Vísir - 02.05.1956, Blaðsíða 10

*
10
VÍSIR
Miðvikudaginn 2. maí 1956.
taun
áAtarimar
Nú birtist allt steigurlæti Treyarnion-ættarinnar í hnar-
reistu, dökku höfðinu og gneistandi augunum. Ég horfði á hann,
án þess að láta mér bregða. Ég var líka af Treyarnion-ættinni
og ég lét hvorki kúgast af steigurlæti né reiði.
„Það er mál til komið, að einhver segi yður sannleikann um
sjálfan yður, Mark Treyarnion. Mér er nokkurn veginn sama
um mann, sem felur sig úti í horni, niðurlútur, af ótta við það
að verða særður á ný. Þannig er þessi sorgar-sýning yðar, er
ekki svo? Ef yður hefði þótt eins vænt um Nellie og þér viljið
vera láta, mynduð þér þá hafa látið hana liggja í sjúkrahúsi án
þes að láta heyra frá yður? Mynduð þér ekki hafa krafizt þess
að fá að heimsækja hana? Mynduð þér ekki hafa skrifað henni?“
„Hún var meðvitundai’laus. Ég sagði yður það. Hvað hefði
bréf gagnað henni? Hún komst aldrei til meðvitundar.“
„Eruð þér viss um það? Ef til vill var það óskadraumur yðar.
Ef til vill skorti
lega lemstraða
einu sinni tilraun til þess að koma í jarðarförina? Þegar þér
voruð í Chatham, hefðuð þér vafalaust fengið leyfi til að vera
við jarðarför stúlkunnar, sem þér ætluðuð að kvænast?
„Ég skal játa, að þér hafið þarna á réttu að standa. Mér fannst,
að ég kysi heldur að minnast hennar eins og ég hafði þekkt
hana og elskað. Er það nokkuð skrítið? Myndi það hafa stoðað
nokkuð, þótt ég hefði verið við jarðarförina?“
Það hefði stoðað meira en hann gat rennt nokkurn grun í!
Ef hann hefði ekki verið svona hörundssár, ef hann hefði haft
kjark til þess að sjá látna og lemstraða unnustu sína, myndi
hann hafa komizt að raun um, að alls engin jarðarför fór fram
og að hún var ekki einu sinni í lífsháska.
Þessi ár hafði ég hugleitt, hvort einhver skapbrestur væri
hjá Mark, sem ég hefði ekki veitt athygli. Nú kom hann í Ijós.
Hann var rómantískur hugsjónamaður, sem hrökk undan hinu
harða og ljóta í tilverunni. Þess vegna hafði föður mínum veitzt
svo auðvelt að blekkja hann. Þess vegna hafði hann ýkt sorg
sína og varðveitt hina látnu ástmey sína sem helgidóm. Þess
vegna var blekkingarhula yfir endurminningunni um hana.
„Þér hafið elzt að ytra útliti, en tilfinningalega eruð þér ekki
orðinn fullorðinn,“ sagði ég hæðnilega. „Þér vilduð heldur
minnast Nelliear, eins og hún var segið þér? Því fer fjarri! Þér
viljið heldur fegra minningu hennar. Þér skoðið hana sem eins
konar engil, er ekki svo? Það kom yður sérlega vel að gleyma
rauðum höndum hennar með siggi og brotnum nöglum, hrufl-
uðum, berum fótleggjunum og upplituðu, úfnu hári hennar.“
„Þér —“ Hann var öskureiður. „Hvernig dirfist þér að tala
þannig um hana? Hvað eruð þér að reyna? Getið þér ekki látið
mig í friði?“
„Maður á yðar aldri getur ekki gengið gegnum lífið sem
einbúi. Það þarf að rífa yður upp. Þér þurfið að hætta við að
vera svona innhverfur, enda þótt bað kosti nokkurn sársauka.
