í ganila daga háfði Pccqucux verið þakklátur fyrir vináttu sökuð fyrir það að hafa kallað
Jacques, enda sá. Jacques oft. í gegnum. fingur við hann og lofaði | eina starfssystur sína í New,
honum að fá sér-dúr, þegar hann langaði til og gaf Ivonum leif- jYork kisu.
arnar af ncsti sínu. Og þeir höfðu með sameiginlegri áhyrgðar-
tilfinningu boðið Ivorgín þeim; hættum, scm fylgdu starfi þeirra.
En þessi skröltandi eimvagn gat orðið vcrri cn viti, ef þcir, sem
þar stðrfuðu, voru fjandmenn. ]>að var ekki lengra en vika síðan
járnbrautarfélagi hafði orðið að stía sundur vélstjóra »g kynd-
ara, sem voru að dci]a út af kvenmanni. Kyndarinn liafði neitað
að hlýða vélámanninum og þá hafði vélamaðurinn ráðizt á hann
og glcymt, þvi, að liann bar áhyrgð á langri lest al' vögnum, full-
um aí íarþegum.
Pecqueux opnaði Jiólfin tvivsvar sinnum svo barkalcga og
dólgslcga, að auðséð var að hann vildi vekja deilur. Jacques lét.
scm hann tæki ekki eftir því. Ifann stillti tæki sínu þannig, aö
þrýstingurinn yrði ckki of liár og lét svalan blæinn lcika um
andlit sitt. Klukkan finnn mlnútur yfir ellefu, þegár lcstin kom
til Le Havre, voru þcir báðir komnir í bezta skap. Um lcið og
þcir gcngu frá eimvagnaskýlinu í áttina til svefnskálans, heyrðn
þeir kallað á eftir sér.
Ósköp liggur a? Hvers vegna komið þið ekki inn?
Philoméne hafði sýnilega vcrið i húsi hróður síns óg hcðið
oft.ir Jacques. I-Iún varð áhyggjufull á svipinn, þcgar hún sá
Pocquoux, en ákvað þó að bjóða honum inn Hka.
— Láttu okkur i friði, lirópaði Pecquéux. — Við crum of þreyttir
1 i 1 að Sinna hégónia í kvöhl.
]>ú ert ekki sérlcga kuri.eis, sagði Pliiloméne glettnislcga.
Jaqucs er vingjarnlegri en þú, og eg cr viss um, að liann mun
ekki hafna staupi aí víni, áður en hann fer að háttá.
•Tacqucs ætlaði að neita hoðinu, en þá brcytti félagi lians
ákvörðun sinni. Haná ákvað að fara inn og reyna að komast
að því, hvort nokkuð væri milli þeirra. )>eir settust við cldhús-
horöið, en Pliilöméne setti glös og víuflöskú á borðið.
,—•. ]>ið megið ckki hafa hátt, sagði hún. —• Bröðir minn sefur
uppi á,lofti ög hönúni er ekki mn það gefið, að eg hafi gesti hjá
mér á kyöldin.
Um leiö og hún fyllti glösin, bætti hún við:
Meöan er nian, hafið þið frétt að gamla frú Lebleu (ló i
morgun? Eg vissi nlltaf, að það mundi fara með hana að búa í
fmkherlTergjununi. Eg er hissa, að hún skyldi lijara þcssa fjóra
mánúði hafandí ekkert að horfa á, nema þakið á næsta húsi. Og
það sem út, yfir tók, hún gal okki njösnað um ungfrú Guichon
og Jierra DaJmdic lengur. llún fói* yfir landamærin án þess að
verða nokkurs Visari um þau.
Hún skálaði niðui' sopa af kpníaki og sagði Idæjamii:
„Þetta er bandsettur rógur,“
sagði hún. „Það eina, sem eg
sagði var það; að ef hún eign-
aðist einhvern tíma börn, þá.
mætti hún senda mér einn af
kettlingunum."
Húsbóndinn: —- Hverskonarv
orðbragð er þetta? Ert þú hús-
bóndi hér, eða er eg það?
Jónas: —- Eg veit að eg er
ekki búsbóndi.
Húsbóndinn: Nú úr því að þú
ert ekki húsbóndi hér, hvers
vegna talarðu þá eins og hel-
vítis asni?
•
Frúin unga kemur hlaupandi
þegar bóndinn ætlar að fara a$
raka sig: — Varaðu þig* a
skeggkústinum þínum. Það er
kannske málning á honum, eg
málaði eldhúsborðið með hon-
um í gær!
•
Ungu hjónin sitja við morg-
unverðarborðið og lesa bæði í
dagblöðum. Konunni bregðup
skyndilega í brún við lesturinn
og dæsir mikið. „Já, sei, sei,“
segir hún. „Hugsaðu þér, Pét-
ur, hérna stendur að á Indlandi!
þekki rnenn konurnar sínar ekkl.
fyrr en eftir brúðkaupið! Er,
það ekki hræðilegt!“
Eiginmaðurinn lítur upp ut-
an við sig. „Hafðu ekki áhyggj-
ur af þvi, gullið mitt,“ segir
hann í huggunarrómi. „Það er
ekki svo óalgengt —■ þetta get-
ur korni'ð fyrir okkur alla.“ .
: asfe i, l, ,ii'i iimi1 iiiiiffjw rn«
s.: ' . ■■ u
]>au sváíu árciðaii-lcga - saman. En þau voru alltof hyggin) AíTri V^Á ÍVKF
t.il að láta k-onxast upp um sig. Eg hef gran uni, að- frú Mo.uIin JÖLZt At/ AU'iljIdAl VloL
liufi sóð til þcirra feitt kvöldið, en hún talaði ekkert. um.það. I-Iún
V.k,V.%V.VJVWWVWW.V.*
TARIAM
1S92
Skyndilega kom Tarzani í- þug að
þetta Vær'i éf til viJJ nmðurinn, sem
sjóræhihgjáskiþstjórinn héfðí spuht
h'ánn um, — Eru^, þey.*.
kánnske Phi’lip' Toll?
— Já,. auðvitað,. eins og þér, senx'
•éinn af j glæpamöhum skipstjórans,
íhljótið að H'iía, sag'ði maðurinn reiði-
Og þar séixx liánn :'áléit áð ég væri:
----------- ----------- — ...........— í: yðar þjónustú pyrttáði hann mig;
rr.ér úr sjavarhéska, þar sem fleytWiÍ:ii^í'óg'áétláði síðan að táteá'Mig áf líTi.
'.rhíh brbtnaði rofvíði'i: * ’ -u - •• ’*■* '' ’
— En ég-véx fáhfl tíahsV Yljfttí
Tarzan sér H'aíih'’ 15'fárgkði
1X1