Vísir - 11.08.1956, Blaðsíða 9

Laugardaginn 11. ágúst 1956.
VISIR
9
Herra Blanchon leit á úrið
sitt: „Sjö mínútur yfir níu. Eg
hef þá sex mínútur, til að kom-
ast niður cftir, áður en Parísar-
lestin kemur, klukan 9,13.“
Frú Blanchon kinkaði kolli
vingjarnlega: „Farðu þá að fara,
vinur, það er upplyfting fyrir
þig. Þú segir mér alit, þegar þú
kemur heim aftur, ef þú sérð
eitthvað skemmtilegt."
Á liverju kvöldi var þetta sam-
tal endurtekið á Blanchonheim-
ilinu, nema þvi aðeins að veðrið
væri sérstakiega vont. Blanchoji-
hjónín höfðu áður búið í Paris
og rekið þar smáverzlun, sem
þau höfðu hagnast svo vel á, að
þau gátu loks hætt að vinna og
ílutt sig út á land, í þennan smá-
bæ, þgr sem þau bjuggu nú og
lifðu á reitum sínum.
Hérna gerðist aldrei neitt! —
Ekkert rauf vanabundinn hvers-
dagsléikann í þessum rólega
smábæ. Frú Blanchon drap tím-
ann með smá dútli og við handa-
vinnu sína og herra Blanchon fór
á hverju kvöldi niður á járn-
brautarstöðina til að sjá París-
arhraðlestina koma og fara
aftur.
Astríður mannanna eru mis-
jafnar og undarlegar! Allar
hugsanir herra Blanclions, allar
óskir hans, snerust um þennan
eina viðburð: Parisarlestin kem-
ur — Parísarlestin fer! Þetta
var enginn Jiversdagsleiki, þetta
var viðburður, alltaf eitthvað
nýtt, óvænt, óþekkt; hávaðinn,
Ijósin, hreyfingin -— ys og þys á
stöðinni. Hann veitti öllu athygli,
ekkert fór fram hjá honmu. Far-
þegarnir komu og fór-u. Hann
rannsakaði þá, bar þá saman
hvern við annan, taldi þá---------
Gg svo — í tómstundUm hans
svifu fyrir hugskotssjónum
hans allskyns ástarcefintýri, dul-
arfullar leynilögreglusögur —
og rdlt þetta átti upptök sín á
stöðinni, þar sem lestin kom og
fór.
Þegar þessir þungu járnbraut-
arvagnar, fullir af farþegum og
allskyns undarlegum flutningi,
runnu þarna norður eítir og i
hurfu út í fjarlægðina — óviss-
una, þá horfði hann.á e'ftir-þeim,
eins lengi og haim gat. Svo sneri
hann sér vio, ' þárná á stöðvár-
pallinum sínum og hélt aftur
heim á leið, glaður og ánægður,
og miklu dagsverki var lokið,
dagsverki, sem haíði íært hon-
um gnægð af efni í margar sög-
ur og heima beið konan hans
þyrst eftir fréttunum:
„Bæjarfógetafulltrúinn var
með lestinni, hann virtist mjög
þreyttur!" Eða: „Það voru þarria
kærustupör. Þau h.cldu þarna
hvort utan urri annað. Það á
ekki að leyfa svona ósiðsemi ú
almannafæri!" Þegar þau liöfðu
rætt viðburðina og gert þvi öllú
góð skil, sem húsbóndinn hafði1
lýst, fannst þeim báðum, að þau 1
hefði vel til hvíldarinnar unnið
þann daginn og gengu til rekkju
glöð og ánægð og þau höfðu
gert skyldu sína!
Herra Blanchon var líka
stundvís í kvöid. Þegar stóri vís- J
irinn á stöðvarklukkunni hrökk
niður á þrettánda strikið var |
herra Blanchon kominn á stað-
inn sinn, nokkrum skrefum fyr-
! ir aítan hótelþjóninn. Hann leit I
líka á úrið sitt — það var líka
nákvæmlega 13 mínútur yfir
níu! — En lestin kom ekki!
„I-ívað er þetta eiginlega —
— þetta er óþægilegtk' kvartaði
herra Blanchon og var auösjá-
anlega mjög óþolinmóður. —
„Þetta eru hreinustu vandræði!"
