Alþýðublaðið - 20.03.1958, Síða 6

AlþýSublaBl®
Fimmtudagur 20. marz 1958.

■: ••:■

' ;

i*etfa eru fyrstu myndirnar af vortízkunnj í P en fyrirfram þótti yitað, að hún yrði
fólgin í styttri kjólum. Þar með hefur sú tízkustefna sigrað um víða veröld, en undirbúningur
þess hefur tekið mikinn tíma og kostað ærin heilabrot tízkuherranna í París.
í FRAMHALDI af þættí í
síðustu viku er hér svo enn
ein saga um ófarir í sumar-
; fríum.
\ —0
x Við fórum til Parísar fyrir
i nokkrum árum í sumarfrí, ég
' og nokkrar vinkonur mínai,
'■ segir sögumanneskja.
i Þar sem ég er alveg sérstak
lega mikill aðdáandi alls þess
er varðar tízku og kemur frá
París, ákvað ég að fá mér nú
virkilega fallega franska hár-
, lagningu.
. Þegar tii hárgreiðslumanns
v ins kom, því að hér var um
j karlmann að ræða, sem
| gegndi hlutverki þess er kall
að er hárgreiðslukona heima,
komst ég strax í mjög mikil
vandræði við að gera mig
skiljanlega, þar sem frönsku-
I kunnáttan var af skornum
skammti.
Loks tókst mér að gera hon
um skiljanlegt, að ég vildi fá
| hárið sett upp í krullur, sagði
i ég víst, að minnsta kosti hafði
!i hann nú skilið nægjanlega
j mikið til þess að hann tók um
í svifalaust til starfa.
í ÖÞegar ég svo hafði verið í
í þurrkunni tilskilinn tíma og
i loks gat athugað hina nýju
( frönsku hárlagningu mína í
1 spegli, lá við að ég ræki upp
! angistaróp. Allt hár mitt var
í sett upp í smákrullur, eins og
hár svertingja. Og enn verð
; ég að viðurkenna, að verkið
i var vandlega unnið, því að
J það liðu nokkrir dagar, þar til .
i ég. þorði alnaepnilega að láta .
sjá mig á götum eða í veit-
ingahúsum borgarinnar.
Svo eru hér nokkur orð
um hvernig getur farið, þeg-
ar ungar stúlkur vilja verða
fullorðnar fyrir tímann.
í sumardvöl kynntist ég eitt
sinn ungum dreng á mínu
reki, segir stúlka ein, og urð-
um við strax það sem kailað
er skotin hvort í öðru. Við
vorum bæði stór og þroskuð
eftir aldri og því féll sérlega
vel á með okkur.
Þegar við svo komumst að
því, að við áttum heima x
sama bæjarhluta ákváðum
við, að hittast þegar við vær-
um bæði komin í bæinn og
fara saman á bíó.
Við vorum bæði undir niðri
ákveðin í að giftast þegar við
yrðum stór, þó við segðum
það aldrei beinlínis.
Loks kom hin langþráða
stund, er bæði.voru komin í
bæinn og ætluðum að fara
út að skemmta okkur saman.
Hann ætlaði að bíða mín á á-
kveðnu götuhorni rétt fyrir
klukkan sjö og ætluðum við
saman á bíó og síðan eitthvað
að fá okkur öl á eftir.
Ég fékk lánuð föt af eldri
systur minni til stefnumóts-
ins og málaði mig og leit sém
sagt sérstaklega vel út, nema
ef segja mætti, að ég virtist
7 árum éldri, en ég var. Þar
kom líka að vinur minn
þekkti mig ekki, og varð
mjög undrandi er hann sá
breytinguna á mér. Hann fór
að vísu með mér í bíó, en að
því loknu bar hann upp ein-
hverja afsökun og' fór heim,
sennilega með kökk í hálsin-
um af vonbrigðum yfir mér.
Það var ekki fyrr en mörgum
árum seinna, að mér varð
Ijóst af hverju ég sá hann
aldrei framar.
Skipsfapi
Framhald af 12. síðu.
liðin frá því, að skipið strand-
aði, voru allir mennirnir komn
ir í land eða um borð í Sæ-
björgu. Og þegar björgunar-
sveitin úr Höfnunum kom á
vettvang, var allri björgun lok-
ið.
