Vísir - 11.12.1957, Síða 10

10
VISIR
Miðvikudaginn 11. desember 1957;
til þess ennþá.
— Hefur þú komið þangað? spurði hann forvitinn.
Colette brosti. — Já, einu sinni. Stúlkan sem átti að leiðbeina
varð veik, og bilstjórinn, sem er vinur minn, fékk mig með sér
í staðinn. Það er afar margt að sjá á leiðinni, og þetta er ódýr
ferð. Þú sérð bæði Padua og Milano og Como-vatnið — og
Venezia er dásamleg. En ekki vildi eg eiga heima þar.
— Hvers vegna ekki? Honum var skemmt að sjá ákefðina í
henni. — Eg hélt að listafólki þætti gaman að eiga heima í
Venezia.
Hún yppti öxlum. — Það er of mikið af öllu þar. Byggingarnar
eru stórar — risavaxnir jötnar úr marmara og steini. Það hlýtur
að hafa verið margra ára verk að gera litsteinamyndirnar á
veggjunum og öll málverkin. Og það er langtum of mikið af
ferðafólki þar — síkin eru full af skolpi og pappír og appelsínu-
hýði og loftið er heitt og mollulegt.
— Mér finnst þetta ekkert freistandi, sagði John og hló. —
Eg held að við hlaupum yfir Venezia í þetta sinn. Hann vildi
ekki segja henni, að hann hefði ekki nægja peninga til þess að
fara til Venezia.
Hún horfði spyrjandi á hann. — í þetta sinn? Áttu við að þú
munir koma til Lugano einhverntíma seinna?
Þau stóðu fyrir utan járnbrautarstöðina og hann horfði yfir
litla sólbjarta bæinn við brosandi vatnið. — Eg held áieiðanlega
að eg eigi eftir að koma til Lugano altur, svaraði hann lágt. Og
hann vissi að það var satt. Hann var heillaður af þessum staö,
sólinni, kyrrðinni og andrúmsloftinu. — Kannske oft, bætti
hann við.
— Það er gaman að heyra þig segja þetta! Colette ljómaði
af fögnuðu. — Þá finn eg, að eg er ekki alfarin frá Lugano.
— Bjáninn þinn. Það er svo auðvelt að ferðast nú á dögum,
og eg veit að hún amma þín gerir allt sem í hennar valdi stendur
til að gleðja þig.
Hún mændi enn einu sinni á auglýsinguna frá Venezia og
sagði: — Mér þykir nú samt verra, að þú sérð ekki Venezia
núna. Það er svo fallegt þar á kvöldin. Og á leiðinni til baka
gætir þú séð rómverska hringleikhúsið og svalir Júlíu í Verona....
og allstáðar eru þessir ítölsku garðar og vínekrur.... Hún hló.
— Þarna getur þú séð, að eg hef alls ekki verið fráleitur leið-
beinandi! Þegar við komum aftur gáfu allir farþegarnir í bíln-
um mér gjafir.
COLETTE KAUPIR.
Þau gengu hægt niður brekkuna og hann sagði hugsandi:
•— Þú ert skrítin, Colette. Þér þykir gaman að taka við vika-
skilding hjá ferðafólki og selja því lélegar myndir. — Þér finnst
gaman að nota þessa peninga frá ömmu þinni til að kaupa
gjafir handa Emiiio og öðrum — en sarnt þverneitaðir þú að
svara bréfunum frá frænda mínum, þar sem hann var að bjóða
þér gott hús og rikulegan styrk frá ömmu þinni.
Hún snarstansaði og kippti hendinni úr olnbogakrika hans.
•— Já, en þessum peningum vann eg fyrir! Og hvað myndirnar
snertir þá er miklu erfiðara að mála það sem fólk vill, en það
sem mann langar sjálfan til að mála.
— Hvernig geturðu útskýrt það?
