Vísir - 09.01.1957, Qupperneq 3

Miðvikudaginn 9. janúar 1957.
VÍSIR
3|
♦ Hollusta og heilbrigði ♦
Getur kúamjólk meó mótverkandi gerlum
gert itienn ónæma fyrir ýmsum sjúkdóntum?
Raníasóknlr vísindamanna við
fHinnesota-háskó&a.
Tveir vísindamenn, sem starfa
við Minnesota-fiáskólann hafa
gert grein fyrir rannsóknum,
sem vekja mikla athygli.
Þeir halda því fram, að rann-
sóknirnar muni leiða til nýrra
aðferða í baráttunni gegn
margskonar sjúkdómum. Þeir
telja sig hafa komizt að raun
um að . bólusetja“ megi mjólk-
urkýr með efni, er í séu gerlar,
sem veiti þeim,' sem drekka
mjólkina, eðlilega mótvörn
gegn sjúkdómum, en kýrnar
muni í engu saka.
Með kenningum þessara vís-
indamanna um að „bólusetja“
kýr en ekki fólk, til þess að
gera það ónæmt fyrir ýmiskon-
ar sjúkdómum, er brotið í bág
við viðurkenndar kenningar
varðandi áhrif sóttkveikja (anti
géns) og gerla, sem vinna gegn
sjúkdómum (antibodies), og
sambandið þeirra milli og á-
hrif á heilbrigði manna og
sjúkdóma. Þess er að geta, að
sérum, framleitt úr skepnum,
hefir verið notað um mörg ár
við lækningar á fólki.
Til grundvallar hinum nýju
kenningum er tíu ára starf 15
vísindamanna við háskólann
í Minnesota. Rannsóknir á
skepnum, sem þeir hafa haft
undir höndum í tilraunaskyni,
og fólki, er hefir af frjálsum
vilja gefið sig fram til aðstoðar
við rannsóknirnar, hafa m. a.
leitt í ljós:
'k Að mjólkurkirtlar kúnna
eru stærstu „verksmiðjur“
sem men vita um, ef fram-
leiða „antihodies“.
★ Mjólkurkirtill kúnna fram-
leiðir „antibodies“, sem eru
sérstaklega virk gegn viss-
um sjúkdómum."
★ Það íiefir sannazt við rann-
sóknir að „antibodies“
framleiddir í kúm, eyðileggj
ast ekki við venjulega ger-
ilsneyðingu mjólkur eða
með þurrkun mjólkur við
gerð mjólkurdufts eða 'þurr-
mjólkur.
★ Rannsóknir á tilraunaskepn-
rnn hafa sýnt^ að mjólk með
„antibodies“ framleiddum
í „mjólkurkirtli“ kúa veitir
vemd gegn gerlum, sem
valda veikindum í skepnum,
er ekki njóta þeirrar vernd-
ar, sem felst í mjólk fram-
leiddri sem að ofan greinír.
Hér er um rannsóknir að
ræða, sem ekki er enn að fullu
Stafar krabha-
mein af súr-
efnfsskorti?
Eins og kunnugt er halda
suniir vísindamenn því fram,
að krabbamein stafi af súr-
efnisskorti.
Þegar líkamsselhir fá ekki
nægilegt súrefni breyta þær
starfsemi sinni og hefst þá
einskonar gerjun. ' Þessi
gerjun hefur það í för með
sér, að ofvöxtur hleypur í
sellurnar. Þerr, sem eru á
þessari skoðun hahla því
fram, að liægt sé að forðast
krabbameinsmyndun með því
að gæta þess að súrefnis-
skortur geti ekki átt sér stað.
Þrýstingur á æð liindrar
blóðrásina og leiðir af sér
súrefnisskort á þeim iiluta
líkamans. Reykingar valda
súrefnisskorti og eru þess-
vegna liættulegar. Ráðlegt. sé,
að vera í góðu lofti vera
mikið úti og gera öndunar-
æfingar.
lokið, og leggja vísindamenn-
irnir áherzlu á að tilraunirnar
hafi til þessa aðallega verið
gerðar á skepnum, en þeir létu
í ljós þá skoðun, að unnt yrði
að veita mönnum vernd gegn
ýmsum sjúkdómum með þess-
um aðferðum.
