Vísir - 19.02.1957, Síða 7

Vísir - 19.02.1957, Síða 7
vtsm C3»tÉ5judaginn 19. febrúar 1957 W I ÉHI EDISOM MARSHALL: ■■■■ ■■■■ | V, ■■■■ íkimmm ” m jj , það voru • ekki einungis serkneskar konur, heldur einnig Evrópukonur. Sumar þeirra, sem leituðu hælis, gægðust út aftur, ef enginn hafði elt'þær, til.áð vekja athygli á sér. Vik- ingamir höfðu gaman af duttlungum þeirra. Og konurnar í kvennabúrunum gægðust út um glugga sína og brostu. Ég var líka víkingur, en ég átti lengri leið fyrir höndum en nokkur hinna víkinganna. Ég stóð því kyrr á strætinu og hugsaði um dökkhærða og móeygða konu, sem dvaldist við hirð föður síns í norðrinu. Ég þráði hana af öllu hjarta og tók i ekki þátt í neinum heimskupörum. — Við munum þarfnast alls iiðs okkar, ef við ætlum að eigra Rómaborg, sagði ég. Hasting sneri sér við og starði á mig. — Rómaborg? endur- tók hann undrandi. — ÞaS er stórt orð. — Ekki of stórt. Ég held, að við ættum að láta það bíða, að minnsta kosti þangað til við erum búnir að vinna bug á þessum sonum Alla. Þó að við fáum mikið herfang, vinnur það varla upp manntjón okkar. Mennirnir verða að fá að berjast, sagði Bjönr. — Þeir ráða varla við sig.... Ég heyrði ekki niðurlag setningai'innar. Mér hafði dottið bragð í hug, sem vafalaust mundi kosta okkur mörg mannslíf. Eg sagði Birni frá því og hann var uppi til handa og fóta. En Hasting hugsaði sig um, því að hann var alltaf varkár. Mér var ljóst, að það var ekki einungis skylda hans heldur réttur hans að eiga úrslitaorðið. Þessi maður sem var óvinsælastur og mest einmana, var áreiðanlega mesti herstjórnandinn í öllum víkingahernum. Mér var íjóst, að ég hefði ekk borið fram þessa uppástungu, ef Hasting hefði ekki verið hér til að framkvæma hana. —• Við skulum reyna það, sagði hann, þegar hann hafði athugað umhverfið. Því næst tók hann að segja foringjunum fyrir verkum. Þetta bragð, sem við notuðum, var afbrigði af gömlu her- bragði, sem víkingar höfðu oft notað og verið mjög sigurstrang- legt í orustum. Það var í því falið, að lokka andstæðingana úr fylkingu sinni og ráðast síðan á hlið á riðlaða fylkinguna. En síðasta skipun Hastings til foringjanna gerði mig undrandi. — Ef þetta bragð heppnast, sagði hann, — þá gerið þið gaman úr þvi, en ekki alvarlega orustu. Við getum þá hlegið að þessum kjánum á eftir. Því minni blóðsúthellingar því betra. í Því næst skutum við á fylkingu og gengum til méts við óvin- 1 ína. En allt í einu var eins og upp kæmi kurr í liði okkar og fylkingin gliðnaði. Þeir sendu okkur spjótaregn, en við höfðum með þessu nóg svigrúm fyrir skildi okkar og í þá komu öll | spjótin. Við létum svo, sem við værum að leggia á flótta og það var meira en Serkirnir gátu staðizt. Foringjar þeirra blésu í pípur sinar og þustu fram. — Allah Akbar! æptu þeir. En við vissum, hvað við ætluðum að gera og hvenær við áttum að snúa við. í stað þess að ráðast á fjandmennina, létum við þá fara í stóran hring og aftur að borgarveggjunum. Jafn- vel hliðverðirnir höfðu tekið þátt í eltingarleiknum og æpandi: konur, en herinn varð af seinn að uppgötva bragð okkar. Við þustum allir gegnum hliðið og læstum því með slagbröndum. Hinum megin við múrinn heyrðum við óp og læti. Og konurnar hófu nú annan söng. Það voru minnsta kosti þúsund konur á strætum og annað eins á húsþökunum. Þær flýðu í allar áttir og víkingarnir á eftir, grenjandi af hlátri. Og bótt undarlegt megi virðast, hlýddu víkingarnir skipunum Hastings. Það voru i aðeins ungu konurnar sem urðu að flýia til að bjarga heiðri sínum, og ef þeim var fullkomin alvara með að verja heiður sinn, létu víkingarnir þær sleppa. Þetta yar einungis glens. En margar kvennanna hlupu í skjól og létu ná sér þar. Ög Um sólarlag rakst ég á Hasting, sem ekki hafði heldur tekið þátt í eltingaleiknum. Við kölluðum saman liðið. Þegar allir voru komnir, vantaði aðeins einn, sem liafði verið stunginn til bana af afbrýðisömum náunga. Þvi næst fórum við út úr borginni um bakhlið. En hermenn borgarinnar, sem fyrir utan múrinn voru öskruðu af bræði. 