Vísir - 19.02.1957, Blaðsíða 7

vtsm
C3»tÉ5judaginn 19. febrúar 1957
W I
ÉHI EDISOM MARSHALL: ■■■■ ■■■■
| V, ■■■■ íkimmm ”
m jj
, það voru • ekki einungis serkneskar konur, heldur einnig
Evrópukonur. Sumar þeirra, sem leituðu hælis, gægðust út
aftur, ef enginn hafði elt'þær, til.áð vekja athygli á sér. Vik-
ingamir höfðu gaman af duttlungum þeirra. Og konurnar í
kvennabúrunum gægðust út um glugga sína og brostu.
Ég var líka víkingur, en ég átti lengri leið fyrir höndum en
nokkur hinna víkinganna. Ég stóð því kyrr á strætinu og
hugsaði um dökkhærða og móeygða konu, sem dvaldist við
hirð föður síns í norðrinu. Ég þráði hana af öllu hjarta og tók
i ekki þátt í neinum heimskupörum.
— Við munum þarfnast alls iiðs okkar, ef við ætlum að
eigra Rómaborg, sagði ég.
Hasting sneri sér við og starði á mig. — Rómaborg? endur-
tók hann undrandi. — ÞaS er stórt orð.
— Ekki of stórt.
Ég held, að við ættum að láta það bíða, að minnsta kosti
þangað til við erum búnir að vinna bug á þessum sonum Alla.
Þó að við fáum mikið herfang, vinnur það varla upp manntjón
okkar.
Mennirnir verða að fá að berjast, sagði Bjönr. — Þeir ráða
varla við sig....
Ég heyrði ekki niðurlag setningai'innar. Mér hafði dottið
bragð í hug, sem vafalaust mundi kosta okkur mörg mannslíf.
Eg sagði Birni frá því og hann var uppi til handa og fóta. En
Hasting hugsaði sig um, því að hann var alltaf varkár. Mér
var ljóst, að það var ekki einungis skylda hans heldur réttur
hans að eiga úrslitaorðið. Þessi maður sem var óvinsælastur og
mest einmana, var áreiðanlega mesti herstjórnandinn í öllum
víkingahernum. Mér var íjóst, að ég hefði ekk borið fram þessa
uppástungu, ef Hasting hefði ekki verið hér til að framkvæma
hana.
—• Við skulum reyna það, sagði hann, þegar hann hafði
athugað umhverfið. Því næst tók hann að segja foringjunum
fyrir verkum.
Þetta bragð, sem við notuðum, var afbrigði af gömlu her-
bragði, sem víkingar höfðu oft notað og verið mjög sigurstrang-
legt í orustum. Það var í því falið, að lokka andstæðingana úr
fylkingu sinni og ráðast síðan á hlið á riðlaða fylkinguna.
En síðasta skipun Hastings til foringjanna gerði mig undrandi.
— Ef þetta bragð heppnast, sagði hann, — þá gerið þið
gaman úr þvi, en ekki alvarlega orustu. Við getum þá hlegið að
þessum kjánum á eftir. Því minni blóðsúthellingar því betra. í
Því næst skutum við á fylkingu og gengum til méts við óvin- 1
ína. En allt í einu var eins og upp kæmi kurr í liði okkar og
fylkingin gliðnaði. Þeir sendu okkur spjótaregn, en við höfðum
með þessu nóg svigrúm fyrir skildi okkar og í þá komu öll |
spjótin. Við létum svo, sem við værum að leggia á flótta og
það var meira en Serkirnir gátu staðizt. Foringjar þeirra blésu
í pípur sinar og þustu fram.
— Allah Akbar! æptu þeir.
En við vissum, hvað við ætluðum að gera og hvenær við
áttum að snúa við. í stað þess að ráðast á fjandmennina, létum
við þá fara í stóran hring og aftur að borgarveggjunum. Jafn-
vel hliðverðirnir höfðu tekið þátt í eltingarleiknum og æpandi:
konur, en herinn varð af seinn að uppgötva bragð okkar. Við
þustum allir gegnum hliðið og læstum því með slagbröndum.