Vonin frá Grenivík var um
70 tonn að stærð. Hún var gerð
út á vetrarvertíðinni frá Grinda
Vík. Mun hún hafa verið á
netjaveiðum nærri tandi.
F'RÍME RKJAÞÁT TUR
SPERATI OG MÁLAFERI.1N
(Framhald)
HÉR yirtist því að málinu
væri lokið. Það var augljóst, að
Jean de Sperati hafði ætlað sér
að smygla verðmætum úr landi
og þvi skyldi dæma hann án taf
ar. Þar um voru allir sammála.
Það sem meira var, engum datt
í hug að efa á nokkurn hátt, það
sein Dr. Locard hafði um mál-
ið að segja, því að hann var
tekin sem alþjóðlegur sérfræð-
ingur.
En málið var aðeins að hefj-
ast. Jean de Sperati leyfði sér
sem sagt, að neita að taka nokk
uð mark á skýrslu Dr. Locard
og hélt því enn stífar fram en
áður, að merkin væru fölsk.
Til að sanna það sem harin
sagði gerði hann í skyndi og
lagði fram í réttinum nokkur
eintök af þessum sömu merkj-
um, sem áður höfðu verið úr-
skurðuð ekta af nefndinni. Það
varð brátt séð á andlitum dóm-
aranna og sérfræðinganna hve
hissa þeir urðu. Málið var langt
frá að leysast við þetta, þeim
fannst það aðeins verða enn
flóknara.
Til frekari staðfestingar máli
sLnu bauðst hann ennfremur til
að kveikja í þessu öllu saman
fyrir augum réttarins, til að
sanna hve lítils Virði þáð væri.
Allt þetta gerði málið enn mik-
ilvægara. að þeim fannst og
spurninguna um hvort mefkin
væru fölsuð ósvaranlega.
Loks ti.l að sína heiðarleik
sinn og sanna hann fyrir dóm-
ururium. bað hann um áreiðan-
legan rnann tilnefndan af þeim
til að fara heim til sín og koma
með þaðan það er hann bæði u:n
af tækjum, ef hann fengi að
vera einn með þau í átta stund-
ir, skyldi hann að þeim loknum-
koma með frímerki sem hárin
hefði sjálfur búið til.
Dómararnir varu í vafa. Þeir
vildu fyrst og freirist ekki trúa
honum. Það var jafnvel talað
um að hann hefði selt sál sína
djöflinum til að öðlast þessa
gáfu.
Þrátt fyrir þetta alit saman,
til að sanna að þeir væru full-
trúar réttlætis urðu þeir loks
að beigja sig fyrir staðreynd-
inni. Merki Jean de Sperati
voru fölsuð, En erfitt var það
fyrir þá.
En ekki voru þeim samt lokuð
öll sund enn. Þeir skiptu nú að-
eins um tilefnið til málshöfðun-
arinnar. Nú ákærðu þeir Sperati
fyrir að selja fölsuð merki á
katalogverði, eins og þau væru
ekta.
Það var barnaleikur íyrir
Sperati að sanna hið gagnst.æða.
— Afsakið, sagði hann, ákaxra
yðar er algerlega út í bláinn.
Öll merki, sem ég framleiði eru
með nafni rriínu skrifuðu á bak-
hlið og ég sel þau 10% undir
katalogverði. Athugið reikninga
mina og lesið vitnisburði frá við
skiptavinum mínum. Ef svo ein-
hverjir einstaklingar, sem skort-
ir heiðarleika strjúka út nafn
mitt, þá er það ekki mér að
kenna, þótt þeir selji þau á fuilu
verði, það er sérfræðinganna að
uppgötva slíkt. Ég tek ekki þátt
í slíku athsefi. Það verður hver
að annast sitt.
Þetta var meira; en mannskap-
urinn þoldi. í ofsareiði ákváðu
þeir, að með hjálp kaupmanna
og sérfræðinga skildi hann verða
sannur að sök og komið undir
lás og slá.
Nú var enn skipt um efni og
harin ákærður fyrir að reka ó-
löglega verzlun með fölsuð frí-
merki. Ákæran var skorinorð.