4 k*v*ö«l*il*v»a*k*íj*n*nH í páskafriinu fara hjónin með Erlu litlu dóttur sína í ferðalag' og það er i fyrsta skipti, sem hún gistir í hóteli. En þegar Ijósin voru slökkt um kvöldið greip hana ótti,„en mamma hennar reyndi að hug- hreýsta hana og telja í hana JJm það leyti, sem við höfðum herjað Rousillon. fallegt hérað kjarkinn. „Alináttugur góður handan við Pyrenafjöll, var ég búinn að hugsa nægilega mikið gug er alls staðar, og hann gæt- um árásina á Rómaborg til að brydda á henni við Alan. ! jr þín,“ sagði mamman Um það leyti, sem við höfðum herjað Rousillon, fallegt hérað En litlu stúlkunni nægði ekki drekanum, Grímhildi. Ég hafði þar skipstjórn á hendi, því að: þetta svar og aftur og aftúr skipstjórinn hafði verið drepinn í Navarra. Allur flotinn bai- vældi hún: „Ertu þarna, pabbi? mikla virðingu fyrir okkur, því að við höfðum forystuna og'Ertu þarna, mamma?“ gátum siglt, hvemig sem veður var. Hvorki þoka né dimm- Þegar þetta hafði endurtekið viðri hamlaði okkur og við vorum lika mjög vinsæl vegna sig aftur og afturt missti mað- söngva Alans. Við stefndum til Cemarque, sem er.eyja í mynnij ur í næsta herbergi þolinmæð- Rhoneárinnar. Þaðan ætluðúm við að herja á Valence, semjina enda fekk hann engan var auðug borg við ána. Við gerðum okkur von um lausnar- j sve'fnfrið og brást hinn reiðasti gjald frá Charles, einvalda héraðsins. j við. Hann bankaði á þilið næsta — Hefurðu nokkurntima verið í Rómaborg, Aian? spurði ég hastarlega um leið- og hann dag nokkurrt í sólskini. — Nei, en ég held, að Murray hafi verið þar. — Spurðu hann. Sendlingur horfði á fing'rapat Alans og svaraði eftir ofur- litla stund. öskraði í bræði sinni: „Mamma er hjá þér! Pabbi er hjá þér! Og haltu svo loksins kjafti!“' Steinhljóð andartak. Síðan heyrðist Erna hvísla ofur lágt: „Nú er eg ekkert.hrædd leng- ur. Eg heyrði í almáttugum góðum guði.“ — Ég fór til Rómaborgar á dögmn Lothars, sagði hann. — Spurðu hvort hann langi til að fára þangað aftur. Alan horfði á mig dolfallinn stundarkorn. — Ég held, að þú sért orðinn brjálaður, Ogier. — Þá skaltu verða læknir minn og lækna mig. — Minnstu þess, að ég var einu sinni kristinn. Seinna varð ég reikull í trúnni við hirð vonds, kristins konungs, og ég sór þess dýran eiða að dýrka einungis Appolló, guð söngsins. Hví skyldi ég annars vera að flækjast með heiðingum? En ég get stúlku, sam hann vai ástfang- fullvissað þig um það, að Rómaborg er ekki einungis mold og inn k dýrar blómasendingar á grjót og viður. Það er ekki einnig fólk, sem stjómað er af hverjum degií heUan mánuð, en páfa. Það var þar, sem heimurinn byrjaði.... íeikmnginn — Hafa heiðingjar nokkurntíma lagt Rómaborg undir sig? — Ekki síðastliðin þrjú hundruð árin. — Ekki England heldur. En er Rómaborg voldugri en Cadiz. — Sem stendur er Rómaborg ekki eins voldug. En hún er frægari. — Getur frægðin stöðvað innrásarher? — Nei. Alan þagnaði og varð sorgbitinn á svipinn. — Hvað ætti að geta komið í veg fyrir að við réðumst á Róm? —Ekkert! Þið getið rænt musterin að öllu þeirra gulli og I silfri og kveikt í þeim siðan. Þið getið drepið prestana og rænt , , , ... . . , , .. f ... , . \ hun helt sig um nokkurra demontunum ur kapum þeirra. Þið getið heimtað mikið lausn- | ., .... . , . ,, _ ^ , , . ,, . . . . vikna skeio uppi í sveit. Þess argjald af aðalsmonnum þeirra, en ekki af neinum presti ■ , , . ^ . ____j j_ _ ,v_ _ vegna hafi hun gripið til þess íráðs, að kveikja heldur 1 hús- inu. Walter Fiedler frá Frankfurt varð að svara til saka fyrir dómstóli þar í borg. Sök hans var sú, að hann liafði sent fyrir blómin lét hann senda — unnusta stúlk- unnar. * Merk kona var dæmdi í margra mánaða fangelsi fýrir íkveikju Fyrir réttinum af- salcaði hún sig með því, að hún hafi ekki kært sig um að fara að þvo upp allt leirtauið, sém bóndi hennar hafði skilið eftir þeirra. Þeir mundu heldur deyja en greiða nokkurt lausnar gjald. Það eru varla fjörutíu búsund íbúar í borginni — og hvernig ættu þeir að geta staðist snúning hinum ljóshærðu Húnum? En það væri sennilega bezt, að flýta sér. Þetta er síðasta tækifærið. Síðustu orð hans gerðu mig órólegan. Alan gerði sér þetta Ijóst og hló. — Er þa-5 vegna þess, að þú álítur, að Serkir leggi undir sig borgina næsta ár? spurði ég. Pétur: Eg er með voðalega tannpínu í skemmdit tönninni. Jón: Eg' myndi láta táka hana, ef hún væri í mér. Pétur: Það myndi eg líka gera. £. & Suwwcjká TARZAH! - íf «ð skjóta, en þá sagði Maxim að þetta lilé benti til þess að þeir væru að júa árás, því að nú vita þeir að við erum lamaðir. ,.En liðsforingi," sagði Tarzan, ..vita þeir að svo margir hafa fallið og ef við nú reyndum að blekkja þá og láta þá halda að við höfum ógrynni liðs.“' „Setjum nú dauðan mann í hverja skotrauí, svo að Arabarnír haldi að þar stanai liiandi vörður tilbúinn að hefja skothrið,“ sagði Tárzan.

x

Vísir

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.