Vísir - 14.03.1956, Side 10

10
VfSIR

9
®
®
9
9
9
9
9
9
9
9
9
9
~There&a
Charle&:
áAtarinnar

: „Þó að ég eigi á hættu refsipistil hjá gömlu hænuimi, sem
annast um þig, skal ég segja þér sannleikann. Til hvers a'ð vera
að fresta honum?“ spurði hún afdráttarlaust. „Þú hlýtur að
fá að vita það. Þessi fíni faðir þinn hefur brotið allar brýr milli
ykkar. Hann hefur vísað þér á dyr bláfátækri. Aðra vikuna
sem þú lást hér, fór ég til St. Cyr um helgina til þess að ræða
við hann. Ég vil helzt hafa hlutina í lagi, en skemmtilegt var
það ekki. Mér hefur aldrei geðjast að Abe Treyarnion, og hon-
um ekki að mér, og skapofsi hans og framkoma hafa ekki
batnað með aidrinum.“
: „Hvernig fór þetta?“ skrifaði ég.
„Það féllu þung orð og bitur á báða bóga.“ ' „Hún er ekki
dóttir mín,“ sagði hann. „Nú getur húh átt sig. Hann hefur
gert mér til skammar í augum þorþsins, og hvað mér við
kemur, er hún dauð. Ef þú vilt hána, mátt þú hafa hana. Hún
stígúr fekki faéti mn fýrir þéssar dyr meðan ég lifi.“ Jáyþað
er þokkalegt að tala svoha um barn veslings Nelliear, eða hváð'
finnst þér?;Ég ságði við hahn: Ég vona, áð veslings Nellie heýrí*
_ekki tjl Jþíp, og þá pð hahn áð mér,' eiíns og hann ætlaði -að
kyrkja mig. Þú ett geðveiítur, sagði ég við hann. Eri ég skat
taka þig á orðiriu, en það skal gerast lögformlega. Ekki vil ég
eiga á hættu, að þú heimtir barnið aftur eftir að ég hefi varið
til þess tíma og fé. Ef hún kemur til míri, verður hún hjá métv
Þegar ég kom til London, fékk ég lögfræðíngi til þess áð semja
Ékjái um þetta, og faðir þinn skrifaði undir.“
„Undir hvað skrifaði faðir minn?“
„Eins konar samning, sem fær þig í hendur mér. Ég vii,
að þú notir eftirnafn mitt. Við köllum þiþ: Petroriellu. Smith.
Nellie verður alltaf nafn móður þinnar, og bezt er að gleyma
Treyarnions-nafriinu.“ Hún horfði. á. mig: ‘ ,;,Það er erfitt áð
inynda sér skoðuri á þér nu, en ég..geri ráð fyfír, að þú talir
mállýzku, kunnir ekki að hegða þér só’másárhlegá> þig .skorti
jafnvægi, eins og flésiar sveitastelpur. En þú'ert af góðú bergi
brotin, og augun í þér erú ekki.í neinum ásna. Éf ég fæ heið-
arlegt tækifæri til þess, skal ég gera eitthvað almennilegt úr
Þér.“
Þetta sveið eins og salt í opnu.sári. Hvað yaf ég éiginlegá.
Flækingshundur, sem.seldur var í hendur Kötu frænku af
pabba, til þess að ala hann upp, þvo og gæta? f
■,.Ég skrifaði reið: „Þú færð ekki'þetta tækifæri. Þér gengurj
líklegast gott.eitt tii, en ég tilheyri hvorki þér né pabba. Ég,
tilheyrði Mark Treyarnion.*1
„Ekki myndi ég örða það svona, ef ég væri i þínum sporum,“ \
sagði hún þurrlega..., og nú byrjaði aftuf að sviða á eyði-
lagðri húð minni. Hún hlýtur að hafa séð reíðblossann í augum j
Iriínum, því að nú hló hún.og bætti við: „Það' stoðar þér ekki að
setjast á háan Hest gagnvart mér. Ég vissi, hvernig ég átti að:
snúa mér við áður en þú fæddist. Ég hef lært sitthvað í skóla
Jífsins, bæði gott og illt. Ég get'létt þér skólavistina, ef ég kaferí
mig um. Én þú verður að hafa sanjvínnu við mig.“
„Þú skált ekki hafa fýrir því að marka mér neina braiít.
Ég hef skrifað Mark. Þegár hánri kemur, geri ég það, sem hanri
telur bezt,‘.‘ skrifaði ég.