Til eru verri hlutir en að þola þjáningar nokkra stund. Hægt
er 'áð steinrenna, andlega og tilfinningalega, og það er það, sem
þér eruð að gera.“
„Jæja. Svo þér hafið áform á prjónunum um að hrista af mér
drungann til þess, að ég falli svo fyrir yður? Alls ekki út í
bláinn, ungfrú Smith. En til þess að vera jafn hispurslaus og
^þér, þá skal ég segja yður, að mér finnst þér alls ekki vera aðlað-
andi á nokkurn hátt. Þvert á móti. Sjálfur svipurinn með yður
og frænku yðar orkar andstyggilega á mig, af því að hann er
svo sterkur, en þó eruð þér svo frábrugðin henni og unnt er.“
„Finnst yður það?“
„Já, það liggur í augum uppi. Þér eruð kæn, hörð og með-
aumkunarsnauð, en hún var ekkert af þessu. Hún var hispurs-
laus og stálheiðarleg."
„Þér látið yður ekki allt fyrir brjósti brenna. Hve oft hafið
þér nú skrökvað að mér?“
Hann stikaði stórum, svo að ég átti bágt með að fylgjast með
honum. Við beygðum inn um smíðajárnshliðið og mér féllst
hugur. Nú var það eina ósk hans að losna frá mér. Hvernig gat
ég látið hann fara þannig frá mér, fullan fyrirlitningar og reiði?
Héðan af myndi hann forðast mig. Hann myndi ekki gefa mér
tækifæri til þess að tala við sig einslega.
Örvingluð sagði ég: „Mark, takið þessu ekki á þenna hátt. Ég'
hef ekki skrökvað að yður. Ég myndi ekki geta það. Hlustið á
mig!“
„Ég vil ekki heyra meira.“
„En ef.... en ef ég segði yður, að Nellie væri ekki dáin. En
ef ég segði yður, að ég væri Nellie?“
„Hvað?“ Hann hnyklaði dökkar brúnirnar. Hann hló hörðum,
gleðisnauðum hlátri. „Þér? Vera má, að ég sé asni og að ég
sjái heldur illa, en ég er ekki steinblindur. Haldið þér, að sá,
sem hefur þekkt og elskað Nellie gæti verið svo skyni skroppinn
að halda, að þér væruð hún?“
Mér fannst eins og hann hefði slegið mig.
„Ungar stúlkur.... ungar stúlkur breytast á sex árum,“
sagði ég lágum rómi. „Ef þér tækjuð mig í faðm yðar og kysstuð
mig....“
„Þér hljótið að vera vitskert!“ sagði hann. „Ef þetta var ráða-
gerð yðar — að fá míg tií þess að haída, að þér væruð Nelíié —
þá eruð þér ekki eins kæn og ég hélt. Að tæpa á þessu er móðg-
un við minningu hennar. Ef þér leyfið yður þetta aftur, mun ég
biðja stjúpmóður mína um að segja yður upp.“
„Ó, Mark!“
Ég ætlaði að leggja höndina á handlegg hans, en hann hörfaði
undan.
„Kallið mig ekki Mark, og reynið ekki að koma nálægt mér“,
sagði hann ofsareiður. „Að taka yður í faðm mér, nei, heldur
vildi ég faðma að mér eiturnöðru.“
Svo þaut hann upp þrepin og hvarf inn í húsið.
Ég elti hann ekki. Ég gat það ekki. Ég stóð kyrr og hélt
túlípönunum fast að brjósti mér, og það var sem hjarta mitt
ætlaði að bresta.
Hann hafði þá ekki þekkt mig aftur. Hann hafði neitað að
þekkja mig aftur. Meira að segja þegar ég sagði honum sann-
leikann, trúði hann mér ekki. Nú myndi hann loka augunum
fyrir honum af þráleikni. Nú var ég búin að leggja allt í rúst.
Ég hafði sagt of mikið.... eða of lítið. Ég ætlaði að hrista af
honum drungann, en ég hafði gert það á rangan hátt.
