Vísir - 02.05.1956, Blaðsíða 10

Vísir - 02.05.1956, Blaðsíða 10
* 10 VÍSIR Miðvikudaginn 2. maí 1956. taun áAtarimar Nú birtist allt steigurlæti Treyarnion-ættarinnar í hnar- reistu, dökku höfðinu og gneistandi augunum. Ég horfði á hann, án þess að láta mér bregða. Ég var líka af Treyarnion-ættinni og ég lét hvorki kúgast af steigurlæti né reiði. „Það er mál til komið, að einhver segi yður sannleikann um sjálfan yður, Mark Treyarnion. Mér er nokkurn veginn sama um mann, sem felur sig úti í horni, niðurlútur, af ótta við það að verða særður á ný. Þannig er þessi sorgar-sýning yðar, er ekki svo? Ef yður hefði þótt eins vænt um Nellie og þér viljið vera láta, mynduð þér þá hafa látið hana liggja í sjúkrahúsi án þes að láta heyra frá yður? Mynduð þér ekki hafa krafizt þess að fá að heimsækja hana? Mynduð þér ekki hafa skrifað henni?“ „Hún var meðvitundai’laus. Ég sagði yður það. Hvað hefði bréf gagnað henni? Hún komst aldrei til meðvitundar.“ „Eruð þér viss um það? Ef til vill var það óskadraumur yðar. Ef til vill skorti lega lemstraða einu sinni tilraun til þess að koma í jarðarförina? Þegar þér voruð í Chatham, hefðuð þér vafalaust fengið leyfi til að vera við jarðarför stúlkunnar, sem þér ætluðuð að kvænast? „Ég skal játa, að þér hafið þarna á réttu að standa. Mér fannst, að ég kysi heldur að minnast hennar eins og ég hafði þekkt hana og elskað. Er það nokkuð skrítið? Myndi það hafa stoðað nokkuð, þótt ég hefði verið við jarðarförina?“ Það hefði stoðað meira en hann gat rennt nokkurn grun í! Ef hann hefði ekki verið svona hörundssár, ef hann hefði haft kjark til þess að sjá látna og lemstraða unnustu sína, myndi hann hafa komizt að raun um, að alls engin jarðarför fór fram og að hún var ekki einu sinni í lífsháska. Þessi ár hafði ég hugleitt, hvort einhver skapbrestur væri hjá Mark, sem ég hefði ekki veitt athygli. Nú kom hann í Ijós. Hann var rómantískur hugsjónamaður, sem hrökk undan hinu harða og ljóta í tilverunni. Þess vegna hafði föður mínum veitzt svo auðvelt að blekkja hann. Þess vegna hafði hann ýkt sorg sína og varðveitt hina látnu ástmey sína sem helgidóm. Þess vegna var blekkingarhula yfir endurminningunni um hana. „Þér hafið elzt að ytra útliti, en tilfinningalega eruð þér ekki orðinn fullorðinn,“ sagði ég hæðnilega. „Þér vilduð heldur minnast Nelliear, eins og hún var segið þér? Því fer fjarri! Þér viljið heldur fegra minningu hennar. Þér skoðið hana sem eins konar engil, er ekki svo? Það kom yður sérlega vel að gleyma rauðum höndum hennar með siggi og brotnum nöglum, hrufl- uðum, berum fótleggjunum og upplituðu, úfnu hári hennar.“ „Þér —“ Hann var öskureiður. „Hvernig dirfist þér að tala þannig um hana? Hvað eruð þér að reyna? Getið þér ekki látið mig í friði?“ „Maður á yðar aldri getur ekki gengið gegnum lífið sem einbúi. Það þarf að rífa yður upp. Þér þurfið að hætta við að vera svona innhverfur, enda þótt bað kosti nokkurn sársauka. Til eru verri hlutir en að þola þjáningar nokkra stund. Hægt er 'áð steinrenna, andlega og tilfinningalega, og það er það, sem þér eruð að gera.