Vísir - 11.03.1957, Qupperneq 10

1»
VÍSIB
Mánudaginn 11. marz 1957.
EDSSOtM MARSHALL:
VíkintftíMHH
72
' ar og sá þriðji brá spjótsoddi að hálsi Kuola. Hasting virtisfc.
hafa gert ráð fyrir öllu. j
— Ég bið yður afsökunar, Ogier, sagði Hasting hlæjandi,
þegar ég' var byrjaður að ná mér eftir höggið. — En mig grun - j
aði, að þú myndir ekki þola að sjá hendur lagðar á völvuna'
-=SdQ
k*v®ö«I*d*v*ö»k*o*n«n-i
Maður kom inn í veitingahús
IQHSH!
— Spurðu fylgdarnsænn hans, hvað þeir ætli að taka til
bragðs að þvf lokiwi. Byrðjaðu á Kitti.
— Kitti! Viltu fylgja mér, eftir að Ogier er dauður og vísa
mér á Pólstjörnuna, þegar hún er falin bak við dimm ský?
Eg mun verða yfirkonungur allra Englendinga.
— Nei, lávarður! Þér verðið að hafa mig afsakaða.
— Hvað ætlarðu þá að gera? Ég ætla að fylgja Ogier, ef hann
leyfir mér?
— Hvaða erindi á gul kona til Vallhallar eða Nástrandar?
— Ég véit það ekki, lávarður. En ég vona, að þar verði eitt-
hvað handa mér að gera.
— Spurðu Kuola, sagði Alan.
Kuola var spurður og hann svaraði rólega eftir ofurlitla um-
hugsún. Svo þýddi Kitti svar hans.
— Kuola segir, að það sé löng leið heim til Lapplands, og
að ég sé systir móður hans. Hann.ætli því að fara þangað, sem
ég fer, sagði Kitti. — Hann segir ennfremur, að hann voni, að
Ogiér taki okkur með sér.
— Þau hafa ekki sagt mér neitt, sem ég vissi ekki áður,
sagði Hasting við Alan. — Og þar eð stund Ogiers er komin....
— Þú hefur ekki spurt Sendling — Murray frá Heiði —
ennþá, hvað hann ætli að gera.
— Mig langar ekki að vita það.
— Hasting! Dettur þér í hug, að þú getir sloppið við hefnd
mína? Lokaðu vörum! mínum! Taktu frá mér hörpu mína!
Og þúsund óbornir söngvarar munu syngja um hrakmennsku
þína. Þeir munu þurrka þig út, eins og orð, sem ekki rímar.
Þú vérður kallaður Hasting grimmi. Nafn þitt vcrður bendlað
við glæpi um aldur og ævi.
— Murray er daufdumbur. Ef ég er hræddur við það, sem
hann segir, þá er mér ekki við bjargandi. Spurðu hann.
Alan talaði lengi fingramál við Sendling. Murray brosti dauf-
lega.
— Hann segir, að það sé þögult og kyrrlátt hér og geti
naumast verið þögulla í gröfinni. Hann segir ennfremur, að
veröldin verði tómleg, eftir að Ogier sé farinn. Þess vegna viiji
hann fara með honum.
í Ég vissi ekki, hvað þetta táknaði. Allt var í þoku fyrir mér.
2. .
— Brottför ykkar ásamt Ogier skal ekki verða frestað lengi
úr þéssu, sagði Hasting við þá, sem höfðu talað. — Meera! Þú
verður að gerast völva okkar, þegar Kitti er farin. Seilstu undir
hálsmálið á kjólnum hennar og náðu í lítinn járnfisk, sem
festur er í band um háls hennar.