Colette yppti öxlum. — Skilurðu það ekki. Eg vil gjarnan
selja myndir, en sjálfa mig vil eg ekki selja. Ef hún amma mín
heldur að hún geti keypt mig — fyrir dýrt hús, fín föt og pen-
inga — þá verður hún að lesa upp og læra betur. Þá strýk eg
mína leiö, alveg eins og mamma gerði.
— Eg skil.
— En henni hefur verið ánægja að senda mér þessa peninga,
sem eg fékk núna. Eg hef ekki beðið um þá. Og það er ekki
nema sjálfsagt, að fjölskyldan mín fái eitthvað af þeim.
— Jæja, er ekki bezt að ljúka þessum kaupum af, sagði John
góðlátlega.
Fyrst keyptu þau gjafirnar, og þó að Colette hefði sagt að
sér hundleiddist að fara í verzlanir, virtist hún skemmta sér
ágætlega.
— Og svo eru það fötin þín. John nam staðar fyrir utan kven-
fataverzlun með miklu af kjólum í gluggunum. — Við getum
keypt allt sem þú þarft hérna. Eg sé ekki betur en að skór og
handtöskur fáist hérna líka.
En þegar þau komu inn í búðina var líkast og æði gripi hana
er hún sá afgreiðslustúlkuna og allar kjólaraðirnar meðfram
veggjunum. — Hjálpaðu mér, hvíslaði hún og þrýsti sér að
honum, svo að afgreiðslustúlkan hélt aö þetta væru faðir og
dóttir.
— Megum við líta á.... útikjól, hentugan til ferðalaga? flýtti
hann sér að segja og ýtti Colette ofurlítið áfram um leið og
brosandi afgreiðslustúlkan sneri baki við þeim til að opna einn
glerskápinn. — Farðu með .henni, bjáninn þinn, og veldu eitt-
hvað sem þér þykir fallegt.
En það var eins og Colette væri límd við gólfið. Hún var föl
undir sólbrunanum og hendurnar titruðu. John vorkenndi
henni. Hún vakti athygli í þessari glæsilegu verzlun. í upplitaða
kjólnum sínum með gatslitna ilskóna.
John brosti hughreystandi til hennar. — Nú er annaö hvort
að hrökkva eða stökkva. Láttu nú hendur standa fram úr ermum.
Hann settist á stól við stóran sýningarglugga og sá að Colette
var vísað inn í mátunarherbergi, með flaueishengi fyrir dyrun-
um. Afgreiðslustúlkan fór á eftir henni, klyfjuð af allskonar
fatnaði.
Eftir fimm mínútur komu þær fram aftur og John leit við og
starði undrandi á þá nýju Colette sem hann sá. Hann heyrði
varla skjall afgreiðslustúlkunnar. Colette stóð fyrir framan
hann grönn og spengileg í hafbláum göngufötum og hvítri
treyju undir jakiianum. Eina skrautið á kjólnum voru ofurlitlar
blúndur á kraganum, og fötin fóru eins og þau væru sniðin
á hana.
— Þetta fer þér ágætlega, sagði John, sem furöaði sig á, að
hún skyldi hafa svona góðan smekk.
Colette þótti auðsjáanlega vænt um að honum líkuðu fötin,
og sneri sér að stúlkunni og sagðist ætla að kaupa þau. — Þau
eru nokkuð dýr, sagði hún svo lágt að John einn heyrði, — fjög-
ur hundruð krónur. Eg hefði getað fengi fjóra kjóla fyrir það.
— Kauptu þér kjól líka, sagði hann og var ánægður með hana
og sjálfan sig líka.
Afgreiðslustúlkan var ekki iðjulaus. Eftir augnablik kom hún
með eplagráan línkjól og hélt honum upp fyrir framan Colette.
— Si, si. Þetta er númer signorinunnar, sagði hún.
John borgaði úttektina og sagði Colette að vera í kjólnum
áfram, svo að hún gæti valið sér skó og tösku í samræmi við
hann. Og svo fór hann með hana í hattadeildina.
— Æ, John — ekki hatt! hrópaði hún. — Eg nota aldrei hatt
— ekki einu sinni í kirkjunni. Bara hettuklút!
