Vísir - 25.11.1957, Blaðsíða 10

VISIR
Mánudaginn 25, nóvember 1957
í'
sækir yður klukkan tólf. Eg verð að fara með ferðamenn, sem
ætla að eta hádegisverð á „La Romantica", sagði hann.
John labbaði um bæinn í sólskininu. Hann heyrði þaö á
skvaldrinu í fólkinu á gangstétíinni að þarna voru saman kom-
in allra þjóða kvikindi — Englendingar, Norðurlandabúar, Þjóð-
vefjar, Frakkar og Ameríkumenn. Hann fékk sér kaffibolla hjá
gangstéttargreiðslu, og þar var alþjóðleg samkunda. Hann
heyrði Breta og Ameríkumenn tala saman um skemmtiferðir,
sem þeir ætluðu að fara, og hann þakkaði sínum sæla fyrir að
hann skyldi sjálfur eiga heima í litlu matsöluhúsi og ekki hafa
neinar áætlanir að haga sér eftir. Þessar sex vikur, sem hann
átti í vændum virtust rnundu verða rólegar og friðsælar. í fyrsta
skipti i mörg ár ætlaði hann að hvílast algerlega og.vera aðeins
það, sem honum dytti í hug. Sjúkrahúsið í Castleton var langt-
langt burtu. Fyrir þremur dögum hafði það verið öll hans veröld,
en nú fannst honum það vera komið á aðra plánetu.
Það er eitthvað í þessu með loftbreytingu og algert iðjuleysi,
hugsaði hann með sér. Honum fannst hami sjá alla hluti skýrar
núna — hann var farinn að taka eftir umhverfinu og hafa
i gaman af ýmsu smávegis. Þó ekki yrði nema að ganga á göt-
unni og sjá ferðamannastrauminn sem ætlaði til Venezia — til
Firenze — eða til Róm — og vita að sjálfur þurfti hann ekki
um annað að hugsa en að rangla um göturnar þangað til Colette
i kæmi að sækja hann á árabátnum' sínum — það var dásamleg
tilhugsun. Og þegar hann sneri bakinu að blómskreyttiun stöll-
unum fyrir framan Hotel Paradiso gladdist hann yfir því að
; hann skyldi ekki eiga heima þar og þurfa að liafa fataslcipti
íyrir miðdegisverðinn á hverjum einasta degi og hafa langar,
háalvarlegar viðræður yfir borðum. Hann fann aö litla matsölu-
j húsið var þegar orðiö honum heimili.
Það var heitt í sólskininu og þægilegra að ganga í skuggan-
um af kastaníutrjánum. Þarna voru margar verzlanir og nær
allar þeirra höfðu á boðstólum varning, sem aðallega var ætlaður
ferðafólki: körfur, stráhatta, ilskó, litlar chiantiflöskur í bast-
neti, spiladósir eins og svissneskir fjallakofar í laginu og ógrynn-
in öll af útskornu smádóti.
Hann hafði gleymt tannburstanum sínum í lestinni og kom
loks að snyrtivörubúð. Þar sagði hann fyrstu ítölsku setning-
una, sem hann hafði búið sig undir lengi:
— Uno spazzolino da denti....
— Tannbursta. Já, herra. Á hann að vera harður eða mjúkur?
spurði gamli maðurinn á ensku, og John fann að liann roðpaði.
Steve frændi hafði haft rétt að mæla. Þarna í Lugano töluðu
allir ensku. En hann var staðráðinn í að læra dálítið í itölsku
rneðan hann dveldi þarna syðra.
Hann fann verzlunina sem Colette hafði sagt honum frá —
þar sem myndirnar hennar voru seldar. Afgreiðslumaðurinn þar
íalaði líka ensku reiprennandi svo að John gafst ekki færi á að
nota setningarnar, sem hann hafði lært utan aö í ítalska sam-
talskverinu sínu. Hann keypti ýmsar málaravörur og nokkrar
ávartkrítarmyndir úr þorpunum í kring. Þær mundu sóma sér
vel á veggjunum heima í stofunni hans í húsinu hans Steve
frænda. Þetta vorú góðar teikningai og afgreiðslumanninum
faniist hann velja vel. En þegar John spurði eftir myndum eftir
ungfrú Berenger kom vanþóknunarsvipur á afgreiðslumanninn.