„Hefur þú skrifað honum?“ Hún h.erpti saman augun. „Átt’u
ekki til stolt í þér, l>arn? Ætiar þú að eltá mann, sem engin af-
skipti vUÍ hafa 'áf þér?“
WWWWWWWWWWWVWWWWWWWWW
„Mark eískar mig.“ Ég istrikaði undir orðin, og það fóru
kippim úm -munn hóuaar.
„Látum það vera. Það, sem þu verður að læra, er, að
Treyarnion-piltarnir kvænast ekki Smith-stúlkunum, hversu
hátt, sem þeir elska þær. FaSir þinn er undantekning — það
skal ég viðurkenna — og það varð þá Mka hjónaband. Lewis
Treyarnion lætur aldrei son sinn gana í þá snöru, sem hann
sjálfur slapp við. Þér er fyrir beztu að horfast í augu við
þetta í stað þess að liggja þama og blekkja sjálfa þig.“
Þetta var af góðum vilja gjört. Hvað eftir annað varö ég að
minna mig á það. það var ekki henni að kenna, að hún þekkti
ekki Mark og göfuga skaphöfn hans.
Ó, hvers vegna kom Mark ekki til mín? Hvernig gat hann
látið mig þjást a£ þessum kvölum óvissunnar? Dagamir ÍiSu
einhvern veginn ofurhægt.... og ekki eitt orð frá honum. Ég
var hrædd og rugluð. Ég skrifaði þriðja bréfið, lengra og í enn
meiri bænartón en hin fyrri. Kata frærika hafði hæðzt að
skorti á stolti hjá mér, en hvað kom stoltið tilfinningum mínum
gagnvart Mark við? Ég hlaut að deyja, ef ég fengi ekki að sjá
hann. eða heyra frá honum, hugsaði ég æst. Til hvers átti ég
að lifa, ef það var ekki fyrir Mark? Hvers vegna ætti ég að
undirgangast kvalarfulla, flókna uppskurði? Hvað varðaði
mig um andlit mitt, ef ég væri honum einskis virði?
Loks barst svar við bréfum mínum, en á þann hátt, sem ég
hefði ómöguiega getað séð fyrjr. Hjúkrunarkonan skýxði mér
frá því, að kona væri komin til þess að heimsækja mig. Þetta
var utan heimsóknartíma, en hún hafði komið um langan veg
til London, og þess vegna hafði deildarsystirin veitt undanþágu
bætti hjúkrunarkonan við, og brosti við mér. '
Ég skildi ekki npitt og var rétt sama um þetta. Ekki'vissi ég af
neinni konu, sem hygðist heimsækja mig eðá sem mig fysti
áð' sjá.
Það vár elns og hjártað hætti að.slá í brjósti mér, því að
,,konan“, serri hjúkrunarkonan-vísaði :inn tii mín, var móðir
Ma,i:ks. Ég liorfði vantrúuð á hana, eins Og hún væri afturganga.
Ég;. tók strax éftir því, áð mikilbmuriur var á framkomu henn -
fli’'ög glæsibrag ög Kötú frænku. Fyrirmennskan leyndi sér
ekki'. ■ ..... . : .\.r' ' . ... .
Frú Treyarnion var ekki eins glæsilega Itlædd og Kata. Grá
dragt og einfaldur, grár hattur hennar, voru ekki nærri þvi
eins nýtízkuleg og föt Kötu frænku, en þó va. ::úc. klædd
réttum fötúm. Hún settist á stólinn við rúmió mitt, þó aö hún
hefði aldrei fýrr á ævi 'sinrii látizt taka eftir því, að ég væri til.
„Það gleður mig, áð þú skulir vera á góðum batavegi,“ mælti
hún rólega. „Ég ætlaði’að skrifa þér, en svo datt mér í hug, að
bfetra væri, áð ég kæmi hingað. Mér þykir fyrir því, að þú skúlir
hafa béðið svas's við bréfum þínum, en ég hef ekki verið hress.
Ég varð hj'ártveik áf slýsinu og læknirinn lagði svó fyrir, áð
ég skyldi liggja.“
, Hvers vegna var huri hingað komin? Hvers vegna kom Mark
ekki? Hváð hafði komið fyrir Maxk? Eitthvað, sem enginn
hafði þoráð að ségja mér? Hún hlýtur að hafa skilið óttá minn,
því'að.hún brösti róánd'i til mín.