„Eigið þér von á einhverjum
nieð iestinni?" spurði hótel-
þjónninn. „Hún er á eftir áætl-
un.“
„Ha? — eg — nei — nei, nei,
eg á ekki von á neinurn!" Hverj-
um ætti hann svo sem að eiga
von á? Hann átti enga ættingja
eða venzlamenn, — nema kon-
una sína. Nú, og vinir hans, þeir
vinir, sem hann átti, áttu allir
heima hérna i bænum og enginn
þeirra var að heiman. En það
var nú einu sinni svona — þetta
var ekki eins og það átti að vera
— ekki eins og það er vant að
vera og hann gat bara ekki sætt
sig við það. Honum var alveg
ómögulegt að standa kyrr og
hann gekk nú þarna fram og til
baka og það var alveg óvana-
legt og það lá við að það vékti
sérstaka athygli hinna fáu við-
staddra ■— þetta var sannarlega
óvanalegt, að herra Blanchon
stæði ekki kyrr á sínum stað á
pallinum. Nú var hann farinn
að slá stafnum sinum ótt og títt
niður á stéttina! Loksins heyrð-
ist hávaði i fjarska. Herra
Blanchon flýtti sér á staðinn
sinn.
Þarna kom lestin másandi og
blásandi og nú hvein í hemlun-
um. Tveir, þrír, íjórir ferða-
menn komu út. úr lestinni og
strunsuðu þarna fram hjá herra
Blanchon. Þeir voru ekkert
merkilegir og ekki þess virði að
veita þeim sérstaka athygli. Allt
í einu stökk ung stúlka út úr
vagninum þarna á fyrsta far-
rými. Yndisíögur, ljóshærð, biá-
eyg draumagyoja! Hún var
klædcl eftir nýjustu tizku. Þarna
hraðaði hún sér í áttina að út-
ganginum og nú fékk hún hótel-
þjóninum nafnspjaldið sitt. Allt
í einu leit hún við og kom auga
á herra Blanchon, hljóp til hans
og rauk upp um hálsinn á hon-
um og hrópaði:
„En hvað þú varst elskulegur,,
elsku frændi, að koma og taka
á móti mér. Lofaði mér að gefa
þér einn koss....“
Áður en öðlingurinn hann
herra Blanchon gat áttað sig,
var þrýst heitum kossum á báð-
ar kinnar hans og um leið var
Jrvíslað yndisfögrum orðum í
eyra hans. En nú gat frændinn
íyrst áttað sig á orðaskilunum:
„Fyiúrgefið þér mér þetta, en eg
verð einhvernveginn að losna
við þennan dóna, sem er búinn
að sitja um mig alla leiðina frá
París.“ Um leið gaut hún aug-
unum út undan sér og benti á
velklæddan, ungan spjátrung,
sem hypjaði sig nú burt og
hvarf þeim sjónum von bráðar.
Nú féllust herra Blanchon al-
gjörlega hendur. Hann var sem
frá sér numinn — þessi seiðandi
rödd — þetta bros — hann bauð
henni arminn. „Það var rétt af
yður, náðuga frú, að snúa yður
til mín. Eg skal leiðbeina yður.“
Þau leiddust inn í bæinn. Það
var farið að rökkva. Þau pískr-
uðu saman eins og gamlir, góðir
kunningjar og gleymdu stund
og stað og veittu fólkinu á göt-
unni enga athygli. Karlar og
konur litu við þegar hinn hress-
andi, bjarti hlátur hinnar glæsi-
legu lconu kvað við þarna í
kvöldkyrrðinni á Aðalstrætinu
þein’a. Þau voru nú komin að
hóteldyrunum og kvöddust
þarna með miklum innileik og
þéttu handtaki.
Herra Blanchon fannst hann
svífa eftir götunni á heimleið-
inni og hann átti bágt með að
komast niður á jörðina aftur
þegar hann kom heim að hús-
dyrunum.
Konan laans beið hans óþolin-
móð og spurði fréttanna. Þá
var það, að herra Blanchon gerð-
ist í fyrsta sinn á æfi sinni svo
heimskur, að Ijúga að konunni
sinni. „Ekkert að frétta — ekk-
ert. Lestin var á eftir áætlun —
annars ekkert."
Daginn eftir var ekki um ann-
að meira talað í bænum, en æfin-
týrið hans herra Blanchons. -—
Herra Blanehon átti bróðurdótt-
ur! Humm! Ha? Bróðurdóttur?
Já, hann haíði tekið á móti
henni, þegar Parísarhraðlestin
kom í gærkvöldi og hann hafði
leitt hana undir hönd alla leið
upp í hótelið. Það vissu þetta all-
ir, allir höfðu séð það með sín-
um eigin augum og allir töluðu
rnn það.