Hinum megin við múrinn heyrðum við óp og læti. Og konurnar
hófu nú annan söng. Það voru minnsta kosti þúsund konur á
strætum og annað eins á húsþökunum. Þær flýðu í allar áttir
og víkingarnir á eftir, grenjandi af hlátri. Og bótt undarlegt
megi virðast, hlýddu víkingarnir skipunum Hastings. Það voru i
aðeins ungu konurnar sem urðu að flýia til að bjarga heiðri
sínum, og ef þeim var fullkomin alvara með að verja heiður
sinn, létu víkingarnir þær sleppa. Þetta yar einungis glens.
En margar kvennanna hlupu í skjól og létu ná sér þar. Ög
Um sólarlag rakst ég á Hasting, sem ekki hafði heldur tekið
þátt í eltingaleiknum. Við kölluðum saman liðið. Þegar allir
voru komnir, vantaði aðeins einn, sem liafði verið stunginn til
bana af afbrýðisömum náunga. Þvi næst fórum við út úr
borginni um bakhlið. En hermenn borgarinnar, sem fyrir utan
múrinn voru öskruðu af bræði.
4
k*v*ö«l*il*v»a*k*íj*n*nH
í páskafriinu fara hjónin
með Erlu litlu dóttur sína í
ferðalag' og það er i fyrsta skipti,
sem hún gistir í hóteli.
En þegar Ijósin voru slökkt
um kvöldið greip hana ótti,„en
mamma hennar reyndi að hug-
hreýsta hana og telja í hana
JJm það leyti, sem við höfðum herjað Rousillon. fallegt hérað kjarkinn. „Alináttugur góður
handan við Pyrenafjöll, var ég búinn að hugsa nægilega mikið gug er alls staðar, og hann gæt-
um árásina á Rómaborg til að brydda á henni við Alan. ! jr þín,“ sagði mamman
Um það leyti, sem við höfðum herjað Rousillon, fallegt hérað En litlu stúlkunni nægði ekki
drekanum, Grímhildi. Ég hafði þar skipstjórn á hendi, því að: þetta svar og aftur og aftúr
skipstjórinn hafði verið drepinn í Navarra. Allur flotinn bai- vældi hún: „Ertu þarna, pabbi?
mikla virðingu fyrir okkur, því að við höfðum forystuna og'Ertu þarna, mamma?“
gátum siglt, hvemig sem veður var. Hvorki þoka né dimm- Þegar þetta hafði endurtekið
viðri hamlaði okkur og við vorum lika mjög vinsæl vegna sig aftur og afturt missti mað-
söngva Alans. Við stefndum til Cemarque, sem er.eyja í mynnij ur í næsta herbergi þolinmæð-
Rhoneárinnar. Þaðan ætluðúm við að herja á Valence, semjina enda fekk hann engan
var auðug borg við ána. Við gerðum okkur von um lausnar- j sve'fnfrið og brást hinn reiðasti
gjald frá Charles, einvalda héraðsins. j við. Hann bankaði á þilið næsta
— Hefurðu nokkurntima verið í Rómaborg, Aian? spurði ég hastarlega um leið- og hann
dag nokkurrt í sólskini.
— Nei, en ég held, að Murray hafi verið þar.
— Spurðu hann.
Sendlingur horfði á fing'rapat Alans og svaraði eftir ofur-
litla stund.
öskraði í bræði sinni: „Mamma
er hjá þér! Pabbi er hjá þér!
Og haltu svo loksins kjafti!“'
Steinhljóð andartak. Síðan
heyrðist Erna hvísla ofur lágt:
„Nú er eg ekkert.hrædd leng-
ur. Eg heyrði í almáttugum
góðum guði.“
— Ég fór til Rómaborgar á dögmn Lothars, sagði hann.