— Þær eru svo litskrúðugar, signor — þær sóma sér ekki meö
svörtu myndunum,...
Mig langar til að fá að líta á þær samt,
Hann kipptist við þegar maðurinn lagði myndirnar fram á
borðið. Colette hafði sagt satt þegar hún sagði honum að þær
væru lélegar. Litirnir voru skerandi — græni liturinn á vatn-
inu, blóðrauð magentablómin, fjólublátt sólarlagið. — Þetta var
skræpulegt og Ijótt. En Colette hafði sagt að ferðafólkið keypti
þetta. Honum létti þegar hann sá að hún hafði ekki sett nafnið
sitt á þær.
— Tíu krónur stykkið, sagði afgreiðslumaðurinn, — Signor-
inan málar fyrir ferðafólk, skiljið þér. Hún getur málað öðru
vísi ef hún er beðin um það.
— Eg skil. John brosti ofurlítið. — En eg tek þessar samt.
— Allar sex. Virðing mannsins fyrir Jolm sem smekkmcnni,
fór lækkandi.
— Já, allar sex. Eg á nokkrar frænkur, sem hafa gaman af
sterkum litum. Jolm brosti.
— Ó, si, si — það var annað mál.
John fór á pósthúsið og sendi frænku sinni bréfspjald. Það
var mjög ópersónulegt — hann sagði henni hvernig ferðin
hefði gengið og að hann kynni vel við sig í Lugano. „Eg ætla1
að mála og veiða og sleikja sólskinið,“ skrifaði hann og brosti
um leið að sjálfum sér. Bellu frænku mundi líka að frétta
þetta, og Steve mundi ekld geta rennt grim í neitt af því, sem
hann hefði fyrir stafni. Hann hafði megnustu andúð á því að
skrifa að hann hefði fundið Colette Berenger, og ætti heima
í sama húsinu og hún. Hann hafði tímann fyrir sér, og fyrst
ætlaði hann að tala betur við hana og segja henni hver hann
væri og hvaðan hann kæmi.
Hann hafði gaman af að sjá markaðinn og alla litina þar.
Þarna gengu konurnar milli borðanna og verzluðu, allar í svört-
um kjólum og með hettuklút. Þær bentu og gægðust og prútt-
uðu eins og húsmæður gera um allan heim, og svörtu kjól-
arnir voru alger andstæða rauðu tómatanna og gulu glóaldin
anna á borðunum.
Hann gekk fram hjá blómabúð og datt í hug að ef til vill
hefði Colette gaman af að fá blóm í kassann á svölunum.
Hann valdi jurt með dökkbláum blómum. Vissi ekkert hvað
liún hét, en blómin voru með sama lit og augun í Colette.
Þegar gömlu konurnar á torginu komu auga á hann með
blómapott undir hendinni, gerðu þær aðsúg að honum, því að
þær héldu að hann væri venjulegur heimilisfaðir, og mæltu
hið bezta með því sem þær höfðu að bjóða. Áður en hann vissi
af var hann með fangið fullt af appelsínum og kirsuberjum,
1 melónum og osti sem hann hafði aldrei heyrt nefndan á nafn
fyrr. Loks tókst honum að slíta sig af kerlingunum og fór nú
niður í vatnsbakkastrætið til að svipast eftir hvort Colette væri {
komin.
COLETTE REIÐIST.
John sat í skugga undir einni kastaníunni og naut útsýnisins
yfir vatnið. Útsýnið töfraði hann svo mjög, að hann vissi ekki
fyrr en Coletté stóð við hliðina á honum.
— Hæ hefurðu verið að verzla? Hún studdi brúnum höndunum;
á mjaömirnar og hallaði undir flatt meðan hún var að skoða!
