Vísir - 14.01.1957, Síða 9

Vísir - 14.01.1957, Síða 9
Máffuáágiixa.. janúar .1957 VÍSIR 9 Flogið suður um Afríkú... Framh. a£ 3. siðu. fjallið. Og hvílík fegurð sem auganu mætti. Loftir var tært eins og heima og skyggni ágætt. Við sátum þarna á klettabrúninni i tvo kiukku- tíma og nutum útsýnisins og kyrroarinnnar. Eina hljóðið, sem barst okkur til eyrna, var sjávarniðurinn. Svo langt sem augað eygði gaf að líta gul- brúna sandströnd og í henni örlitla depla. En deplarnir voru baðgestir, sem nutu vorsins og ! sólarinnar í þessu dýrlega um- hverfi, Eg varð svo snortinn af landslaginu, sem eg sá þarna, að það hvarflaði að mér, að. gaman væri að setjast þarna að. Hvítir menn og svartir. Eg tók eftir því í Höfðaborg, að í strætisvögnujn þeim, sem eg ferðaðist með, voru bæði svartir menn og hvítir. Eg hafði heyrt, að í Suður-Afríku væri harðneskjulegur munur gerður á svörtum mönnum og hvítum. T. d. var mér sagt, að í Jó- hannesarborg væru sérstakir strætisvagnar fyrir svertingj- ana. Þeir vagnar væru miklu sjaldnar í förum, og lengra á milli vagnstöðva svertingjanna. Ekki sá eg, að slíkur strang- leiki ætti sér stað í Höfðaborg þar sem ég fór um. Að kvöldi þessa sama dags var mikil ballettsýning í ráð- húsi borgarinnar. Sýndur var ballettinn Svanavatnið. Aðal- dansararnir komu frá Lundún- um, en hinir voru nemendur úr ballettskólanum. Allir miðar voru fyrir löngu uppseldir, en með aðstoð hótelsins sem ég bjó á, tókst mér að ná í miða. Var sýning þessi mjög ánægjuleg Mikið drukkið og sungið. En nú koma að því að við urðum að yfirgefa þennan ó- gleymanlega stað. Við kvöddum Höfðaborg kl. 10 á sunnudags- morgni og komum til bæjarins Salisbury eftir tíma flug. Flugvöllurinn er fyrir utan borgina, og vegirnir til bæjarins liggja gegnurn frumskóg. Er við komum heim á hótelið sem við gistum á. var þar mikið um gleðskap. Um helgar streymir fjöldi fólks sem vinnur á ekr- um og í námum til bæjarins, og fyllir þar öll hótel. Síðan er sezt að drykkju og mikið sung- ið langt fram á nótt. Á tiltekn- um tíma morguninn eftir átti svertingjabílstjóri að aka okk- ur út á flugvöll. En sá góði maður kom hálftíma of seint. Hann hugðist reyna að vinna upp þennan háiftíma, og fór bílskrjóðurinn í loftköstum eftir veginum. Ekkert var skeytt um aðalbraut, aldrei litið til hægri eða vinstri, og munaði mjóu að svertinginn yrði banamaður bresks lögregluþjóns. En þá fór nú að kárna gamanið Nú upp- hófst hinn mesti eltingaleikur. Lögregluþjónn á mótorhjóli var á hælum okkar, en sá svarti lét slíkt ekki á sig fá, og hélt ótrauður áfram. En loks fór svo, að hann varð að nema staðar, og hófust nú miklar yfirheyrsl- ur, og þær illvígustu skammir sem ég hefi nokkurn tíma heyrt. Skringilcg nöfn svertingja. Auðvitað var sverting- inn spurður heiti. Kom þá upp úr kafinu að hann bar nafnið Ninepenny (níu peningar). Þegar svertingjarnir flytja úr frumskógunum tii. bæjanna og borganna verða þeir að taka sér evrópsk nöfn. Flestir þeirra kunna hvorki að lesa né skrifa. Margir þeirra taka sér því nöfn á hlutum, byggingum, og ýmsu því, sem þeir hafa heyrt getið um og séð. Ekki er óalgengt að hitta fyrir Mr. Grammophone, Mr. National Museum. Og einn hittum við sem hét Mr. Oxford University Press. Ýmsir svert- ingjar kalla sig eftir þekktum mönnum. Ekki er óalgengt að hitta fyrir kolsvartan Sir Winston Churchill eða Presi- dent Abraham Lincoln. En það er af þessum ferða- félaga okkar að segja, að hann var tekinn fastur'og ákærður fyrir brot á umferðarreglunum. Þykir mér trúlegt, að enn sitji hann í svartholinu. Þykja negr- arnir oft sýna barnalegt kæru- leysi og