Frá þessu var skýrt á ráð-
stefnu, sem haldin var að til-
hlutan Bandaríska mjólkur-
sambandsins í Chicago, en sam-
bandið og Minnesotaháskólinn
standa fárhagslega straum af
10 ára rannsóknum í þessu efni.
— Læknar þeii\ sem hér imi
ræðir, eru William E. Peterson
og Berrý Caþbell.
_____♦ ______
Gin- og klaufaveiki sting-
ur sér niður við og við í
Bretlandi — síðast á búgarði
í Kent Englandi í sl. mánuði.
Ráðstefna um
hjartasjúkdóma.
Ráðstefna evrópskra sérfræð-
inga í lijartasjúkdómum var
haldin í Stokkhólmi á sl. ári
og sóttu hanna um 1000 fulltrú-
ar. —
Þrátt fyrir það, þótt. nafnið
bendi til þess, að eingöngu hafi
þarna átt að mæta sérfræðing-
ar frá Evrópulöndunum, voru
þarna fulltrúar frá 39 þjóðum.
A ráðstefnunni var mikið
rætt um æðastíflur í hjarta, en
sá sjúkdómur hefir breiðst mjög
út. Talið er, að ofneyzla af feit-
meti eigi mikinn þátt í því, hve
tíður þessi sjúkdómur er orð-
inn. Gætir hans mjög í Banda-
ríkjunum, Suður-Svíþjóð og
meðal hvítra manna í Suður-
Afríku. Aftur á móti er hann
mikið til óþekktur í Japan.
Á ráðstefnunni voru sýnd ný-
tízku tæki, sem notuð eru við
rannsóknir og lækningu þessa
sjúkdóms og vakti það athygli,
að Danir hafa endui'bætt tæki,
Fluor í vatni
tannstyrkjandi.
Fregnir frá Svíbjóð herma’,
að tilraunir með að setja fluoc
I drykkjarvatn til tannstyrk-
ingar hafi gefist vel.
Það er héraðslæknir að nafni
Allan Melander sem hefur haft
yfirumsjón með tilraununum,
sem voru gerðar á 3500-börn-
um á aldrinum 6—15 ára. Ár-
angurinn er sá, að í tönnum
þessara barna eru 30,6% færri
holur og sprungur í glerungn-
um en á tönnum annarra barna,
en á tönnum í efrigóm aðeins
er munurinn enn meíri eða
yfir 62%.
Sett voru 1—1.2 millgrömnx
af efninu í hvern lítra drykkj-
arvatns.
sem notuð eru við uppskurði og
taka við hlutverki hjartans ogl
lungnanna á meðan á uppskurði
stendur. Það var sænsk vél til
þessara hluta, sem fyrst var.
notuð við uppskurð á mönnum.
Á sl. hausti var efnt til ráðstefnu í Bretlandi um „vandamál mannsins af völdum iðnaðar“,
Hertoginn af Edinborg átti mestan þátt í því, að efnt var til ráðstefnunnar, sem haldin var i
Oxford. Myndin sýnir nefndarmenn á gangi, og er hertoginn fvrir miðri myndinni.
Stutt framhaldssaga:
Þögnl
H kelf ing,
eftlr Hugh 6. Cave.
stall_ þar sem hann gat hvílzt.
Síðan reif hann vínviðinn upp
með rótum til þess að koma í
veg fyrir að eftirförin yrði auð-
veld. ’
Þegar hann leit niður af stall-
inum yfir þorpið sá hann að þar
var allt í uppnámi .... og hann
sá meira.
Já, meira, nær. Giri!