það sem hann hafði keypt. Hún vildi vita upp á hár hvað hann
hefði borgað fyrir hvað um sig. — Þær hafa áreiðanlega prettaö ]
þig, kerlinganornirnar. Éað er hægur vandi að leika á karlmann,
sem fer einn að verzla á svona staði. Þú getur fengið nóg af
ávöxtum hjá okkur fyrir tiu krónurnar þínar á dag, svo að þú
þarft ekki að lcaupa þá sjálfur, sagði hún reið.
— Eg ætlaðist til að þetta kæmi á svalirnar. Þú heíur gaman
af blómum, er það ekki?
-— Þakka þér innilega fyrir, þetta var fallega hugsað. Hún
varð feimnisleg og^fór að bera varninginn ofan í bátinn. — En
þú mátt aldrei káupa mat. Hvað kostaöi þessi melóna? Og ost-
urinn?
— Eg er búinn að gleyma því. sagði John og bað var satt.
—■ En þú mátt ekki reiöast mér, Colette. Eg hef ekki komið í;
verzlanir í mörg ár, nema þá sjaldan að eg hef keypt mérj
E. R. Burrooghs 1 AHZAW — .2.101
Sá er séð hafði til ferða
j Tarzans og þegar hann drap
vörðinn, hljóp nú allt hvað
af tók til að vara við komu
hans. Tarzan fór hinsvegar
til manna sinna og héldu
þeir nú allir áfram ferð
sinni inn í afkima fjallsins,
þar sem hættan beið þeirra
við hvert fótmál. Þeir vissu
ekki að skordýramennirnk
höfðu haft njósnir af þeim
og biðu eftir færi á þeim.
— Eg heyrði að þú hefðir
neitað forstjórastöðunni við
j f yrirtækið.
— Já, það er engin von inn
að hækka í tign.
*
— Ef forstjórinn tekur ekki
orð sín aftur þá er eg farinn.
— Hvað sagði hann?
— Þú ert rekinn.
*
— Hættu að drekka. Það eru
hérna 40 tómar flöskur og eg
vil ekki sjá fleiri.
— Það er skrýtið. Eg man
ekki efíir að naia komið með
nokkra tóma flösku.
*
— Hvers vegna slóuð þér
konu yðar með stól?
— Af því að eg gat ekki lyft
píanóinu.
*
— Vaknaðu! Vaknaðu!
— Nú hvað er að?
— Eg gleymdi að gefa þér
svefnmeðahð.
*
— Mér þykir leitt að konan
þín skyldi yfirgefa þig, Komdu
inn og drekktu sorgum þínum
í einum sjússi.
— Eg er hræddur um að það
sé ekki hægt.
— Hvað er að? Drekkurðu
ekki?
— Jú, en eg syrgi ekki.
★
Bjartsýnismaður er sá sem
fer blankur inn í veitingahús.
pantar sér mat og ætlar svo að
borga með perlunni, sem er í
ostrunni.
Leigjandinn: Veggirnir eru
allir útslettir.
Eigandinn: Já síðasti leigj-
andinn, sem var hérna, var upp
finningamaður. Hann fann
upp eitthvert sprengiefni.
Svo að blettirnir eru leifar
af því?
Nei, þetta er uppfinninga-
maðurinn.
----♦-----
Önnur útgáfa af
„Á bökkum Bola-
fljóts.“
Skáldsaga Guðmundar Daní-
elssonar „Á bökkum Bola-
fljóts“ liefur nú verið gefin út
í annarri útgáfu.
Fyrri útgáfa hennar kom út
árið 1940 og var útgefandi Þor-
steinn M. Jónsson.
Bókin kom út á dönsku árið
1949 í þýðingu Martin Larsen
sendikennara ái'ið 1949. Var
hún stytt í dönsku útgáfunni og
hefur hún nú í endurútgáfunni
fengið það form, sem höfund-
urinn kýs sjálfur.
Bólcin hefur féhgið ágæta
dóma bæði hér og erlendis,
enda er4skáldsagan fersk, upp-
runaleg og safarík.
Útgefandi er ísafoldarprent-
smiðja h.f. og hefur ekkert ver-
ið til þess sparað, að útgáfan
yrði sem smekklegust.
■jjf Hámarksverð hefur verið
sett á svonefnd borðvín í
Frakklandi.