En Sperati átti ekki í erfið-
léikum með hana. Þvert á móti
fann hann hvert atriðið á fætur
öðru sér til varnar.
•— Hvað, ságði hann, þið ákær
ið mig fyrir að búa til fölsk
frimerki og selja þau til söfn-
unar. Én með tilvísún til hvaða
Hér hefir Speraíi reynt að
falsa dýrt merki frá Monaco
og sett ttafn sitt undir.
laga? Hvar finnst grein í hegn-
ingarlögunum, sem banna eftjr-
líkingar? Lögsækja frönsk yf-
irvöld húsgagnasmiði fyrir að
kópiera gamlar gerðir húsgagna
og líkja eftir gömlum meistara-
stykkjum? Er ekki þeim er safna
í.istaverkum Ieyft að eiga á heirii-
ilum sinum kommóður frá tím-
um Lúðvíks XVI., eða eftirlík-
ingu af Fragonard? Hví skyldi
ekki frímerkjasöfnurum á sama
hátt vera frjálst að eiga í safni
sínu eftirlíkingar? Ég er mann-
vinur. Það er mér að þakka, að
margir safnarar, sem aðeins eru
í sæmilegum efnum geta átt í
söfnum sínum frímerki, sem eru
þeim ódýr, en annars væru svo
dýr, að aðeins liinir ríkustu gætu
safnað þeim. Ég er að gera möfin
um gott með þessu og hver ykk-
ar þorir að dæma velgjörðár-
mann marinkynsins?
Þessi varnarræða Sperati varð
lokahöggið. Ákærendurnir sátu
þögulir og dolfallnir. Þeir gátu
ekki svarað.
Dómararnir urðu að-beygja
sig. fyrir stáðreyndunum. Það
var ljóst, að ekki var hægt aðjxá
sér niðri á þessum náunga. -—
Þreyttir og úttaugaðir af öllu
létu þeir Sperati lausan 'og
dæmdu hann aðeins til að greiða
20.000 franka sekt, fyrir að gefa
ekki upp verðmæti á sendingu
úr landi. Það er áthugandi í sam-
bandi við þessi málaferli. sem
raunverulega gáfu fölsuðum frí-
merkjum gildi, að lokin hefðu
getað orðið þau, að Sperati hefði
kært ákæruvaldið og krafizt
skaðabóta, en þá mundu þau
málaferli sennilega standa y.fir
enn þann dag í dag.
Þetta er sem sagt megininni-
hald málaferlanna, sem jnunu
verða skráð í annála, ekki aðeins
frímerkjafræðinnar heldur og
lögfræðinnar, og gerðu Jean de
Sperati heimsfrægan.
Því sagði ég í upphafi máls
míns, að Sperati ætti sennilega
verk sín hér á íslandi, að á
stríðsárunum falsaði hann ó-
hemju ósköþ af dýrari fríinerkj
um og þá rri. a. íslenzku skiid-
•ingamerkjunum, s. s. 2. og i3.
skildingamerkjunum. Þar sém
þau voru aðallega seld Þjóðverj-
um þóttist hann vera að virna
fyrir föðurlandið með þvi að
narra þá og merkja mérkin ek-k-
ert, en eftir stríðið hefir svo á
ný komið hreyfing á þessi merki,
því að margir hinna upphaflegu
kauixenda urðu að selja og þá
tóku aðrir við. Mér er kuunugt
um að á þennan hátt hefir fölsun
af íslenzku merki frá Speráti
lent í verzlun í Vín og síðan var
hún keypt til Danmerkur og
loks hingað heim.
Því skyldu ekki fleiri hafa
komist sömu, eða svipaða ieið?
Það er því ekki úr vegi að
benda félagsmönnum á, að vjð
eigum kost á að fá öll hin verð-
mætari merki okkar rannsökuð
hjá sérfræðingum B.P.A., þar
sem félagið er meðlimur sam-
takanna, en, einmitt þetta félag
hefir keypt cWl tæki Sperati og
það sem hann átti af fölsuðuiri
merkjum, ásamt skrá hans yfir
öll þau merki er hann nokkru
sinni; falsaði, og sérkenni þeirra.