Jafnvel á brúðkaupsnóttina
hafði hún komið til hans til að
ganga úr skugga um, að honum
líði ekki illa. Þannig mun það
einnig hafa verið^ þegar Dor-
son hélt að hann væri einn á
næturna.
Hann hrópaði á hana þegar
hún byrjaði að klifra. En það
bar engan árangur. Þó hann
hefði barið allar heimsins
bumbur hefði hún ekki heyrt
það fyrír fossniðnum. Hann
gleymdi sínum eigin nauðum,.
Sjálfur var hann úr allri hættu
eins og komið var, engar örvar
gátu lengur náð tii hans, erí hún
.... allt var kvikt í þorpinu
og eftir öllum stígum hlvkkj-
uðust raðir óvinanna eins og
slöngur. Hver sekúnda færði
hana óðfluga nær endalokun-
um.
Á meðan hann hafði verið að
gera þessar athuganir hafði
hún nálgast staðinn, þar sem
vínviðurinn óx í skorunni —
vínviðurinn, sem hann hafði
rifið upp. Hún þreifaði árang-
urslaust eftir taki. Fyrir neðan
hana, í fararbroddi fyrir óvin-
unum var Ramabu — nú var
hann kominn að tjörninni.
Henni var ekki undankomu
auðið. Þesum mönnum, sem var
ekki skotskuld úr því að drepa
fugl á þessu færi, mundi verða
hún auðvelt skotmark. Dorson
sá að hún beygði sig aftur á
bak og leit upp til hans, hann
sá varir hennar bærast_ það var
nafnið hans, sem þær mynduðu
og þá þaut fyrsta örin af
strengnum. Þá sleppti hún tak-
inu og fórnaði höndum í átt-
ina til hans og hvarf niður í
djúpð.
Hann gat ekki horft a þetta
lengur. Hann stóð upp og fór að
klifra aftur. Þegar hann var
kominn alla leið upp flýtti hann
sér frá brúninni inn í víðáttu
gleymskunnar.
Og þó, hvort gleymskan hef-
ur verið honum náðug, það veit
enginn.. Enginn veit neitt um
þennan þátt flóttans, ekki einu
sinni Will Jonas, sem hafði fylgt
honum til heimkynna Rama-
bus og þaðan mun enginn geta
ráðið þá gátu.
Tom Dorson komst til menn-
ingarinnar aftur. En ekkert
segir af því hvort hann gerði
sér grein fyrir því, hvað hann
hafði misst, eða fyrir hinum
sáru afleiðingum af flóttanum.
Hann er þar einn til frásagnar.
Það var í september, sem Dor-
: son fór úr dalnum. Hann kom
til Port Moresby í júlí^ grá-
hærður og þögull maður og það
var .eilíf kvöl í augum þessa
manns og eyrun virtust ekki
heyra, Hann var kominn til
að ganga frá málum sínum —
sagði hann. Hlægilegt! Hvaða
málum þurfti þessi maður að
ganga frá? Konan hans hafði
selt málverkin hans öll, og far-
ið burt með elskhuga sínum.
Dorson átti enga fjármuni. Það
var ekkert eftir nema húsið
hans. Honum stóð á sama. Hann
flutti að vísu inn í húsið og
bjó þar aleinn. En svo var það
dag nokkurn að Will Jonas
birtist í hótelinu með úrið hans
og dagbókina. Og þegar klukk-
an var orðin 3 um nóttina og
Will hafði lokið sögu sinni, fóru
vinveittir menn að sækja Dor-
son. Þessir tveir menn stóðu
þarna augliti til auglitis, Dor-
son tortrygginn, gullgrafarinn
varkár. „Þú átt þetta,“ sagði
Jonas loks og rétti fram. dag-
bókina. ,,Þú afsakar að eg las
hana.“ Dorson stakk bókinni í
vasa sinn^ hann gat ekki komið
upp nokkru orði.
„Eg get glatt þig með því, að
Giri er ekki dáin,“ hélt Jonas
áfram, „þó að hún hafði veriíj