— Spurðu hvort hann langi til að fára þangað aftur.
Alan horfði á mig dolfallinn stundarkorn.
— Ég held, að þú sért orðinn brjálaður, Ogier.
— Þá skaltu verða læknir minn og lækna mig.
— Minnstu þess, að ég var einu sinni kristinn. Seinna varð
ég reikull í trúnni við hirð vonds, kristins konungs, og ég sór
þess dýran eiða að dýrka einungis Appolló, guð söngsins. Hví
skyldi ég annars vera að flækjast með heiðingum? En ég get stúlku, sam hann vai ástfang-
fullvissað þig um það, að Rómaborg er ekki einungis mold og inn k dýrar blómasendingar á
grjót og viður. Það er ekki einnig fólk, sem stjómað er af hverjum degií heUan mánuð, en
páfa. Það var þar, sem heimurinn byrjaði.... íeikmnginn
— Hafa heiðingjar nokkurntíma lagt Rómaborg undir sig?
— Ekki síðastliðin þrjú hundruð árin.
— Ekki England heldur. En er Rómaborg voldugri en
Cadiz.
— Sem stendur er Rómaborg ekki eins voldug. En hún er
frægari.
— Getur frægðin stöðvað innrásarher?
— Nei. Alan þagnaði og varð sorgbitinn á svipinn.
— Hvað ætti að geta komið í veg fyrir að við réðumst á Róm?
—Ekkert! Þið getið rænt musterin að öllu þeirra gulli og I
silfri og kveikt í þeim siðan. Þið getið drepið prestana og rænt , , , ... . . ,
, .. f ... , . \ hun helt sig um nokkurra
demontunum ur kapum þeirra. Þið getið heimtað mikið lausn- | ., .... . ,
. ,, _ ^ , , . ,, . . . . vikna skeio uppi í sveit. Þess
argjald af aðalsmonnum þeirra, en ekki af neinum presti ■ ,
, . ^ . ____j j_ _ ,v_ _ vegna hafi hun gripið til þess
íráðs, að kveikja heldur 1 hús-
inu.
Walter Fiedler frá Frankfurt
varð að svara til saka fyrir
dómstóli þar í borg. Sök hans
var sú, að hann liafði sent
fyrir blómin lét
hann senda — unnusta stúlk-
unnar.
*
Merk kona var dæmdi í
margra mánaða fangelsi fýrir
íkveikju Fyrir réttinum af-
salcaði hún sig með því, að hún
hafi ekki kært sig um að fara
að þvo upp allt leirtauið, sém
bóndi hennar hafði skilið eftir
þeirra. Þeir mundu heldur deyja en greiða nokkurt lausnar
gjald. Það eru varla fjörutíu búsund íbúar í borginni — og
hvernig ættu þeir að geta staðist snúning hinum ljóshærðu
Húnum? En það væri sennilega bezt, að flýta sér. Þetta er
síðasta tækifærið.
Síðustu orð hans gerðu mig órólegan. Alan gerði sér þetta
Ijóst og hló.
— Er þa-5 vegna þess, að þú álítur, að Serkir leggi undir
sig borgina næsta ár? spurði ég.
Pétur: Eg er með voðalega
tannpínu í skemmdit tönninni.
Jón: Eg' myndi láta táka hana,
ef hún væri í mér.
Pétur: Það myndi eg líka
gera.
£. & Suwwcjká
TARZAH!
- íf
«ð skjóta, en þá sagði Maxim að þetta
lilé benti til þess að þeir væru að
júa árás, því að nú vita þeir að
við erum lamaðir.
,.En liðsforingi," sagði Tarzan,
..vita þeir að svo margir hafa fallið og
ef við nú reyndum að blekkja þá og
láta þá halda að við höfum ógrynni
liðs.“'
„Setjum nú dauðan mann í hverja
skotrauí, svo að Arabarnír haldi að
þar stanai liiandi vörður tilbúinn að
hefja skothrið,“ sagði Tárzan.