„Það úndrar þig, að ég.skuli vera hingað komin í stað Marks,
er, ékki svo? Það er ekki, af því að hann sé veikur. Mér þykir
vænt um að geta sagt, að hann er heill heilsu og líður ve! á
nýjum vettvangi. Þú vissir, að hann hafði geirzt sjálfböðaliði í
sjóhernum. Já, auðvitað, Honurá þófti leitt að hánn gat ekki
heimsótt þig áður en hann fór. Auðvitað var hann kvíöinn
vegna meiðslanna, sem þú varðst fyrir.“
Hún þagði. Hún str.auk úr fellingum á glófum sínum á vélv
rænan, fjarhuga hátt, eins og hún væri að velta því. fyrir sér,
hvað hún ætti að segja næst. Ég horfði í örvæntingu á hana.
Hún var fögur kona, há og ljóshærð, andlitsdrættirnir hreinir
pg regiulegir, húðin föl. Hún var sögð köld kona í munni 'kerl-
inganna í þorpinu, köld og þóttafull. Húri virtist véra nökkúð
drambláí, en líklega var það óafvitandi, hugsaði ég. Andlitið
var svált og syiplaust. Ekki örlaði á fjandskap eða biturleik í
þvi.
Hún horfði á mig alvarlegu meðaumkunaióillu augnaráði,
augun voru grá, eins og í Mark, og ég fékk 'sting fyrir hjartað.
Á kvöldvöknnnio
— Það er svo sem skaðlpg
efni í teinu lika.
— Ekki í mínu teí„ Það ©S
mestmegnis romm, j i
£ (Z. SuncuqhA
- TARZAW -
Maður var staddur við Noro„
ursjóinn í sumarleyfí sínu og
sagði við annan, sem átti þat
heima: — Segið mér, hvencST
er eiginlega sumar hér hjé
ykkúr?
— Eg veit það ekki nákvæm-
lega, sagði hinn, — En síðas'i;
þegar eg man eftir var sumar-
veður einn dag og það var é
föstudegi. jj
•
Einu sinni þegar Sir Glad-
wyn Jebb var í New York vsep
hann að því spurður hvorö
þrýstiloftsflugvélarnar brezkn
væri eins hi’aðflej-gar og af værá
látið. — Eg veit ekki hvað meirn
segja um þær, svaraði hann há-
alvarlegur, — en síðast þegar
eg var heima flaug eg metí
þrýstiloftsflugyél frá Londoia
til. Glasgow. Allt í einu sneríi.
flugmaðurinn sér að mér og
ságði: Sir Gladwyn, því miður
tókst svo til að ég flaúg fram-
hjá Glasgow. Eg neyðist til aS
shúa aftur.
— Fluguð þér fram hjá.GIas-
gow? sagði eg og var úndrandl
—- Hvernig gat það átt sér stað?
Þetta er þó milljónaborg!
— Æ þetta kom til af þyí áð
eg deglaði augunum snöggvastS
Þeir virðast geta grobbaS
eins og aðrir, Bretarnir, ’
Jf v.
Systkinin höfðú lent í ilivígu
um ófriði. Qg þegax til þess kom
að setjast ætti víð matborð®
að kvöldi voiaa þau bæði svörft
á svipinn, svo að móðirin sagði;
— Eg held aS það sé komirœ
tími til bess að þið sættist,
systkinin. Mundú að í Biblí-
uriní stendur: Látið ekki sólina
gangá undir yfir yðar reiðil
Drengurinn leit á mömmirc
sína stóreygur og sagði: — Eni
hvermg. á eg aS korna í yeg
fyrir að sóliri gangi undir?
-¥■ '
— Segðu mér góða, sagði piit-
urinn við ■ umnustu sína, —*
hvernig held'urðu að foreldrum
þínum göðjist aö' rnér?
l _ — Það er ekki gott að skéra
úr því, elskan mín, sagði stúlk-
an hikandi. —- Pabfoi hefir ekk-
ert um það sagt énn og mamma
bíður eftir því að hann kveði
I upp úr með það; því að þá ætis.r
.húri að-verða á þveröfúgri skoð-
; un. "; .. |
yiwwwwwwii
2040
Frakkinn Henri hafði í bili komizt
undan Tarzan út á tx-jáboli á vatni.
Tarzan ætlaði ekki að láta hann
ganga úr greipum sér og leti hann.
Loks kom þar að, að báðir menn-
irnir stóðu á sama trjábolnum.
Nú var lokabaráttan eftir, og báð-
ír voru við öllu búnir með hnífa sína.