— Ef þú ætlar að verða mér samferða verðurðu að hafa hatt,
sagði hann bilbugslaus. — En þú getur haft hann lítinn.
Honum var skemmt.
Litli hvíti hatturinn breytti henni enn meir. ■— Nú ertu lík
henni mömmu þinni, sagði hann hugsandi er þau fóru að kaupa
skóna og töskuna.
— Þekktir þú hana mömmu vel? spurði hún áfjáð?
— Eg sá hana aðeins þegar eg var heima í sumarleyfinu. Eg
var strákur í skóla þá — fimmtán ára. En Evelyn var falleg. (
Colette hló. — Hún var ekki aðeins falleg og góð, hún var
töfrandi, hún mamma mín! Og hafir þú verið fimmtán ára þá,1
ertu ekki nógu gamall til að vera faðir minn núna.
— Hvaða dagur er í dag?
— Eg veit það ekki. Hvers
vegna gáir þú ekki að því í
dagblaðinu, sem þú ert með í
vasanum?
— Það þýðir ekki neitt. Það
er síðan í gær.
★
Það var svo heitt að gefa varð
hænsnunum rnuldan ís, svo þau
verptu ekki harðsoðnum eggj-
um.
★
— Ef þér er svona kalt á fót-
unum ,hvers vegna færðu þér
þá ekki hitapoka?
— Eg reyndi það.
— Kom það ekki að gagni?
— Nei. Eg kom löppunum
ekki ofan í hann.
★
— London er þokusamasti
staður í heimi.
— Nei eg hefi verið á einum
verri.
— Hvar var það?
— Eg veit það ekki, það var
svo mikil þoka.
Skemmtileg
barnabók.
Það fer ekki mikið fyrii?
Dodda-bókimum í (þessu flóði
stórra og dýrra bóka á jóla-
markaðinum, en börnin koma
samt auga á þessa litlu bók inn-
an um skrautlegu stóru bæk-
urnar.
Það er Myndabókaútgáfan,
sem gefur út Dodda-bækurnar,
tvær að þessu sinni „Doddi í
leikfangalandi“ og „Doddi x
fleiri ævintýrum“. Dodda-sög-
urnar eru eftir hinn vinsæla
barnabókahöfund Enid Blyton.
Dodda-bækurnar eru í afar-
litlu broti og þægilegar í með-
ferð fyrir litlar hendur. Helm-
ingur hverrar síðu er prýddur
teikningu, en lesmál er á hin-
um helmingnum. Málið er létt
og lipurt, en það er því miður
ekki hægt að segja um állar
barna- og unglingabækur.
E. R. Burroughs
2512
Grípið svikarann, hróp-
l aði drottningin, en það var
'l um seinan. Remu var skjót-
ráður. Hann var stokkinn
og hafði hrifsað spjót af
einum varðmanninum og
áður en verðir Leeru gátu stóð óvarinn og hafði alls
áttað sig reiddi hann vopn- ekki búizt við þessari
ið að drottningunni, sem skyndilegu árás.
Usigur höfusidur af
ísíenzkum æftum.
Það er óvenjulegt að sjá nafnt
íslenzks útgáfufyrirtækis á bók,
sem gefin er út erlendis og*
prentuð á erlendri tungu.
Þó hefir þetta gerzt, að því er
snertir smásöguheftið „Kont-
rakten og andre Noveller" eítir
Knud Brandholt. En menn mega
nefnilega ekki láta nafnið
blekkja sig, því að þarna er um
ungan höfund að ræða, sem
er íslenzkur í aðra ættina. Eíni
smásagna þeirra, sem þarna er
um að ræða — eða a.m.k. sumra
— er sótt til íslands, en ekki veit
Visir, hvort höfundur hefir kom-
ið hingað til lands eða fengið
kynni sín af landinu með upp-
eldinu.
Það er forlag Odds Björnsson-
ar á Akureyri, sem er útgefandi
gagnvart íslandi. .