“ „Jæja. Svo þér hafið áform á prjónunum um að hrista af mér drungann til þess, að ég falli svo fyrir yður? Alls ekki út í bláinn, ungfrú Smith. En til þess að vera jafn hispurslaus og ^þér, þá skal ég segja yður, að mér finnst þér alls ekki vera aðlað- andi á nokkurn hátt. Þvert á móti. Sjálfur svipurinn með yður og frænku yðar orkar andstyggilega á mig, af því að hann er svo sterkur, en þó eruð þér svo frábrugðin henni og unnt er.“ „Finnst yður það?“ „Já, það liggur í augum uppi. Þér eruð kæn, hörð og með- aumkunarsnauð, en hún var ekkert af þessu. Hún var hispurs- laus og stálheiðarleg." „Þér látið yður ekki allt fyrir brjósti brenna. Hve oft hafið þér nú skrökvað að mér?“ Hann stikaði stórum, svo að ég átti bágt með að fylgjast með honum. Við beygðum inn um smíðajárnshliðið og mér féllst hugur. Nú var það eina ósk hans að losna frá mér. Hvernig gat ég látið hann fara þannig frá mér, fullan fyrirlitningar og reiði? Héðan af myndi hann forðast mig. Hann myndi ekki gefa mér tækifæri til þess að tala við sig einslega. Örvingluð sagði ég: „Mark, takið þessu ekki á þenna hátt. Ég' hef ekki skrökvað að yður. Ég myndi ekki geta það. Hlustið á mig!“ „Ég vil ekki heyra meira.“ „En ef.... en ef ég segði yður, að Nellie væri ekki dáin. En ef ég segði yður, að ég væri Nellie?“ „Hvað?“ Hann hnyklaði dökkar brúnirnar. Hann hló hörðum, gleðisnauðum hlátri. „Þér? Vera má, að ég sé asni og að ég sjái heldur illa, en ég er ekki steinblindur. Haldið þér, að sá, sem hefur þekkt og elskað Nellie gæti verið svo skyni skroppinn að halda, að þér væruð hún?“ Mér fannst eins og hann hefði slegið mig. „Ungar stúlkur.... ungar stúlkur breytast á sex árum,“ sagði ég lágum rómi. „Ef þér tækjuð mig í faðm yðar og kysstuð mig....“ „Þér hljótið að vera vitskert!“ sagði hann. „Ef þetta var ráða- gerð yðar — að fá míg tií þess að haída, að þér væruð Nelíié — þá eruð þér ekki eins kæn og ég hélt. Að tæpa á þessu er móðg- un við minningu hennar. Ef þér leyfið yður þetta aftur, mun ég biðja stjúpmóður mína um að segja yður upp.“ „Ó, Mark!“ Ég ætlaði að leggja höndina á handlegg hans, en hann hörfaði undan. „Kallið mig ekki Mark, og reynið ekki að koma nálægt mér“, sagði hann ofsareiður. „Að taka yður í faðm mér, nei, heldur vildi ég faðma að mér eiturnöðru.“ Svo þaut hann upp þrepin og hvarf inn í húsið. Ég elti hann ekki. Ég gat það ekki. Ég stóð kyrr og hélt túlípönunum fast að brjósti mér, og það var sem hjarta mitt ætlaði að bresta. Hann hafði þá ekki þekkt mig aftur. Hann hafði neitað að þekkja mig aftur. Meira að segja þegar ég sagði honum sann- leikann, trúði hann mér ekki. Nú myndi hann loka augunum fyrir honum af þráleikni. Nú var ég búin að leggja allt í rúst. Ég hafði sagt of mikið.... eða of lítið. Ég ætlaði að hrista af honum drungann, en ég hafði gert það á rangan hátt. Nú var hann öskureiður mér. Hann hafði viðbjóð á mér og fyrirleit mig. Hann taldi sér trú um, að ég hefði komið hingað með þeim fasta ásetningi að