Ég gat ekki hugsað mér, að hendur Meera þukluðu um brjóst
gulu konunnar. Ég steig eitt skref áfram. Einn af skipstjórnar-
mönnum Hastings, Heiðrekur að nafni, hafði að því er kom í
ljós, gert ráð fyrir þessu. Hann hafði falið aðra höndina fyrir
eftan balíið og hafði stein í lófanum. Hann sló mig nú á gagn-
augað, svo að ég riðaði við og munaði minnstu, að ég missti
meövitundína. En Kitti skildi, hvað ég hafði ætiast fyrir og í
skyndi sleit hún fiskinn af bandinu og ætlaði að varpa honum
fyrir borð, en tveir af mönnum Hastings gripu um úlnliði henn-
þína og mundir gera tilraun til að kasta töf'rafiskinum fyrir
borð. Báðar þessar grunsemdir reyndust á rökum byggðar. En
þegar þú ert búinn að hugsa þig um, veit ég, að þú eftirlætur
víkingunum þennan töfragrip þimr.
— Ég hefði átt að vita að Vú mundir ekki vilja að kerlingar-
nornin snerti á henni. Ég hef sjálfur alltaf haft viðbjóð á
henni. En reyndar er ég nú vaxinn upp úr því og hélt, að þú og sá þá hvar menn sátu við
værir það líka. Nú aðeins fyrirlít ég hana. Hún hefur nef í hvers spil við eitt borðið en mitt á
manns koppi, en finnur þó hv*gi lykt. Síðan Ragnar dó, hefur milli þeirra sat hundur og spil-
henmi ekkert orðið ágengt. En ég verð að gera þér eina móðgun. aði líka.
enn. - Aðkomumaður gat ekki orða
— Hver etr sú? bundizt. Þvílíka sjón — að sjá
—• Ég verð að binda fætur þína. Að vísu er ég.viss um, að.öund spila — hafði hann aldi-ei
þú mætir örlögum þínum eins og sannur víkingur. En þó er á ævi sinni séð.
ómögulegt að vita, hvað dauðamanni getur dottið í hug. Ég »0, jæja,“ sagðj eigandi
minni þig á þáð; að þú lézt setja þunga járnhlekki á föður ( hundsins, „hann spilar nú ekki
minn, Ragnar, og þeir voru ekki teknir af honum fyrr en rétt sérlega vel en hann er íbygginn
áður en honum var varpað í ormagfyfjuna. | á svipinn eins og góðir spila-
—• Það er sanngjarnt, sagði ég. — En þó er ekki víst-ennþá, menn eiga að vera. Það er að-
hver örlög mín verða. á a-
Þetta verk var síðan framkvæmt. Þegar því var lokið,
ég mér upp við stýrishúsið.
Hver viltu, að taki við fiskinum af gulu konunni? spurði
Hasting.
— Murray frá Heiði átti fiskinn upphaflega. Hann verðúr
að fá að ráða því.
— Nei, með þv'í að nota hann, eignaðirðu þér hann.
— Þá mun ég segja Kitti að fá þér hann. Þú og enginn ánnar
af félögum þínum á að fá hann. En þegar ég er dauður á Bjöfíi
að fá hann.
— Af hverju Björn?
— Hann er líkastur Ragnari af öllum sOnum hans.
— Guð minn góður! heyrðist einliver hrópa. Mér heyrðist
það vera Enid.
— Það er samþykkt! hrópaði Hasting. — Og allir viðstaddir
eru vitni að því.
— Kitti! Fáðu Hasting töfrafiskinn, sagði ég.
Kitti hlýddi, en hún var eins og steingerð í framan. Svo
virtist sem Hasting hafði gleymt okkur meðan hann skoðaði
járnfiskinn. Hann batt hann við spottann og sveiflaði honum á sínu kraftmikla og blygðunar-
fram og aftur. j lausa sjómannamáli og' um leið
— Hvernig uppgötvaðirðu þetta? spurði ég. i formvrkvaðist svipur hans
— Með mjög venjulegri njósnastarfsemi, sagði hann. — Það ískyggilega. „Einn, tveir, þrír,
var ekki mjög erfitt. Einn af þrælum mínum lá fyrir framan. fjórir, fimm--------------“ og því
tjald Kitti og lést vera drukkinn. En hann gægðist gegnum gat j hærra sem hann taldi þeim mun
á tjaldinu. En segðu mér eitt: Hvernig fór hinn daufdumbi þyngri varð svipur hans og á-
maður að því að ná í töfrafiskinn?