glannaskaþ í umferð, og er tekið mjög strangt á slíku. Komið til Jóhanns. Frá Salisbury lögðum við af stað í grénjandi rigningu og roki. Var skýjahæð litlu hærri en flugturninn. Þykir slíkt ó- veður mikill viðburður þar um slóðir og skeður varla oftar en tvisvar á ári. Eftir 11 tíma flug lentum við í Khartoum um kvöldmatarleysið. Á flugvellin- um beið mín Jóhann Þorkels- son. Um kvöldið var ég gestur þeirra hjóna, en Jón er kvænt- ur brezkri konu, og eiga þau ungan son. Þau hafa búið í Khartoum í 2 ár, og hafa til umráða hús skammt frá flug- vellinum. Sátum við úti í garð- inum frameftir kvöldi og röbb- uðum margt saman. Þótti mér afar gaman að hitta landa minn þarna inni í Afríku. Sæmilega svalt var í Khartoum þetta kvöld. 25 stig. Að sumri til er hitinn venjulega um 45 s'tig á daginn. Um þetta leyti var gríðarlega mikil sýning á landbúnaðarvél- um frá Tékkóslóvakíu, og bjó fjöldi Tékka á hótelinu sem ég gisti á. Etna við sjóndeildarhring. Daginn eftir kvöddum við Khartoum og flugum í einum áfanga til Möltu. Ég ráðgerði að fljúga beint til Englands daginn eftir en fékk þá boð um að fljúga með varahluti í flugvél sem bilað hafði í borginni |Brindisí á Ítalíu. Við héldum af stað frá Möltu snemma morg- juninn eftir í góðu veðri, og Igleymi ég aldrei þeirri tilkomu- miklu sjón er ég sá rétt eftir |flugtakið. Hið mikla eldfjall :Etna á Sikiley bar við sjón- deildarhringinn, snævi þakið niður í miðjar hlíðar og gnæfði þarna eins og ferlegur risi, sem hafði örlög þúsunda í hendi sér. En nú, þegar lokaspretturinn ,var að hefjast urðum við þess .varir að leki var á kælikerf-; inu í einum hreýflinum. Var því ekki um annað að ræða.en skipta um kæli. Hann urðum við að fá frá Lundúnum, og tók i það þrjá daga að senda hann til Brindisí og skipta. Á meðan' tókum við íífinu með ró, sváf-! um, átum spaghettí og skoðuð- um okkur um í borginni. Skoð- aði ég meðal annars hið mikla sjómanna-minnismérki sem ireist var árið 1933. Er það 60 metra hátt, og í laginu eins og skipsstýri. Inn í því er lyfta, og fór ég með henni alla leiðj upp. Dýrara fyrir Ameríkana!“ Fyrst er farið með ferju þvert yfir höfnina, því að minn- ismerkið stendur að norðan- verðu við hana. Þessi ferja var lítill róðrarbátur sem gamall fiskimaður réri. og var farþeg- um gert að greiða fargjaldið að ferð lokinni. Þeir 6 farþegar sem í bátnum voru með okkur, áttu að greiða 10 lírur hver, en ég og félagar mínir 30 lírur hver. Á lélegri ítölsku spurði ég manninn hví hann tæki I þrisvar sinnum meira gjald af, okkur. „Það er ætíð dýrara fyr- I i Ameríkana------þeir hafa svo mikla peninga,“ svaraði sá gamli. Þegar ég sagði honum að við kæmum frá Bretlandi féll verðið strax niður í 15 lírur. Var auðséð á þessu, að Bretinn er ekkert sérstaklega hátt met- inn peningalega á Ítalíu. Hefi ég oftar rekið mig á þennan mikla mismun hjá ítölunum eftir því hvaða þjóð á í hlut. . Og loks gátum við haldið af stað heim á leið. Þegar við nálg- uðumst England kom á móti okkur sótsvört þoka. Gátum við ekki lent á Standted-flugvell- inum í Suður-Englandi eins og áætlað var. og héldum því til London Airport. Þar var okkur leiðbeint niður með hjálp rad- artækja. Og var nú þessari Afríkuför lokið, og gott að koma heim. Á slóðum Farouks Egyptalandskonungs. Og nú ráðgerðum við hjónin að halda jólin hátíðleg á heimili okkar í Lundúnum, — jól í ró og kyrrð eins og heima á fs- landi. Hangikjötið var komið að heiman, einnig svið og harð- fiskur og margt annað góðgæti. Svo vel hefir viljað til þessi ár sem ég hefi starfað erlendis, að ég hefi alltaf átt frí alla jóla- dagana, og því getað haldið „ís- lenzk