Nú var hann öskureiður mér. Hann hafði viðbjóð á mér og
fyrirleit mig. Hann taldi sér trú um, að ég hefði komið hingað
með þeim fasta ásetningi að ná honum á vald mitt. Lewis
hafði haft grunsemdir um, að ég væri á hnotskóg eftir ríkum
manni. Mark var sannfærður um, að ég væri að leggja snöru
fyrir hann. Nú var ég komin í úlfakreppu. Hvernig átti ég að
losna úr henni?
Auðvitað gat ég sannað, hver ég væri. Það var ákaflega ein-
falt að sanna, að ég væri Petronella Katherine Treyarnion. En
til hvers ætti það að vera? Lewis myndi vísa mér á dyr. Og
ef Mark færi á eftir mér, myndi hann gera það ófús og reiður.
Hann myndi ekki vilja eiga mig eins og ég var nú. Það hafði
hann látið mig skilja svo að ekki varð um villzt.
Ég gekk hægt upp þrepin. Ég varð að fá hann til þess að verða
ástfanginn af mér á ný. Önnur lausn var ekki til. Það hlaut
a& verða erfitt, því að nú var hann tortryggin gagnvart mér.
En það þurfti ekki að vera ómögulegt?
Iris stóð í forsalnum. Hún leit af mér á blómin, sem ég hélt á.
Það glitraði í bláum augum hennar, líkt og á jökul.
4
ktöldtökumi
Onassis, hinn gríski auðmað-
ur og útgerðarmaður, er að lík-
indum einhver auðugasti mað-
ur í heimi og þó er hann hálf-
gerður fátæklingur í saman-
burði við mann, sem var nýlega
í heimsókn hjá honum í skraut-
hýsi hans í Cannes. Það var
emírinn í Kuwait, sem fær
vikulega 20 milljóna gjald fyr-
ir leigu á olíulindum sínum. Þó
að emírinn noti mikið fé, verð-
ur þó alltaf eitthvað afgangs
af þessum gífurlegu tekjum.
Emírinn átti vitanlega ekki að
borga gestgjafa sínum neitt, en
hann lét daglega senda á mat-
borðið jarðarber og grænt sal-
at frá Lundúnum. Var það flutt
í flugvél.
Hans Moser sat í hraðlestinni
frá Vínarborg til Miinchen. f
Salsburg er viðstaða. Moser
ppnaði- gluggann< itili þess að fá
sér dálítið ferskt loft. Þá ávarp-
ar hann skyndilega maður, sem
gengur framhjá og segir: „Sæll,
Novak, loksins rekst ég á þig.
Hvernig líður þér?“ „Vel,
þakka þér fyrir.“ „Og konunni
og krökkunum sex?“ „Þau eru
öll heilbrigð.“ „Og hvernig
gengur fyrirtækið? Áttu ekki í
brösum við skattayfirvöldin?“
„Jú, biddu fyrir þér — þau
ætla að gera mann brjálað-
an ..Lestin rann af stað,
Moser veifaði til mannsins,
hallaði sér aftur og andvarp-
aði. „Hvernig stendur á þér,
maður,“ sagði kona hans undr-
andi. „Þú lætur bláókunnugan
mann halda þér uppi á
„snakki". „Æ, kona góð — átti
ég að fara að standa í orðaskaki
við manninn þessar fáu mín-
útur?“
Kefauver öldungaráðsmaður
var einu sinni á fyrirlestraferð.
Á einum fyrirlestrinum var
einn áhorfandinn alltaf áð
grípa fram í fyrir honum. Að
lokum fauk í Kefauver, hann
hallaði sér fram í ræðustólnum
og sagði:
— Einu sinni þegar eg var
drengur úti í sveit, sagði faðir
minn við mig, að ef eg hrekkti
asna, sem hann átti, mundi
hann hefna sín á mér, þótt síð-
ar yrði. Eg hefi aldrei trúað
þessu, fyrr en í kvöld.
í, & Sunmfíu
imim
2073
Nú varð apamaðurinn vitni að Maðurinn var gripinn æði og réðist Allir flýðu, sem vettlingi gátu Loks var kvenpresturinn ein eftir
algengum atburði meðal villimanna. á félaga sína. valdið. ásamt Tarzan og villimanninum. u