ná honum á vald mitt. Lewis hafði haft grunsemdir um, að ég væri á hnotskóg eftir ríkum manni. Mark var sannfærður um, að ég væri að leggja snöru fyrir hann. Nú var ég komin í úlfakreppu. Hvernig átti ég að losna úr henni? Auðvitað gat ég sannað, hver ég væri. Það var ákaflega ein- falt að sanna, að ég væri Petronella Katherine Treyarnion. En til hvers ætti það að vera? Lewis myndi vísa mér á dyr. Og ef Mark færi á eftir mér, myndi hann gera það ófús og reiður. Hann myndi ekki vilja eiga mig eins og ég var nú. Það hafði hann látið mig skilja svo að ekki varð um villzt. Ég gekk hægt upp þrepin. Ég varð að fá hann til þess að verða ástfanginn af mér á ný. Önnur lausn var ekki til. Það hlaut a& verða erfitt, því að nú var hann tortryggin gagnvart mér. En það þurfti ekki að vera ómögulegt? Iris stóð í forsalnum. Hún leit af mér á blómin, sem ég hélt á. Það glitraði í bláum augum hennar, líkt og á jökul. 4 ktöldtökumi Onassis, hinn gríski auðmað- ur og útgerðarmaður, er að lík- indum einhver auðugasti mað- ur í heimi og þó er hann hálf- gerður fátæklingur í saman- burði við mann, sem var nýlega í heimsókn hjá honum í skraut- hýsi hans í Cannes. Það var emírinn í Kuwait, sem fær vikulega 20 milljóna gjald fyr- ir leigu á olíulindum sínum. Þó að emírinn noti mikið fé, verð- ur þó alltaf eitthvað afgangs af þessum gífurlegu tekjum. Emírinn átti vitanlega ekki að borga gestgjafa sínum neitt, en hann lét daglega senda á mat- borðið jarðarber og grænt sal- at frá Lundúnum. Var það flutt í flugvél. Hans Moser sat í hraðlestinni frá Vínarborg til Miinchen. f Salsburg er viðstaða. Moser ppnaði- gluggann< itili þess að fá sér dálítið ferskt loft. Þá ávarp- ar hann skyndilega maður, sem gengur framhjá og segir: „Sæll, Novak, loksins rekst ég á þig. Hvernig líður þér?“ „Vel, þakka þér fyrir.“ „Og konunni og krökkunum sex?“ „Þau eru öll heilbrigð.“ „Og hvernig gengur fyrirtækið? Áttu ekki í brösum við skattayfirvöldin?“ „Jú, biddu fyrir þér — þau ætla að gera mann brjálað- an ..Lestin rann af stað, Moser veifaði til mannsins, hallaði sér aftur og andvarp- aði. „Hvernig stendur á þér, maður,“ sagði kona hans undr- andi. „Þú lætur bláókunnugan mann halda þér uppi á „snakki". „Æ, kona góð — átti ég að fara að standa í orðaskaki við manninn þessar fáu mín- útur?“ Kefauver öldungaráðsmaður var einu sinni á fyrirlestraferð. Á einum fyrirlestrinum var einn áhorfandinn alltaf áð grípa fram í fyrir honum. Að lokum fauk í Kefauver, hann hallaði sér fram í ræðustólnum og sagði: — Einu sinni þegar eg var drengur úti í sveit, sagði faðir minn við mig, að ef eg hrekkti asna, sem hann átti, mundi hann hefna sín á mér, þótt síð- ar yrði. Eg hefi aldrei trúað þessu, fyrr en í kvöld. í, & Sunmfíu imim 2073 Nú varð apamaðurinn vitni að Maðurinn var gripinn æði og réðist Allir flýðu, sem vettlingi gátu Loks var kvenpresturinn ein eftir algengum atburði meðal villimanna. á félaga sína. valdið. ásamt Tarzan og villimanninum. u

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.