jól“ á heimili mínu. En allt í einu hringdi síminn kl. 8 á aðfangadagsmorgni Eg var beðinn um að fara hið skjótasta suður til Rómar. Þar var vél frá American Airways með bilað- an hreyfil, og varð í skyndi að senda þangað nýjan hreyfil. Kona mín ákvað að fara með mér. í mesta flýti bjuggum við okkur af stað. Til Rómaborgar komum við rétt fyrir rökkur. Og þar gaf á að líta. í ríki páf- ans skemmta menn sér á þess- um helga degi með svipuðu móti og við gerum heima á ís- landi á gamlárskvöld. Við á- kváðum því að semja okkur að siðum íbúanna þarna og taka þátt í þessum jóla-glaum. Borðuðum við jólamatinn á einum þekktasta næturklúbb Rórnaborgar. uppáhaldsstað Far ouks fyrrv. kóngs. Ekki sáum við þó hátignina í þetta sinn. Þarna voru kabarettsýningar og dunaði dans íram á miðja nótt. Ekki var maiarskammt- urinn skorinn við nögl. Fyrst spaghetti, síðan s-eikt egg. og ostur, síðan aðalrétturinn sem var kalkún. Svo rjómakökur, niðursoðnir ávextir, jólakaka og kaffi. Með matnum var borið rauðvín og hvítvín. Og að lok- um gríðarstór flaska af kampa- víni. Þetta var einkennilegt jólakvöld, alls ólíkt því sem við áttum að venjast. Á jóla- dag flugum við í einum áfanga heim til London. Er þangað kom, voru fljótlega teknar fram kræsingarnar að heiman og kveikt á jólaljósunum. Kær kveðja heim og bezta nýársóskir. Loftur Jóhannesson. Breta '56 19.107 „bókatitlar/#. Bækur eru mikið lesnar á Bretlandi og vekur það athygli í seinustu skýrslum, að tiltölu- lega mest dró úr sölu skáld- sagna, ljóða, leikrita, bókum um listir, þjóðfélagsfræði o. fl. á s.l. ári. Frá þessu er sagt í ritinu „The Boökseller“. Gefnar voru út 19.107 „bókatitlar“ (þar af 5.032 endurprentanir) eða 853 færri en 1955 og 81 færri en 1954. en tala útgefinna bóka er hærri en nokkurt ár fyrir 1954. í hæstu flokkum bóka, sem út voru géfnar 1956, voru: Skáldskapur (3443), barnabæk- ur (1754), fræðibækur (1700) og trúarlegs efnis (1035). — Aukin sala var á bókum um ferðalög og ævintýralega ■ við- burði, ævisögum, bókum um læknisfræðileg efni og heilsu- far. ævisögum, náttúrufræði og stjórnmál. Nixon varaforseti Bandaríkj- anna leggur til að innílutn- ingslögunum verði breytt til þess að geta veitt fleiri Ung- verjum mótttöku. ★ Óeirðasamt hefur verið I Florida út af kynþáttamál- um. í Tallahassee hafa stræt- isvagnaíerðir verið lagðar niður. Ævintvr H. C- Andersen ♦ Kláus og Stóri SCfáus. ,,Pennan galdramann verður þú að selja mér“, sagði bóndinn. ,,Þú mátt krefjast hvers sem þú vilt, já, ég skal meira að segja gefa þér heila skeffú af peningum.“ „Já“, sagði Litii Kláus, ,,en ég vil hafa skeffuna kúfaða.“ ,,Já, svo skal vera“ sagði bóndinn, ,,en kistuna þá arna verður þú að taka með þér“. Litli Kláus lét svo bóndann fá pokann með hrosshúð- 1 inni, fékk svo kúffulla j skeffu af peningum og hjól- í börur til að flytja bæði ' peningana og stóru kist- una. Hinum megin við skógihn var stór og djúp á, og yfir hana var stór ný brú, og á miðri brúnni stanzaði Litli Kláus og sagði upphátt við sjálfan sig. „Hvað hefi ég að gera við þessa bjánalegu kistu. Hún er svo þung, að það er bezt að ég hendi henni í ánna.“ „Nei, gerðu það ekki,“ kallaði djákninn innan úr kistunni. „Eg skal gefa þér heila skeffu af peningum, ef þú g'erir þáð ekki.“ „Já, það var annað mál,“ sagði Litli Kláus og opnaði kistuna. Djákmnn skreið út úr kistunni og ýtti henni út af brúnni og hún datt niður í ána og svo héldu þeir heim til djákn- ans, þar sem Litli Kláus fékk heila skeffu af pen- ingum í viðbót. Nú átti hann fuílár hjólbörur af peningum.

x

Vísir

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.