— Ef hann segði þér það, mundi töfrafiskurinn missa kraft
sinn, skrökvaði ég.
— Þá langar mig ekki til að komast að því. Hann þagði
stundarkorn og síðan breyttist svipur hans. — Ogier! Það sem
ég ætla að segja þér núna á að vera til huggunar sál þinni,
hversu svalur, sem þú kanrit að vera. Samkvæmt öllum lögum
norrænna manna hefurðu fyrirgert lífinu. Og þegar hann lét
fleygja þér í voginn, varstu þræll hans og hann mátti gera við
þig, hvað sem honum þóknaðist.
— Ég hef aldrei viðurkepnt þrældómsokið.
— Ef til vill hefur föður mínum líka verið það ljóst. Hann
áleit, að ef til vill hefði faðir þinn verið mikill höfðingi, sem
hann hefði borið virðingu fyrir sem andstæðingi. Ef til vill
hefur hann líka haft grun um, að þú ættir mikla framtíð fyrir
þér, ef þú héldir lífi. Að minnsta kosti valdi ha.nn þér miklu
heiðarlegri dauðdaga en nokkrum þræl hæfði — dauðdaga, sem
hæfði syni mikils höfðingja.
— Ég man það vel, sagði ég, þegar hann þagnaði.
eins eitt, sem er athugavert víð
hann og það er það, að hann
dinglar ævinlega rófunni í
hvert skipti_ sem hann fær góð
spil.“
Sjómaðurinn kom loksins
heim til sín eftir lángvarandi
ferð til framandi Jánda. Léttur
í lund og íhlakkghdi skapi opn-
aði hann dyrnar á íbúðinni
sinni og labbaði sig inn á sitt
gamla_ vingjarnlega heimili.
Það fyrsta sem hann sá þeg-
ar hann kom inn í stofuna var
vagga og í henni tvö nýfædd
börn.
„Og' hver djöfullinn í svart-
asta víti!“ hrópaði sjómaðurinn
sjóna. Eiginkonan var líka byrj-
uð að ókyrrast í rúminu og
svitadfopar spruttu fram á
ehni hennar. Loks stanzaði sjó-
maðurinn við töluna 18. Átján
mánuðir voru íiðnir frá því er
hann hafði komið síðast heim
og hitti eiginkonuna. Hann
horfði á konu sína heiftúðugu
augnaráði án þess að segja orð,
en allt í einu mildaðist svipur
hans_ hann Ijómaði af hamingju
um leið og hann grúfði sig í
faðm konu siiinar. Og svo stam-
aði hann í geðshræringu sinni:
„Eg var byrjaður að van-
treysta þér, en-------svo allt
í einu uppgötvaði eg að að að
-----það voru tvíburar.“
r. BtíWCtíýkA
TAR2AW-
2311

Copf lisi. KJ{»r Rkf Ðntroufhi. Toc.*»Tm. ftf* O 6
Distr. by UniteU Feature Syndicatc,
* • * .
— T
lia
Brátt kom Georgs aftur með vín,
en Tarzan baðst vinsamlega undan
því að taka þátt í drykkjunni, en
því meira hanaa þér vinur minn,
sagði hann. Eg ætla að gá inn í hinn
salinn.
Georges brosti og sagði skilja
hann, það hefði vist verið einmana-
legt í Sibut, og þessar stúlkur....
Og augnabliki eftir að Tarzan kom
inn, gekk hermaður i salinn. augna-
ráð hans var kvikult og nafn hans
var Pierre Bais.