„Vesalings herra Blanchon:
Hvað hafði þér gert? Hafið þér
ekki fyrirgert allri yðar sálarró.
komið
þessu svona fyrir? Af hverju
þorðu þér ekki að segja sann-
leikann?"
Já, þannig voru ásakanirnar
og enn verri — þegar lconan
hans var búin að komast að öllu
Lestin stóð ekki lengi við
frekar venju og var nú að fara. (Hvernig gat freistarinn
Hóteiþjónninn var farinn og nú
stóð Blanchon þarna aleinn með
þessa ungu fegurðardís við hiið
sér. Hann roðnaði upp í hárs-
rætur og stamaði: „Náðuga frú!
náðuga frú!“
Unga stúlkan tók nú aftur til
máls: „Þér eruð mér ekki reiður
— er það? — Nei? — Ó, hvað
þér eruð góður! En úr því að
við erum nú einu sinni orðnir
kunningjar, þá eruð þér líka svo
vænn að vísa mér á hótelið —
bezta hótelið, ekki satt? Eg
þekki engan hérna í bænum. Eg
þurfti bara að skreppa hingað i
áriðandi erindum fyrir mann-
inn minn, sem er lögfræðingur.“
þessu, sem allir höfSu vitað,
nema hún. Og nú heimtaði hún
skilnað, að minnsta kosti ef
þetta kæmi nokkurn tíma fyrir
oftar! Maðurinn hennar var orð-
inn til skammar — hann hafði
valdið hneyksii —- opinberu
hneyksli. Hann var orðinn til
viðvörunar sem siðspiltur dólg*
ur.
En þrátt fyrir allt.....Hvað
gerði þetta honum svo sem tilí
1 hjarta sinu geymdi hann end
urminningu, sem birtist honum,
hvenær sem hann átti griöa-
stund sem yndislegur draum-
ur. Þessi endurminning mundi
endast honum alia hans daga og
bregða töfrabirtu á æfikvöld
hans. Þessir fögru, mjúku hand-
leggir, sem hún hafði lagt um
háls honum og varirnar, rauðar
og rakar og frískar á kinnum
lians.... Herra Blanchon fór
aldrei oftar niður á járnbrautar-
stöð, þegar Parísarhraðlestin
kom klukkan 9,30. En nú standa
þar á hverju kvöldi margir
gamlir menn og bíða eftir lest-
inni. Þá dreymir um æfintýri og
hamingju feins og herra Blanch-
on féll í skaut. En æfintýri ‘ger-
ast aðeins einu sinni á þúsund
árum í smábænum og þá verða
þeir allir farnir af stöðinni —•
gömlu mennirnir, sem bíða.
Hjartastarf vaklð me5
raflostl.
Rafmagn var notacV á óvenju-
legan hátt nýlega í sambandi
við uppskurð í sjúkraliúsi í
New York.
Hjartastarfsemi ellefu ára
gamallar telpu var stöðvuð með
veiku raflosti meðan aðgerð fór
fram.
Því næst var hjartastarfsem-
in vakin á ný að lokinni aðgerð
með sterkara rafiosti.
Læknarnir, sem framkvæmda
aðgerðina telja^ að þetta muni
vera í fyrsta sinn, sem raflost
hefir verið notað á þennan
hátt.
vantar í heimavist Laugarnesskólans. Uppl. hjá
forstöðukonunni. — Sími 5827.
Ævintýr H. C Andersen ♦ 4.

Pegar hún var buin að
kly^ða sig og flétta hárið
sitt drakk hún úr lófa sín-
um við lindina og hélt á-
fram lengra inn í skóginn.
Þar mætti hún gamalli
konu, sem hélt á berja-
körfu. Elisa spurði hana
hvort hún hefði ekki mætt
ellefu prinsum. „Nei“,
sagði sú gamla, ,,en í gær
sá ég ellefu svani með gull-
kórónur á höfði synda nið-
ur ána, sem fellur hér
skammt frá.“ Svo fylgdi
hún Elisu lengra niður
brekkuna og þar fyrir neð-
an bugðaðist ám. Elisa
kvaddi gömlu konuna og
gekk meðfram ánni, alla
leið þangað þar sem áin
rann út að opinni, víðri
strönd við hafið. Hið stóra
haf lá útbreitt fyrir Elisu
litlu, en á ströndinni lágu
ellefu svanafjaðrir. Hún
tók þær upp og batt þær
saman í vönd. A fjöðrun-
um lágu vatnsdropar, en
hvort þeir voru dögg eða,
tár, gat enginn séð.
'•AY